dinsdag 12 maart 2013

Dinsdag 12 maart - Lieve Kevin

Lieverd,

ik lig al een poos wakker en kan de slaap niet meer vatten. Ik weet precies waarom. Het is vandaag 12 maart, de dag waarop we verleden jaar lijfelijk afscheid van je namen. De gedachten aan deze dag tollen door m'n hoofd en zijn niet tot stilstand te krijgen. Het is een doorlopende voorstelling die telkens van voor af aan begint.
Ik vind deze dag eigenlijk veel erger dan je sterfdag en dat heeft vooral te maken met het definitieve. Nooit meer kunnen knuffelen, nooit meer een kus kunnen geven, nooit meer kunnen aanraken, nooit meer met ons vieren. Nóóit meer.
De dag staat zo in mijn geheugen gekerfd, van wat ik 's morgens gegeten heb tot aan de avond. Ik was vastberaden alles in me op te sponzen, misschien was dat de reden dat ik extreem open stond,
 er is me niets of nauwelijks iets ontgaan die dag. Daardoor heb ik alles heel bewust beleefd, er is geen moment geweest dat ik me afwezig heb gevoeld.
Met ons drieën hebben we je in de kist gelegd en je omringd met spulletjes die je graag bij je wilde hebben. Voordat we definitief de kist dichtten heeft ieder van ons zijn tijd genomen voor een laatste moment met jou, nog een aanraking, een kus. En dan is het moment dat we de deksel op de kist moeten doen, met elke schroef die we vastdraaien wordt het definitieve afscheid bevestigd.
We zijn sterk met elkaar, nuchter en praktisch ook: hebben we alles voor de uitvaart? Ligt alles klaar wat we mee moeten nemen?
We vervoeren je met onze eigen auto, voor de laatste keer zit ik achterin naast je.
Als we bij het crematorium aankomen en de kist uit de auto wordt gehaald om naar de zaal gebracht te worden, is dat het enige moment van de hele dag dat ik je even uit het oog heb. Het voelt niet goed, we willen nog zo lang mogelijk dicht bij je zijn.
Je kist zetten we op je droomdeken, omringd met een deel van alle boeketten die we hebben gekregen.
De uitvaart is bijzonder, er is muziek waarvan jij hebt aangeven die te willen en we vullen het aan met muziek waarvan we weten dat je die graag hoorde. Er zijn veel mensen die iets zeggen tegen jou of iets vertellen over jou. Het is een prachtige dag, de zon schijnt recht naar binnen. Het geeft deze intens verdrietige dag iets moois, bijna iets sereens.
Altijd hebben we tegen je gezegd je nooit alleen te zullen laten, nu moesten we je alleen laten gaan. We zijn met ons drieën bij je gebleven tot op het aller, allerlaatste moment, en hoe raar misschien ook, zelfs dit hebben we in liefde gedaan.

In mijn toespraak zei ik: " de grootste daad van liefde die ik nu nog voor je kan doen, is je loslaten. Ik moet leren je op een andere manier vast te gaan houden".
Een jaar later zoek ik nog altijd naar een manier hiervoor. Wat is loslaten? En hoe kan ik je anders vasthouden? Of doe ik dat al? Meer loslaten dan ik tot nu toe heb gedaan, kan ik niet. Nu nog niet en wil ik ook nog niet.

Vandaag zullen Eric en ik even ergens de stilte opzoeken om zo samen deze dag te herdenken. Net als verleden week zullen we vanavond met ons drieën een wensballon oplaten. Hij is voor jou, vind hem en pak hem en voel onze liefde voor jou die we meesturen.

donderdag 7 maart 2013

Donderdag 7 maart - Lieve Kevin

Lieve schat,

de herinneringen aan verleden jaar liggen nog vers in het geheugen. De periode tot aan je overlijden, je sterfdag en de periode daarna. Er zat precies een week tussen de sterfdag en de dag van de crematie. Het was de ergste week van mijn leven. Jij was er niet meer, alleen nog lijfelijk. We moesten over van alles en nog wat nadenken, keuzes maken en beslissen. Iedereen wilde iets terwijl ik niets wilde behalve met rust gelaten worden. En toch deed ik het, ook weer omdat niets doen geen optie was. We hadden veel gesprekken met Ellen, onze begrafenisondernemer. Zij liet ons de ruimte zelf na te denken en ons gevoel te volgen en zo kwamen we met ons drieën tot hetgeen waarvan wij zeiden dat het zo goed was en klopte.

Dinsdag was het 5 maart. Om 8 uur gaat de telefoon. Tirza is verdrietig aan de telefoon. Het toeval wil dat zij een week met school in Oostenrijk is om te skiën. Ik vind het moeilijk dat ze daar zit met haar verdriet en ik haar niet in mijn armen kan nemen. We praten niet over 5 maart of over Kevin, dat snappen we zo ook wel. We praten over hoe ze het heeft en over koetjes en kalfjes. Ze heeft het in ieder geval leuk. Ze geniet en dat vind ik fijn.
Qua datum is 5 maart je sterfdag maar qua dag blijft dat voor ons de maandag. Eric en ik voelden dat allebei zo en dat maakt het wel een beetje verwarrend.
Het was een prachtige dag, de zon schijnt volop en er is een strakke blauwe lucht. Dit past zo erg bij jou! Wat hield je van de zon en mooi weer. Je hield ook erg van het strand en mede daarom hadden we al besloten deze dag te gaan uitwaaien op het strand, in jouw nagedachtenis. Het extreem mooie weer voelde als een cadeau van jou.
Familie en vrienden zijn 's middags en 's avonds langs geweest. De aandacht voelt warm en het is fijn te delen. Jij had ook graag mensen om je heen en ik weet dat je dit ook fijn gevonden zou hebben. We (en jij) hebben zo veel kaarten, cadeautjes en bloemen gekregen, overweldigend!

De wetenschap van de datum geeft de zwaarte aan de dag maar de dag is niet verdrietiger dan andere dagen. Elke dag vind ik verdrietig zonder jou.
Soms zeggen mensen: je moet eerst door dat eerste jaar. Ik voel dat niet zo. Binnen het eerste jaar is het nog een klein beetje dichtbij. Ik kan nu niet meer zeggen: een jaar geleden was er dit of gebeurde er dat.
52 Weken in een jaar, 12 maanden in een jaar, ik heb ze allemaal geteld. Nu zijn we een jaar zonder jou. En dat is pas de eerste.........

vrijdag 1 maart 2013

Vrijdag 1 maart - Pijn

Ik weet het al weken: als februari voorbij is, dan is het zo 5 maart, de overlijdensdatum van Kevin. Februari heeft maar 28 dagen, is het daarom waarom het opeens zo snel 1 maart is? Ik zie vanochtend die datum op mijn telefoon en ik kijk er langer naar dan dat ik dat normaal doe. Het voelt alsof ik ergens naar binnen ga en de deur achter me in het slot valt: ik kan niet meer terug.
In de aanloop naar 5 maart spelen de dagen van verleden jaar zich constant af. We wisten dat het slecht ging met Kevin. Nu, achteraf gezien, denk ik dat het veel slechter ging dan wij op dat moment zagen.  Op dat moment vind je alles "normaal" en doe je wat nodig is, ook omdat je simpelweg geen andere keus hebt. Misschien is het maar goed dat je op dat moment gewoon handelt zonder al te veel stil te staan bij dat het verre van normaal is, anders zou je waarschijnlijk niet functioneren. Alles, álles wil je doen maar er is zo weinig wat je daadwerkelijk kunt doen. Altijd waren we bij Kevin geweest, onvoorwaardelijk en op welk moment dan ook. Dat was nu nog intenser. Je wilt zorgen. Zorgen voor praktische dingen als eten, drinken, medicijnen, zorgen voor comfort, zorgen tot in detail.  Het waardevolste moment was echter om in alle rust naast Kevin te zitten, zijn hand te pakken, zijn voorhoofd en haar te strelen en zachtjes te praten met hem.

Eigenlijk moet ik heel veel doen maar het lukt niet. Ik wil zitten en voor me uit staren en mijn gedachten de ruimte geven. Ik probeer terug te halen hoe de dagen waren, wat er gebeurde, wie er waren. Ik heb heel veel foto's genomen die ik nu weer bekijk. Soms vertellen mensen me iets uit deze periode wat ik niet wist of niet meer wist, als een spons zuig ik het allemaal op.
Aan reacties van mensen en de manier van benaderen, merk ik dat veel mensen weten dat Kevin's sterfdag volgende week is. Dat is fijn. Het gevoel dat veel mensen realiseren dat het voor ons moeilijke dagen zijn, sterkt ons en doet ons goed. Ondanks dat zijn er veel tranen en staat het gat in mijn lijf wagenwijd open. Bijna een jaar zonder Kevin, mijn kind, Tirza's broer.........Het doet zo'n verdomde pijn.