zondag 13 september 2015

Zondag 13 september - 18

Afgelopen augustus is Tirza 18 geworden. De leeftijd die Kevin nooit heeft bereikt.
Tirza is haar oudere broer voorbij.....
Ik wist dat die dag zou komen en ik wist ook dat ik het moeilijk zou vinden. Weken van tevoren spookte het regelmatig door mijn hoofd maar wat kun je doen? Tirza is jarig en verdient een fijne dag, sterker nog, ze heeft er gewoon recht op.
Eric en ik hielden het voor onszelf, ik wilde het niet uitspreken naar Tirza toe, ik wilde haar niet lastigvallen met mijn gedachtekronkels. Het is haar dag en die ga ik niet verpesten. Maar soms heb je geen woorden nodig. 's Morgens op haar verjaardag kroop ze verdrietig in mijn armen, zich terdege bewust waar ik al lange tijd tegen aan zat te hikken. Mijn kleine, grote meisje van 18.
Zodra de verjaardag van Tirza voorbij is weet ik wat het volgende "evenement" is: de verjaardag van Kevin op 15 september. Een dag waar ik niet naar uitkijk.

5 September was het drieƫnhalf jaar geleden dat Kevin overleed...hij is nu net zo lang overleden als dat hij ziek is geweest. Zeven jaar geleden, op 13 september, wisten we nog van niets, twee dagen later, nota bene op zijn verjaardag zou onze wereld nooit meer dezelfde zijn.
Vroeger vond ik september een heerlijke maand met vaak nog wat mooie nazomerdagen waar ik zo van houd, het ritme van school en clubs zit er weer in maar het is toch nog relaxed.
Ik vind september niet meer leuk. Het stormt in mijn hoofd, er zijn te veel data die herinneren aan gebeurtenissen die elkaar in rap tempo opvolgden. Maar herinneren geeft houvast, zelfs al is het pijnlijk. De wetenschap dat er geen nieuwe herinneringen bij komen zorgt ervoor dat ik juist nog meer wil vasthouden aan wat was.
Ik rommel wat op zijn kamer, kijk naar zijn spulletjes en spuit zijn luchtje. Ik snuif het op, zo voel ik hem weer even dichtbij me. En als het vervlogen is, dan spuit ik gewoon een nieuwe herinnering.