zaterdag 22 februari 2014

Zaterdag 22 februari - Lieve Kevin

Lieve Kevin,

twee jaar geleden waren we in Amerika voor jouw wensvervulling. Toen de wens werd "gehaald" hadden we niet kunnen bedenken dat het jouw allerlaatste wens zou worden.
Met een dubbel gevoel begonnen we aan de reis omdat je lichamelijk snel achteruit ging. Ergens wisten we dat het niet verantwoord was, zeker na een telefoontje van Make a Wish of we er wel verstandig aan deden deze reis te gaan ondernemen. Mijn hoofd wist dat ze gelijk hadden maar mijn hart had daar een heel ander idee over, ik kon het eenvoudigweg letterlijk niet over mijn hart verkrijgen om jou te moeten vertellen dat we niet zouden gaan. Je had al zo vaak iets af moeten zeggen en was al zo vaak teleurgesteld geweest doordat het ellendige ziekzijn weer eens roet in het eten had gegooid.
Ik besprak het met jou, in alle open,- en eerlijkheid, maar jij was standvastig en kordaat: je wilde gaan......Toen uiteindelijk een aantal praktische problemen waren opgelost door inzet van vele mensen om ons heen stond niets ons meer in de weg om te gaan.
Later is me wel eens gevraagd of we dat wel hadden moeten doen, de reis had zoveel van jou gevergd. In een week tijd was je zienderogen achteruit gegaan. Elke dag werd je lichamelijke conditie  slechter. Tja...misschien had je langer geleefd als we niet gegaan waren, we zullen het niet weten.
Toch zou ik het zo weer doen. Het was een waardevolle week met ons vieren waarin we zo genoten hebben van het samenzijn, ondanks de zwaarte die er overheen hing. Genieten is misschien in deze context niet het juiste woord, misschien moet ik het koesteren noemen. Het bewust opbouwen van herinneringen met elkaar. En ondanks je ongemakken genoot je, al was het van kleine dingen als 's  morgens je eigen wafel bakken en 's middags een ijsje halen. Met zorg koos je cadeautjes uit voor je vrienden en vriendinnen. Waarschijnlijk was het idee om in Amerika te zijn en de zon in Florida te voelen al genoeg voor jou, je had het immers alleen nog maar koud te laatste tijd. En dat is me het waard geweest, elke dag, ieder uur. Als dat genoeg was voor jou dan was het genoeg voor mij.
De laatste avond in Magic Kingdom was zichtbaar hoe ziek je was, broos en fragiel zat je in de rolstoel, dapper foto's nemend van de Electric Parade die je nog de wereld in slingerde via Twitter. Op dat moment werd pijnlijk benadrukt dat jouw leven niet lang en gelukkig zou eindigen zoals in een Disney-sprookje.
Een week nadat we terug waren overleed je, in je zelfgekochte shirt van Disney World.

Deze tijd is een periode van terugdenken, overdenken, herbeleven. Beelden dringen zich ongevraagd op. Het zijn vaak dezelfde beelden. Ik merk dat ik steeds meer moeite moet doen andere beelden op te roepen. Daar waar ik bang voor was lijkt nu toch te gebeuren: herinneringen vervagen. Is dat een stuk berusting, acceptatie? Ik wil die herinneringen niet kwijt want dat is nog het enige wat ik heb. Bij die gedachte maakt een paniekerig gevoel zich van me meester. Hoe kan ik dat vasthouden? Het is onmogelijk om alles te kunnen vasthouden, om alles te kunnen blijven herinneringen. Dat zou ik anders ook niet gedaan hebben alleen had ik dan steeds nieuwe herinneringen erbij gekregen.

Ik ben van mezelf best een blij en positief mens maar zo nu en dan wil ik mezelf onderdompelen en laat ik me meevoeren in de gedachtestroom. Soms dein ik op en neer op de golven, soms ga ik kopje onder. Dat heeft er niets mee te maken dat ik blijf "hangen" in het verdriet of het gemis. Zo af en toe wil ik dat gewoon en heb ik dat nodig om weer verder te kunnen. Terugdenken, overdenken, herbeleven.......mooi, fijn en bitterzoet.


zondag 2 februari 2014

Zondag 2 februari - 2 Jaar

Soms heb je iets meer nodig, soms is minder genoeg. En soms is alleen adem halen genoeg. Zoals nu.

Verleden jaar op 2 februari eindigde ik de post op de blog met deze zinnen. Ze komen vandaag spontaan op in mijn hoofd. Toen ik ging zoeken wanneer ik deze geschreven had, blijkt dat vandaag precies een jaar geleden te zijn. Toeval? Het is in ieder geval opmerkelijk te noemen.
Misschien ook wel omdat dit zo goed mijn gevoel van nu weergeeft.
Twee jaar geleden, op 3 februari, werd met de woorden "je wordt niet meer beter" in één beweging de grond onder onze voeten weggeslagen. De duizelingwekkende val naar beneden leek eindeloos. Alles waar we drieënhalf jaar voor hadden gestreden voor niets, alle chemo's en medicijnen, al het ziekzijn, IC-opnames, revalidatie, alle lichtpuntjes, tomeloze positiviteit en eeuwige hoop.....alles voor niets.

 Wat een tegenstelling vandaag met twee jaar geleden, het is 7 graden en de zon schijnt. Toen hebben we er drie uur over gedaan om van Utrecht naar huis te komen i.v.m. de heftige sneeuwval. Het was een bizarre autorit. We zaten murw geslagen in de auto, Kevin naast Eric en ik achterin. Woordeloos omdat we geen woorden meer hadden.
Omdat we noodgedwongen lang in de auto zaten ben ik mensen gaan bellen omdat ik de behoefte had dit vreselijke nieuws te delen met degene die me lief zijn. "En....?" werd er gevraagd als ik belde.
....."Slecht nieuws......" zei ik alleen maar, monotoon en emotieloos.
Die emoties kwamen thuis toen Tirza en Kevin in elkaars armen samen huilend op de bank zaten, hartverscheurend om te zien. Een goede vriend en mijn zwager hadden het slechte weer getrotseerd omdat ze persé bij ons wilden zijn. Tranen en verslagenheid bij iedereen.

...soms is alleen ademhalen genoeg.....Ik moet het klein houden voor mezelf, dicht bij mezelf blijven, ik ben bang dat ik anders mezelf totaal verlies in het verstikkende, misselijkmakende gevoel. Ik ben vanmiddag eerst naar buiten geweest, met mijn kop in de wind, adem halen. Dat helpt even maar de stenen stapelen zich langzaam op in mijn maag. Deze datum is het startschot in de opmars naar
5 maart. Een maand waarin er nog zoveel is gebeurd, nu terugkijkend misschien wel de heftigste maand uit mijn leven tot nu toe.