vrijdag 21 december 2018

Vrijdag 21 december - 10 jaar

Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat ons werd verteld dat Kevin behandeld zou gaan worden voor leukemie.
Sinds september was het een zoektocht geweest naar hetgeen hem zo ziek maakte. Er waren blasten (voorloper cellen) gevonden in het beenmerg maar dat was op zich nog niet alarmerend, bij iedereen zou je dit kunnen aantreffen als je een onderzoek deed, volgens de dokter. Feit was wel dat het percentage was toegenomen bij de punctie in oktober. Begin december werd Kevin weer zo ziek. Sinterklaas mochten we nog thuis vieren maar 6 december werd hij toch echt verwacht in het AMC. De dokter was vast besloten nu de onderste steen boven te krijgen om er achter te komen wat er toch aan de hand was. Alle disciplines op elk gebied werden geraadpleegd, de één na de andere specialist verscheen aan zijn bed en er werd gebeld met allerlei deskundigen uit andere ziekenhuizen. Wat het niet was, dat wisten ze vaak wel maar wat het wel was, bleek moeilijk te duiden. De lijst van mogelijke aandoeningen werd korter en korter, het was een kwestie van wegstrepen. Bij de laatste beenmergpunctie was gebleken dat het percentage blasten wederom was gestegen echter was het nog steeds te laag om over leukemie te spreken. Ondanks dat werd besloten Kevin te gaan behandelen met het protocol wat hoort bij leukemie gebaseerd op het toch groeiende aantal "slechte" cellen en ook omdat men hoopte dat wat het ook was hiermee geëlimineerd zou worden. Ik zie ons nog zitten in de familiekamer samen met de dokter die ons dit meedeelde. We waren in verwarring: geen leukemie maar wel de behandeling en vanaf nu werd de diagnose ook leukemie genoemd. We snapten echter heel goed dat er iets moest gaan gebeuren omdat het meer dan duidelijk was dat Kevin erg ziek was dus een keus was er niet. 
Die nacht heb ik alleen maar liggen huilen en dreunde het onafgebroken in mijn hoofd: "Kevin heeft leukemie".

Altijd als we de kerstboom versieren doen we dat met kerstmuziek om een beetje in de stemming te komen, dat deden we altijd al en dat doen we nu nog. Ik tel op mijn vingers de jaren dat we kerst vieren zonder Kevin en hou er zeven omhoog zonder iets zeggen naar Eric. Hij weet direct wat ik bedoel en slaat zijn armen om me heen, we voelen het allemaal in ons gezin.  De poging om in kerstsfeer te komen met de muziek lukt niet en voelt eerder als hinderlijk. Weer een kerst zonder Kevin, al zeven keer, hoe kan dat nou toch?

Deze tijd van het jaar blijft lastig. De herinneringen aan deze periode komen onaangekondigd en op de gekste momenten omhoog.  De drukte in de winkel en de afleiding die dat geeft vind ik nu wel fijn. Het staat lijnrecht tegenover elkaar: de vrolijkheid en gezelligheid aan de ene kant en de leegte en het gemis van Kevin aan de ander kant. Het blijft een ingewikkelde combinatie.  
Het blijft wrang om alleen in herinneringen te kunnen terugdenken aan Kevin, beseffend dat daar geen momenten meer zullen bijkomen. De herinneringen zijn niet altijd alleen maar leuk, we hebben zoveel gezien en meegemaakt en deze beelden blijven me achtervolgen.
Ondanks dat probeer ik zoveel mogelijk de fijne en mooie dingen te zien en wil ik die vasthouden want wat mooi is gaat nooit meer weg. Kevin zal er altijd zijn.