dinsdag 17 september 2013

Dinsdag 17 september - Lieve bink

Hoe vier je een verjaardag zonder de jarige? We noemen het maar "herdenken" en "geboortedag". Dat is toch anders dan een verjaardag, je verjaart immers niet meer. 19 zou je zijn geworden. Ik vind 19 heel anders qua belevingsgevoel dan 18.....misschien omdat het al zo volwassen klinkt, jong-volwassen, wel te verstaan.
De dagen voor je verjaardag waren gevuld met allerlei andere zaken waarbij ik mijn hoofd moest houden. Ik schoof 15 september steeds voor me uit. Enerzijds omdat ik er nu niet aan hoefde te denken, wat best prettig was en anderzijds omdat ik bang was dat ik me niet meer zou kunnen focussen op die andere zaken als ik me in het gevoel zou laten meeslepen. Ik wist nl. dat dat zou gebeuren als ik het toeliet. En zo ben ik blijkbaar heel goed in staat een façade op te houden. Tot het moment daar was dat het kon, dat het mocht. In alle hevigheid werd ik door het besef overvallen: op deze dag ben je geboren, heb ik je het leven mogen schenken en nu ben je er niet meer. Dat voelt zo onvoorstelbaar leeg.
Er zat een knoop in mijn maag waar menig padvinder jaloers op zou zijn.  's Morgens tranen bij ons alledrie, troost vindend bij elkaar. 's Middags snikkend mezelf afvragen waar ik toch in Godsnaam mee bezig ben: verjaardag vieren van mijn gestorven kind. En wat is het dan fijn dat er zoveel warmte om ons heen is van lieve familie en vrienden. Armen die om je heen worden geslagen, schouders om op te huilen. Wat is het heerlijk dit te kunnen delen met de mensen waar we om geven en die om ons geven. Die er zijn omdat ze op deze dag hier willen zijn, bij ons en bij Kevin en om zo met elkaar deze zware dag te beleven en door te komen. We eten Italiaans omdat jij daar zo van hield, we drinken wat, praten,  halen herinneringen op aan jou en lachen om de mascaravlekken die ik her en der heb achtergelaten.
Het is goed zo. We hebben jouw verjaardag goed gevierd.

donderdag 5 september 2013

Donderdag 5 september - Lieve Kevin

Lieve schat,

anderhalf jaar zonder jou, 18 maanden, 78 weken, 548 dagen. Hoe ik het ook zeg, het maakt niet uit, ik vind het allemaal veel.
Elke dag ben je meerdere malen per dag in mijn gedachten, soms wat meer en soms wat minder. Het zou niet juist zijn te zeggen dat ik de hele dag aan je denk want dat is niet zo. Ik denk ook dat ik niet zou functioneren als dat wel zo was. Elke dag hebben we het wel even over je, een losse opmerking, het noemen van je naam, soms lang en uitgebreid. Soms kijken we elkaar alleen maar aan, woorden zijn niet altijd nodig.
Het gemis is als een extra dimensie die is toegevoegd aan ons leven. Het sijpelt overal tussendoor.
Net als rouw. Wat is rouw eigenlijk? Soms wordt er tegen me gezegd: je zit nog zo in de rouw.......Wanneer heb je genoeg gerouwd? Weet je dat dan ook? Of blijf ik de rest van mijn leven rouwen? Als rouwen synoniem is aan het verdriet, gemis, misselijk makende pijn en leegte denk ik niet dat ik op een morgen wakker wordt en opgelucht denk: zo, dat is klaar.......

Over tien dagen ben je jarig, zou je jarig zijn. Ik voel dat al lange tijd aankomen, denk er ook vaak aan. Op het moment dat augustus voorbij is en we september ingaan, voel ik de onrust in mijn lijf toenemen.
We hebben het erover hoe we deze dag gaan invullen. Het komt vast goed. We pakken het leven vast zoals het nu is, met jou verankerd in ons drieën.
Ons fijne gezin van vier naar drie...... je wordt zó gemist. Wat neemt leegte veel plaats in.


"Al zing ik duizend liedjes over dit gemis maar nog zou ik niet weten waarom toch
 dit gevoel voor altijd is"  Bløf - Zo stil