zaterdag 17 augustus 2013

Zaterdag 17 augustus - Ik weet het niet

Ik realiseer me hoe moeilijk het soms moet zijn voor andere mensen ons te zien en tegen te komen. Moet je nu iets zeggen of juist niet? En wat zeg je dan? En hoe? Lastig.......
Zo lastig het is voor anderen, zo lastig is het ook voor mezelf. Soms loop ik in de supermarkt en vermijd ik blikken omdat ik voel dat als iemand nu de verkeerde snaar raakt, het hopeloos uit de hand gaat lopen en dat is wel het laatste wat ik wil midden in de supermarkt.  Soms loop ik ergens en heb een open blik en probeer blikken te vangen: kijk, hier ben ik, vraag maar wat je wilt.
Er wordt regelmatig gevraagd hoe het met me gaat. Soms weet ik het maar vaak weet ik het helemaal niet. Toch vind ik het fijn als het gevraagd wordt.
Afhankelijk van de plek, het moment, de setting wil ik dat mensen wel iets tegen me zeggen over Kevin en soms niet.  De ene dag wel, de andere niet, 's morgens wel, 's middags niet, nu niet, straks wel............als ik het zelf al niet weet, hoe moeten de mensen in mijn omgeving het dan weten?
We merken dat het soms een drempel kan zijn als men ons treft op een feestje of een verjaardag en daarom noemen wij Kevin gewoon in onze gesprekken als het zo uitkomt, ook om een opening te geven mocht men die nodig hebben.
Het kan zijn dat mensen het zelf een moeilijk onderwerp vinden en het om die reden vermijden, het kan zijn dat zij denken dat wij er misschien niet over willen praten en bang zijn op die manier onze avond te verpesten. Ik snap dat allemaal best.
Het is ingewikkeld. Voor onszelf is het vaak al niet te volgen: wat we de ene keer oké vinden, kan de volgende keer helemaal niet oké zijn.
Bij twijfel: vraag het gewoon. Eén ding is zeker: wij praten graag over Kevin. En mocht het een keer zo zijn dat het even niet uitkomt, om wat voor reden dan ook, dan is het fijn de ruimte te krijgen om ook dat te mogen aangeven.

dinsdag 6 augustus 2013

Dinsdag 6 augustus - Lieve Kevin

Lieverd,

diverse malen heb ik de laptop gepakt om iets op de blog te zetten maar elke keer deed ik hem onverrichte zaken weer dicht. Ik wil je van alles vertellen en tegen je zeggen maar ik heb niet altijd de juiste woorden paraat.
Ik zou je kunnen vertellen dat we met vakantie zijn geweest naar Amerika en hoe leuk we het gehad hebben. We hebben echt genoten, dat kan ik oprecht zeggen. Jij reisde met ons mee, in ons hoofd en in ons hart.  Wat had je er graag willen bij zijn, je had het geweldig gevonden! Af en toe knalt het gemis dwars door alles heen bovenop me. Tranen, armen om elkaar heen, diep zuchten.........en dapper verder gaan.
Ik zou je kunnen vertellen dat Tirza geslaagd is voor haar diploma en zich voorbereidt op haar volgende opleiding. De opleiding die jij ook zo graag wilde volgen gaat nu je zus doen. Dat is mooi, toch? Ik hoop dat ze het naar d'r zin gaat krijgen.
Ik zou je kunnen vertellen dat Tirza 16 geworden is. Haar tweede verjaardag zonder jou. Ik had het idee dat we net haar vorige verjaardag gevierd hadden.......dat was de eerste echte verjaardag die we vierden na jouw overlijden. Verdriet en vreugde zo dicht bij elkaar, het blijft een dubbel gevoel maar ook bijzonder juist omdat het zo dicht bij elkaar ligt. Ongewild moest ik terugdenken aan jouw 16e verjaardag. In de periode die daaraan vooraf was gegaan waren er momenten geweest dat we dachten dat je je 16e verjaardag niet zou halen. De doktoren hadden er geen doekjes omgewonden.  Maar in het ziekenhuis of niet, je was jarig en dat wilde je weten ook. Je nam de regie strak in handen: je wilde een taart met een foto van jou erop. Je wilde  geen leuk, gezellig vakantiekiekje in een zonnig oord maar hoe je eruit zag op dat moment: kaal en een neussonde.
Je wilde naar beneden naar de AH om chips, drinken en snoep te kopen en je wist precies wie je wilde uitnodigen. Dat je na dit alles compleet gesloopt was, nam je op de koop toe.

Wat ik je niet kan vertellen is wat het is om een constante leegte te voelen. Een letterlijke leegte om me heen, in ons huis maar ook de leegte in mijn lijf. Ik kan niet vertellen hoe het écht is om een kind te verliezen, wat het écht met me doet, hoe diep de onmetelijke diepte is. De woorden die dat uitdrukken moeten nog uitgevonden worden. 
Hoe leg ik uit dat  mijn hoofd soms overuren maakt doordat ik zo graag alles op een rij wil hebben en het maar niet lukt dat voor elkaar te krijgen? De ene dag ontrafel ik de kluwen van gedachten en lijkt alles opeens helder, de volgende dag ligt alles weer hopeloos in de knoop en moet ik weer op zoek naar uiteindjes. 

Ik las de woorden: "je kunt niet strijden met de realiteit". Het is waar. De realiteit is wat er is.  De realiteit is dat jij er niet meer bent, niet meer bij ons bent. Dat is een feit. Die gedachte voelt als verraad aan jou, alsof ik je ontken. Anderzijds weet ik dat het daadwerkelijk toestaan van die gedachte een stukje acceptatie is en dus een stap in de verwerking. Het strookt echter niet met de leegte. Die vult zich slechts met heimwee en gemis en niet met de realiteit.