zondag 16 september 2012

Zondag 16 september - Over gisteren en nog meer

Hoi Lieverd,

terugkijkend op gisteren wil ik je toch nog het een en ander vertellen. Ik wil je vertellen dat het uiteindelijk toch een mooie dag is geworden. Ik zag er erg tegenop, de hele week zaten er een aantal bakstenen in mijn maag die niet van plan waren te vertrekken en hardnekkig op hun plaats bleven.
Vandaag is het iets minder maar niet weg. Eigenlijk is het sinds je overlijden nooit meer "knoop-vrij" geweest in mijn maag.
Ik vind de verjaardagen van de kinderen altijd speciaal, het is tenslotte de dag dat ik het leven mocht geven aan hen. Ik weet nog precies wat ik deed op de avond voor je geboorte: ik was eerst naar de verloskundige geweest, je vader was bezig met verlichting in de keuken (want we waren net verhuisd) en ik zat naar Ajax te kijken die speelden in de Champions League. Ik grapte nog naar je vader dat het een wedstrijd was om weeën van te krijgen wat prompt de volgende ochtend gebeurde.

Toen ik vanochtend beneden kwam en de bloemenzee rond jouw foto zag vond ik dat mooi en triest tegelijk. Mooi omdat er zo aan je gedacht is en triest omdat er op deze manier aan je gedacht moet worden.
15 September was vier jaar geleden de dag dat je ziek werd. Hoe bizar is dat? Dat kan ik nooit meer loskoppelen van elkaar.

Iedereen had gister iets meegebracht en zo ons veel werk uit handen genomen. Hulp was van tevoren aanwezig om alles klaar te zetten en te helpen met praktische dingen. Zonder had ik het niet gered. Normaal ben ik redelijk efficiënt en gestructureerd maar op dit soort dagen zorgt een bepaalde onrust ervoor dat ik loop te dralen en mijn handen en hoofd geen overeenkomst kunnen sluiten met elkaar.
We zijn begonnen met een toost uit te brengen op jou, op het feit dat je 18 jaar geleden geboren bent. Er heerste een soort beladenheid, iedereen weet waarom we bij elkaar zijn maar het voelt dubbel. Ik hoopte door dat te benoemen het iets luchtiger te maken. Tirza en Jennifer hadden muffins gebakken, ook in jouw Mickey Mouse-vorm die je in februari gekocht had in Disney World. Op de televisie lieten we een fotopresentatie van jou zien. Ik heb het vaak gezien, we kijken deze met regelmaat maar vanochtend kwam het hard aan. Van een onbezorgd, vrolijk kind naar een prachtige maar moegestreden knul.



We hebben gegeten, Italiaans uiteraard. Daarna hebben we 18 oranje ballonnen met persoonlijke woorden aan jou opgelaten. Ballonnen die op de wind hun weg zochten naar jou.
Het was fijn om mensen om ons heen te hebben op deze dag en wat ik van de meeste begreep is dat zij het ook fijn vonden bij ons te zijn en dit met elkaar te delen. Er is veel over je gesproken. Het is heerlijk om over jou te praten, al gaat dat vaak met een lach en een traan. Dat mag ook en dat moet misschien zelfs wel.
We hebben de dag vorm gegeven zoals jij het graag wilde en gegeten wat jij lekker vond. We zijn enorm verwend met kaarten, bloemen en cadeautjes, daar had je ook erg van genoten.
Op deze manier hebben we de dag ingekleurd, in jouw nagedachtenis. Het klopt niet, verjaardag vieren zonder de jarige, dat gevoel blijft maar het was toch een mooie dag. Het was goed zo.

Dikke knuffel


zaterdag 15 september 2012

Zaterdag 15 september - Lieve Kevin

Lieverd,

15 september 1994
Die dag werd ik moeder. En moeder ben je voor altijd, voor de rest van je leven. 9 Maanden had ik je onder mijn hart gedragen en na een niet al te makkelijke bevalling, kon ik je nu in mijn armen houden. We waren dolgelukkig met je. Je was een heerlijk kind, vrolijk en goedlachs.
Maar je kon ook ernstig zijn. Je was een denker en dacht over de meeste dingen niet lichtzinnig. Maar hoe serieus je over allerlei zaken ook kon zijn, je nam jezelf niet al te serieus. Zelfspot en humor heb je altijd gehad. Later in je leven bleek het een gouden combinatie die je ver heeft gebracht en overeind hield.

15 september 2008
"Kevin's bloed ziet er niet goed uit, ik heb voor morgen een afspraak gemaakt bij de kinderarts".
Met die mededeling werd ik om twee uur gebeld door de huisarts. 's Morgens was er bloed geprikt omdat je al een poosje niet lekker was en aan het kwakkelen bleef. De dag ervoor hadden we je verjaardag gevierd maar je was eigenlijk te ziek om er van te genieten. Het meeste ging langs je heen, je zat bijna apatisch voor je uit te kijken. Je liet je gedwee naar bed brengen toen we voelden dat je koortsig werd. Waar we eerst dachten aan de Ziekte van Pfeiffer, begreep ik na het telefoontje dat dit het in ieder geval niet zou zijn.
De kinderarts melde ons dat ze alvast "een lijntje" had gelegd naar de oncologie-afdeling van het AMC. Eric en ik keken elkaar niet-begrijpend aan. Gaat het nu opeens over kanker? Bij ons kind?
Er volgde een week van veel bloedonderzoeken en vele gesprekken. Het beeld was zorgwekkend: je werd alsmaar zieker, de cellen bleven dalen en de koorts stijgen, koortspieken van over de 40 graden waren geen uitzondering.  Een week later werd je opgenomen op de tienerafdeling van het AMC en volgde de eerste beenmerg, -en lumbaalpunctie en een bot-biopt. Je kreeg heel veel onderzoeken en minstens zoveel specialisten stonden aan je bed. Je ziektebeeld voldeed niet aan de klassieke acute leukemie en dat was de reden dat er gezocht werd wat het wel kon zijn want dat je behoorlijk ziek was, was meer dan duidelijk. De lijst was lang. Na een week echter mocht je naar huis. De koorts was weg en de cellen waren weer redelijk normaal. Dit was het begin van een stormachtige periode waarin het nooit meer rustig zou worden. Dat is vandaag vier jaar geleden.

15 september 2012
Vandaag is het je geboortedag. Je zou 18 geworden zijn. Een prachtige leeftijd die een nieuwe fase inluidt. Je had je zo verheugd rijlessen te kunnen gaan nemen. Wat hadden we graag de lesauto voor zien komen rijden vandaag.
Het is je geboortedag maar jij bent er niet bij om het samen met ons te vieren. Geen cadeaus op bed, geen "lang zal je leven" zingen, geen slingers, geen verjaardagsontbijt.
Ik steek de kaars bij je aan en kijk extra lang naar je foto. De tranen komen. De knoop in mijn maag die er al de hele week zit wordt nog 's extra stevig aangetrokken.

Je hechtte veel waarde aan het vieren van je verjaardag, het liefst met zo veel mogelijk mensen en zo veel mogelijk eten. bij voorkeur Italiaans. In die nagedachtenis "vieren" we vandaag jouw geboortedag met familie en vrienden. Het is fijn om mensen om ons heen te hebben die ons lief zijn en waarvan we weten dat jij een plekje hebt in hun harten. Ik zeg bewust "vieren" want het feit dat jij 18 jaar geleden geboren bent moet gevierd worden. We hebben ruim 17 jaar van je genoten. Je was mijn eerstgeborene en dat zul je altijd blijven.

Dikke kus