woensdag 31 december 2014

Woensdag 31 december - Eindejaarsoverpeinzingen

Lieve Kevin,

dit wordt de derde Oudejaarsavond zonder jou. Ik blijf het een vervelende dag vinden. Weer een jaar verder weg van het leven samen met jou en op naar het volgende jaar waarin we moeten zeggen dat je drie jaar geleden overleden bent.
Toch kan ik zeggen dat het best een goed jaar was. De rust is redelijk terug in ons gezin. We hebben alle drie onze draai wel weer gevonden. Tirza heeft het naar haar zin op de Hotelschool, werkt, heeft volop vrienden en vriendinnen en geniet van het leven zoals dat ook moet als je 17 bent.
Eric en ik hebben ieder onze bezigheden en we krijgen weer meer en meer het gevoel dat we leven en niet geleefd worden. Ieder van ons geeft op zijn eigen manier invulling aan het leven zonder jou.
We praten vaak over je, je hebt op die manier nog altijd je plaats in ons gezin en dat we je enorm missen hoef ik je niet te zeggen. Echt een weg vinden in het omgaan met dat gevoel is nog altijd moeilijk en misschien hoeft dat ook niet eens. Het is er en het mag er zijn en eigenlijk wil ik ook dat het er is. Jij bent verankerd in ons en dat zal nooit veranderen.

Ik ben blij en dankbaar voor alle lieve familie en vrienden die ons nog altijd steunen en er zijn voor ons op momenten dat het nodig is maar ook op de momenten dat het niet nodig is. Ik ben dankbaar voor alle steun die ik krijg van bekenden en onbekenden via de social media en de blog. Weet dat het me sterkt en goed doet.
Ik wens iedereen een mooi, liefdevol en vooral gezond 2015.



zaterdag 27 december 2014

Zondag 28 december - Ingewikkeld

Wat is dat toch dat juist in december alles zo veel heftiger is? Is dat omdat we het vooral "leuk" en "gezellig" moeten vinden? Dat de nadruk ligt op "samen zijn"? Voor mensen die iemand moeten missen of zelfs helemaal alleen zijn, is het niet zo'n fijne tijd juist omdat het allemaal zo móet en je er van alle kanten mee geconfronteerd wordt.
Ik mis Kevin altijd maar soms net iets meer. Het wordt ook niet makkelijker, integendeel lijkt het wel.
Ik vind rouwen een complex gebeuren. Niet eens zozeer daar waar het mezelf betreft maar meer hoe de omgeving er mee omgaat. Ik zie mensen bijna opgelucht reageren dat ik er volgens hen "goed" uit zie. Mensen willen me vrolijk zien, willen dat ik lach. Nu doe ik dat gelukkig ook vaak en dat is oprecht, want dat is hoe ik ben.
Ik merk dat het gesprek steeds minder vaak over Kevin gaat. Ik vraag me echt af wat dat is. Vindt men dat het "al zo lang geleden" is en hoeven we het daar niet meer over te hebben? Of wil men geen  wonden bij ons open halen en is men bang voor een eventuele emotionele reactie?
Ik denk dat het vermijden van het onderwerp vaak te maken heeft met het maskeren van eigen gevoelens. Het is niet iedereen gegeven de juiste woorden paraat te hebben en blijft men steken bij wat algemene opmerkingen als "een plaatsje geven" en "je komt er sterker uit".  Maar echt troost wordt geboden als men bereid is er te zijn en niet terugdeinst mij in al mijn verdriet en kwetsbaarheid te steunen. Dan pas is het mogelijk om er sterker uit te komen.
Wat me ook sterkt is de pijn en het verdriet toe te laten, te voelen en te beleven en dat is iets heel anders dan blijven hangen in het verdriet.
Begrijp me goed, ik weet dat het echt allemaal goed bedoeld is, het is helemaal niet mijn bedoeling om terecht te wijzen. Het overlijden van Kevin is een gebeurtenis die mijn leven heeft gekanteld. Je zou denken dat dit al te groot is voor een mens maar in de praktijk blijkt dat er nog zo veel omheen gebeurt in de slipstream van dat ene. Oorzaak en gevolg. Daar moet je allemaal mee zien te dealen.
Ik probeer slechts een weg te vinden in de wereld waarin ik onvrijwillig getrokken ben.
En dat vind ik verdomd ingewikkeld.


maandag 10 november 2014

Maandag 10 november - Drie jaar

Ik kan nooit meer zomaar langs het AMC rijden. De weg ernaar toe, de afslag.....teveel herinneringen, teveel gedachten. Toen we voor de eerste keer naar het AMC moesten waren we enorm gespannen, we waren nog nooit in zo'n groot ziekenhuis geweest en dat we erheen moesten omdat Kevin heel erg ziek was benadrukte dat het serieus was, dusdanig serieus dat het niet bij ons in het streekziekenhuis behandeld kon worden. En dat het serieus was bleek wel want Kevin moest blijven en werd direct in een box gelegd. Binnen twee uur tijd vlogen termen ons om de oren waarvan we nog nooit eerder hadden gehoord: een box, aplasie, emlazalf en werden we geconfronteerd met bloed prikken, infuus aanleggen, een piepende pomp naast het bed en verpleegkundigen met schorten en handschoenen aan en mondkapjes voor. Dat dit de komende drie jaar ons leven zou gaan beheersen hadden we toen in de verste verte niet kunnen vermoeden.
Ik kan nooit meer langs het AMC rijden zonder te kijken naar het raam onder de C waar Kevin heeft gelegen en dan wordt ik altijd even stil. Toen ik deze week langs reed en de afslag zag waar het AMC staat aangegeven borrelde er uit het niets een snik omhoog direct gevolgd door tranen. Dat had ik nog niet eerder gehad. Ik blijf nog altijd overvallen worden door onverwachte gebeurtenissen. Confrontatie zit vaak in het onverwachte.....
De gejaagdheid in mijn lichaam zodra het november is herken ik wel zo langzamerhand, al verbaasd het me ook dat dit er elk jaar onverminderd weer is. De tijd van het jaar waarin de feestdagen vallen, gezelligheid hoog in het vaandel staat en wij het, zakelijk, heel erg druk hebben.
November zal voor mij altijd de maand blijven waarin het zó slecht ging met Kevin en hij daarom werd opgenomen op de IC van het WKZ.  Het zal voor mij altijd de maand blijven die het begin van het einde heeft ingezet. De richel waarlangs we liepen werd steeds smaller, op de hielen gezeten door de dood.
Dat gevoel zit diep geworteld ondanks dat het drie jaar geleden is.
Drie jaar......ik vind het echt veel te lang maar tijd in deze zegt me niets en is het slechts een abstract gegeven.  De beelden van toen staan op mijn netvlies gebrand alsof het verleden week was.
Er is veel gebeurd sindsdien. Alles is anders en toch ook weer niet. Voor míj voelt het alsof alles anders is.

zaterdag 27 september 2014

Zaterdag 27 september - Rauwe rouw

15 september had Kevin 20 zullen worden. Het was de derde verjaardag zonder.  De dagen ervoor was ik al van slag en met een energielevel van ver onder nul werd dat er niet veel beter op.
In enigszins verdoofde toestand sleepte ik me door de dagen met als desputabel "hoogtepunt" Kevin's geboortedag. Bezoekjes, kaarten, berichtjes, bloemen.....het is zo fijn te merken dat veel mensen weten dat dit zijn geboortedag is. Ik geloof dat dat mijn grootste angst is: dat mensen op een gegeven moment het niet meer weten of er niet meer bij stilstaan. Zo'n moment zou gewoon kunnen gebeuren zonder dat het opzettelijk is. Ook dat is wat het is en hoe dingen nu eenmaal gaan.
Iedere ouder zou een standbeeld willen oprichten voor zijn kind. Als je kind er niet meer is dan is die behoefte nog vele malen groter, je wilt dat de wereld weet hoe dapper je kind is geweest en dat het verdiend om alom bewonderd te worden.  Mensen die niet in deze wereld zitten maar wel een kind kennen wat is overleden realiseren zich dikwijls niet dat dit helaas te vaak gebeurd. Het zijn nog altijd drie kinderen per week die overlijden aan kinderkanker. Al die kinderen zijn moedig en dapper geweest tijdens hun ziekte.       Al hun ouders zijn moedig en dapper geweest en zijn dat nu nog steeds in hun zoektocht om het leven weer inhoud te geven. Het is een afschuwlijke gedachte dat er elke week weer ergens ouders zijn die meemaken wat wij hebben meegemaakt en al zovelen vóór ons hebben meegemaakt.
Het is verrassend simpel en tegelijkertijd onbegrijpelijk gecompliceerd hoe het leven om me heen zo maar doorgaat. Het gaat allemaal best maar het is hard werken. Rouwen is heel hard werken en het behelst veel meer dan een fulltime baan. Iemand zei: "het is niet voor niets een werkwoord'.
De tussenpozen dat ik word overvallen door misselijkmakend verdriet worden langer maar als het er is dan lijkt het intenser, rauwer. De wond die net iets geheeld is, wordt weer opengereten en dat doet pijn. En toch, ondanks dat, geniet ik van de dingen om me heen, ik geniet van Tirza die altijd zorgt voor reuring, ik geniet van een wijntje op de bank met goed gezelschap.
Ik kan niet zeggen dat het niet gaat, het gaat best wel, echt. Maar hard werken is het wel.

dinsdag 9 september 2014

Dinsdag 9 september - Ademnood

Het is zo'n dag waarop ik bijna geen lucht krijg. Af en toe ga ik even buiten zitten om te ademen maar het helpt niet echt. Hoofdpijn, het gevoel dat ik stik en tranen. Mijn lichaam reageert maar mijn hersenen begrijpen het niet. Ik probeer een beetje te werken maar er komt weinig uit mijn handen. Ik geef het op en besluit lief te zijn voor mezelf. Ik mediteer wat, neem een warm bad en beland met een boek, een pot thee en een groot stuk chocola op de bank.
Zo af en toe is het er: het gevoel onder getrokken te worden en te verdrinken in het verdriet. Voorheen was er paniek en kwam ik spartelend en happend naar lucht weer boven.
Nu niet meer, ik laat me meevoeren en dein op en neer. Ik weet dat tegen de stroom in zwemmen geen zin heeft, uiteindelijk kom ik toch wel weer boven. Ik vind het niet erg me soms zo te voelen, ergens zelfs "fijn". Misschien heb ik het nodig om verbintenis te kunnen maken met het leven zonder Kevin.
Het is zo'n dag dat ik wat rommel op zijn kamer, aan zijn geurtje ruik en met mijn hand langs de kleren in zijn kast ga. Mijn lichaam reageert maar mijn hersenen begrijpen het niet. Het is gewoon zo'n dag.

dinsdag 2 september 2014

Dinsdag 2 september - Gewicht en evenwicht

Op het moment dat ik september zie verschijnen op de kalender krijg ik een knoop in mijn maag. Eigenlijk zit die er al vanaf eind augustus, dan begint het al. De knoop wordt alleen nog wat strakker aangetrokken. De maand waarin Kevin's geboortedag valt, waarin de dag valt die ons leven voorgoed heeft veranderd, waarin de dag valt waarop Kevin precies tweeënhalf jaar geleden is overleden.
Altijd iets met september en altijd iets met een vijf.  Tweeënhalf jaar geleden.......dat is nog altijd niet goed te bevatten. Ik heb nog altijd een haat-liefde verhouding met de tijd. Ik vind het vreselijk dat ik alsmaar verder weg ga van het leven samen met Kevin en anderzijds is dat ook precies wat zorgt voor een verzachting. Alle clichés over tijd lijken te kloppen. De rust is redelijk terug in ons gezin en ik zou zelfs kunnen zeggen dat er weer een voorzichtige nieuwe balans is gevonden. Alle drie hebben we gezocht en soms tevergeefs gebalanceerd, soms moest de één wat meer dragen dan de ander, later was dat weer andersom.  De balans die we hadden met ons vieren is nu herverdeeld over ons drieën en het lukt om om te gaan met het nieuwe evenwicht. Het extra gewicht van september doet ons altijd even wankelen maar  ook dit zullen we dragen met elkaar.

Ik ben trots op Peter die voor de VOKK donderdag rennend de Mont Ventoux op gaat samen met nog vele anderen, een aantal rennend en een aantal fietsend. Aan de voorkant van zijn shirt een foto van kleine Owen, het levende bewijs dat je kunt genezen van kinderkanker. Aan de achterkant stralende sterren, winnaars, die voor altijd een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten en altijd in ons zullen voortleven.

dinsdag 5 augustus 2014

Dinsdag 5 augustus - 17

De vakantie was heerlijk. Af en toe een pijnscheut en tranen, het maakt niet uit, het doet niets af aan het feit dat we hebben genoten. Niet dat het went maar het hoort erbij, het hoort nu bij ons en is onlosmakelijk verbonden en verweven in ons leven.  Als je écht in gesprek komt met anderen dan komt het onherroepelijk ter sprake. Mooie gesprekken met oprecht geïnteresseerden. Het is fijn als men niet bang is om erover te beginnen: J. die spontaan zijn arm om me heen slaat, een kus op mijn wang geeft en zegt: "ik heb het gehoord van je zoon" en op deze manier een gesprek mogelijk maakt. Dank hiervoor lieve mensen.
Het nooit meer samen zijn wordt hard bewaarheid door de gezinnen om je heen, ogenschijnlijk allemaal happy en compleet. Ik weet dat het niet altijd is wat je ziet aan de buitenkant. De ervaring heeft geleerd dat iedereen wel een verhaal te vertellen heeft en iets met zich meedraagt. Toen Kevin ziek was en ik hoorde al die verhalen om me heen dacht ik vaak: als iedereen zijn kruis op straat moest gooien zou ik toch mijn eigen kruis weer oppakken. Nu weet ik dat niet meer zo zeker.

5 Augustus, het is één van de data die in mijn geheugen gekerft staat. Het is vandaag drie jaar geleden dat we hoorden dat voor de tweede keer de leukemie was teruggekomen in het centrale zenuwstelsel. Dat was veel te snel na de beenmergtransplantatie en daarmee erg slecht nieuws. Eigenlijk was er maar één optie en dat was direct chemo (MTX) inspuiten in het hersenvocht bij de ruggenwervel . Als de cellen hier niet op zouden reageren was er geen verdere behandeling meer mogelijk. We hadden hier echter slechte ervaringen mee. Een jaar eerder was deze behandeling ook gestart, twee keer inspuiten per week bleek niet afdoende te zijn en men wilde naar drie keer per week om die ellendige cellen eronder te krijgen. De cellen kregen ze uiteindelijk eronder maar Kevin ging er ook aan onderdoor en belandde op de IC. Dat beeld stond ons nog helder voor de geest en wilden we niet nog eens meemaken.
Eén optie. Eén kans. Geen keus.
Na vier behandelingen waar hij nagenoeg weinig last van had bleek Kevin "schoon" te zijn! Hoe was het mogelijk dat een lichaam zo anders reageert? We waren euforisch blij want nu was de weg vrij naar verdere behandeling. Weer was er een hobbel overwonnen en gingen we een stap voorwaarts, nog altijd vol hoop op genezing.
Op zijn 17e verjaardag moest Kevin beginnen met bestralingen van zijn hoofd. "Dus van u krijg ik een bestraling als verjaardagscadeau" grapte hij tegen de radioloog waarop de man hard moest lachen.

17.....
En dan afgelopen zaterdag , 2 augustus, wordt Tirza 17. Ik vind het moeilijk. Ze is nu net zo oud als Kevin toen hij overleed. Kevin al drie jaar ziek en Tirza vol in het leven, zoals het hoort als je 17 bent. De hele wereld voor je open en de toekomst die wacht. Kevin heeft geen toekomst meer, alleen een verleden en zal altijd 17 blijven.

vrijdag 18 juli 2014

Vrijdag 18 juli - Lieve Kevin

Lieve schat,

we gaan voor de derde keer zonder jou op vakantie. Het wordt niet makkelijker. Integendeel lijkt het wel. Ik kon me er niet toe zetten om ermee bezig te zijn, ik wist niet wat of hoe en de animo ontbrak om me er in vast te bijten. Hellen, lotgenoot maar vooral vriendin, bracht uitkomst. Na herhaaldelijk gevraag van haar kant of ik nu eindelijk eens iets geboekt had nam zij voor mij het heft in handen. Ze weet als geen ander hoe moeilijk het soms kan zijn om je ergens toe te zetten en hoe heerlijk dat is als  iemand dat voor je doet.
De vakanties waren altijd fijn met elkaar, misschien was je nog steeds met ons meegegaan, misschien niet maar dat is hoe het hoort te gaan. Geen kleren van jou in de koffer, alleen een foto.
Vanmiddag zaten we even te kijken naar een filmpje van wat jaren geleden, Italië, jij een jaar of negen. Een gezond kind wat geniet en lacht. Je was echter ook een serieus kind, je dacht niet lichtzinnig over het leven,  was soms zelfs wat zwaar op de hand. Wat een contrast met hoe je was tijdens je ziekte: met humor relativerend, niet vies van een flinke dosis zelfspot.
Ik kan er niet naar kijken zonder dat mijn maag ineenkrimpt. Met die "waarom-vraag" ben ik al lange tijd geleden gestopt.  En toch komt ie vanmiddag weer naar boven borrelen: maar verdorie, waarom dan toch? Het is een loterij, je hebt geluk of domme pech. Jij had domme pech.

Jouw ziekte is vaak een ijkpunt als we ons proberen te herinneren wanneer iets was. "Toen was Kevin nog niet ziek" zeggen we dan. Bizar. Een leven voordat je ziek werd en een leven daarna. Een leven met jou en een leven zonder jou. Het is de keiharde werkelijkheid.
Het wordt niet makkelijker. Hooguit anders.



zaterdag 7 juni 2014

Zaterdag 7 juni - Gisteren?

Heerlijke dagen heb ik gehad in Rome samen met mijn lieve vriendin Sanja. Onze protesterende voeten ten spijt hebben we kilometers afgelegd, meters spaghetti verorberd, liters wijn en water weg gewerkt en urenlange gesprekken gevoerd, vaak met een schaterlach en soms met een traan. Zo fijn dat dat kan.
Hoe leuker ik het heb, hoe moeilijker is de periode daarna. Ik ben de hele week erna van slag geweest. Misschien als je uit de vertrouwde omgeving bent dat alles enigszins naar de achtergrond schuift.  Des te harder is de confrontatie met het thuiskomen. Thuis waar ik hoor, waar ik me veilig voel, daar waar de mensen zijn waarvan ik houd maar daar waar Kevin niet meer is. Het niet-zijn is meer dan ooit aanwezig.
De periodes dat het "goed" gaat worden steeds langer, daarentegen lijken de dalen dieper. Is het echt zo of voelt het voor mij zo omdat het contrast zo groot is na een minder emotionele periode? Is het omdat ik er niet meer op "reken" en daarmee de overval juist zo hard aankomt? Ik weet het niet. Ik weet wel dat het komt en gaat. Hoe donker de dagen ook zijn ik weet dat ze weer voorbij gaan en dat het morgen weer licht wordt. Of overmorgen. Of die dag daarna.

WK 2010. Kevin vond dat het huis versierd moest. Ik vond het prima zolang het maar binnenshuis bleef. Dat hebben we geweten: slingers, ballonnen, vlaggetjes en allerlei aanverwante attributen werden in grote getale opgehangen. Waar deze heimelijke voorraad zich al die tijd had schuil gehouden weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet maar opeens was het er. Het voetbalschema dat Kevin en ik nauwgezet invulden met de uitslagen zorgde voor speculaties en theorieën: "als die wint dan moeten ze in de volgende ronde tegen die maar als die andere gelijkspelen dan.........."
Kevin was anderhalf jaar in behandeling en het ging goed. Hij was geslaagd voor de mavo en zou na de vakantie beginnen met de havo. Het kwam totaal onverwacht dat bij een reguliere controle de bloeduitslagen dalende cellen lieten zien. De chemokuren werden aangepast maar de cellen bleven dalen.
Zondag verloor Nederland van Spanje in de finale, dinsdag had Kevin een beenmergpunctie, vrijdag hoorden we dat de leukemie terug was in het hersenvocht. Onvoorstelbaar.....Kevin zag er goed uit en voelde zich goed en toch was er een moordenaar naar binnen geslopen die in hoog tempo grondig zijn werk deed.

Was het gister dat Kevin overleed? Nee, het was niet gister........
Dat de tijd doorgaat zie ik aan Tirza. Ze leeft heerlijk haar leven, gaat goed op school, werkt en fladdert heerlijk om me heen, altijd vol verhalen over mensen die ik volgens haar ken maar die ik mij met de beste wil van de wereld niet voor de geest kan halen. Geregeld kom ik diverse pubers tegen in de huiskamer of, bij mooi weer, in de tuin en daarmee lijkt ons huis wel een nieuw soort "hang-out".
Ik geniet ervan. Ik ben trots op haar hoe zij zich staande houdt en haar eigen pad plaveit.
De tijd gaat door. Deze week had Tirza haar eerste rijles. Kevin wilde niets liever dan zo snel mogelijk zijn rijbewijs halen. Hij heeft de kans niet gekregen. We gunnen het Tirza zó maar de emotionele impact was groot op Eric en mij. Dit is het eerste waarmee ze Kevin voorbij is gegaan. Haar grote broer.
Was het gister dat Kevin overleed? Ja, dat was gister.......

donderdag 8 mei 2014

Donderdag 8 mei - Lieve Kevin

Lieve Schat,

3 jaar geleden was 8 mei Moederdag. Jij lag in het WKZ, het was drieënhalve week na de beenmergtransplantatie. Boven ieders verwachting ging het heel goed met je, de cellen waren al mooi aan het "opkomen" en er deden zich geen gekke complicaties voor. De dokter sprak voorzichtig over een proefverlof. Je greep dat meteen aan want dat vond jij het mooiste cadeau wat je mij kon geven: thuis zijn met Moederdag. De dokter had eigenlijk een wat langere termijn in gedachten maar kon jouw smeekbedes ("mijn moeder zou dat echt fantastisch vinden") en beloftes ("ik zal goed eten en op tijd rusten") in combinatie met jouw trouwe hondenogen en allerliefste lach, niet weerstaan. En zo kwam het dat je zaterdag naar huis mocht en zondagavond weer terug moest zijn. Via internet had je een cd van Bløf voor me gekocht. Later, toen je dagelijks naar Utrecht moest voor de bestraling, had ik altijd deze cd aanstaan in de auto. Nog altijd ligt deze in mijn auto, samen met het door jouw geschreven briefje wat je erbij had gestopt.
Opeens is het er weer deze week: dat misselijkmakende gevoel als ik naar je foto kijk. Het gat in mijn lijf wat enigszins gedicht was lijkt weer opengereten, pijn en verdriet stroomt naar binnen en neemt langzaam bezit. Ik mis je zo. We missen je allemaal zo.

Als ik met iemand in gesprek ben die mijn verhaal niet kent dan komt vaak De Vraag. De vraag hoe oud mijn kinderen zijn. Ik weet dat die vraag komt, het is nl. een heel erg voor de hand liggende vraag. En toch word ik er elke keer door overvallen. Het zijn mijn eigen gedachten die me het antwoorden moeilijk maken. Mijn antwoord is afhankelijk van de persoon, de plek en van mijn eigen gemoedstoestand. Maar het schiet vooral door mijn hoofd: hoe ga ik het zeggen?  Hoe ga ik iemand zeggen dat ik een fantastische dochter heb van 16 en een geweldige zoon van 17 die twee jaar geleden is overleden? De vraagsteller verwacht een dergelijk antwoord nooit en te nimmer. Ondanks mijn voorzichtigheid heb ik toch een aantal keer iemand knock out geslagen, verbaal dan welteverstaan. Dan klapt iemand dicht en is er geen gesprek meer mogelijk en weet ik dat ik diegene een slechte dag heb bezorgd. Soms schrikt iemand niet van de tranen in mijn ogen, pakt mijn hand en volgt er een onverwacht, fijn gesprek. Zeker als ik iets meer met iemand te maken heb, vind ik het fijn als ze dit van mij weten, het hoort nu bij mij.
Sinds jij er niet meer bent is alles zo anders, niets is meer zeker en alles kan. De vanzelfsprekendheid is weg net als de belangrijkheid van dingen. Niet dat ik nonchalant, roekeloos of onverschillig leef, dat past niet bij me. Ook ik ga mee in de waan van de dag en vliegen de weken, maanden voorbij.
Ik heb ervaren dat het leven zo maar over kan zijn, dat heeft de veiligheid van het bestaan aangetast. Een bepaalde mate van "laissez-faire" moet je me dan ook maar vergeven.

dinsdag 29 april 2014

Dinsdag 29 april - Knopen

Losse eindjes in mijn hoofd......het kriebelt al twee weken dat ik wil schrijven maar ik krijg de eindjes niet aan elkaar geknoopt. De contouren in mijn hoofd nemen geen vaste vorm aan.
Zondag was de koning jarig, zaterdag voor de eerste keer Koningsdag, de derde keer vieren we dat zonder Kevin. De stad in, beetje grappen en grollen met die en gene, het lukt allemaal. Wat me nog niet lukt is de vlag uithangen, die uiting van vrolijkheid vind ik nog net een brug te ver. Dat doe ik overigens dan weer wel met Dodenherdenking. Ja, ik weet het.... niet consequent maar dat is toch van een iets andere orde voor mij, iets waar ik een andere waarde aan geef.

Het leven is gekanteld, dat zorgt voor een verschuiving van belangrijkheid en perspectief. "Go with the flow" begint bijna mijn levensmotto te worden, ik ben blij met de dingen die zich aandienen.
Zoals Kevin's mentor die nog altijd trouw langskomt, en zo was er op een onverwachte doordeweekse dag een heel fijn gesprek (dank daarvoor, Rieks). Een oud-klasgenoot die ik tegenkom en waarmee ik over Kev praat. Een lunch met een meer dan alleen maar-lotgenoot.
Een familieweekend. 13 mensen. Eén te weinig. Met z'n allen bij elkaar en toch niet compleet. Maar toch gaat het, Kevin neemt zijn plaats gewoon in.
Hans en Marja die komen eten. Saskia en Kevin zijn één dag na elkaar getransplanteerd in het WKZ, beide 16 jaar. Zij gingen gelijk op, mochten gelijktijdig naar huis, vol vertrouwen en goede moed.
Beide hebben het niet mogen redden. Door het lot samen gebracht, het contact is warm en waardevol (van delen en geven krijg je nooit genoeg, toch, Hans? -:)).
Genieten.... ik geniet echt wel van dingen maar het is net alsof ik de deur open, er naar kijk en dan de deur weer snel sluit. Klein-genieten. Ik moet weer durven genieten zonder het gevoel te hebben dat ik Kevin te kort doe. Een vriend zei me: "doe je hem dan juíst niet te kort als je niet geniet? Als iemand genoot, was hij het wel." Dat is zo waar. Dank voor deze eye-opener.

De ene dag mateloos moe en niet vooruit te branden, de andere dag een niet te stuiten energie. Het kan ook beide voorkomen op dezelfde dag. Daar is geen regel voor. Van de energie maak ik dankbaar gebruik voor een opruimwoede van de tuin of de zolder. Soms een letterlijke, nietsontziende woede.
Misschien heb ik het nodig om in beweging te komen en eindelijk eens dat te doen wat ik al zo lang wil. Irritatie over dat ik het wil maar niet doe, frustratie over dat ik dit niet ken van mezelf.
Sinds Kevin er niet meer is worstel ik maar door met een gevoel van "ik doe maar wat". Alles is anders, ik mis Kevin, ik mis mezelf.
Al schrijvende lijkt het erop dat de eindjes toch aan elkaar geknoopt kunnen worden, nu nog een manier vinden om de knoopjes eruit te halen.

zaterdag 22 maart 2014

Zaterdag 22 maart - Ode aan Kevin

5 maart.........de zon schijnt. Net als verleden jaar is het bizar mooi weer op deze dag.
Die eerste voorjaarswarmte voelt als een cadeau. Precies vandaag.....
We gaan naar het strand, lopen een stuk en lunchen buiten op een terras. Zelfs aan het strand is het zacht en windstil.  Het mooie weer zorgt ervoor dat het terras vol zit met zichtbaar vrolijke mensen.
Het is een vreemde mengeling van gevoelens bij mij. Ik heb het gevoel alsof we een soort verbond hebben, wij met ons drieën tegen de rest, de reden waarom wij hier zijn en niemand die dat weet.
Onze gesprekken gaan regelmatig over Kevin en over deze dag twee jaar geleden. Maar net zo makkelijk gaan de gesprekken ook over alledaagse dingen. De onderwerpen lopen door elkaar heen, precies zoals Kevin door ons leven loopt in alles wat we doen, hoe hij verweven is met ons.


Als ik 's middags thuiskom vind ik een bericht op mijn telefoon of ik over Kevin zou willen vertellen in het Radio 2 programma De Staat van Stasse. Via de blog zijn ze bij mij terecht gekomen. Ik vertel graag over Kevin dus ik wil dat wel. En zo beland ik 's avonds om 21.50 uur live in de uitzending bij Stefan Stasse. Kevin's verhaal in een paar minuten. Het is een prettig gesprek. Ik zie later dat het op de site van Radio 2 staat, genoemd "Een ode aan Kevin". Dat ze het deze titel hebben gegeven vind ik mooi.
http://radiobox2.omroep.nl/videofragment/file/8706/fragment.mp4

Familie en vrienden komen langs om samen met ons te zijn.  Ik vind het fijn dat ze er zijn. Er worden herinneringen opgehaald. We hebben het over Kevin's rake one-liners, zijn zelfspot en nuchterheid. De meeste echter hebben Kevin ook meegemaakt op zijn meest kwetsbare momenten. Uit de verhalen merk ik dat dat beeld bij iedereen nog altijd op het netvlies staat en indruk gemaakt heeft. We vinden het allemaal prettig om het hierover te kunnen hebben met elkaar, dit te delen. Dit kan immers het beste met diegene die hetzelfde hebben gezien en meegemaakt.
Regelmatig voeren mijn gedachten me terug naar twee jaar geleden, naar de week vanaf de dag van overlijden tot en met de dag van de crematie. Wat gebeurde wanneer? Het beheerst me minder dan verleden jaar, toen was ik bijna dwangmatig in het terughalen van herinneringen. Het is nu rustiger in mijn hoofd ondanks dat ik nog veel terugdenk, het is met iets meer afstand zonder afstandelijk te zijn.
En toch, ondanks dat, snap ik af en toe nog steeds niet dat er twee jaar voorbij is gegaan, dat voelt soms nog zo onwezenlijk. Waarschijnlijk zorgt de genialiteit van de geest voor de juiste dosering van hetgeen je kunt toelaten.

Op 12 maart is het wederom een prachtige dag. 's Avonds laten we een wensballon op. De hemel is helder. We kijken net zolang totdat we de ballon echt niet meer kunnen zien en verdwenen is tussen de sterren.
5 maart was het een prachtige dag

zaterdag 1 maart 2014

Zaterdag 1 maart - Bijna

Lieve Kevin,

nog een paar dagen en dan is het 5 maart, jouw sterfdag. 
Voor mij begint het aftellen naar die dag vanaf 19 februari, de dag dat we twee jaar geleden naar Amerika vertrokken. De week daar was zowel bijzonder als heftig en vanaf de thuiskomst ging het iedere dag zichtbaar minder. Wij wisten ook dat het een kwestie van tijd was. Ondanks dat we niet wilden dat je onnodig zou moeten lijden hoopten we toch dat ons nog wat tijd gegeven zou worden. 
Nuchter boerenverstand versus wishful thinking. 

Ik breng de dagen door met de hoognodige dagelijkse beslommeringen, vaak futiliteiten in mijn optiek. Ik probeer veel te mijden maar dat gaat nu eenmaal niet. Op dit moment vind ik even niet zo heel erg veel belangrijk. Ik word wat stiller en trek me terug, laat mij maar even.  Mijn omgeving weet dat maar houdt vinger aan de pols: mijn broer komt koffie drinken "om te kijken hoe het met zijn zusje gaat" (ondanks de leeftijd is het toch fijn een zusje te zijn van een oudere broer :-)). Mijn vriendin stuurt appjes van de andere kant van de wereld hoe het met me gaat (rekening houdend met het tijdsverschil). Mijn "zus" komt met bloemen polshoogte nemen ("als ik je niet hoor, weet ik genoeg"). Ondanks dat ik in de terugtrek-modus zit, vind ik het fijn. Het doet me goed te merken dat veel mensen weten dat jouw sterfdag eraan komt. Je wordt niet vergeten. 

Ik kijk foto's, kijk naar spulletjes op je kamer en druk mijn neus in je kleren. Soms spuit ik je geurtje in je kamer om je weer even te ruiken. Het gevoel is anders dan verleden jaar. Toen stond het gat in mijn lijf wagenwijd open waardoor de pijn zo hard schuurde. Nu lijkt dat anders te zijn. Het gat is bedekt met een vliesje, flinterdun weliswaar, maar toch.  De pijn schuurt minder hard, het lijkt allemaal wat minder heftig qua emotie. 
Wat niet minder is, is een onvervulbaar verlangen naar jou, heimwee naar hoe het was. Het besef dat we het derde jaar ingaan zonder jou maakt de heimwee alleen nog maar intenser. 

zaterdag 22 februari 2014

Zaterdag 22 februari - Lieve Kevin

Lieve Kevin,

twee jaar geleden waren we in Amerika voor jouw wensvervulling. Toen de wens werd "gehaald" hadden we niet kunnen bedenken dat het jouw allerlaatste wens zou worden.
Met een dubbel gevoel begonnen we aan de reis omdat je lichamelijk snel achteruit ging. Ergens wisten we dat het niet verantwoord was, zeker na een telefoontje van Make a Wish of we er wel verstandig aan deden deze reis te gaan ondernemen. Mijn hoofd wist dat ze gelijk hadden maar mijn hart had daar een heel ander idee over, ik kon het eenvoudigweg letterlijk niet over mijn hart verkrijgen om jou te moeten vertellen dat we niet zouden gaan. Je had al zo vaak iets af moeten zeggen en was al zo vaak teleurgesteld geweest doordat het ellendige ziekzijn weer eens roet in het eten had gegooid.
Ik besprak het met jou, in alle open,- en eerlijkheid, maar jij was standvastig en kordaat: je wilde gaan......Toen uiteindelijk een aantal praktische problemen waren opgelost door inzet van vele mensen om ons heen stond niets ons meer in de weg om te gaan.
Later is me wel eens gevraagd of we dat wel hadden moeten doen, de reis had zoveel van jou gevergd. In een week tijd was je zienderogen achteruit gegaan. Elke dag werd je lichamelijke conditie  slechter. Tja...misschien had je langer geleefd als we niet gegaan waren, we zullen het niet weten.
Toch zou ik het zo weer doen. Het was een waardevolle week met ons vieren waarin we zo genoten hebben van het samenzijn, ondanks de zwaarte die er overheen hing. Genieten is misschien in deze context niet het juiste woord, misschien moet ik het koesteren noemen. Het bewust opbouwen van herinneringen met elkaar. En ondanks je ongemakken genoot je, al was het van kleine dingen als 's  morgens je eigen wafel bakken en 's middags een ijsje halen. Met zorg koos je cadeautjes uit voor je vrienden en vriendinnen. Waarschijnlijk was het idee om in Amerika te zijn en de zon in Florida te voelen al genoeg voor jou, je had het immers alleen nog maar koud te laatste tijd. En dat is me het waard geweest, elke dag, ieder uur. Als dat genoeg was voor jou dan was het genoeg voor mij.
De laatste avond in Magic Kingdom was zichtbaar hoe ziek je was, broos en fragiel zat je in de rolstoel, dapper foto's nemend van de Electric Parade die je nog de wereld in slingerde via Twitter. Op dat moment werd pijnlijk benadrukt dat jouw leven niet lang en gelukkig zou eindigen zoals in een Disney-sprookje.
Een week nadat we terug waren overleed je, in je zelfgekochte shirt van Disney World.

Deze tijd is een periode van terugdenken, overdenken, herbeleven. Beelden dringen zich ongevraagd op. Het zijn vaak dezelfde beelden. Ik merk dat ik steeds meer moeite moet doen andere beelden op te roepen. Daar waar ik bang voor was lijkt nu toch te gebeuren: herinneringen vervagen. Is dat een stuk berusting, acceptatie? Ik wil die herinneringen niet kwijt want dat is nog het enige wat ik heb. Bij die gedachte maakt een paniekerig gevoel zich van me meester. Hoe kan ik dat vasthouden? Het is onmogelijk om alles te kunnen vasthouden, om alles te kunnen blijven herinneringen. Dat zou ik anders ook niet gedaan hebben alleen had ik dan steeds nieuwe herinneringen erbij gekregen.

Ik ben van mezelf best een blij en positief mens maar zo nu en dan wil ik mezelf onderdompelen en laat ik me meevoeren in de gedachtestroom. Soms dein ik op en neer op de golven, soms ga ik kopje onder. Dat heeft er niets mee te maken dat ik blijf "hangen" in het verdriet of het gemis. Zo af en toe wil ik dat gewoon en heb ik dat nodig om weer verder te kunnen. Terugdenken, overdenken, herbeleven.......mooi, fijn en bitterzoet.


zondag 2 februari 2014

Zondag 2 februari - 2 Jaar

Soms heb je iets meer nodig, soms is minder genoeg. En soms is alleen adem halen genoeg. Zoals nu.

Verleden jaar op 2 februari eindigde ik de post op de blog met deze zinnen. Ze komen vandaag spontaan op in mijn hoofd. Toen ik ging zoeken wanneer ik deze geschreven had, blijkt dat vandaag precies een jaar geleden te zijn. Toeval? Het is in ieder geval opmerkelijk te noemen.
Misschien ook wel omdat dit zo goed mijn gevoel van nu weergeeft.
Twee jaar geleden, op 3 februari, werd met de woorden "je wordt niet meer beter" in één beweging de grond onder onze voeten weggeslagen. De duizelingwekkende val naar beneden leek eindeloos. Alles waar we drieënhalf jaar voor hadden gestreden voor niets, alle chemo's en medicijnen, al het ziekzijn, IC-opnames, revalidatie, alle lichtpuntjes, tomeloze positiviteit en eeuwige hoop.....alles voor niets.

 Wat een tegenstelling vandaag met twee jaar geleden, het is 7 graden en de zon schijnt. Toen hebben we er drie uur over gedaan om van Utrecht naar huis te komen i.v.m. de heftige sneeuwval. Het was een bizarre autorit. We zaten murw geslagen in de auto, Kevin naast Eric en ik achterin. Woordeloos omdat we geen woorden meer hadden.
Omdat we noodgedwongen lang in de auto zaten ben ik mensen gaan bellen omdat ik de behoefte had dit vreselijke nieuws te delen met degene die me lief zijn. "En....?" werd er gevraagd als ik belde.
....."Slecht nieuws......" zei ik alleen maar, monotoon en emotieloos.
Die emoties kwamen thuis toen Tirza en Kevin in elkaars armen samen huilend op de bank zaten, hartverscheurend om te zien. Een goede vriend en mijn zwager hadden het slechte weer getrotseerd omdat ze persé bij ons wilden zijn. Tranen en verslagenheid bij iedereen.

...soms is alleen ademhalen genoeg.....Ik moet het klein houden voor mezelf, dicht bij mezelf blijven, ik ben bang dat ik anders mezelf totaal verlies in het verstikkende, misselijkmakende gevoel. Ik ben vanmiddag eerst naar buiten geweest, met mijn kop in de wind, adem halen. Dat helpt even maar de stenen stapelen zich langzaam op in mijn maag. Deze datum is het startschot in de opmars naar
5 maart. Een maand waarin er nog zoveel is gebeurd, nu terugkijkend misschien wel de heftigste maand uit mijn leven tot nu toe.