maandag 10 november 2014

Maandag 10 november - Drie jaar

Ik kan nooit meer zomaar langs het AMC rijden. De weg ernaar toe, de afslag.....teveel herinneringen, teveel gedachten. Toen we voor de eerste keer naar het AMC moesten waren we enorm gespannen, we waren nog nooit in zo'n groot ziekenhuis geweest en dat we erheen moesten omdat Kevin heel erg ziek was benadrukte dat het serieus was, dusdanig serieus dat het niet bij ons in het streekziekenhuis behandeld kon worden. En dat het serieus was bleek wel want Kevin moest blijven en werd direct in een box gelegd. Binnen twee uur tijd vlogen termen ons om de oren waarvan we nog nooit eerder hadden gehoord: een box, aplasie, emlazalf en werden we geconfronteerd met bloed prikken, infuus aanleggen, een piepende pomp naast het bed en verpleegkundigen met schorten en handschoenen aan en mondkapjes voor. Dat dit de komende drie jaar ons leven zou gaan beheersen hadden we toen in de verste verte niet kunnen vermoeden.
Ik kan nooit meer langs het AMC rijden zonder te kijken naar het raam onder de C waar Kevin heeft gelegen en dan wordt ik altijd even stil. Toen ik deze week langs reed en de afslag zag waar het AMC staat aangegeven borrelde er uit het niets een snik omhoog direct gevolgd door tranen. Dat had ik nog niet eerder gehad. Ik blijf nog altijd overvallen worden door onverwachte gebeurtenissen. Confrontatie zit vaak in het onverwachte.....
De gejaagdheid in mijn lichaam zodra het november is herken ik wel zo langzamerhand, al verbaasd het me ook dat dit er elk jaar onverminderd weer is. De tijd van het jaar waarin de feestdagen vallen, gezelligheid hoog in het vaandel staat en wij het, zakelijk, heel erg druk hebben.
November zal voor mij altijd de maand blijven waarin het zó slecht ging met Kevin en hij daarom werd opgenomen op de IC van het WKZ.  Het zal voor mij altijd de maand blijven die het begin van het einde heeft ingezet. De richel waarlangs we liepen werd steeds smaller, op de hielen gezeten door de dood.
Dat gevoel zit diep geworteld ondanks dat het drie jaar geleden is.
Drie jaar......ik vind het echt veel te lang maar tijd in deze zegt me niets en is het slechts een abstract gegeven.  De beelden van toen staan op mijn netvlies gebrand alsof het verleden week was.
Er is veel gebeurd sindsdien. Alles is anders en toch ook weer niet. Voor míj voelt het alsof alles anders is.