Dinsdag 31 december - Eindejaarsoverpeinzingen

Lieve schat,

En zo is het opeens wéér 31 december. Wéér een jaar afsluiten. Verleden jaar vond ik het een moeilijke dag omdat ik het jaar afsloot waarin jij had geleefd. Dat is nu niet het geval en toch vind ik het nog steeds een moeilijke dag, nog veel meer dan Kerst. Vanaf morgen moet ik zeggen dat je twee jaar geleden bent overleden. Ik ga steeds verder weg van het leven samen met jou. Anderszijds kan ik ook denken dat het me steeds dichterbij "een weerzien" brengt. Die gedachte brengt een heel ander gevoel teweeg, of je daar nu in gelooft of niet, het is een vorm van omdenken vergelijkbaar met het halfvolle of halflege glas. Maar het neemt niet weg dat ik je verschrikkelijk mis. Is het daarom dat ik je overal zie? Of zoek ik je? Ik zie jongens van jouw leeftijd en ik zie jou. Jouw leeftijdsgenoten gaan door, zou jij net als hen geweest zijn? Wat had je nu zullen doen? Vragen zonder antwoord.
Ongewild komen dit soort gedachten op, ik kan het niet helpen. Hou ik je daarmee te veel vast? Is dat goed of juist niet? Volgens sommige belemmer ik jou en ook mezelf daarmee.
Ik heb juist zo'n behoefte aan het doormaken, doorvoelen. Het verdriet heel erg stevig vastpakken. Het is toch zo dat je pas kunt loslaten als je het hebt vastgepakt? Het verdriet kan soms zo rauw en venijnig zijn. Soms voel ik het aankomen, maar meestal wordt ik erdoor overvallen, het dringt altijd voor.  Het komt en het gaat, als golven die je overspoelen, kopje onder laten gaan en zich weer terugtrekken.

Ik merk dat ik aan het worstelen ben met "rouw", wat is het, staat er een tijd voor, is het rouw wat ik doormaak?
Op internet vond ik een stuk over rouw waarin onder andere word gezegd:
Je kunt rouwen ook zien als het interpreteren en opnieuw interpreteren van de wereld en van de relaties met belangrijke andere mensen. Rouw is zowel een denk- als een emotioneel proces dat plaatsvindt in een omgeving waarvan ook jouw overleden kind deel uitmaakt. Het is een doorgaand proces dat je voor de rest van je leven op verschillende manieren raakt. Er overheen komen is niet de juiste formulering, hoe zou je dat kunnen? Je verandert door de ervaring en met jou je omgeving. Een deel van die verandering is een andere, maar blijvende relatie met de overleden ander. Een relatie waar geen lijfelijk contact meer mogelijk is maar soms wel een voelbare aanwezigheid op een ander (spiritueel) niveau.
Het doet me goed te weten dat het dus niet "klaar" hoeft te zijn op een gegeven moment, dat het een voortdurend proces is.
De weg die ik bega sinds je sterven is er één met vele zijwegen. Soms dwaal ik wat rond maar uiteindelijk kom ik altijd wel weer terecht. Zou de dood vooral bedoeld zijn om je te laten nadenken?

Ik wil iedereen graag bedanken voor alle kaarten, attenties, lieve woorden, voor het noemen van Kevin's naam, voor de gesprekken over Kevin. Voor een ieder die ons ook dit jaar gesteund en bijgestaan hebben, op wat voor manier dan ook. Ik wil ieder bedanken die de blog leest, weet dat ik me daardoor erg gesteund voel.
Ik wens iedereen een gezond, mooi en liefdevol 2014!

Dinsdag 17 december - Anders

December..........altijd weer zo'n maand met een dubbele bodem. Voor ons is het steevast een hele drukke maand met de winkel maar het brengt ook een hoop gezelligheid mee. Voor ons beide is het een goede afleiding. Je praat, lacht, bent bezig, je moet nadenken over van alles en nog wat, maakt af en toe een grap met iemand.  Daarbij komt dat we het oprecht leuk vinden en echt geen moeite hoeven te doen om te zijn wie we zijn.
Alles om je heen ademt in deze periode "gezelligheid" en "samen zijn". De media heeft daar een enorme grote stem in maar ook winkels drukken hun stempel hierop.
Voor veel mensen die iemand moeten missen, of dat nu een kind, partner, ouder of wie dan ook is, heeft die zgn. "gezelligheid" een randje.
Voor mij voelt het ook dubbel en weet daar niet altijd goed raad mee. Ik vind het ook echt gezellig en wil het ook gezellig maken maar toch is dat het ook precies wat het moeilijk maakt. Het is een tweedehands gezelligheid: de glans van de nieuwe aankoop is eraf maar dit is goed genoeg, zeker voor deze prijs.
Verwachting is ook een lastige. Verwachting die ik zelf heb, verwachtingen die anderen hebben. De verwachting dat het leuk en gezellig moet zijn. Iedereen zou het liefst willen dat alles gewoon doorgaat, of vinden misschien zelfs dat dat zou moeten. Dat gaat niet in een gezin met zo'n onmenselijk groot verlies. En toch willen we zelf ook dat de dingen doorgaan alleen is de vanzelfsprekendheid weg en moeten we soms zoeken naar een manier waarop we de dingen kunnen laten doorgaan. En ja, dat is soms anders dan het was.
Af en toe staat de overlevingsmodus aan en heb ik het idee alsof ik in een andere dimensie zit, dan heb ik het gevoel alsof ik er naast sta en het aan me voorbij trekt. Misschien is het omdat ik niet alles in de volle breedte binnen kan en wil laten binnenkomen. Misschien is het zelfbescherming wat automatisch in werking treedt, een pauze in het doorgaan.

Afgelopen zondag hebben we op de kerstmarkt wafels gebakken, de opbrengst was bestemd voor de KanjerKetting. Het eindbedrag is €225! Ik ben zo blij dat ik weer een bedrag mag overmaken voor dit fantastische doel wat zeer na aan mijn hart ligt. Tijdens Kevin's ziekte hing de ketting altijd al in de kamer en daar hangt ie nog steeds ondanks dat de laatste kraal een vlinder is en geen bloem. Het is een tastbaar symbool van het verhaal van Kevin, van zijn strijd.

Het doet me goed te weten dat mensen zich realiseren dat het gemis net iets meer drukt dan anders. Dat blijkt uit een zachte kneep in mijn arm of iemand die alleen maar zegt: "rotmaand, hè?". Op veel kaarten die we krijgen wordt Kevin genoemd.  Het is fijn te merken dat veel mensen aan Kevin denken en hem niet vergeten.

De wereld draait door en ik moet mee doen. Alles gaat door en toch is alles anders.