Dinsdag 3 februari - Uitbehandeld

Toen de dokter drie jaar geleden de woorden uitsprak waarvoor we zo bang waren, was vanaf dat moment alles anders.
We hadden drieënhalf jaar lang alles gedaan om die woorden nooit te zullen horen, we hebben die woorden uitgedaagd en weggehoond, vastbesloten dat die nooit van toepassing zouden zijn.
Toch werden ze op 3 februari 2012 uitgesproken: "het is niet goed, we hebben leukemie-cellen gevonden". We wisten dat als de leukemie terug zou komen er geen verdere behandeling mogelijk was, daar had men ons al op voorbereid. Maar ondanks dat je de woorden hoort en je hersenen de woorden registreren kun je niet begrijpen wat er gezegd wordt. Ze zegt dat er geen behandeling meer mogelijk is.....wat zegt ze nu eigenlijk? Bedoelt ze dat mijn kind dood gaat? Dat is toch niet mogelijk?? Míjn kind?!
Het staat op mijn netvlies gebrand en gekerfd in mijn ziel. Hoe we daar zaten, de reactie van Kevin, de wanhoop in de ogen van Eric. Ik voel nog het vacuüm wat zich om me heen sloot. De woorden van de dokter ver weg, flarden ving ik op.
Als een mantra dreunde het de dagen daarna constant in mijn hoofd: Kevin gaat dood. Alsof dat ervoor moest zorgen dat ik ervan doordrongen werd dat het echt waar was. Verdoofd en kotsmisselijk balanceerde ik op de grens van werkelijkheid en onwerkelijkheid.

Bij voorkeur 's nachts speelt alles zich als een film af, telkens opnieuw. Blijkbaar is mijn geheugen selectief, het zijn altijd dezelfde beelden. Obsessief kan ik vragen aan Eric, familie en vriendinnen hoe het voor hen was, hoe en wat is er gezegd, wat is er gebeurd, wat deed ik, wat deed Kevin? Allemaal in een poging om zoveel mogelijk vast te houden.
Al dagen verkeer ik een staat van misselijkheid en heb ik frisse lucht nodig om te ademen, ik draal maar wat rond, er komt niet veel uit mijn handen. Daar zal waarschijnlijk de komende weken niet veel verandering in komen. Herbeleven, overdenken, herinneringen. Tot 5 maart is het een doorlopende voorstelling.

Woensdag 31 december - Eindejaarsoverpeinzingen

Lieve Kevin,

dit wordt de derde Oudejaarsavond zonder jou. Ik blijf het een vervelende dag vinden. Weer een jaar verder weg van het leven samen met jou en op naar het volgende jaar waarin we moeten zeggen dat je drie jaar geleden overleden bent.
Toch kan ik zeggen dat het best een goed jaar was. De rust is redelijk terug in ons gezin. We hebben alle drie onze draai wel weer gevonden. Tirza heeft het naar haar zin op de Hotelschool, werkt, heeft volop vrienden en vriendinnen en geniet van het leven zoals dat ook moet als je 17 bent.
Eric en ik hebben ieder onze bezigheden en we krijgen weer meer en meer het gevoel dat we leven en niet geleefd worden. Ieder van ons geeft op zijn eigen manier invulling aan het leven zonder jou.
We praten vaak over je, je hebt op die manier nog altijd je plaats in ons gezin en dat we je enorm missen hoef ik je niet te zeggen. Echt een weg vinden in het omgaan met dat gevoel is nog altijd moeilijk en misschien hoeft dat ook niet eens. Het is er en het mag er zijn en eigenlijk wil ik ook dat het er is. Jij bent verankerd in ons en dat zal nooit veranderen.

Ik ben blij en dankbaar voor alle lieve familie en vrienden die ons nog altijd steunen en er zijn voor ons op momenten dat het nodig is maar ook op de momenten dat het niet nodig is. Ik ben dankbaar voor alle steun die ik krijg van bekenden en onbekenden via de social media en de blog. Weet dat het me sterkt en goed doet.
Ik wens iedereen een mooi, liefdevol en vooral gezond 2015.

Zondag 28 december - Ingewikkeld

Wat is dat toch dat juist in december alles zo veel heftiger is? Is dat omdat we het vooral "leuk" en "gezellig" moeten vinden? Dat de nadruk ligt op "samen zijn"? Voor mensen die iemand moeten missen of zelfs helemaal alleen zijn, is het niet zo'n fijne tijd juist omdat het allemaal zo móet en je er van alle kanten mee geconfronteerd wordt.
Ik mis Kevin altijd maar soms net iets meer. Het wordt ook niet makkelijker, integendeel lijkt het wel.
Ik vind rouwen een complex gebeuren. Niet eens zozeer daar waar het mezelf betreft maar meer hoe de omgeving er mee omgaat. Ik zie mensen bijna opgelucht reageren dat ik er volgens hen "goed" uit zie. Mensen willen me vrolijk zien, willen dat ik lach. Nu doe ik dat gelukkig ook vaak en dat is oprecht, want dat is hoe ik ben.
Ik merk dat het gesprek steeds minder vaak over Kevin gaat. Ik vraag me echt af wat dat is. Vindt men dat het "al zo lang geleden" is en hoeven we het daar niet meer over te hebben? Of wil men geen  wonden bij ons open halen en is men bang voor een eventuele emotionele reactie?
Ik denk dat het vermijden van het onderwerp vaak te maken heeft met het maskeren van eigen gevoelens. Het is niet iedereen gegeven de juiste woorden paraat te hebben en blijft men steken bij wat algemene opmerkingen als "een plaatsje geven" en "je komt er sterker uit".  Maar echt troost wordt geboden als men bereid is er te zijn en niet terugdeinst mij in al mijn verdriet en kwetsbaarheid te steunen. Dan pas is het mogelijk om er sterker uit te komen.
Wat me ook sterkt is de pijn en het verdriet toe te laten, te voelen en te beleven en dat is iets heel anders dan blijven hangen in het verdriet.
Begrijp me goed, ik weet dat het echt allemaal goed bedoeld is, het is helemaal niet mijn bedoeling om terecht te wijzen. Het overlijden van Kevin is een gebeurtenis die mijn leven heeft gekanteld. Je zou denken dat dit al te groot is voor een mens maar in de praktijk blijkt dat er nog zo veel omheen gebeurt in de slipstream van dat ene. Oorzaak en gevolg. Daar moet je allemaal mee zien te dealen.
Ik probeer slechts een weg te vinden in de wereld waarin ik onvrijwillig getrokken ben.
En dat vind ik verdomd ingewikkeld.

Maandag 10 november - Drie jaar

Ik kan nooit meer zomaar langs het AMC rijden. De weg ernaar toe, de afslag.....teveel herinneringen, teveel gedachten. Toen we voor de eerste keer naar het AMC moesten waren we enorm gespannen, we waren nog nooit in zo'n groot ziekenhuis geweest en dat we erheen moesten omdat Kevin heel erg ziek was benadrukte dat het serieus was, dusdanig serieus dat het niet bij ons in het streekziekenhuis behandeld kon worden. En dat het serieus was bleek wel want Kevin moest blijven en werd direct in een box gelegd. Binnen twee uur tijd vlogen termen ons om de oren waarvan we nog nooit eerder hadden gehoord: een box, aplasie, emlazalf en werden we geconfronteerd met bloed prikken, infuus aanleggen, een piepende pomp naast het bed en verpleegkundigen met schorten en handschoenen aan en mondkapjes voor. Dat dit de komende drie jaar ons leven zou gaan beheersen hadden we toen in de verste verte niet kunnen vermoeden.
Ik kan nooit meer langs het AMC rijden zonder te kijken naar het raam onder de C waar Kevin heeft gelegen en dan wordt ik altijd even stil. Toen ik deze week langs reed en de afslag zag waar het AMC staat aangegeven borrelde er uit het niets een snik omhoog direct gevolgd door tranen. Dat had ik nog niet eerder gehad. Ik blijf nog altijd overvallen worden door onverwachte gebeurtenissen. Confrontatie zit vaak in het onverwachte.....
De gejaagdheid in mijn lichaam zodra het november is herken ik wel zo langzamerhand, al verbaasd het me ook dat dit er elk jaar onverminderd weer is. De tijd van het jaar waarin de feestdagen vallen, gezelligheid hoog in het vaandel staat en wij het, zakelijk, heel erg druk hebben.
November zal voor mij altijd de maand blijven waarin het zó slecht ging met Kevin en hij daarom werd opgenomen op de IC van het WKZ.  Het zal voor mij altijd de maand blijven die het begin van het einde heeft ingezet. De richel waarlangs we liepen werd steeds smaller, op de hielen gezeten door de dood.
Dat gevoel zit diep geworteld ondanks dat het drie jaar geleden is.
Drie jaar......ik vind het echt veel te lang maar tijd in deze zegt me niets en is het slechts een abstract gegeven.  De beelden van toen staan op mijn netvlies gebrand alsof het verleden week was.
Er is veel gebeurd sindsdien. Alles is anders en toch ook weer niet. Voor míj voelt het alsof alles anders is.

Zaterdag 27 september - Rauwe rouw

15 september had Kevin 20 zullen worden. Het was de derde verjaardag zonder.  De dagen ervoor was ik al van slag en met een energielevel van ver onder nul werd dat er niet veel beter op.
In enigszins verdoofde toestand sleepte ik me door de dagen met als desputabel "hoogtepunt" Kevin's geboortedag. Bezoekjes, kaarten, berichtjes, bloemen.....het is zo fijn te merken dat veel mensen weten dat dit zijn geboortedag is. Ik geloof dat dat mijn grootste angst is: dat mensen op een gegeven moment het niet meer weten of er niet meer bij stilstaan. Zo'n moment zou gewoon kunnen gebeuren zonder dat het opzettelijk is. Ook dat is wat het is en hoe dingen nu eenmaal gaan.
Iedere ouder zou een standbeeld willen oprichten voor zijn kind. Als je kind er niet meer is dan is die behoefte nog vele malen groter, je wilt dat de wereld weet hoe dapper je kind is geweest en dat het verdiend om alom bewonderd te worden.  Mensen die niet in deze wereld zitten maar wel een kind kennen wat is overleden realiseren zich dikwijls niet dat dit helaas te vaak gebeurd. Het zijn nog altijd drie kinderen per week die overlijden aan kinderkanker. Al die kinderen zijn moedig en dapper geweest tijdens hun ziekte.       Al hun ouders zijn moedig en dapper geweest en zijn dat nu nog steeds in hun zoektocht om het leven weer inhoud te geven. Het is een afschuwlijke gedachte dat er elke week weer ergens ouders zijn die meemaken wat wij hebben meegemaakt en al zovelen vóór ons hebben meegemaakt.
Het is verrassend simpel en tegelijkertijd onbegrijpelijk gecompliceerd hoe het leven om me heen zo maar doorgaat. Het gaat allemaal best maar het is hard werken. Rouwen is heel hard werken en het behelst veel meer dan een fulltime baan. Iemand zei: "het is niet voor niets een werkwoord'.
De tussenpozen dat ik word overvallen door misselijkmakend verdriet worden langer maar als het er is dan lijkt het intenser, rauwer. De wond die net iets geheeld is, wordt weer opengereten en dat doet pijn. En toch, ondanks dat, geniet ik van de dingen om me heen, ik geniet van Tirza die altijd zorgt voor reuring, ik geniet van een wijntje op de bank met goed gezelschap.
Ik kan niet zeggen dat het niet gaat, het gaat best wel, echt. Maar hard werken is het wel.

Dinsdag 9 september - Ademnood

Het is zo'n dag waarop ik bijna geen lucht krijg. Af en toe ga ik even buiten zitten om te ademen maar het helpt niet echt. Hoofdpijn, het gevoel dat ik stik en tranen. Mijn lichaam reageert maar mijn hersenen begrijpen het niet. Ik probeer een beetje te werken maar er komt weinig uit mijn handen. Ik geef het op en besluit lief te zijn voor mezelf. Ik mediteer wat, neem een warm bad en beland met een boek, een pot thee en een groot stuk chocola op de bank.
Zo af en toe is het er: het gevoel onder getrokken te worden en te verdrinken in het verdriet. Voorheen was er paniek en kwam ik spartelend en happend naar lucht weer boven.
Nu niet meer, ik laat me meevoeren en dein op en neer. Ik weet dat tegen de stroom in zwemmen geen zin heeft, uiteindelijk kom ik toch wel weer boven. Ik vind het niet erg me soms zo te voelen, ergens zelfs "fijn". Misschien heb ik het nodig om verbintenis te kunnen maken met het leven zonder Kevin.
Het is zo'n dag dat ik wat rommel op zijn kamer, aan zijn geurtje ruik en met mijn hand langs de kleren in zijn kast ga. Mijn lichaam reageert maar mijn hersenen begrijpen het niet. Het is gewoon zo'n dag.

Dinsdag 2 september - Gewicht en evenwicht

Op het moment dat ik september zie verschijnen op de kalender krijg ik een knoop in mijn maag. Eigenlijk zit die er al vanaf eind augustus, dan begint het al. De knoop wordt alleen nog wat strakker aangetrokken. De maand waarin Kevin's geboortedag valt, waarin de dag valt die ons leven voorgoed heeft veranderd, waarin de dag valt waarop Kevin precies tweeënhalf jaar geleden is overleden.
Altijd iets met september en altijd iets met een vijf.  Tweeënhalf jaar geleden.......dat is nog altijd niet goed te bevatten. Ik heb nog altijd een haat-liefde verhouding met de tijd. Ik vind het vreselijk dat ik alsmaar verder weg ga van het leven samen met Kevin en anderzijds is dat ook precies wat zorgt voor een verzachting. Alle clichés over tijd lijken te kloppen. De rust is redelijk terug in ons gezin en ik zou zelfs kunnen zeggen dat er weer een voorzichtige nieuwe balans is gevonden. Alle drie hebben we gezocht en soms tevergeefs gebalanceerd, soms moest de één wat meer dragen dan de ander, later was dat weer andersom.  De balans die we hadden met ons vieren is nu herverdeeld over ons drieën en het lukt om om te gaan met het nieuwe evenwicht. Het extra gewicht van september doet ons altijd even wankelen maar  ook dit zullen we dragen met elkaar.

Ik ben trots op Peter die voor de VOKK donderdag rennend de Mont Ventoux op gaat samen met nog vele anderen, een aantal rennend en een aantal fietsend. Aan de voorkant van zijn shirt een foto van kleine Owen, het levende bewijs dat je kunt genezen van kinderkanker. Aan de achterkant stralende sterren, winnaars, die voor altijd een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten en altijd in ons zullen voortleven.