Losse eindjes in mijn hoofd......het kriebelt al twee weken dat ik wil schrijven maar ik krijg de eindjes niet aan elkaar geknoopt. De contouren in mijn hoofd nemen geen vaste vorm aan.
Zondag was de koning jarig, zaterdag voor de eerste keer Koningsdag, de derde keer vieren we dat zonder Kevin. De stad in, beetje grappen en grollen met die en gene, het lukt allemaal. Wat me nog niet lukt is de vlag uithangen, die uiting van vrolijkheid vind ik nog net een brug te ver. Dat doe ik overigens dan weer wel met Dodenherdenking. Ja, ik weet het.... niet consequent maar dat is toch van een iets andere orde voor mij, iets waar ik een andere waarde aan geef.
Het leven is gekanteld, dat zorgt voor een verschuiving van belangrijkheid en perspectief. "Go with the flow" begint bijna mijn levensmotto te worden, ik ben blij met de dingen die zich aandienen.
Zoals Kevin's mentor die nog altijd trouw langskomt, en zo was er op een onverwachte doordeweekse dag een heel fijn gesprek (dank daarvoor, Rieks). Een oud-klasgenoot die ik tegenkom en waarmee ik over Kev praat. Een lunch met een meer dan alleen maar-lotgenoot.
Een familieweekend. 13 mensen. Eén te weinig. Met z'n allen bij elkaar en toch niet compleet. Maar toch gaat het, Kevin neemt zijn plaats gewoon in.
Hans en Marja die komen eten. Saskia en Kevin zijn één dag na elkaar getransplanteerd in het WKZ, beide 16 jaar. Zij gingen gelijk op, mochten gelijktijdig naar huis, vol vertrouwen en goede moed.
Beide hebben het niet mogen redden. Door het lot samen gebracht, het contact is warm en waardevol (van delen en geven krijg je nooit genoeg, toch, Hans? -:)).
Genieten.... ik geniet echt wel van dingen maar het is net alsof ik de deur open, er naar kijk en dan de deur weer snel sluit. Klein-genieten. Ik moet weer durven genieten zonder het gevoel te hebben dat ik Kevin te kort doe. Een vriend zei me: "doe je hem dan juíst niet te kort als je niet geniet? Als iemand genoot, was hij het wel." Dat is zo waar. Dank voor deze eye-opener.
De ene dag mateloos moe en niet vooruit te branden, de andere dag een niet te stuiten energie. Het kan ook beide voorkomen op dezelfde dag. Daar is geen regel voor. Van de energie maak ik dankbaar gebruik voor een opruimwoede van de tuin of de zolder. Soms een letterlijke, nietsontziende woede.
Misschien heb ik het nodig om in beweging te komen en eindelijk eens dat te doen wat ik al zo lang wil. Irritatie over dat ik het wil maar niet doe, frustratie over dat ik dit niet ken van mezelf.
Sinds Kevin er niet meer is worstel ik maar door met een gevoel van "ik doe maar wat". Alles is anders, ik mis Kevin, ik mis mezelf.
Al schrijvende lijkt het erop dat de eindjes toch aan elkaar geknoopt kunnen worden, nu nog een manier vinden om de knoopjes eruit te halen.
dinsdag 29 april 2014
zaterdag 22 maart 2014
Zaterdag 22 maart - Ode aan Kevin
5 maart.........de zon schijnt. Net als verleden jaar is het bizar mooi weer op deze dag.
Die eerste voorjaarswarmte voelt als een cadeau. Precies vandaag.....
We gaan naar het strand, lopen een stuk en lunchen buiten op een terras. Zelfs aan het strand is het zacht en windstil. Het mooie weer zorgt ervoor dat het terras vol zit met zichtbaar vrolijke mensen.
Het is een vreemde mengeling van gevoelens bij mij. Ik heb het gevoel alsof we een soort verbond hebben, wij met ons drieën tegen de rest, de reden waarom wij hier zijn en niemand die dat weet.
Onze gesprekken gaan regelmatig over Kevin en over deze dag twee jaar geleden. Maar net zo makkelijk gaan de gesprekken ook over alledaagse dingen. De onderwerpen lopen door elkaar heen, precies zoals Kevin door ons leven loopt in alles wat we doen, hoe hij verweven is met ons.
Als ik 's middags thuiskom vind ik een bericht op mijn telefoon of ik over Kevin zou willen vertellen in het Radio 2 programma De Staat van Stasse. Via de blog zijn ze bij mij terecht gekomen. Ik vertel graag over Kevin dus ik wil dat wel. En zo beland ik 's avonds om 21.50 uur live in de uitzending bij Stefan Stasse. Kevin's verhaal in een paar minuten. Het is een prettig gesprek. Ik zie later dat het op de site van Radio 2 staat, genoemd "Een ode aan Kevin". Dat ze het deze titel hebben gegeven vind ik mooi.
http://radiobox2.omroep.nl/videofragment/file/8706/fragment.mp4
Familie en vrienden komen langs om samen met ons te zijn. Ik vind het fijn dat ze er zijn. Er worden herinneringen opgehaald. We hebben het over Kevin's rake one-liners, zijn zelfspot en nuchterheid. De meeste echter hebben Kevin ook meegemaakt op zijn meest kwetsbare momenten. Uit de verhalen merk ik dat dat beeld bij iedereen nog altijd op het netvlies staat en indruk gemaakt heeft. We vinden het allemaal prettig om het hierover te kunnen hebben met elkaar, dit te delen. Dit kan immers het beste met diegene die hetzelfde hebben gezien en meegemaakt.
Regelmatig voeren mijn gedachten me terug naar twee jaar geleden, naar de week vanaf de dag van overlijden tot en met de dag van de crematie. Wat gebeurde wanneer? Het beheerst me minder dan verleden jaar, toen was ik bijna dwangmatig in het terughalen van herinneringen. Het is nu rustiger in mijn hoofd ondanks dat ik nog veel terugdenk, het is met iets meer afstand zonder afstandelijk te zijn.
En toch, ondanks dat, snap ik af en toe nog steeds niet dat er twee jaar voorbij is gegaan, dat voelt soms nog zo onwezenlijk. Waarschijnlijk zorgt de genialiteit van de geest voor de juiste dosering van hetgeen je kunt toelaten.
Op 12 maart is het wederom een prachtige dag. 's Avonds laten we een wensballon op. De hemel is helder. We kijken net zolang totdat we de ballon echt niet meer kunnen zien en verdwenen is tussen de sterren.
Die eerste voorjaarswarmte voelt als een cadeau. Precies vandaag.....
We gaan naar het strand, lopen een stuk en lunchen buiten op een terras. Zelfs aan het strand is het zacht en windstil. Het mooie weer zorgt ervoor dat het terras vol zit met zichtbaar vrolijke mensen.
Het is een vreemde mengeling van gevoelens bij mij. Ik heb het gevoel alsof we een soort verbond hebben, wij met ons drieën tegen de rest, de reden waarom wij hier zijn en niemand die dat weet.
Onze gesprekken gaan regelmatig over Kevin en over deze dag twee jaar geleden. Maar net zo makkelijk gaan de gesprekken ook over alledaagse dingen. De onderwerpen lopen door elkaar heen, precies zoals Kevin door ons leven loopt in alles wat we doen, hoe hij verweven is met ons.
Als ik 's middags thuiskom vind ik een bericht op mijn telefoon of ik over Kevin zou willen vertellen in het Radio 2 programma De Staat van Stasse. Via de blog zijn ze bij mij terecht gekomen. Ik vertel graag over Kevin dus ik wil dat wel. En zo beland ik 's avonds om 21.50 uur live in de uitzending bij Stefan Stasse. Kevin's verhaal in een paar minuten. Het is een prettig gesprek. Ik zie later dat het op de site van Radio 2 staat, genoemd "Een ode aan Kevin". Dat ze het deze titel hebben gegeven vind ik mooi.
http://radiobox2.omroep.nl/videofragment/file/8706/fragment.mp4
Familie en vrienden komen langs om samen met ons te zijn. Ik vind het fijn dat ze er zijn. Er worden herinneringen opgehaald. We hebben het over Kevin's rake one-liners, zijn zelfspot en nuchterheid. De meeste echter hebben Kevin ook meegemaakt op zijn meest kwetsbare momenten. Uit de verhalen merk ik dat dat beeld bij iedereen nog altijd op het netvlies staat en indruk gemaakt heeft. We vinden het allemaal prettig om het hierover te kunnen hebben met elkaar, dit te delen. Dit kan immers het beste met diegene die hetzelfde hebben gezien en meegemaakt.
Regelmatig voeren mijn gedachten me terug naar twee jaar geleden, naar de week vanaf de dag van overlijden tot en met de dag van de crematie. Wat gebeurde wanneer? Het beheerst me minder dan verleden jaar, toen was ik bijna dwangmatig in het terughalen van herinneringen. Het is nu rustiger in mijn hoofd ondanks dat ik nog veel terugdenk, het is met iets meer afstand zonder afstandelijk te zijn.
En toch, ondanks dat, snap ik af en toe nog steeds niet dat er twee jaar voorbij is gegaan, dat voelt soms nog zo onwezenlijk. Waarschijnlijk zorgt de genialiteit van de geest voor de juiste dosering van hetgeen je kunt toelaten.
Op 12 maart is het wederom een prachtige dag. 's Avonds laten we een wensballon op. De hemel is helder. We kijken net zolang totdat we de ballon echt niet meer kunnen zien en verdwenen is tussen de sterren.
5 maart was het een prachtige dag
zaterdag 1 maart 2014
Zaterdag 1 maart - Bijna
Lieve Kevin,
nog een paar dagen en dan is het 5 maart, jouw sterfdag.
Voor mij begint het aftellen naar die dag vanaf 19 februari, de dag dat we twee jaar geleden naar Amerika vertrokken. De week daar was zowel bijzonder als heftig en vanaf de thuiskomst ging het iedere dag zichtbaar minder. Wij wisten ook dat het een kwestie van tijd was. Ondanks dat we niet wilden dat je onnodig zou moeten lijden hoopten we toch dat ons nog wat tijd gegeven zou worden.
Nuchter boerenverstand versus wishful thinking.
Ik breng de dagen door met de hoognodige dagelijkse beslommeringen, vaak futiliteiten in mijn optiek. Ik probeer veel te mijden maar dat gaat nu eenmaal niet. Op dit moment vind ik even niet zo heel erg veel belangrijk. Ik word wat stiller en trek me terug, laat mij maar even. Mijn omgeving weet dat maar houdt vinger aan de pols: mijn broer komt koffie drinken "om te kijken hoe het met zijn zusje gaat" (ondanks de leeftijd is het toch fijn een zusje te zijn van een oudere broer :-)). Mijn vriendin stuurt appjes van de andere kant van de wereld hoe het met me gaat (rekening houdend met het tijdsverschil). Mijn "zus" komt met bloemen polshoogte nemen ("als ik je niet hoor, weet ik genoeg"). Ondanks dat ik in de terugtrek-modus zit, vind ik het fijn. Het doet me goed te merken dat veel mensen weten dat jouw sterfdag eraan komt. Je wordt niet vergeten.
Ik kijk foto's, kijk naar spulletjes op je kamer en druk mijn neus in je kleren. Soms spuit ik je geurtje in je kamer om je weer even te ruiken. Het gevoel is anders dan verleden jaar. Toen stond het gat in mijn lijf wagenwijd open waardoor de pijn zo hard schuurde. Nu lijkt dat anders te zijn. Het gat is bedekt met een vliesje, flinterdun weliswaar, maar toch. De pijn schuurt minder hard, het lijkt allemaal wat minder heftig qua emotie.
Wat niet minder is, is een onvervulbaar verlangen naar jou, heimwee naar hoe het was. Het besef dat we het derde jaar ingaan zonder jou maakt de heimwee alleen nog maar intenser.
zaterdag 22 februari 2014
Zaterdag 22 februari - Lieve Kevin
Lieve Kevin,
twee jaar geleden waren we in Amerika voor jouw wensvervulling. Toen de wens werd "gehaald" hadden we niet kunnen bedenken dat het jouw allerlaatste wens zou worden.
Met een dubbel gevoel begonnen we aan de reis omdat je lichamelijk snel achteruit ging. Ergens wisten we dat het niet verantwoord was, zeker na een telefoontje van Make a Wish of we er wel verstandig aan deden deze reis te gaan ondernemen. Mijn hoofd wist dat ze gelijk hadden maar mijn hart had daar een heel ander idee over, ik kon het eenvoudigweg letterlijk niet over mijn hart verkrijgen om jou te moeten vertellen dat we niet zouden gaan. Je had al zo vaak iets af moeten zeggen en was al zo vaak teleurgesteld geweest doordat het ellendige ziekzijn weer eens roet in het eten had gegooid.
Ik besprak het met jou, in alle open,- en eerlijkheid, maar jij was standvastig en kordaat: je wilde gaan......Toen uiteindelijk een aantal praktische problemen waren opgelost door inzet van vele mensen om ons heen stond niets ons meer in de weg om te gaan.
Later is me wel eens gevraagd of we dat wel hadden moeten doen, de reis had zoveel van jou gevergd. In een week tijd was je zienderogen achteruit gegaan. Elke dag werd je lichamelijke conditie slechter. Tja...misschien had je langer geleefd als we niet gegaan waren, we zullen het niet weten.
Toch zou ik het zo weer doen. Het was een waardevolle week met ons vieren waarin we zo genoten hebben van het samenzijn, ondanks de zwaarte die er overheen hing. Genieten is misschien in deze context niet het juiste woord, misschien moet ik het koesteren noemen. Het bewust opbouwen van herinneringen met elkaar. En ondanks je ongemakken genoot je, al was het van kleine dingen als 's morgens je eigen wafel bakken en 's middags een ijsje halen. Met zorg koos je cadeautjes uit voor je vrienden en vriendinnen. Waarschijnlijk was het idee om in Amerika te zijn en de zon in Florida te voelen al genoeg voor jou, je had het immers alleen nog maar koud te laatste tijd. En dat is me het waard geweest, elke dag, ieder uur. Als dat genoeg was voor jou dan was het genoeg voor mij.
De laatste avond in Magic Kingdom was zichtbaar hoe ziek je was, broos en fragiel zat je in de rolstoel, dapper foto's nemend van de Electric Parade die je nog de wereld in slingerde via Twitter. Op dat moment werd pijnlijk benadrukt dat jouw leven niet lang en gelukkig zou eindigen zoals in een Disney-sprookje.
Een week nadat we terug waren overleed je, in je zelfgekochte shirt van Disney World.
Deze tijd is een periode van terugdenken, overdenken, herbeleven. Beelden dringen zich ongevraagd op. Het zijn vaak dezelfde beelden. Ik merk dat ik steeds meer moeite moet doen andere beelden op te roepen. Daar waar ik bang voor was lijkt nu toch te gebeuren: herinneringen vervagen. Is dat een stuk berusting, acceptatie? Ik wil die herinneringen niet kwijt want dat is nog het enige wat ik heb. Bij die gedachte maakt een paniekerig gevoel zich van me meester. Hoe kan ik dat vasthouden? Het is onmogelijk om alles te kunnen vasthouden, om alles te kunnen blijven herinneringen. Dat zou ik anders ook niet gedaan hebben alleen had ik dan steeds nieuwe herinneringen erbij gekregen.
Ik ben van mezelf best een blij en positief mens maar zo nu en dan wil ik mezelf onderdompelen en laat ik me meevoeren in de gedachtestroom. Soms dein ik op en neer op de golven, soms ga ik kopje onder. Dat heeft er niets mee te maken dat ik blijf "hangen" in het verdriet of het gemis. Zo af en toe wil ik dat gewoon en heb ik dat nodig om weer verder te kunnen. Terugdenken, overdenken, herbeleven.......mooi, fijn en bitterzoet.
twee jaar geleden waren we in Amerika voor jouw wensvervulling. Toen de wens werd "gehaald" hadden we niet kunnen bedenken dat het jouw allerlaatste wens zou worden.
Met een dubbel gevoel begonnen we aan de reis omdat je lichamelijk snel achteruit ging. Ergens wisten we dat het niet verantwoord was, zeker na een telefoontje van Make a Wish of we er wel verstandig aan deden deze reis te gaan ondernemen. Mijn hoofd wist dat ze gelijk hadden maar mijn hart had daar een heel ander idee over, ik kon het eenvoudigweg letterlijk niet over mijn hart verkrijgen om jou te moeten vertellen dat we niet zouden gaan. Je had al zo vaak iets af moeten zeggen en was al zo vaak teleurgesteld geweest doordat het ellendige ziekzijn weer eens roet in het eten had gegooid.
Ik besprak het met jou, in alle open,- en eerlijkheid, maar jij was standvastig en kordaat: je wilde gaan......Toen uiteindelijk een aantal praktische problemen waren opgelost door inzet van vele mensen om ons heen stond niets ons meer in de weg om te gaan.
Later is me wel eens gevraagd of we dat wel hadden moeten doen, de reis had zoveel van jou gevergd. In een week tijd was je zienderogen achteruit gegaan. Elke dag werd je lichamelijke conditie slechter. Tja...misschien had je langer geleefd als we niet gegaan waren, we zullen het niet weten.
Toch zou ik het zo weer doen. Het was een waardevolle week met ons vieren waarin we zo genoten hebben van het samenzijn, ondanks de zwaarte die er overheen hing. Genieten is misschien in deze context niet het juiste woord, misschien moet ik het koesteren noemen. Het bewust opbouwen van herinneringen met elkaar. En ondanks je ongemakken genoot je, al was het van kleine dingen als 's morgens je eigen wafel bakken en 's middags een ijsje halen. Met zorg koos je cadeautjes uit voor je vrienden en vriendinnen. Waarschijnlijk was het idee om in Amerika te zijn en de zon in Florida te voelen al genoeg voor jou, je had het immers alleen nog maar koud te laatste tijd. En dat is me het waard geweest, elke dag, ieder uur. Als dat genoeg was voor jou dan was het genoeg voor mij.
De laatste avond in Magic Kingdom was zichtbaar hoe ziek je was, broos en fragiel zat je in de rolstoel, dapper foto's nemend van de Electric Parade die je nog de wereld in slingerde via Twitter. Op dat moment werd pijnlijk benadrukt dat jouw leven niet lang en gelukkig zou eindigen zoals in een Disney-sprookje.
Een week nadat we terug waren overleed je, in je zelfgekochte shirt van Disney World.
Deze tijd is een periode van terugdenken, overdenken, herbeleven. Beelden dringen zich ongevraagd op. Het zijn vaak dezelfde beelden. Ik merk dat ik steeds meer moeite moet doen andere beelden op te roepen. Daar waar ik bang voor was lijkt nu toch te gebeuren: herinneringen vervagen. Is dat een stuk berusting, acceptatie? Ik wil die herinneringen niet kwijt want dat is nog het enige wat ik heb. Bij die gedachte maakt een paniekerig gevoel zich van me meester. Hoe kan ik dat vasthouden? Het is onmogelijk om alles te kunnen vasthouden, om alles te kunnen blijven herinneringen. Dat zou ik anders ook niet gedaan hebben alleen had ik dan steeds nieuwe herinneringen erbij gekregen.
Ik ben van mezelf best een blij en positief mens maar zo nu en dan wil ik mezelf onderdompelen en laat ik me meevoeren in de gedachtestroom. Soms dein ik op en neer op de golven, soms ga ik kopje onder. Dat heeft er niets mee te maken dat ik blijf "hangen" in het verdriet of het gemis. Zo af en toe wil ik dat gewoon en heb ik dat nodig om weer verder te kunnen. Terugdenken, overdenken, herbeleven.......mooi, fijn en bitterzoet.
zondag 2 februari 2014
Zondag 2 februari - 2 Jaar
Soms heb je iets meer nodig, soms is minder genoeg. En soms is alleen adem halen genoeg. Zoals nu.
Verleden jaar op 2 februari eindigde ik de post op de blog met deze zinnen. Ze komen vandaag spontaan op in mijn hoofd. Toen ik ging zoeken wanneer ik deze geschreven had, blijkt dat vandaag precies een jaar geleden te zijn. Toeval? Het is in ieder geval opmerkelijk te noemen.
Misschien ook wel omdat dit zo goed mijn gevoel van nu weergeeft.
Twee jaar geleden, op 3 februari, werd met de woorden "je wordt niet meer beter" in één beweging de grond onder onze voeten weggeslagen. De duizelingwekkende val naar beneden leek eindeloos. Alles waar we drieënhalf jaar voor hadden gestreden voor niets, alle chemo's en medicijnen, al het ziekzijn, IC-opnames, revalidatie, alle lichtpuntjes, tomeloze positiviteit en eeuwige hoop.....alles voor niets.
Wat een tegenstelling vandaag met twee jaar geleden, het is 7 graden en de zon schijnt. Toen hebben we er drie uur over gedaan om van Utrecht naar huis te komen i.v.m. de heftige sneeuwval. Het was een bizarre autorit. We zaten murw geslagen in de auto, Kevin naast Eric en ik achterin. Woordeloos omdat we geen woorden meer hadden.
Omdat we noodgedwongen lang in de auto zaten ben ik mensen gaan bellen omdat ik de behoefte had dit vreselijke nieuws te delen met degene die me lief zijn. "En....?" werd er gevraagd als ik belde.
....."Slecht nieuws......" zei ik alleen maar, monotoon en emotieloos.
Die emoties kwamen thuis toen Tirza en Kevin in elkaars armen samen huilend op de bank zaten, hartverscheurend om te zien. Een goede vriend en mijn zwager hadden het slechte weer getrotseerd omdat ze persé bij ons wilden zijn. Tranen en verslagenheid bij iedereen.
...soms is alleen ademhalen genoeg.....Ik moet het klein houden voor mezelf, dicht bij mezelf blijven, ik ben bang dat ik anders mezelf totaal verlies in het verstikkende, misselijkmakende gevoel. Ik ben vanmiddag eerst naar buiten geweest, met mijn kop in de wind, adem halen. Dat helpt even maar de stenen stapelen zich langzaam op in mijn maag. Deze datum is het startschot in de opmars naar
5 maart. Een maand waarin er nog zoveel is gebeurd, nu terugkijkend misschien wel de heftigste maand uit mijn leven tot nu toe.
Verleden jaar op 2 februari eindigde ik de post op de blog met deze zinnen. Ze komen vandaag spontaan op in mijn hoofd. Toen ik ging zoeken wanneer ik deze geschreven had, blijkt dat vandaag precies een jaar geleden te zijn. Toeval? Het is in ieder geval opmerkelijk te noemen.
Misschien ook wel omdat dit zo goed mijn gevoel van nu weergeeft.
Twee jaar geleden, op 3 februari, werd met de woorden "je wordt niet meer beter" in één beweging de grond onder onze voeten weggeslagen. De duizelingwekkende val naar beneden leek eindeloos. Alles waar we drieënhalf jaar voor hadden gestreden voor niets, alle chemo's en medicijnen, al het ziekzijn, IC-opnames, revalidatie, alle lichtpuntjes, tomeloze positiviteit en eeuwige hoop.....alles voor niets.
Wat een tegenstelling vandaag met twee jaar geleden, het is 7 graden en de zon schijnt. Toen hebben we er drie uur over gedaan om van Utrecht naar huis te komen i.v.m. de heftige sneeuwval. Het was een bizarre autorit. We zaten murw geslagen in de auto, Kevin naast Eric en ik achterin. Woordeloos omdat we geen woorden meer hadden.
Omdat we noodgedwongen lang in de auto zaten ben ik mensen gaan bellen omdat ik de behoefte had dit vreselijke nieuws te delen met degene die me lief zijn. "En....?" werd er gevraagd als ik belde.
....."Slecht nieuws......" zei ik alleen maar, monotoon en emotieloos.
Die emoties kwamen thuis toen Tirza en Kevin in elkaars armen samen huilend op de bank zaten, hartverscheurend om te zien. Een goede vriend en mijn zwager hadden het slechte weer getrotseerd omdat ze persé bij ons wilden zijn. Tranen en verslagenheid bij iedereen.
...soms is alleen ademhalen genoeg.....Ik moet het klein houden voor mezelf, dicht bij mezelf blijven, ik ben bang dat ik anders mezelf totaal verlies in het verstikkende, misselijkmakende gevoel. Ik ben vanmiddag eerst naar buiten geweest, met mijn kop in de wind, adem halen. Dat helpt even maar de stenen stapelen zich langzaam op in mijn maag. Deze datum is het startschot in de opmars naar
5 maart. Een maand waarin er nog zoveel is gebeurd, nu terugkijkend misschien wel de heftigste maand uit mijn leven tot nu toe.
dinsdag 31 december 2013
Dinsdag 31 december - Eindejaarsoverpeinzingen
Lieve schat,
En zo is het opeens wéér 31 december. Wéér een jaar afsluiten. Verleden jaar vond ik het een moeilijke dag omdat ik het jaar afsloot waarin jij had geleefd. Dat is nu niet het geval en toch vind ik het nog steeds een moeilijke dag, nog veel meer dan Kerst. Vanaf morgen moet ik zeggen dat je twee jaar geleden bent overleden. Ik ga steeds verder weg van het leven samen met jou. Anderszijds kan ik ook denken dat het me steeds dichterbij "een weerzien" brengt. Die gedachte brengt een heel ander gevoel teweeg, of je daar nu in gelooft of niet, het is een vorm van omdenken vergelijkbaar met het halfvolle of halflege glas. Maar het neemt niet weg dat ik je verschrikkelijk mis. Is het daarom dat ik je overal zie? Of zoek ik je? Ik zie jongens van jouw leeftijd en ik zie jou. Jouw leeftijdsgenoten gaan door, zou jij net als hen geweest zijn? Wat had je nu zullen doen? Vragen zonder antwoord.
Ongewild komen dit soort gedachten op, ik kan het niet helpen. Hou ik je daarmee te veel vast? Is dat goed of juist niet? Volgens sommige belemmer ik jou en ook mezelf daarmee.
Ik heb juist zo'n behoefte aan het doormaken, doorvoelen. Het verdriet heel erg stevig vastpakken. Het is toch zo dat je pas kunt loslaten als je het hebt vastgepakt? Het verdriet kan soms zo rauw en venijnig zijn. Soms voel ik het aankomen, maar meestal wordt ik erdoor overvallen, het dringt altijd voor. Het komt en het gaat, als golven die je overspoelen, kopje onder laten gaan en zich weer terugtrekken.
Ik merk dat ik aan het worstelen ben met "rouw", wat is het, staat er een tijd voor, is het rouw wat ik doormaak?
Op internet vond ik een stuk over rouw waarin onder andere word gezegd:
Je kunt rouwen ook zien als het interpreteren en opnieuw interpreteren van de wereld en van de relaties met belangrijke andere mensen. Rouw is zowel een denk- als een emotioneel proces dat plaatsvindt in een omgeving waarvan ook jouw overleden kind deel uitmaakt. Het is een doorgaand proces dat je voor de rest van je leven op verschillende manieren raakt. Er overheen komen is niet de juiste formulering, hoe zou je dat kunnen? Je verandert door de ervaring en met jou je omgeving. Een deel van die verandering is een andere, maar blijvende relatie met de overleden ander. Een relatie waar geen lijfelijk contact meer mogelijk is maar soms wel een voelbare aanwezigheid op een ander (spiritueel) niveau.
Het doet me goed te weten dat het dus niet "klaar" hoeft te zijn op een gegeven moment, dat het een voortdurend proces is.
De weg die ik bega sinds je sterven is er één met vele zijwegen. Soms dwaal ik wat rond maar uiteindelijk kom ik altijd wel weer terecht. Zou de dood vooral bedoeld zijn om je te laten nadenken?
Ik wil iedereen graag bedanken voor alle kaarten, attenties, lieve woorden, voor het noemen van Kevin's naam, voor de gesprekken over Kevin. Voor een ieder die ons ook dit jaar gesteund en bijgestaan hebben, op wat voor manier dan ook. Ik wil ieder bedanken die de blog leest, weet dat ik me daardoor erg gesteund voel.
Ik wens iedereen een gezond, mooi en liefdevol 2014!
En zo is het opeens wéér 31 december. Wéér een jaar afsluiten. Verleden jaar vond ik het een moeilijke dag omdat ik het jaar afsloot waarin jij had geleefd. Dat is nu niet het geval en toch vind ik het nog steeds een moeilijke dag, nog veel meer dan Kerst. Vanaf morgen moet ik zeggen dat je twee jaar geleden bent overleden. Ik ga steeds verder weg van het leven samen met jou. Anderszijds kan ik ook denken dat het me steeds dichterbij "een weerzien" brengt. Die gedachte brengt een heel ander gevoel teweeg, of je daar nu in gelooft of niet, het is een vorm van omdenken vergelijkbaar met het halfvolle of halflege glas. Maar het neemt niet weg dat ik je verschrikkelijk mis. Is het daarom dat ik je overal zie? Of zoek ik je? Ik zie jongens van jouw leeftijd en ik zie jou. Jouw leeftijdsgenoten gaan door, zou jij net als hen geweest zijn? Wat had je nu zullen doen? Vragen zonder antwoord.
Ongewild komen dit soort gedachten op, ik kan het niet helpen. Hou ik je daarmee te veel vast? Is dat goed of juist niet? Volgens sommige belemmer ik jou en ook mezelf daarmee.
Ik heb juist zo'n behoefte aan het doormaken, doorvoelen. Het verdriet heel erg stevig vastpakken. Het is toch zo dat je pas kunt loslaten als je het hebt vastgepakt? Het verdriet kan soms zo rauw en venijnig zijn. Soms voel ik het aankomen, maar meestal wordt ik erdoor overvallen, het dringt altijd voor. Het komt en het gaat, als golven die je overspoelen, kopje onder laten gaan en zich weer terugtrekken.
Ik merk dat ik aan het worstelen ben met "rouw", wat is het, staat er een tijd voor, is het rouw wat ik doormaak?
Op internet vond ik een stuk over rouw waarin onder andere word gezegd:
Je kunt rouwen ook zien als het interpreteren en opnieuw interpreteren van de wereld en van de relaties met belangrijke andere mensen. Rouw is zowel een denk- als een emotioneel proces dat plaatsvindt in een omgeving waarvan ook jouw overleden kind deel uitmaakt. Het is een doorgaand proces dat je voor de rest van je leven op verschillende manieren raakt. Er overheen komen is niet de juiste formulering, hoe zou je dat kunnen? Je verandert door de ervaring en met jou je omgeving. Een deel van die verandering is een andere, maar blijvende relatie met de overleden ander. Een relatie waar geen lijfelijk contact meer mogelijk is maar soms wel een voelbare aanwezigheid op een ander (spiritueel) niveau.
Het doet me goed te weten dat het dus niet "klaar" hoeft te zijn op een gegeven moment, dat het een voortdurend proces is.
De weg die ik bega sinds je sterven is er één met vele zijwegen. Soms dwaal ik wat rond maar uiteindelijk kom ik altijd wel weer terecht. Zou de dood vooral bedoeld zijn om je te laten nadenken?
Ik wil iedereen graag bedanken voor alle kaarten, attenties, lieve woorden, voor het noemen van Kevin's naam, voor de gesprekken over Kevin. Voor een ieder die ons ook dit jaar gesteund en bijgestaan hebben, op wat voor manier dan ook. Ik wil ieder bedanken die de blog leest, weet dat ik me daardoor erg gesteund voel.
Ik wens iedereen een gezond, mooi en liefdevol 2014!
dinsdag 17 december 2013
Dinsdag 17 december - Anders
December..........altijd weer zo'n maand met een dubbele bodem. Voor ons is het steevast een hele drukke maand met de winkel maar het brengt ook een hoop gezelligheid mee. Voor ons beide is het een goede afleiding. Je praat, lacht, bent bezig, je moet nadenken over van alles en nog wat, maakt af en toe een grap met iemand. Daarbij komt dat we het oprecht leuk vinden en echt geen moeite hoeven te doen om te zijn wie we zijn.
Alles om je heen ademt in deze periode "gezelligheid" en "samen zijn". De media heeft daar een enorme grote stem in maar ook winkels drukken hun stempel hierop.
Voor veel mensen die iemand moeten missen, of dat nu een kind, partner, ouder of wie dan ook is, heeft die zgn. "gezelligheid" een randje.
Voor mij voelt het ook dubbel en weet daar niet altijd goed raad mee. Ik vind het ook echt gezellig en wil het ook gezellig maken maar toch is dat het ook precies wat het moeilijk maakt. Het is een tweedehands gezelligheid: de glans van de nieuwe aankoop is eraf maar dit is goed genoeg, zeker voor deze prijs.
Verwachting is ook een lastige. Verwachting die ik zelf heb, verwachtingen die anderen hebben. De verwachting dat het leuk en gezellig moet zijn. Iedereen zou het liefst willen dat alles gewoon doorgaat, of vinden misschien zelfs dat dat zou moeten. Dat gaat niet in een gezin met zo'n onmenselijk groot verlies. En toch willen we zelf ook dat de dingen doorgaan alleen is de vanzelfsprekendheid weg en moeten we soms zoeken naar een manier waarop we de dingen kunnen laten doorgaan. En ja, dat is soms anders dan het was.
Af en toe staat de overlevingsmodus aan en heb ik het idee alsof ik in een andere dimensie zit, dan heb ik het gevoel alsof ik er naast sta en het aan me voorbij trekt. Misschien is het omdat ik niet alles in de volle breedte binnen kan en wil laten binnenkomen. Misschien is het zelfbescherming wat automatisch in werking treedt, een pauze in het doorgaan.
Afgelopen zondag hebben we op de kerstmarkt wafels gebakken, de opbrengst was bestemd voor de KanjerKetting. Het eindbedrag is €225! Ik ben zo blij dat ik weer een bedrag mag overmaken voor dit fantastische doel wat zeer na aan mijn hart ligt. Tijdens Kevin's ziekte hing de ketting altijd al in de kamer en daar hangt ie nog steeds ondanks dat de laatste kraal een vlinder is en geen bloem. Het is een tastbaar symbool van het verhaal van Kevin, van zijn strijd.
Het doet me goed te weten dat mensen zich realiseren dat het gemis net iets meer drukt dan anders. Dat blijkt uit een zachte kneep in mijn arm of iemand die alleen maar zegt: "rotmaand, hè?". Op veel kaarten die we krijgen wordt Kevin genoemd. Het is fijn te merken dat veel mensen aan Kevin denken en hem niet vergeten.
De wereld draait door en ik moet mee doen. Alles gaat door en toch is alles anders.
Alles om je heen ademt in deze periode "gezelligheid" en "samen zijn". De media heeft daar een enorme grote stem in maar ook winkels drukken hun stempel hierop.
Voor veel mensen die iemand moeten missen, of dat nu een kind, partner, ouder of wie dan ook is, heeft die zgn. "gezelligheid" een randje.
Voor mij voelt het ook dubbel en weet daar niet altijd goed raad mee. Ik vind het ook echt gezellig en wil het ook gezellig maken maar toch is dat het ook precies wat het moeilijk maakt. Het is een tweedehands gezelligheid: de glans van de nieuwe aankoop is eraf maar dit is goed genoeg, zeker voor deze prijs.
Verwachting is ook een lastige. Verwachting die ik zelf heb, verwachtingen die anderen hebben. De verwachting dat het leuk en gezellig moet zijn. Iedereen zou het liefst willen dat alles gewoon doorgaat, of vinden misschien zelfs dat dat zou moeten. Dat gaat niet in een gezin met zo'n onmenselijk groot verlies. En toch willen we zelf ook dat de dingen doorgaan alleen is de vanzelfsprekendheid weg en moeten we soms zoeken naar een manier waarop we de dingen kunnen laten doorgaan. En ja, dat is soms anders dan het was.
Af en toe staat de overlevingsmodus aan en heb ik het idee alsof ik in een andere dimensie zit, dan heb ik het gevoel alsof ik er naast sta en het aan me voorbij trekt. Misschien is het omdat ik niet alles in de volle breedte binnen kan en wil laten binnenkomen. Misschien is het zelfbescherming wat automatisch in werking treedt, een pauze in het doorgaan.
Afgelopen zondag hebben we op de kerstmarkt wafels gebakken, de opbrengst was bestemd voor de KanjerKetting. Het eindbedrag is €225! Ik ben zo blij dat ik weer een bedrag mag overmaken voor dit fantastische doel wat zeer na aan mijn hart ligt. Tijdens Kevin's ziekte hing de ketting altijd al in de kamer en daar hangt ie nog steeds ondanks dat de laatste kraal een vlinder is en geen bloem. Het is een tastbaar symbool van het verhaal van Kevin, van zijn strijd.
Het doet me goed te weten dat mensen zich realiseren dat het gemis net iets meer drukt dan anders. Dat blijkt uit een zachte kneep in mijn arm of iemand die alleen maar zegt: "rotmaand, hè?". Op veel kaarten die we krijgen wordt Kevin genoemd. Het is fijn te merken dat veel mensen aan Kevin denken en hem niet vergeten.
De wereld draait door en ik moet mee doen. Alles gaat door en toch is alles anders.
Abonneren op:
Posts (Atom)