Ik weet het al weken: als februari voorbij is, dan is het zo 5 maart, de overlijdensdatum van Kevin. Februari heeft maar 28 dagen, is het daarom waarom het opeens zo snel 1 maart is? Ik zie vanochtend die datum op mijn telefoon en ik kijk er langer naar dan dat ik dat normaal doe. Het voelt alsof ik ergens naar binnen ga en de deur achter me in het slot valt: ik kan niet meer terug.
In de aanloop naar 5 maart spelen de dagen van verleden jaar zich constant af. We wisten dat het slecht ging met Kevin. Nu, achteraf gezien, denk ik dat het veel slechter ging dan wij op dat moment zagen. Op dat moment vind je alles "normaal" en doe je wat nodig is, ook omdat je simpelweg geen andere keus hebt. Misschien is het maar goed dat je op dat moment gewoon handelt zonder al te veel stil te staan bij dat het verre van normaal is, anders zou je waarschijnlijk niet functioneren. Alles, álles wil je doen maar er is zo weinig wat je daadwerkelijk kunt doen. Altijd waren we bij Kevin geweest, onvoorwaardelijk en op welk moment dan ook. Dat was nu nog intenser. Je wilt zorgen. Zorgen voor praktische dingen als eten, drinken, medicijnen, zorgen voor comfort, zorgen tot in detail. Het waardevolste moment was echter om in alle rust naast Kevin te zitten, zijn hand te pakken, zijn voorhoofd en haar te strelen en zachtjes te praten met hem.
Eigenlijk moet ik heel veel doen maar het lukt niet. Ik wil zitten en voor me uit staren en mijn gedachten de ruimte geven. Ik probeer terug te halen hoe de dagen waren, wat er gebeurde, wie er waren. Ik heb heel veel foto's genomen die ik nu weer bekijk. Soms vertellen mensen me iets uit deze periode wat ik niet wist of niet meer wist, als een spons zuig ik het allemaal op.
Aan reacties van mensen en de manier van benaderen, merk ik dat veel mensen weten dat Kevin's sterfdag volgende week is. Dat is fijn. Het gevoel dat veel mensen realiseren dat het voor ons moeilijke dagen zijn, sterkt ons en doet ons goed. Ondanks dat zijn er veel tranen en staat het gat in mijn lijf wagenwijd open. Bijna een jaar zonder Kevin, mijn kind, Tirza's broer.........Het doet zo'n verdomde pijn.
Die pijn is ondraaglijk, en je draagt het toch maar....Wat was het gisteren een bijzondere dag. Het was fijn om zo uitgebreid met je gekletst te hebben. Zet 'm op, lieve Andrea!! Dikke kus, Hellen.
BeantwoordenVerwijderenLieve Eric Andrea en Tirza,
BeantwoordenVerwijderenDeze week is alsof het pas is gebeurd er is alweer een jaar voorbij en wat voor jaar met vele ups en down's en deze week is zo'n week. Ik wilde even zeggen dat jullie in gedachten bij ons zijn. Ik vind jullie kanjers zoals jullie dit jaar door zijn gekomen ik neem mijn petje af. Ik wens jullie veel sterkte voor deze dagen en veel kracht.
Dikke kus Sylvia
Een jaar voorbij gegleden.... Een jaar zonder Kevin's aanwezigheid in jullie gezin....Wat moet dat nog steeds niet te bevatten moeilijk zijn. Wens je jeel veel sterkte, steun en heel veel liefde toe deze week, met dit moeilijke en verdrietige herbeleven van Kevin's laatste week bij jullie. Hoop, dat je naast tranen ook nog ergens een mogelijkheid vindt om aan mooie, fijne en leuke momenten met Kevin te denken.
BeantwoordenVerwijderenSandra Meijer
Je kent me niet, maar ik wil jou en je gezin heel veel sterkte, kracht en warmte wensen, want wat zullen dit weer moeilijke dagen zijn. Ik denk aan jullie.
BeantwoordenVerwijderenLieve groetjes uit Tilburg, Yvonne
Sterkte vandaag
BeantwoordenVerwijderen5 maart vandaag. Een jaar geleden begon de trein die geen eindstation heeft.Heel veel sterkte vandaag. Ellen
BeantwoordenVerwijderenlieve fam,ook wij zijn onbekende,maar we willen
BeantwoordenVerwijderentoch even laten weten dat we aan jullie en aan
jullie kanjer denken vandaag!! Heel veel sterkte
Lieve Andrea, Eric en Tirza,
BeantwoordenVerwijderenNa een verschrikkelijk pijnlijk en verdrietig jaar, vandaag een extra moeilijke dag. Ik wens jullie veel liefde, steun en sterkte en leef in gedachten met jullie mee.
Alies Warmink
Via Hellen, de moeder van Milou, heb ik besloten ook op de site van Kevin een kijkje te nemen. Het is vandaag een jaar geleden dat jullie Kevin los moesten laten. Wat een mooie dag vandaag.... Elf oktober 2012 was net zo'n mooie dag, de dag waarop wij onze 12-jarige dochter Chantal na een strijd van 8 maanden tegen botkanker los moesten laten. Maar je kind kun je nooit loslaten. Ondoenlijk, onverdraaglijk. De heimwee is te groot. Ik wens jullie vandaag en alle dagen die nog komen gaan veel kracht toe. We hebben het allemaal zo hard nodig, jullie, het gezin van Milou en helaas ons gezin ook. Een warme knuffel van Fam. van den Brink.
BeantwoordenVerwijderenwww.123website.nl/chantalvandenbrink
5 Maart, een dag als gister. Het was toch gister? Nee alweer een jaar. Een jaar dat voobij vloog. Was het dus toch gisteren? Nee een Jaar. Als ouder kan je dit maar niet begrijpen. Je hart is opengereten, een diepe wond. Je Lieve Held is niet meer. Maar zit wel in je hart. Jullie hart zal genezen. Maar het litteken zal blijven. Vele Helden zitten ergens waar wij geen zcht op hebben. We gaan ervanuit dat onze helden elkaar ontmoeten zoals wij als ouders dat ook hebben gedaan. Wij Wensen jullie vandaag enorm veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderenVirginia en John Kenniphaas
Heel veel sterkte vandaag.
BeantwoordenVerwijderenEen bloglezeres
je kent me niet een bloglezeres heel heel veel sterkte vandaag denk aan jullie gr walda
BeantwoordenVerwijderen