Dinsdag 31 december - Eindejaarsoverpeinzingen

Lieve schat,

En zo is het opeens wéér 31 december. Wéér een jaar afsluiten. Verleden jaar vond ik het een moeilijke dag omdat ik het jaar afsloot waarin jij had geleefd. Dat is nu niet het geval en toch vind ik het nog steeds een moeilijke dag, nog veel meer dan Kerst. Vanaf morgen moet ik zeggen dat je twee jaar geleden bent overleden. Ik ga steeds verder weg van het leven samen met jou. Anderszijds kan ik ook denken dat het me steeds dichterbij "een weerzien" brengt. Die gedachte brengt een heel ander gevoel teweeg, of je daar nu in gelooft of niet, het is een vorm van omdenken vergelijkbaar met het halfvolle of halflege glas. Maar het neemt niet weg dat ik je verschrikkelijk mis. Is het daarom dat ik je overal zie? Of zoek ik je? Ik zie jongens van jouw leeftijd en ik zie jou. Jouw leeftijdsgenoten gaan door, zou jij net als hen geweest zijn? Wat had je nu zullen doen? Vragen zonder antwoord.
Ongewild komen dit soort gedachten op, ik kan het niet helpen. Hou ik je daarmee te veel vast? Is dat goed of juist niet? Volgens sommige belemmer ik jou en ook mezelf daarmee.
Ik heb juist zo'n behoefte aan het doormaken, doorvoelen. Het verdriet heel erg stevig vastpakken. Het is toch zo dat je pas kunt loslaten als je het hebt vastgepakt? Het verdriet kan soms zo rauw en venijnig zijn. Soms voel ik het aankomen, maar meestal wordt ik erdoor overvallen, het dringt altijd voor.  Het komt en het gaat, als golven die je overspoelen, kopje onder laten gaan en zich weer terugtrekken.

Ik merk dat ik aan het worstelen ben met "rouw", wat is het, staat er een tijd voor, is het rouw wat ik doormaak?
Op internet vond ik een stuk over rouw waarin onder andere word gezegd:
Je kunt rouwen ook zien als het interpreteren en opnieuw interpreteren van de wereld en van de relaties met belangrijke andere mensen. Rouw is zowel een denk- als een emotioneel proces dat plaatsvindt in een omgeving waarvan ook jouw overleden kind deel uitmaakt. Het is een doorgaand proces dat je voor de rest van je leven op verschillende manieren raakt. Er overheen komen is niet de juiste formulering, hoe zou je dat kunnen? Je verandert door de ervaring en met jou je omgeving. Een deel van die verandering is een andere, maar blijvende relatie met de overleden ander. Een relatie waar geen lijfelijk contact meer mogelijk is maar soms wel een voelbare aanwezigheid op een ander (spiritueel) niveau.
Het doet me goed te weten dat het dus niet "klaar" hoeft te zijn op een gegeven moment, dat het een voortdurend proces is.
De weg die ik bega sinds je sterven is er één met vele zijwegen. Soms dwaal ik wat rond maar uiteindelijk kom ik altijd wel weer terecht. Zou de dood vooral bedoeld zijn om je te laten nadenken?

Ik wil iedereen graag bedanken voor alle kaarten, attenties, lieve woorden, voor het noemen van Kevin's naam, voor de gesprekken over Kevin. Voor een ieder die ons ook dit jaar gesteund en bijgestaan hebben, op wat voor manier dan ook. Ik wil ieder bedanken die de blog leest, weet dat ik me daardoor erg gesteund voel.
Ik wens iedereen een gezond, mooi en liefdevol 2014!