zondag 2 februari 2014

Zondag 2 februari - 2 Jaar

Soms heb je iets meer nodig, soms is minder genoeg. En soms is alleen adem halen genoeg. Zoals nu.

Verleden jaar op 2 februari eindigde ik de post op de blog met deze zinnen. Ze komen vandaag spontaan op in mijn hoofd. Toen ik ging zoeken wanneer ik deze geschreven had, blijkt dat vandaag precies een jaar geleden te zijn. Toeval? Het is in ieder geval opmerkelijk te noemen.
Misschien ook wel omdat dit zo goed mijn gevoel van nu weergeeft.
Twee jaar geleden, op 3 februari, werd met de woorden "je wordt niet meer beter" in één beweging de grond onder onze voeten weggeslagen. De duizelingwekkende val naar beneden leek eindeloos. Alles waar we drieënhalf jaar voor hadden gestreden voor niets, alle chemo's en medicijnen, al het ziekzijn, IC-opnames, revalidatie, alle lichtpuntjes, tomeloze positiviteit en eeuwige hoop.....alles voor niets.

 Wat een tegenstelling vandaag met twee jaar geleden, het is 7 graden en de zon schijnt. Toen hebben we er drie uur over gedaan om van Utrecht naar huis te komen i.v.m. de heftige sneeuwval. Het was een bizarre autorit. We zaten murw geslagen in de auto, Kevin naast Eric en ik achterin. Woordeloos omdat we geen woorden meer hadden.
Omdat we noodgedwongen lang in de auto zaten ben ik mensen gaan bellen omdat ik de behoefte had dit vreselijke nieuws te delen met degene die me lief zijn. "En....?" werd er gevraagd als ik belde.
....."Slecht nieuws......" zei ik alleen maar, monotoon en emotieloos.
Die emoties kwamen thuis toen Tirza en Kevin in elkaars armen samen huilend op de bank zaten, hartverscheurend om te zien. Een goede vriend en mijn zwager hadden het slechte weer getrotseerd omdat ze persé bij ons wilden zijn. Tranen en verslagenheid bij iedereen.

...soms is alleen ademhalen genoeg.....Ik moet het klein houden voor mezelf, dicht bij mezelf blijven, ik ben bang dat ik anders mezelf totaal verlies in het verstikkende, misselijkmakende gevoel. Ik ben vanmiddag eerst naar buiten geweest, met mijn kop in de wind, adem halen. Dat helpt even maar de stenen stapelen zich langzaam op in mijn maag. Deze datum is het startschot in de opmars naar
5 maart. Een maand waarin er nog zoveel is gebeurd, nu terugkijkend misschien wel de heftigste maand uit mijn leven tot nu toe.

2 opmerkingen:

  1. Lieve Dre,

    Vandaag een mooie winterse dag in schril contrast met de heftige sneeuwbuien van 2 jaar geleden. Sneeuw heeft een verstommend en isolerend effect. De wereld wordt kleiner terwijl de vlokken neer dwarrelen, ook zo symbolisch voor jullie autorit terug vanuit het WKZ.
    Die dag, dat beeld, dat telefoontje staat in m'n geheugen gegrift, ik kan je stem nog horen.....

    Wat hebben jullie (en een flink aantal mensen met jullie) in die maand die volgde veel meegemaakt, verdietig en tegelijk ook hele bijzondere momenten, die ik koester tot op de dag van vandaag. Vanmorgen obsessief Kev's bandje weer omgedaan. Iig tot 5 maart. Ik heb geen "geheugensteuntje" nodig, maar toch voelt het fijn om juist nu meer aan hem (en jullie!!!) te denken.

    Op opvallend veel speciale dagen liet Kevin de zon stralen. Zou het daarom zijn dat het vandaag de hemel zo helder blauw is?? Omarm de warme winterzon en de koude frisse wind, put er de kracht uit die je vandaag nodig hebt.

    Dikke kus van mij!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik wens je, ook al spelen beladen data door je hoofd, dat de stralende winterzon je het "ademhalen" mag vergemakkelijken..... En vooral, dat bijzondere momenten, die jullie beleefd hebben de revue passeren.... Sterkte....en hoe cliché ook.....als het niet altijd gaat, zoals het moet, moet het soms maar zoals het gaat....
    Sandra Meijer

    BeantwoordenVerwijderen