zaterdag 1 maart 2014

Zaterdag 1 maart - Bijna

Lieve Kevin,

nog een paar dagen en dan is het 5 maart, jouw sterfdag. 
Voor mij begint het aftellen naar die dag vanaf 19 februari, de dag dat we twee jaar geleden naar Amerika vertrokken. De week daar was zowel bijzonder als heftig en vanaf de thuiskomst ging het iedere dag zichtbaar minder. Wij wisten ook dat het een kwestie van tijd was. Ondanks dat we niet wilden dat je onnodig zou moeten lijden hoopten we toch dat ons nog wat tijd gegeven zou worden. 
Nuchter boerenverstand versus wishful thinking. 

Ik breng de dagen door met de hoognodige dagelijkse beslommeringen, vaak futiliteiten in mijn optiek. Ik probeer veel te mijden maar dat gaat nu eenmaal niet. Op dit moment vind ik even niet zo heel erg veel belangrijk. Ik word wat stiller en trek me terug, laat mij maar even.  Mijn omgeving weet dat maar houdt vinger aan de pols: mijn broer komt koffie drinken "om te kijken hoe het met zijn zusje gaat" (ondanks de leeftijd is het toch fijn een zusje te zijn van een oudere broer :-)). Mijn vriendin stuurt appjes van de andere kant van de wereld hoe het met me gaat (rekening houdend met het tijdsverschil). Mijn "zus" komt met bloemen polshoogte nemen ("als ik je niet hoor, weet ik genoeg"). Ondanks dat ik in de terugtrek-modus zit, vind ik het fijn. Het doet me goed te merken dat veel mensen weten dat jouw sterfdag eraan komt. Je wordt niet vergeten. 

Ik kijk foto's, kijk naar spulletjes op je kamer en druk mijn neus in je kleren. Soms spuit ik je geurtje in je kamer om je weer even te ruiken. Het gevoel is anders dan verleden jaar. Toen stond het gat in mijn lijf wagenwijd open waardoor de pijn zo hard schuurde. Nu lijkt dat anders te zijn. Het gat is bedekt met een vliesje, flinterdun weliswaar, maar toch.  De pijn schuurt minder hard, het lijkt allemaal wat minder heftig qua emotie. 
Wat niet minder is, is een onvervulbaar verlangen naar jou, heimwee naar hoe het was. Het besef dat we het derde jaar ingaan zonder jou maakt de heimwee alleen nog maar intenser. 

6 opmerkingen:

  1. Lieve Andrea, ik ga met jou mee in de strijd en in de grote leegte.
    Ook al ben ik net zo wankel, ik houd je vast xx Hellen

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb Kevin, en jullie, niet goed gekend. Ik kwam jullie voor het eerst tegen bij Judo, waar Maarten ook heen ging.
    Als verpleegkundigein het WLZ heb ik Kevin en jullie op box 13 meegemaakt, en ik heb Kevin op Het Gaudi zijn diploma zien ophalen toen Maarten ook zijn diploma kreeg.
    Door nu dit Blog te lezen heb ik een deel meegekregen van jullie leven vanaf Kevin's diagnose. Indrukwekkend, verdrietig,sterk, knap, liefdevol....Ik wens jullie nog veel sterkte toe om om te gaan met het verlies en de heimwee..
    Lilian van den Berg

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieverds alweer een jaar voorbij wat gaat dat hard. Ieder jaar als mijn verjaardag er aankomt komt ook Kevin weer bij mij binnen. Zo zal ik nooit vergeten dat het bericht binnen kwam dat hij er niet meer was. Het sloeg in als een bom. Zo'n contrast want de volgende dag moest ik vrolijk zijn ivm mijn verjaardag. Zo heb je altijd datums die altijd bij je blijven. Terwijl ik dit schrijf schieten de tranen in mijn ogen. In mijn gedachten zijn jullie heel dichtbij. Lieverd ik wil jullie veel sterkte wensen deze dagen. Dikke kussen en knuffels van ons en jullie zijn allemaal kanjers. En we vergeten nooit dat Kevin altijd bij iedereen is, in ons hart en gedachten. Groetjes en liefs Sylvia

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zo cliché, maar idd time flies.....neem je tijd. Heel veel dingen in het leven zijn ook eigenlijk zo onbelangrijk en kan me zo goed voorstellen, dat zeker in deze periode, dat nog eens extra pijnlijk benadrukt wordt. Fijn al die warmte van liefhebbende mensen om je heen....wens je heel veel kracht en sterkte en vooral veel liefde de komende tijd.
    Sandra Meijer

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Andrea Eric en Tirza, wij denken ook aan Kevin vandaag.

    BeantwoordenVerwijderen