Die eerste voorjaarswarmte voelt als een cadeau. Precies vandaag.....
We gaan naar het strand, lopen een stuk en lunchen buiten op een terras. Zelfs aan het strand is het zacht en windstil. Het mooie weer zorgt ervoor dat het terras vol zit met zichtbaar vrolijke mensen.
Het is een vreemde mengeling van gevoelens bij mij. Ik heb het gevoel alsof we een soort verbond hebben, wij met ons drieën tegen de rest, de reden waarom wij hier zijn en niemand die dat weet.
Onze gesprekken gaan regelmatig over Kevin en over deze dag twee jaar geleden. Maar net zo makkelijk gaan de gesprekken ook over alledaagse dingen. De onderwerpen lopen door elkaar heen, precies zoals Kevin door ons leven loopt in alles wat we doen, hoe hij verweven is met ons.
Als ik 's middags thuiskom vind ik een bericht op mijn telefoon of ik over Kevin zou willen vertellen in het Radio 2 programma De Staat van Stasse. Via de blog zijn ze bij mij terecht gekomen. Ik vertel graag over Kevin dus ik wil dat wel. En zo beland ik 's avonds om 21.50 uur live in de uitzending bij Stefan Stasse. Kevin's verhaal in een paar minuten. Het is een prettig gesprek. Ik zie later dat het op de site van Radio 2 staat, genoemd "Een ode aan Kevin". Dat ze het deze titel hebben gegeven vind ik mooi.
http://radiobox2.omroep.nl/videofragment/file/8706/fragment.mp4
Familie en vrienden komen langs om samen met ons te zijn. Ik vind het fijn dat ze er zijn. Er worden herinneringen opgehaald. We hebben het over Kevin's rake one-liners, zijn zelfspot en nuchterheid. De meeste echter hebben Kevin ook meegemaakt op zijn meest kwetsbare momenten. Uit de verhalen merk ik dat dat beeld bij iedereen nog altijd op het netvlies staat en indruk gemaakt heeft. We vinden het allemaal prettig om het hierover te kunnen hebben met elkaar, dit te delen. Dit kan immers het beste met diegene die hetzelfde hebben gezien en meegemaakt.
Regelmatig voeren mijn gedachten me terug naar twee jaar geleden, naar de week vanaf de dag van overlijden tot en met de dag van de crematie. Wat gebeurde wanneer? Het beheerst me minder dan verleden jaar, toen was ik bijna dwangmatig in het terughalen van herinneringen. Het is nu rustiger in mijn hoofd ondanks dat ik nog veel terugdenk, het is met iets meer afstand zonder afstandelijk te zijn.
En toch, ondanks dat, snap ik af en toe nog steeds niet dat er twee jaar voorbij is gegaan, dat voelt soms nog zo onwezenlijk. Waarschijnlijk zorgt de genialiteit van de geest voor de juiste dosering van hetgeen je kunt toelaten.
Op 12 maart is het wederom een prachtige dag. 's Avonds laten we een wensballon op. De hemel is helder. We kijken net zolang totdat we de ballon echt niet meer kunnen zien en verdwenen is tussen de sterren.
5 maart was het een prachtige dag
Wat een bijzonder interview. Een echte ode aan jullie unieke Kevin.Erg fijn, dat jullie 5 maart hebben kunnen delen met een ieder, die jullie lief is. En die zon, dat prachtige weer.... hoe symbolisch mooi.
BeantwoordenVerwijderen