zaterdag 27 september 2014

Zaterdag 27 september - Rauwe rouw

15 september had Kevin 20 zullen worden. Het was de derde verjaardag zonder.  De dagen ervoor was ik al van slag en met een energielevel van ver onder nul werd dat er niet veel beter op.
In enigszins verdoofde toestand sleepte ik me door de dagen met als desputabel "hoogtepunt" Kevin's geboortedag. Bezoekjes, kaarten, berichtjes, bloemen.....het is zo fijn te merken dat veel mensen weten dat dit zijn geboortedag is. Ik geloof dat dat mijn grootste angst is: dat mensen op een gegeven moment het niet meer weten of er niet meer bij stilstaan. Zo'n moment zou gewoon kunnen gebeuren zonder dat het opzettelijk is. Ook dat is wat het is en hoe dingen nu eenmaal gaan.
Iedere ouder zou een standbeeld willen oprichten voor zijn kind. Als je kind er niet meer is dan is die behoefte nog vele malen groter, je wilt dat de wereld weet hoe dapper je kind is geweest en dat het verdiend om alom bewonderd te worden.  Mensen die niet in deze wereld zitten maar wel een kind kennen wat is overleden realiseren zich dikwijls niet dat dit helaas te vaak gebeurd. Het zijn nog altijd drie kinderen per week die overlijden aan kinderkanker. Al die kinderen zijn moedig en dapper geweest tijdens hun ziekte.       Al hun ouders zijn moedig en dapper geweest en zijn dat nu nog steeds in hun zoektocht om het leven weer inhoud te geven. Het is een afschuwlijke gedachte dat er elke week weer ergens ouders zijn die meemaken wat wij hebben meegemaakt en al zovelen vóór ons hebben meegemaakt.
Het is verrassend simpel en tegelijkertijd onbegrijpelijk gecompliceerd hoe het leven om me heen zo maar doorgaat. Het gaat allemaal best maar het is hard werken. Rouwen is heel hard werken en het behelst veel meer dan een fulltime baan. Iemand zei: "het is niet voor niets een werkwoord'.
De tussenpozen dat ik word overvallen door misselijkmakend verdriet worden langer maar als het er is dan lijkt het intenser, rauwer. De wond die net iets geheeld is, wordt weer opengereten en dat doet pijn. En toch, ondanks dat, geniet ik van de dingen om me heen, ik geniet van Tirza die altijd zorgt voor reuring, ik geniet van een wijntje op de bank met goed gezelschap.
Ik kan niet zeggen dat het niet gaat, het gaat best wel, echt. Maar hard werken is het wel.

4 opmerkingen:

  1. En hard werken zal het blijven! Ik heb dit gezien bij mijn overburen hoe zwaar en moeilijk zij het hadden in het jaar dat hun zoon(tje), vier jaar bij zijn overlijden aan leukemie, 50 jaar zou zijn geworden. Alom werd dit groots gevierd bij zijn leeftijdgenoten, zij hadden alleen maar een verlies te gedenken. Ondanks dat zij drie kinderen hebben die allen een mooi gezin hebben en gezond zijn.
    Sterkte voor alle jaren die nog volgen met de moeilijke momenten die komen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is gewoon zo ontzettend oneerlijk dat sommige kinderen zoveel pech hebben. En waarom ....., er is geen waarom, het is alleen maar ontzettend jammer.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het is en blijft hard, oneerlijk en het ergste, onomkeerbaar.Wat moet het enorm veel energie kosten om te rouwen en zo verdrietig te moeten zijn. Jouw prachtig geschreven verhalen en herinneringen, die vaak een brok in de keel bezorgen, maken, dat voor een ieder, die jou lief is de herinneringen aan Kevin springlevend blijven.
    en weer kan ik niet anders dan constateren, dat.... time flies...
    Sandra Meijer

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat prachtige kind - met die prachtige bruine ogen en dat prachtige bruine haar, met een nog meer prachtige binnenkant dan buitenkant - dat kind, is jouw kind. Jouw kind zal nooit niet prachtig zijn. En jij blijft voor altijd
    de prachtige moeder van dit prachtige kind.

    BeantwoordenVerwijderen