zondag 5 juli 2015

Zondag 5 juli - 40 maanden

Lieve Schat,

op mijn telefoon zie ik vanmorgen de datum 5 juli. Een jaar na het overlijden heb ik elke maand geteld vanaf 5 maart, ik besloot ermee te stoppen toen het er 12 waren want hier kon ik toch niet eindeloos mee doorgaan? Toch telde ik vanochtend weer. 40 maanden sinds je overlijden, 40 maanden zonder jou, 40 maanden lang.....en nog snap ik het niet. Niet omdat ik dom ben of niet heb begrepen wat er gebeurd is. Ik snap nog steeds niet hoe het heeft kunnen gebeuren, dat je ziek bent geworden, dat je niet beter werd en uiteindelijk weg moest bij ons. Ik snap nog steeds niet dat je er niet meer bent.  Het feit is daar, dat weet ik. Wat is is, ook dat weet ik. Maar tussen weten en voelen zit veel ruimte. Ik weet dat je bent overleden maar om dat te voelen doet nog altijd veel pijn.
Ik word nog altijd misselijk als ik naar je foto kijk en het laat binnenkomen waarom je foto daar op die manier staat samen met de urn. Die reactie van mijn maag leidt een eigen leven ongeacht het weten.

We zijn met z'n drieën op vakantie geweest, dat blijft vreemd en incompleet maar het gaat toch. Je foto gaat mee en we hebben het over je, misschien zelfs vaker dan anders omdat we er nu de rust en de ruimte voor hebben. In de vakantieperiode mis ik je nog meer dan anders. Dat zal te maken hebben met de vrijheid en blijheid die ik om me heen zie. Jouw leeftijdgenoten genieten ervan met volle teugen en doen leuke dingen. Zij gaan door met ontwikkelen zoals het hoort. Er wordt weer een studiejaar afgesloten en toekomstplannen gemaakt. Dat had ik jou ook zo gegund.
Ik moet altijd even slikken als mijn vriendinnen en familie op vakantie gaan. Het gevoel dat ze altijd binnen handbereik zijn als ik ze nodig heb geeft geborgenheid.
Het is een schijnveiligheid want het is echt niet zo dat ik wekelijks bij iemand op de stoep sta maar het is meer het idee dat dat niet kan mocht het nodig zijn....hoe raar werkt het in mijn hoofd??

Soms droom ik over je. Toen je net was overleden droomde ik over je als peuter, elke nacht weer.
Dat ging over. Daarna was je altijd ziek of dood in mijn dromen.  En dat wist ik blijkbaar zelfs in mijn droom heel goed want ik maakte ruzie met de dokter omdat die zei iets te hebben wat je beter kon maken en ik probeerde hem aan zijn verstand te brengen dat je al dood was. Ook dat ging over. Nu weet ik 's morgens dat ik over je gedroomd heb, ik weet alleen vaak niet waarover. Blijkbaar zitten ook hier fases in, net zoals in het proces van rouwen. Het is niet over, het gaat ook nooit over maar anders is het wel. Wat er anders is kan ik niet eens zo goed benoemen. Het is iets zachter, het schuurt iets minder maar weg is het nooit. En net als ik denk dat het best goed gaat, slaat het in de volle hevigheid weer toe. De tussenliggende periodes worden langer maar die momenten blijven intens en rauw.
Ik mis je lieverd, we missen je allemaal, ieder op zijn eigen manier en om verschillende redenen.
Laat mij maar dromen....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten