Vrijdag 2 november - Lieve Kevin

Hoi Lieverd,

weet je nog dat we dagen konden vullen met het maken van een legpuzzel?  De eettafel werd ontruimd en dagenlang in gebruik genomen. Verslaafd waren we. En niet alleen wij, bezoek kon ook vaak de verleiding niet weerstaan en schoof aan om een paar stukjes aan te passen.Toen je voor de beenmergtransplantatie naar het WKZ moest, gingen er een paar puzzels mee, nog nieuw in doos en dus nog niet blootgesteld aan bacteriën. Ook daar was het een heerlijk tijdverdrijf. Jij nam altijd een foto met je iphone als we er weer één af hadden. Puzzels maken is ontspannend, je hoeft er niet bij na te denken, je kunt ondertussen een beetje kletsen of naar muziek luisteren terwijl je je gedachten de vrije loop kunt laten. Wat begint als een onoverzichtelijke bende wordt langzaam maar zeker een geheel.
Ik moet eraan denken omdat de paradox met mijn leven op dit moment groot is. De puzzelstukken liggen door elkaar, soms lijkt het of er opeens een stukje past maar later blijkt het toch niet zo te zijn. Ik ben zoekende naar passende stukjes maar vind ze niet. Niets voegt meer, niets past meer.
Zullen de stukjes ooit nog weer op hun plaats liggen en een geheel vormen? Of zal ook dan alles  regelmatig weer door elkaar worden gehusseld? Compleet wordt de puzzel niet meer en dat ene stukje zal ik hoe dan ook altijd blijven zoeken.

In de herfstvakantie waren we een week naar Duitsland, samen met Nico, Sandra en Selma. Dit doen we al sinds jullie klein waren. Het was moeilijk de eerste keer zonder jou. Verleden jaar was je er nog bij en ondanks dat je in de rolstoel zat heb je er toch van genoten, zoals je van al dit soort dingen kon genieten. Misschien wel juist omdat je wereld noodgedwongen zo klein geworden was. Het was een fijne week, niet in de laatste plaats door het prachtige weer en de mooie natuur maar vooral door het samenzijn en de gesprekken die vaak over jou gingen. De herinnering is mooi maar ook zuur, het was één van je laatste betere weken verleden jaar.

Morgen is er een herdenkingsdienst in het WKZ voor overleden kinderen. Ik ga erheen met gemengde gevoelens. Ik weet dat het heftig zal zijn maar ik vind het ook fijn mensen te treffen die we hebben leren kennen en waarmee we door onze kinderen verbonden zijn. Maar het is ook weer iets afsluiten, en dat wil ik niet. Ik wil niets afsluiten wat met jou te maken heeft.
Ik zie op tegen de tijd die komen gaat. Verleden jaar ging je op 14 november het ziekenhuis in om er vlak voor Kerst weer uit te komen. Het is nooit meer geworden wat het was.
Dagen en data staan gegrift in mijn geheugen. Ik haal het terug om eraan te denken, ik ben soms bang dat ik dingen ga vergeten. Ik wíl er aan denken. Ik wíl de pijn voelen, want zolang ik de pijn voel kan ik het niet vergeten.  En denken aan data en gebeurtenissen is nog mijn enige houvast aan een leven met jou.

Maandag 5 november is het acht maanden zonder jou. We missen je enorm en dat lijkt alsmaar meer te worden. Er zijn momenten dat het goed gaat, dat ik me energiek voel en zelfs kan genieten. Er zijn ook momenten dat ik misselijk van verdriet ben en me verlaten en radeloos voel. Ik moet dan vaak aan jou denken, jij die maar dapper doorging zonder te klagen, altijd alles relativerend met een dosis humor. Daardoor hield je het overzichtelijk voor jezelf.
Misschien moet ik maar weer 's een puzzel gaan maken, misschien helpt het de chaos enigszins overzichtelijk te krijgen.