zaterdag 2 februari 2013

Zaterdag 2 februari - Lieve Kevin

Lieverd,

een jaar geleden op 2 februari waren we voor controle in het ziekenhuis. Je had last van je benen, de kracht en beweeglijkheid werd zienderogen minder. Op 3 februari hoorden we dat de leukemie terug was en dat je niet meer beter zou worden.
 Het is een jaar geleden maar ik weet nog precies waar en hoe we zaten, het staat voor altijd in mijn geheugen gekerfd en op mijn netvlies gebrand.  Het vacuüm waarin ik gezogen werd kan ik nog voelen, net als de radeloosheid, de machteloosheid, de verslagenheid, de verdoving. Die verdoving heeft het hele weekend geduurd, misschien zelfs wel de hele week. Compleet op de automatische piloot ben ik door de dagen heen gegaan. "Kevin gaat dood." Deze woorden dreunden onafgebroken als een mantra door m'n hoofd. Ik begreep de betekenis van deze woorden maar tegelijkertijd begreep ik er helemaal niets van. Hoe kunnen ze nu zeggen dat mijn kind dood gaat? Mijn kind?? En hoe kan het dat de wereld dan niet stopt met draaien? En dat het weer licht wordt, na de donkerste nacht van mijn leven?
Dat weekend kregen we veel bezoek, het was een komen en gaan van mensen. Iedereen in onze omgeving was enorm aangedaan en blijkbaar was de behoefte groot om steun te zoeken bij elkaar. We waren blij dat iedereen langskwam omdat we ons terdege beseften hoe moeilijk het is om op bezoek te gaan bij mensen die gehoord hebben dat hun kind gaat sterven. En wat moesten ze tegen jou zeggen? Je zat op je vertrouwde plekje op de bank en je liet je bereidwillig knuffelen door iedereen. Door jouw open houding maakte je het mogelijk om het onmogelijke bespreekbaar te maken.
Er lag ijs, er werd geschaatst achter ons huis en zo kwamen veel mensen ook via het ijs naar ons toe om jou en ons een hart onder de riem steken. Het gaf een bijzondere sfeer aan deze bizarre dagen. En hoe raar het ook is, toch was het een soort van gezellig. Je genoot van de aanwezigheid van je nichtjes, neefjes, vrienden en vriendinnen.  Ik zie jullie nog met elkaar Party & Co spelen, iedereen om jou heen gegroepeerd.

Vanaf nu richting 5 maart, je sterfdag. Op 3 februari hadden we niet kunnen bedenken dat je vier weken later (en twee dagen) niet meer bij ons zou zijn. We hadden echt gedacht dat je langer gegeven zou zijn. Ik denk veel terug aan verleden jaar, elke dag vanaf nu tot aan 5 maart. Wat deden we? Wat deed jij? Hoe was je? Ik wil veel praten met mensen die in deze periode bij jou waren, ik wil van ze horen hoe het was, wat je tegen hen gezegd hebt of gedaan hebt en hoe dat voor hen was. Ik vraag vaak aan Eric hoe hij bepaalde dingen heeft ervaren en of hij zich die en die bepaalde gebeurtenis nog kan herinneren, en hoe ging dat dan precies?
Alles herbeleven en overdenken. Misschien is het een vorm van verwerken, misschien is het de angst  te vergeten.
Tijd is een relatief begrip. Een jaar geleden sinds de dag dat we hoorden dat je niet meer beter zou worden......het voelt niet als een jaar, het voelt als verleden week. Hoe kan dat? Op de één of andere manier glijden de dagen, weken, maanden voorbij. En ondanks dat mijn dagen gevuld zijn, heb ik soms het gevoel er geen deel van uit te maken. De balans is redelijk hersteld maar het blijft wankel.
Soms heb je iets meer nodig, soms is minder genoeg. En soms is alleen adem halen genoeg. Zoals nu.

Dikke kus

7 opmerkingen:

  1. Heel veel sterkte. Dat het alweer een jaar geleden was. Ik weet nog precies dat ik het hoorde via twitter. Een jongen die ik niet persoonlijk ken maar door jullie blog.
    Ik leef met jullie mee.

    Knuf, Alisha.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. een jaar voorbij gegleden.... time flies.....vergeten zal je nooit, daarvoor is je moederliefde te groot en alle herinneringen zitten voor altijd in jouw hart gesloten
    heel veel sterkte, maar ook mooie herinneringen wens ik je toe.....Wat een held is Kevin toch in die onmogelijke moeilijke weken geweest.....
    wens je heel veel kracht en liefde van een ieder om je heen.
    sandra meijer

    BeantwoordenVerwijderen
  3. lieve andrea het voelt inderdaad alsof het verleden week was ik zie ze nog met z n allen het spel spelen, we hebben gepuzzeld, geknuffeld, en ja wat zeg je tegen iemand waarvan je weet dat hij dood gaat .. huilen? ik heb tegen Kevin gezegd dat ik daar op dat moment geen zin in had .. daar had hij ook niets aan
    maar wat is het leeg en wat mis ik de lieve schat xx mik

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hallo Andrea, het was fijn om jullie te ontmoeten in Langbroek. Je blog is erg mooi om te lezen en zo krijg ik ook een beeld van jullie prachtige zoon. Heel veel liefs Marleen www.mirabel.tk

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik herken het gevoel. Na het overlijden van mijn broer vond ik het vreselijk toen eenmaal dat beruchte eerste jaar voorbij was. Ik kon niet meer denken: een jaar geleden deden we nog dat, een jaar geleden gebeurde er dit. De afstand wordt dan opeens gevoelsmatig zoveel groter vanaf de sterfdag, het voelde haast als een nieuw afscheid. Een afstand die je niet wilt, omdat de tijd je steeds verder en verder drijft van wat er was. Dat van wat je zo graag terug zou willen, wat je zo vreselijk mist in je leven. Alsof je bang bent dat mensen zeggen dat het nu langer dan een jaar geleden is, dat je het nu maar een plek moet geven in je leven. Maar helaas werkt dat niet zo. Aan liefde en iemand vreselijk missen hangt geen klokje of tijd.
    Die jongen van jullie heeft zoveel indruk achtergelaten, door jouw blogs. Regelmatig kijk ik nog om te zien hoe het met jou, met jullie gaat. En al ken ik jullie niet: ik leef nog steeds vreselijk mee. De manier waarop je beschreef hoe Kevin met dit alles is omgegaan, zo vreselijk veel respect heeft hij daarmee afgedwongen. Zo jong nog. Zo volwassen. Een held, inderdaad.

    Ik wens je heel veel liefde en kracht toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik kan niet anders dan me volledig aansluiten bij het vorige berichtje!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lieve Andrea,

    Weer onder de indruk van jou blog en van jou woorden. Van hoe je de pijn beschrijft in jou grote gemis om je zoon! Mijn gedachten gaan sinds het lezen van de blog steeds terug naar vrijdagmiddag 10 februari 2012. Kevin vroeg aan Wendy of ze niet een keertje langst wilde komen. Nu pas realiseer ik me hoe snel dit was na het bericht dat Kevin niet lang meer zou leven. Zoals jij het schrijft zo was het ook: zo vertrouwd om Kevin op de bank te zien zitten en ook wij hebben geknuffeld. Hij ging kletsen met Wendy over het VOKK kamp want daar gingen ze toch nog samen naar toe? Plannen werden nog gemaakt... Wat ik nooit en echt nooit meer ga vergeten zijn Kevin's woorden. Waar denk jij dat ik naar toe ga Wendy? Wendy gaf op haar manier een omschrijving van de hemel. Ik weet dat dit een lastig onderwerp is maar ik vertrouw er op dat Kevin het daar heel mooi heeft. Ik kan zijn stem nog horen... En ik denk aan jou. Heel veel liefs en heel veel sterkte voor deze en alle dagen zonder Kevin. We spreken snel iets af. Xxx

    BeantwoordenVerwijderen