Maandag 31 december - Eindejaarsoverpeinzingen

Lieve Kevin,

ik las het blog terug wat ik verleden jaar had geschreven op 31 december. Een kleine terugblik op een enerverend jaar en een wens voor het komende jaar. De wens vervuld van hoop dat jij beter mocht worden, samen met al die dappere kinderen die streden en nog altijd strijden tegen deze rotziekte.
Op 31 december 2011 hadden we nog geen idee waarheen de weg zou leiden die we samen met jou al ruim drie jaar bewandelden. Je was weer omhoog aan het krabbelen uit een diepte die oneindig leek.
We wisten dat de vooruitzichten slecht waren. De leukemie was dusdanig agressief dat we beseften dat deze vroeg of laat terug zou komen. Maar wanneer en in welke vorm? We konden alleen maar hopen dat het lang op zich zou laten wachten. Jij wist het ook, je zei het regelmatig: "het komt toch weer terug". Maar ondanks dat was je vol wilskracht, ook om weer te gaan lopen, je moest en zou die rolstoel uit. Hoop houdt je gaande.
In januari heb je een paar goede weken gehad waarin je sterker werd. Daardoor heb je kunnen genieten van de Thomas Memorial en de Lucai-week. Als ik terugkijk zijn dat voor mij nu hele waardevolle momenten met fijne herinneringen.

Vanaf het moment dat we op 3 februari hoorden dat de leukemie terug was, is het heel snel gegaan. We wisten niet hoe lang je nog had maar ik kan oprecht zeggen dat we alles eruit hebben gehaald wat er nog in zat en we hebben heel bewust de laatste weken intens beleefd met elkaar.
Uiteindelijk was je nog maar een maand gegeven, 5 maart overleed je.

Er is zoveel gebeurd dit jaar en op de laatste dag lijkt alles samen te komen in mijn hoofd. Ik vind het moeilijk om het jaar achter me te moeten laten waarin jij bent gestorven. Net alsof daarmee ook weer iets van jou weggaat. Ik word steeds verder weggetrokken van een leven met jou. Dit jaar heb je nog geleefd. Vanaf 2013 niet meer. Dat voelt onwezenlijk en onbegrijpelijk.
Het gat wat geslagen is in mijn lijf toen jij overleed, zit er nog altijd, pijn dringt nog altijd daardoor naar binnen, soms hard schurend, soms een steekje. Dat is het verdriet om jou en het gemis van jou.
In mijn hart echter, voel ik warmte als ik aan je denk. Dat is de allesomvattende liefde voor jou die nooit zal over gaan.

Langs deze weg wil ik iedereen bedanken voor alle lieve en hartverwarmende reacties, voor alle kaarten, cadeautjes, attenties en warme woorden, voor het volgen van de blog, voor het volgen van Kevin's verhaal, voor het ons uit handen nemen van allerlei dingen, voor het er zijn op moeilijke en fijne momenten, voor respect en begrip. Het is voor ons een enorme steun en van een onschatbare waarde.
Ik wens iedereen een goed, liefdevol maar bovenal een gezond 2013 met een ieder die je lief is.