Zaterdag 21 januari - Woorden

Afgelopen donderdag moest Kevin voor controle naar het WKZ, de laatste controle was drie weken geleden dus dat is best lang. Tussendoor was er wel bloed geprikt maar zoals bekend was hier geen reactie op gekomen. Geen bericht, goed bericht, denk ik dan. Als er iets aan de hand was, hadden we dat beslist wel gehoord!
Half elf stond de afspraak bij de dokter, mooie tijd denk ik bij het afspreken, even vergetend dat er een uur vantevoren bloed geprikt moet worden, dat is dus half tien...en om zo laat (of liever, vroeg) in het WKZ te zijn, moeten wij toch zeker half negen in de auto zitten. Helaas was het donderdag heel slecht weer en besloot half Nederland met de auto te gaan. Kortom, een reis van twee uur en een vreselijke uitloop in het ziekenhuis want één troost: je bent dan niet de enige die vreselijk te laat is. Voordeel van het wachten is dat er tijd is om even langs Giraf te gaan. Kevin vindt dat zelf ook altijd leuk, even bijpraten met de verpleegkundigen en PM-er, helemaal als zijn favorieten aanwezig zijn, dan wordt er flink geknuffeld!
De bloedwaarden waren allemaal prima: HB van 6,2, trombo's 44 en leuco's en neutro's goed. De lever lijkt zich goed te herstellen, de geelheid is weer helemaal weg. Het is allemaal niet heel ruim vergeleken met een "gezond" iemand maar voor Kevin zijn dit waarden waar we dik tevreden mee zijn. De dokter was onder de indruk van Kevin. Niet alleen van zijn herstel en zijn kracht maar misschien wel het meest van zijn relativiteitszin. Ze vond het nodig te benadrukken dat Kevin een hardnekkige vorm van leukemie heeft en als deze terugkomt dat ze dan niets meer voor hem kan doen, dit omdat ze zeker wilde weten dat Kevin dat goed begrepen had. Nou, dat heeft hij ondertussen echt wel goed begrepen....En ondanks dat we dat weten zijn het woorden die keihard binnenkomen. Niet eens zozeer op dat moment als wel later als je nog 's nadenkt over die woorden. Die woorden hebben een enorme impact. Hoe kun je deze gedachte inpassen in je leven? Hoe kan Kevin dat inpassen als je 17 bent en eigenlijk nog aan het begin staat van je leven? Hoe moet je omgaan met het gevoel dat voortdurend het Zwaard van Damocles boven je hoofd hangt? Sinds we in de wereld van kinderkanker zitten is dat gevoel altijd wel ergens aanwezig maar het voelt nu toch dat het zwaard net iets lager hangt.
Maar het zou zelfs nog zo kunnen zijn dat de leukemie niet terugkomt....aan die positieve gedachte moeten we ons vasthouden, willen we ons ook vasthouden.
Volgende week gaan we, naar ik verwacht, een heerlijke week beleven bij Stichting Lucai (www.lucai.nl). Er even lekker tussenuit met ons vieren, daar kijken we enorm naar uit!