Maandag 11 juni - Lieve Kevin

Lieve Kevin,

de dagen, de weken gaan voorbij. Het is vandaag 14 weken geleden sinds je overlijden. Afgelopen dinsdag 5 juni, was het precies drie maanden. Het tellen gaat vanzelf, ik hoef er niet over na te denken.
Of het nu drie maanden, drie weken of drie dagen is, het gevoel dat je nog maar zo kort bij me weg bent blijf ik houden. Net als het gevoel dat ik me afvraag waar ik geweest ben de afgelopen drie maanden en wat ik gedaan heb. Ik leef echt bewust, onderneem van alles en de dagen zijn gevuld maar terugkijkend op deze weken heb ik het gevoel alsof alles aan me voorbij glijdt, alsof ik in een soort vacuüm zit. Ben ik dan misschien toch nog altijd enigszins verdoofd? Of is het zelfbescherming?
In onze omgeving merk ik dat de eerste schok van jouw overlijden een beetje is weggeëbd, dat is zoals het is. Ieder gaat door met z'n leven, dat kan ook niet anders. Toen je stierf stond onze wereld stil, nu drie maanden later draait het weer, weliswaar in slow motion. Feit is dat onze wereld definitief is veranderd sinds 5 maart.

We missen je en praten elke dag over je. Het missen zit soms in hele kleine, dagelijkse dingen: het ontbreken van je t-shirts in de was, je bril die altijd op de leuning van de bank lag. Maar ook bij het boodschappen doen het  constante besef dat je er niet meer bent. Sinds je ziek was, was eten een lastig issue geworden. Je lustte niet alles meer of je had juist in sommige dingen heel veel zin en daarmee was het een uitdaging geworden hoe we het voor jou aantrekkelijk konden maken. Automatisch hield dat in dat ik vaak de dingen kocht waarvan ik wist dat jij het lekker vond en waar jij om vroeg. We waren blij als we iets voor je konden maken wat jij graag lustte. En zo hebben we periodes gehad dat we dagelijks wraps met kip en sla stonden te maken, pannenkoeken bakten voor het ontbijt, 's morgens naar de bakker gingen om een verse croissant voor je te halen en thee maakten met een smaakje die alleen jij zo lekker vond. En als we er net een beetje aan gewend waren, dan veranderde er iets in jouw smaak en wilde je het opeens niet meer en moest er weer iets anders bedacht worden. Je vond dat zelf heel vervelend en verontschuldigde je vaak naar ons toe, helemaal als je had aangegeven dat je spaghetti wilde eten maar na het nemen van de eerste hap je mij aan keek met een blik die alles zei. Ik vond het rot voor je, je hield van lekker eten en je genoot er ook zo van. Je baalde er enorm van. Ik moet hier vaak aan denken tijdens het boodschappen doen en ondanks dat ik het toen wel 's lastig vond, mis ik het nu.

Ik mis je in onverwachte dingen, zoals nu met het EK voetballen. Wij samen verzamelden de voetbalplaatjes, hielden de standen en schema's bij en bedachten hele theorieën over wie de mogelijke tegenstander van Nederland zou kunnen worden in de volgende ronde. Ik mis je droge humor en mijn "partner in crime" binnen ons gezin. De pijn van het missen is er niet constant, wel het gevoel niet compleet te zijn. Dat gevoel is er altijd, in alles en overal. Ik leef het leven, kan zelfs wel zeggen dat ik ook de mooie dingen kan zien en kan genieten en lachen maar het heeft een randje. Er is nog altijd een bepaalde zwaarte in mijn lijf, de knoop in mijn maag is nog altijd niet ontrafeld.

Trots en geëmotioneerd heb ik gezien dat Theo over de finish kwam bij de Roparun in Rotterdam met een shirt waarop jouw foto staat. Dezelfde foto zag ik terug in bocht 17 tijdens de Alp d'Huez die Tino daar had opgehangen.  Zij vonden door jou en voor jou de motivatie om door te gaan.  Bij veel mensen zie ik het polsbandje met jouw naam. Ik ben zo blij dat mensen gewoon over je willen praten met ons,  wij willen graag over jou vertellen. Het is voor ons zo fijn te merken dat ook anderen je niet vergeten.
Je had de gave mensen voor je te winnen, het is mooi te ervaren dat je dat zelfs nú nog steeds kunt.

"Wat ben je bijzonder:
  mooi van binnen
  mooi van buiten..."