Zondag 24 juni - Lieve Kevin

Lieve Kevin,

de laatste paar keer richt ik me tot jou op de blog, eigenlijk vind ik dat wel fijn. Ik zou zo graag met je praten. Wij waren altijd aan het praten, we hebben samen wat afgekletst over van alles en nog wat.
Nu praat ik tegen je in mijn hoofd. Het gebeurt wel 's dat ik opeens iets hardop tegen je zeg maar dat voelt toch een beetje vreemd. Ik mis je feedback en je alles ontnuchterende one-liners. Ik vraag me vaak  af wat jij ergens van zou vinden. En soms moet ik wel 's gniffelen omdat ik weet hoe je zou reageren en mij daarmee vaak subtiel terecht wees.
Ik zou je zo graag willen vertellen hoe het met ons gaat. Hoe we al die tijd zonder jou maar met het gemis leven. Het gaat best redelijk, ik denk dat je dat ook niet anders had verwacht. We pakken de draad op en proberen richting te geven aan de weg die we nu zonder jou gaan. We werken en maken plannen voor de winkel. Je was altijd betrokken bij de winkel en had duidelijke meningen en ideeën over bepaalde zaken. Je vond het altijd leuk om samen met ons producten in te kopen die je vervolgens met verve aan de man bracht. Ook bedacht je slogans en acties. Je had het leuk gevonden om juist nu met ons te sparren over hoe we de winkel opnieuw gaan inrichten en met welke producten.
Ik zou je graag vertellen dat we vakantie hebben geboekt, hoe moeilijk ik dat ook vind om zonder jou te gaan. Zeker als je weet dat we naar jouw geliefde Italië gaan. Dat was nog één van je laatste wensen geweest maar dat heeft niet meer zo mogen zijn. We gaan naar dezelfde plaats als waar we twee jaar geleden heen gegaan zouden zijn. Die vakantie hebben we toen moeten annuleren omdat je voor de eerste keer een recidief kreeg en de eerste de beste chemokuur er zo ontzettend had ingehakt dat je finaal onderuit bent gegaan met als dieptepunt de IC-opname. Ergens is het mooi dat we nu alsnog gaan met jou in ons hart als een soort nagedachtenis maar tegelijk is dat ook wrang.
Ik zou je zo graag willen vertellen dat het best goed gaat met Tirza. Ze heeft soms een slecht moment maar over het algemeen gaat het heel behoorlijk. Ze leeft haar leventje, heeft haar vriendinnen en doet leuke dingen. Op school gaat het goed en dat vind ik knap onder de gegeven omstandigheden. Ik weet dat je trots zou zijn op haar.

Gisteravond waren we naar een jubileumviering van de muziekschool, 25 jaar kinderkoren. Je hebt heel wat jaren daar gezongen en met zoveel plezier. Wat een déjà vu en wat een confrontatie, al die bekende liedjes maar nu zonder jou. Er was gevraagd of ze een foto van jou mochten laten zien. Even was ik bang dat ze die constant in beeld zouden houden bij een bepaald liedje maar dat bleek niet de bedoeling te zijn. Ze wilden er mee afsluiten. Oké, onder die voorwaarde vond ik het goed, de impact leek me anders veel te groot en ook de setting leek me niet de juiste. Maar wat was het heftig. Eerst waren er oude beelden waarop je vol in beeld was. Het kwam hard binnen, een lekker joch van twaalf waar de hele wereld nog voor open lag. En als hekkensluiter jouw foto van jou bij het zwembad (je persfoto, zoals Sanja het gekscherend noemt). Ik moest onbedaarlijk snikken. Je had hier gewoon tussen moeten staan,  tussen je leeftijdgenoten en je vrienden, lol trappend.
De keiharde werkelijkheid is anders en dat besef ik des te meer op dit soort momenten. Maar je wordt niet vergeten, ik zag menigeen met jouw polsbandje om op het podium.

Lieve schat, ik zou je willen zeggen hoe ik me voel, eigenlijk kan ik dat niet eens goed onder woorden brengen. Soms merk ik dat ik dagen heb dat ik het gevoel van verdriet en missen niet heb en dat vind ik moeilijk, verwarrend. Net of ik jou daarmee tekort doe.  Maar als ik het besef toelaat in de volle breedte dan dringt de pijn naar binnen en dat geeft me nog atlijd een misselijk gevoel. Toen je stierf is er een gat geslagen in mijn lijf, dat is nog steeds niet gedicht. Soms lijkt het of er een zacht dekentje overheen ligt en doet het even minder pijn.
Ik zou nog zo veel meer tegen je willen zeggen............