Donderdag 19 juli - Lieve Kevin

Lieve Schat,

ondanks dat je zo lang ziek bent geweest, ben ik laat begonnen met het bijhouden van een blog. Ik wilde het niet,  had er geen behoefte aan en was er zelfs een beetje wars van. Ik stelde me in op het behandelingsplan van twee jaar en daarna zouden we klaar zijn, het achter ons laten en vervolgens door gaan met ons leven. Zo zwart-wit als ik het nu stel was het niet maar daar komt het min of meer op neer. Dit klinkt nu naïef, dat was ik toen ook. We wisten helemaal niets van de wereld waarin we terecht gekomen waren.
Afgelopen november ging het opeens zo slecht met je dat we echt bang waren dat je zou komen te overlijden. Opeens drong het tot me door dat als jij er niet meer zou zijn, jouw verhaal nergens stond en daarmee weg zou zijn. En dat heel weinig mensen maar wisten hoe het echt was geweest. Dat mocht niet gebeuren, je hebt zoveel meegemaakt, doorstaan en elke keer weer de moed en de kracht gevonden dapper door te gaan. Ik was bang dat ik op den duur zou vergeten wat er allemaal gebeurd is en dat wilde ik niet maar bovenal wilde ik jou recht doen en jouw verhaal vertellen.
In het begin las ik je voor wat ik had geschreven voordat ik het op het blog plaatste maar later hoefde dat niet meer van jou, je vond het wel best.
Toen ik eenmaal was begonnen met schrijven, bleek dat ik het heerlijk vond. Soms heb ik spijt dat ik er niet eerder mee begonnen ben. Tijdens het terughalen van gebeurtenissen merkte ik dat ik niet altijd meer wist waarom of hoe iets precies was gegaan. En helemaal niet wat m'n gevoel er op dat moment bij was. Feiten kun je wel terughalen en ik kan bedenken dat ik daar een bepaald gevoel bij had maar het échte voelen van dat moment, dat doe je niet meer.

Vakantie staat voor de deur. Het is een dubbel gevoel. We zien er naar uit, hebben erg behoefte aan
zon, warmte en vooral rust. Maar het klopt niet om op vakantie te gaan zonder jou. Het klopt niet om de koffer in te pakken zonder jouw kleren en om op Schiphol te staan met z'n drieën. Het is weer een stap die we nemen. Moeilijk maar we gaan het doen.
Missen doe ik je toch, waar ik ook ben, dat is niet plaatsgebonden. Je reist met ons mee, in onze gedachten en in ons hart.

Nu ik niet meer zoveel te schrijven heb over jouw wel en wee, mis ik het zelfs. Dat compenseer ik nu door af en toe iets aan jou te vertellen. Dat vind ik ook heel fijn. Toen je was overleden vroeg ik me af of ik nog wel door moest gaan met het blog, het ging immers over jou maar jij was er niet meer. Mijn insteek van het blog was dat ik het voor jou opschreef zodat je later, als je dat ooit zou willen, alles kon nalezen. En mocht je geen "later" gegund zijn, dan was het een monumentje wat ik voor jou oprichtte. 

Het is het laatste geworden: een monumentje.