Zondag 8 juli - Lieve Kevin

Lieve Schat,

afgelopen week, anderhalve week viel me enorm zwaar. Sinds je overlijden heb ik het eigenlijk nog niet zo zwaar gehad. De tranen zaten hoog en vloeiden rijkelijk, de hele dag door, er was geen stoppen aan. Als dit een nieuwe fase in het rouwproces is, dan hoop ik dat de volgende fase niet al te lang op zich laat wachten. Hoe diep moet je gaan?
Het huilen vind ik niet erg, al komt het niet altijd op een handig moment. Als ik mijn tranen niet meer kan tegenhouden, weet ik dat ik over mijn grens ben. Ik wil zo graag van alles en ben gewend aan te pakken maar het gaat gewoon niet. Ik moet het erkennen.
Het is als lopen op een koord: kleine stapjes en niet te ver vooruit kijken anders val je ervan af. Je zou denken dat ik dat toch zo langzamerhand wel geleerd zou moeten hebben, al die tijd dat je ziek was deden we immers niet anders.

Afgelopen donderdag was het 5 juli, precies vier maanden na jouw overlijden. Voor de buitenwereld al vier maanden ("goh, is het alweer vier maanden?") voor ons pas vier maanden. Misschien is dat ook wat me zo verdrietig maakt, het lijkt wel of het echte leven zonder jou nu pas begint voor ons en tegelijkertijd besef ik heel goed dat alles om ons heen doorgaat: het schooljaar eindigt, vakantie gaat beginnen, iedereen maakt plannen om leuke dingen te gaan doen.

Je sterfdag was maandag 5 maart. Sindsdien is voor mij elke maandag de dag waarop ik weer een week erbij tel en elke 5e van de maand de dag waarop ik weer een maand tel dat je niet meer bij ons bent. Een enkeling in onze omgeving beseft wat die datum voor ons betekent maar voor de meeste is het een dag zoals alle andere.
Het is logisch dat ieder min of meer door gaat met zijn leven, dat kan simpelweg ook niet anders. En ik weet ook dat je bij velen bijna dagelijks onderwerp van gesprek bent. Veel mensen zeggen: "ik denk zo vaak aan jullie". Dat is een fijne gedachte en oprecht gemeend maar ondanks dat is het een eenzaam proces wat zich voornamelijk binnen ons gezin afspeelt. Grote delen van de weg die we gaan, leggen we gezamenlijk af maar soms zijn er dwalingen die je ook alleen moet of wilt afleggen terwijl je de ander daarbij niet uit het oog probeert te verliezen. Het is een ingewikkeld proces.

In de periode toen je zo ziek was en ook in de week na je sterven, werd er goed voor ons gezorgd.  Familie en vrienden overlegden onderling over wat, wie, wanneer en hoe de zaken voor ons geregeld konden worden. Vragen en zeggen wat je nodig hebt blijft lastig, zelfs nog in deze situatie. Nu hoefden we nergens om te vragen, hoogstens instemmen met een voorstel.
Hulp is onmisbaar en onbetaalbaar. Dat hebben we de hele periode van je ziekte ervaren. Zonder hulp van mensen om ons heen hadden we het nog zoveel zwaarder gehad.
Vanaf de dag na de crematie viel dat grotendeels weg.
Het confronterende van dit alles is dat we merken juist nu grote moeite te hebben om de dagelijkse, praktische dingen te doen naast ons werk. In tegenstelling tot eerder is het nu niet vanwege de zorg voor jou maar het ontbreekt ons aan puf en zin om de dingen georganiseerd te krijgen. We willen graag maar het lukt niet altijd en dat frustreert soms.

Soms lijkt het of er geen enkele verbinding is tussen wat zich in mijn hoofd afspeelt en wat in mijn lijf. Ik wil altijd alles graag goed begrijpen maar ik kan het niet bevatten dat het gemis nog steeds intenser wordt en de leegte alsmaar leger. Ik kan niet anders dan het laten gebeuren. Ik kan niets doen om het gevoel te keren of ongedaan te maken.

Lieverd, weet je nog dat als we op vakantie gingen ieder van ons z'n favoriete muziek aan jou mocht doorgeven waar jij dan cd's mee maakte voor in de auto? Vannacht droomde ik dat je aan tafel zat toen ik thuis kwam. Ik zei  tegen je: "je bent precies op tijd terug, nu kun je nog cd's voor ons maken"...........
Toen ik wakker werd realiseerde ik dat we het met de cd's van vorig jaar zullen moeten doen.