Soms is de pijn zoveel pijnlijker dan anders. Soms is het verdriet zoveel groter dan anders. Soms wil ik me onderdompelen in het verdriet en wil ik het vastpakken. Dat lukt niet altijd. Soms word ik weggezogen van alles en verdrink ik bijna. Af en toe kom ik happend naar adem weer boven, kokhalzend, spartelend. Ik laat het gebeuren, ik kan niet anders dan meedeinen op de golven van tranen. Ik weet dat ik het nodig heb om me af en toe hierin volledig te verliezen. Het is te groot en te veel om het te kunnen vatten. Gevoel en gedachten slingeren me heen en weer tussen pijn, verdriet, radeloosheid, boosheid. Misschien is dit de manier voor mij om weer een stukje te kunnen toelaten om uiteindelijk tot het grote geheel te komen. Misschien is dit nodig om de verbintenis aan te gaan met het leven wat ik probeer te leven zonder Kevin.
Ik weet dat het ook weer voorbij gaat, daarom kan ik het laten gebeuren.
Je kent me niet en toch wil ik je even omarmen!!! x Debby
BeantwoordenVerwijderenmoeilijk....verdrietig.....wens je na zo'n enorme explosie van verdriet warme zonnestralen, die je hart weer kunnen vullen met warmte.....
BeantwoordenVerwijderenSandra Meijer.