Ik realiseer me hoe moeilijk het soms moet zijn voor andere mensen ons te zien en tegen te komen. Moet je nu iets zeggen of juist niet? En wat zeg je dan? En hoe? Lastig.......
Zo lastig het is voor anderen, zo lastig is het ook voor mezelf. Soms loop ik in de supermarkt en vermijd ik blikken omdat ik voel dat als iemand nu de verkeerde snaar raakt, het hopeloos uit de hand gaat lopen en dat is wel het laatste wat ik wil midden in de supermarkt. Soms loop ik ergens en heb een open blik en probeer blikken te vangen: kijk, hier ben ik, vraag maar wat je wilt.
Er wordt regelmatig gevraagd hoe het met me gaat. Soms weet ik het maar vaak weet ik het helemaal niet. Toch vind ik het fijn als het gevraagd wordt.
Afhankelijk van de plek, het moment, de setting wil ik dat mensen wel iets tegen me zeggen over Kevin en soms niet. De ene dag wel, de andere niet, 's morgens wel, 's middags niet, nu niet, straks wel............als ik het zelf al niet weet, hoe moeten de mensen in mijn omgeving het dan weten?
We merken dat het soms een drempel kan zijn als men ons treft op een feestje of een verjaardag en daarom noemen wij Kevin gewoon in onze gesprekken als het zo uitkomt, ook om een opening te geven mocht men die nodig hebben.
Het kan zijn dat mensen het zelf een moeilijk onderwerp vinden en het om die reden vermijden, het kan zijn dat zij denken dat wij er misschien niet over willen praten en bang zijn op die manier onze avond te verpesten. Ik snap dat allemaal best.
Het is ingewikkeld. Voor onszelf is het vaak al niet te volgen: wat we de ene keer oké vinden, kan de volgende keer helemaal niet oké zijn.
Bij twijfel: vraag het gewoon. Eén ding is zeker: wij praten graag over Kevin. En mocht het een keer zo zijn dat het even niet uitkomt, om wat voor reden dan ook, dan is het fijn de ruimte te krijgen om ook dat te mogen aangeven.
zaterdag 17 augustus 2013
dinsdag 6 augustus 2013
Dinsdag 6 augustus - Lieve Kevin
Lieverd,
diverse malen heb ik de laptop gepakt om iets op de blog te zetten maar elke keer deed ik hem onverrichte zaken weer dicht. Ik wil je van alles vertellen en tegen je zeggen maar ik heb niet altijd de juiste woorden paraat.
Ik zou je kunnen vertellen dat we met vakantie zijn geweest naar Amerika en hoe leuk we het gehad hebben. We hebben echt genoten, dat kan ik oprecht zeggen. Jij reisde met ons mee, in ons hoofd en in ons hart. Wat had je er graag willen bij zijn, je had het geweldig gevonden! Af en toe knalt het gemis dwars door alles heen bovenop me. Tranen, armen om elkaar heen, diep zuchten.........en dapper verder gaan.
Ik zou je kunnen vertellen dat Tirza geslaagd is voor haar diploma en zich voorbereidt op haar volgende opleiding. De opleiding die jij ook zo graag wilde volgen gaat nu je zus doen. Dat is mooi, toch? Ik hoop dat ze het naar d'r zin gaat krijgen.
Ik zou je kunnen vertellen dat Tirza 16 geworden is. Haar tweede verjaardag zonder jou. Ik had het idee dat we net haar vorige verjaardag gevierd hadden.......dat was de eerste echte verjaardag die we vierden na jouw overlijden. Verdriet en vreugde zo dicht bij elkaar, het blijft een dubbel gevoel maar ook bijzonder juist omdat het zo dicht bij elkaar ligt. Ongewild moest ik terugdenken aan jouw 16e verjaardag. In de periode die daaraan vooraf was gegaan waren er momenten geweest dat we dachten dat je je 16e verjaardag niet zou halen. De doktoren hadden er geen doekjes omgewonden. Maar in het ziekenhuis of niet, je was jarig en dat wilde je weten ook. Je nam de regie strak in handen: je wilde een taart met een foto van jou erop. Je wilde geen leuk, gezellig vakantiekiekje in een zonnig oord maar hoe je eruit zag op dat moment: kaal en een neussonde.
Je wilde naar beneden naar de AH om chips, drinken en snoep te kopen en je wist precies wie je wilde uitnodigen. Dat je na dit alles compleet gesloopt was, nam je op de koop toe.
diverse malen heb ik de laptop gepakt om iets op de blog te zetten maar elke keer deed ik hem onverrichte zaken weer dicht. Ik wil je van alles vertellen en tegen je zeggen maar ik heb niet altijd de juiste woorden paraat.
Ik zou je kunnen vertellen dat we met vakantie zijn geweest naar Amerika en hoe leuk we het gehad hebben. We hebben echt genoten, dat kan ik oprecht zeggen. Jij reisde met ons mee, in ons hoofd en in ons hart. Wat had je er graag willen bij zijn, je had het geweldig gevonden! Af en toe knalt het gemis dwars door alles heen bovenop me. Tranen, armen om elkaar heen, diep zuchten.........en dapper verder gaan.
Ik zou je kunnen vertellen dat Tirza geslaagd is voor haar diploma en zich voorbereidt op haar volgende opleiding. De opleiding die jij ook zo graag wilde volgen gaat nu je zus doen. Dat is mooi, toch? Ik hoop dat ze het naar d'r zin gaat krijgen.
Ik zou je kunnen vertellen dat Tirza 16 geworden is. Haar tweede verjaardag zonder jou. Ik had het idee dat we net haar vorige verjaardag gevierd hadden.......dat was de eerste echte verjaardag die we vierden na jouw overlijden. Verdriet en vreugde zo dicht bij elkaar, het blijft een dubbel gevoel maar ook bijzonder juist omdat het zo dicht bij elkaar ligt. Ongewild moest ik terugdenken aan jouw 16e verjaardag. In de periode die daaraan vooraf was gegaan waren er momenten geweest dat we dachten dat je je 16e verjaardag niet zou halen. De doktoren hadden er geen doekjes omgewonden. Maar in het ziekenhuis of niet, je was jarig en dat wilde je weten ook. Je nam de regie strak in handen: je wilde een taart met een foto van jou erop. Je wilde geen leuk, gezellig vakantiekiekje in een zonnig oord maar hoe je eruit zag op dat moment: kaal en een neussonde.
Je wilde naar beneden naar de AH om chips, drinken en snoep te kopen en je wist precies wie je wilde uitnodigen. Dat je na dit alles compleet gesloopt was, nam je op de koop toe.
Wat ik je niet kan vertellen is wat het is om een constante leegte te voelen. Een letterlijke leegte om me heen, in ons huis maar ook de leegte in mijn lijf. Ik kan niet vertellen hoe het écht is om een kind te verliezen, wat het écht met me doet, hoe diep de onmetelijke diepte is. De woorden die dat uitdrukken moeten nog uitgevonden worden.
Hoe leg ik uit dat mijn hoofd soms overuren maakt doordat ik zo graag alles op een rij wil hebben en het maar niet lukt dat voor elkaar te krijgen? De ene dag ontrafel ik de kluwen van gedachten en lijkt alles opeens helder, de volgende dag ligt alles weer hopeloos in de knoop en moet ik weer op zoek naar uiteindjes.
Ik las de woorden: "je kunt niet strijden met de realiteit". Het is waar. De realiteit is wat er is. De realiteit is dat jij er niet meer bent, niet meer bij ons bent. Dat is een feit. Die gedachte voelt als verraad aan jou, alsof ik je ontken. Anderzijds weet ik dat het daadwerkelijk toestaan van die gedachte een stukje acceptatie is en dus een stap in de verwerking. Het strookt echter niet met de leegte. Die vult zich slechts met heimwee en gemis en niet met de realiteit.
vrijdag 5 juli 2013
Vrijdag 5 juli - Lieve Kevin
Lieve Schat,
de 5e staart me vanochtend aan vanaf mijn telefoon, altijd weer die 5. De 5e van de maand. Ik moet tellen. Hoeveel maanden nu sinds 5 maart? Vier.......16 maanden zonder jou.
Die 5e blijft een ijkpunt. Ik heb dat ook lang gehad met de maandag, de dag waarop je stierf. Dat heb ik niet meer, soms nog maar dat ligt niet meer zo vooraan in mijn gedachten. Blijkbaar werkt het toch zo, dat tijd uiteindelijk de grote overwinnaar is. Anderzijds is het diezelfde tijd die me alsmaar verder weg trekt van het leven met jou. Ik heb een haat-liefde-verhouding met de tijd. Tijd helpt, heelt, is wreed, doet pijn, maakt verdrietig, het koestert, omarmt, is meedogenloos en keihard, tijd verwarmt en verzacht.
Niets anders dan tijd benadrukt zo duidelijk dat alles doorgaat en de wereld blijft draaien. En daar moet je in mee. Gewoon. Omdat dat zo is, niet meer en niet minder dan dat.
Ik zou ook niet anders willen, de keus om niet met mijn hoofd onder de dekens te blijven liggen hoef ik niet te maken, dat is geen optie. Maar hoe maak ik verbintenis met dit leven zonder jou? Ik voel me soms een buitenstaander, kan verwonderd kijken naar de wereld om me heen, iedereen is druk en doet zijn ding, niemand ziet aan mij hoe ik worstel en de strijd die ik voer om dit leven te leven. Net zoals ik het niet zie van een ander.
Ik weet dat ik degene ben die met andere ogen kijkt als voorheen. De wereld is niet veranderd, mijn wereld is anders. Het is net alsof ik een dubbele agenda heb: één voor de buitenwereld en één voor mijn wereld. Nu nog leren om op het juiste moment de juiste agenda mee te nemen.
dinsdag 28 mei 2013
Dinsdag 28 mei - Lieve Kevin
Lieverd,
het examen van Tirza zit erop. Ze heeft ontzettend hard geleerd en er alles aan gedaan. Ik hoop zo dat haar harde werken beloond word. Ze verdient het echt. Ik weet zeker dat je trots zou zijn op haar.
De stappen die ze neemt heb jij ook genomen. Ongewild komen die gedachten op. Je werd ziek aan het begin van het derde schooljaar. Ondanks je ziekte probeerde je altijd naar school te gaan en te doen wat je kon. In de vierde werd dat steeds minder. School steunde je daar waar ze konden, zo kreeg je de gelegenheid alle toetsen en tentamens thuis te doen en beperkten zij de stof tot wat je daadwerkelijk nodig had. Via de inspectie werd geregeld dat je je examen thuis kon doen onder toezicht van je mentor voor wie niets te veel was en de ziekenhuisjuf uit het AMC. Je slaagde in één keer. Wat was je blij!
En ondanks dat je geslaagd was vond je het cijfer van Engels niet hoog genoeg en ging je herkansen. Je was fit genoeg om op de fiets naar school te gaan, zo kon je toch nog iets van de examensfeer proeven die op school hing. Ik zie je nog zo terugkomen op je fiets, relaxed en opgetogen. Op je eindlijst bleek dat je Engels twee punten had opgehaald. We waren ongelofelijk trots op je dat je ondanks alle ziekenhuisbezoeken, kuren en tegenslagen je diploma had gehaald.
Je was geslaagd, je zou naar de havo gaan en wat het allerbelangrijkste was: je was schoon van leukemiecellen, anderhalf jaar van de behandeling had je achter de rug, er was nog een half jaar te gaan.
Dat je ziek werd was iets waar we nooit rekening mee gehouden hadden maar we waren altijd vol vertrouwen dat het goed zou komen. En zo zag jij het ook, je bleef gemotiveerd en was bezig met het uitstippelen van je toekomst.
In juli van dat jaar, 2010, werd alles onder je weggeslagen. De leukemie was terug in het centrale zenuwstelsel.
Dat kamertje, de tekeningen aan de muur, de dokter zoekend naar woorden, jij links naast me.
Nog zie ik jouw ontreddering op je gezicht, het ongeloof, de tranen die er meteen waren. En daarna praktisch, hoe nu verder?
Op dat moment ben je er niet van bewust dat je dit registreert voor de rest van je leven, dat weet ik nu.
Net als dat ik nu weet dat het vanaf toen alleen maar slechter is geworden. Dat je nooit meer de jongen bent geweest die trots zijn diploma ging ophalen, voor wie de wereld open lag. Een groter contrast is bijna niet denkbaar. Dat blijft pijn doen.
Binnenkort gaan we op vakantie met ons drieën. Voor de tweede keer met ons drieën. Ik vind het fijn om te gaan, ik heb er ook zin in en toch stapelen de bakstenen zich op in mijn maag. Ik vind het zo moeilijk zonder jou. Geen kleren van jou in de koffer maar slechts een foto.
De tijd zonder jou gaat voort maar het gemis lijkt alsmaar groter te worden, dieper, intenser. Kijkend naar je hoekje in de kamer of denkend aan jou geeft me nog altijd een scheut in mijn maag die me misselijk maakt. Zou er ooit een moment komen dat dat minder wordt? Zou er ooit een moment komen dat ik zonder pijn kan denken aan wat was? Rationeel kan ik van alles bedenken en aanvoeren maar mijn gevoel dwarsboomt elke redelijke gedachte. Ooit heb ik gezegd dat de gouden rand nu zilver geworden is. Dat vind ik nog altijd, er is nog genoeg om voor te gaan maar wat moet ik af en toe hard poetsen om de rand te laten glimmen.
het examen van Tirza zit erop. Ze heeft ontzettend hard geleerd en er alles aan gedaan. Ik hoop zo dat haar harde werken beloond word. Ze verdient het echt. Ik weet zeker dat je trots zou zijn op haar.
De stappen die ze neemt heb jij ook genomen. Ongewild komen die gedachten op. Je werd ziek aan het begin van het derde schooljaar. Ondanks je ziekte probeerde je altijd naar school te gaan en te doen wat je kon. In de vierde werd dat steeds minder. School steunde je daar waar ze konden, zo kreeg je de gelegenheid alle toetsen en tentamens thuis te doen en beperkten zij de stof tot wat je daadwerkelijk nodig had. Via de inspectie werd geregeld dat je je examen thuis kon doen onder toezicht van je mentor voor wie niets te veel was en de ziekenhuisjuf uit het AMC. Je slaagde in één keer. Wat was je blij!
En ondanks dat je geslaagd was vond je het cijfer van Engels niet hoog genoeg en ging je herkansen. Je was fit genoeg om op de fiets naar school te gaan, zo kon je toch nog iets van de examensfeer proeven die op school hing. Ik zie je nog zo terugkomen op je fiets, relaxed en opgetogen. Op je eindlijst bleek dat je Engels twee punten had opgehaald. We waren ongelofelijk trots op je dat je ondanks alle ziekenhuisbezoeken, kuren en tegenslagen je diploma had gehaald.
Je was geslaagd, je zou naar de havo gaan en wat het allerbelangrijkste was: je was schoon van leukemiecellen, anderhalf jaar van de behandeling had je achter de rug, er was nog een half jaar te gaan.
Dat je ziek werd was iets waar we nooit rekening mee gehouden hadden maar we waren altijd vol vertrouwen dat het goed zou komen. En zo zag jij het ook, je bleef gemotiveerd en was bezig met het uitstippelen van je toekomst.
In juli van dat jaar, 2010, werd alles onder je weggeslagen. De leukemie was terug in het centrale zenuwstelsel.
Dat kamertje, de tekeningen aan de muur, de dokter zoekend naar woorden, jij links naast me.
Nog zie ik jouw ontreddering op je gezicht, het ongeloof, de tranen die er meteen waren. En daarna praktisch, hoe nu verder?
Op dat moment ben je er niet van bewust dat je dit registreert voor de rest van je leven, dat weet ik nu.
Net als dat ik nu weet dat het vanaf toen alleen maar slechter is geworden. Dat je nooit meer de jongen bent geweest die trots zijn diploma ging ophalen, voor wie de wereld open lag. Een groter contrast is bijna niet denkbaar. Dat blijft pijn doen.
Binnenkort gaan we op vakantie met ons drieën. Voor de tweede keer met ons drieën. Ik vind het fijn om te gaan, ik heb er ook zin in en toch stapelen de bakstenen zich op in mijn maag. Ik vind het zo moeilijk zonder jou. Geen kleren van jou in de koffer maar slechts een foto.
De tijd zonder jou gaat voort maar het gemis lijkt alsmaar groter te worden, dieper, intenser. Kijkend naar je hoekje in de kamer of denkend aan jou geeft me nog altijd een scheut in mijn maag die me misselijk maakt. Zou er ooit een moment komen dat dat minder wordt? Zou er ooit een moment komen dat ik zonder pijn kan denken aan wat was? Rationeel kan ik van alles bedenken en aanvoeren maar mijn gevoel dwarsboomt elke redelijke gedachte. Ooit heb ik gezegd dat de gouden rand nu zilver geworden is. Dat vind ik nog altijd, er is nog genoeg om voor te gaan maar wat moet ik af en toe hard poetsen om de rand te laten glimmen.
zaterdag 11 mei 2013
Zaterdag 11 mei - Laatjes met inhoud
Lieve Kevin,
morgen is het Moederdag, een dag die door de commercie in het leven geroepen is weet ik met mijn verstand en toch doet het zeer. Zeer door de incompleetheid, moeder zonder kind. En ach, dat is natuurlijk ook niet waar. Ik heb Tirza om me heen, die altijd zorgt voor een vrolijke noot, overal tussendoor fladdert en me zoveel verhalen vertelt over alles en iedereen dat het me soms duizelt. Ik geniet er van, ze laat me lachen. Moeder van twee, één in mijn armen, één in mijn hart.
Je was zorgzaam, jij zou deze dag nooit vergeten. Je kocht graag cadeautjes, zeker als er een reden was om dat te doen. In 2009 waren we met Moederdag in het ziekenhuis en daarom had je geen gelegenheid iets te kopen. Toen de pedagogisch medewerkster vroeg of je misschien zin had iets te fröbelen voor Moederdag was je eerst een beetje sceptisch. Eigenlijk voelde je daar al te oud voor maar ja, het gaf je ook een kans toch iets te kunnen geven want geen cadeau met Moederdag was eigenlijk geen optie. Die ketting heb ik de hele zondag gedragen en ligt nu in een doosje opgeborgen, zij aan zij met de herinnering van ons samen op jouw bed op een zaal in het ziekenhuis op Moederdag.
"Mam, kom je even bij me liggen?" Niet gehinderd door enige vorm van gêne vond je het heerlijk als ik bij je kwam liggen en je je tegen me aan nestelde. Moe van alle ziekenhuisperikelen en gebroken nachten deden we vaak samen zo een dutje.
Herinneringen.........onzichtbaar, maar altijd oproepbaar in mijn hoofd. Herinneringen is als een kast met laatjes, in elk laatje ligt iets anders. Ik kan ze openen en dichtdoen maar soms gaat er vanzelf een laatje open en is er plots een herinnering die me doet glimlachen, zoals deze aan jouw Moederdagketting en jouw gezicht daarbij.
Ik koester het en bewaak het, ik hoop zo dat ik het nooit vergeet.
morgen is het Moederdag, een dag die door de commercie in het leven geroepen is weet ik met mijn verstand en toch doet het zeer. Zeer door de incompleetheid, moeder zonder kind. En ach, dat is natuurlijk ook niet waar. Ik heb Tirza om me heen, die altijd zorgt voor een vrolijke noot, overal tussendoor fladdert en me zoveel verhalen vertelt over alles en iedereen dat het me soms duizelt. Ik geniet er van, ze laat me lachen. Moeder van twee, één in mijn armen, één in mijn hart.
Je was zorgzaam, jij zou deze dag nooit vergeten. Je kocht graag cadeautjes, zeker als er een reden was om dat te doen. In 2009 waren we met Moederdag in het ziekenhuis en daarom had je geen gelegenheid iets te kopen. Toen de pedagogisch medewerkster vroeg of je misschien zin had iets te fröbelen voor Moederdag was je eerst een beetje sceptisch. Eigenlijk voelde je daar al te oud voor maar ja, het gaf je ook een kans toch iets te kunnen geven want geen cadeau met Moederdag was eigenlijk geen optie. Die ketting heb ik de hele zondag gedragen en ligt nu in een doosje opgeborgen, zij aan zij met de herinnering van ons samen op jouw bed op een zaal in het ziekenhuis op Moederdag.
"Mam, kom je even bij me liggen?" Niet gehinderd door enige vorm van gêne vond je het heerlijk als ik bij je kwam liggen en je je tegen me aan nestelde. Moe van alle ziekenhuisperikelen en gebroken nachten deden we vaak samen zo een dutje.
Herinneringen.........onzichtbaar, maar altijd oproepbaar in mijn hoofd. Herinneringen is als een kast met laatjes, in elk laatje ligt iets anders. Ik kan ze openen en dichtdoen maar soms gaat er vanzelf een laatje open en is er plots een herinnering die me doet glimlachen, zoals deze aan jouw Moederdagketting en jouw gezicht daarbij.
Ik koester het en bewaak het, ik hoop zo dat ik het nooit vergeet.
zondag 28 april 2013
Zondag 28 april - Lieve Kevin
Lieve Schat,
geen dag gaat er voorbij of we hebben het even over je, soms een korte opmerking, soms wat langer. En soms staan we stil bij wat jij en wij met jou allemaal hebben meegemaakt. Het lijkt wel of er nu pas ruimte komt om daar aan terug te denken. Afgelopen week was ik begonnen met het opruimen van een la waarin ik alles bewaarde wat met jouw ziek-zijn te maken had. Opeens wilde ik dat doen. Sinds we het bericht hadden gekregen dat je niet meer beter zou worden heb ik er niet meer naar gekeken. Nu zag ik je ziekenhuispasjes liggen, de afsprakenlijsten, ontslagbrieven, de pendelstatus die we altijd bij ons moesten hebben omdat je ook wel eens in Purmerend naar het ziekenhuis ging voor een chemokuur. Ik vond zelfs nog een paar kralen voor aan je KanjerKetting. Al lezende van dit alles werd ik terug gevoerd naar het begin van je ziekte. De onzekerheid en onduidelijkheid van het begin, toen een vermoedelijke diagnose tot de uiteindelijke diagnose en alles wat erna is gekomen. En dan vind ik onverwacht tussen alles een foto en een kaartje van jou......ik was het vergeten.......Een lief cadeau, een cadeau van liefde. Ik hoef niet eens te huilen. Ik kijk lang naar het kaartje en de foto in m'n handen. Een mix van gevoelens raast door me heen: gemis van wat was, verlangen naar wat was, blij voor het vinden van dit, m'n hart vol warmte, maar vooral trots, zo ontzettend trots op dit fantastische kind.
Dit kaartje zegt alles, dit was jij ten voeten uit, zelfs in de vreselijke situatie waarin je zat was je nog dankbaar voor alles wat we deden. De foto is genomen in het AMC, in de speelkamer op F8N was een compleet team aanwezig van kapsters en visagisten en daarna volgde er een foto-shoot, het was ergens in 2009 (vandaar dat we allebei wat jonger zijn :-)). Het was een leuke middag waar ik met veel plezier op terugkijk. Ik heb er een paar mooie foto's aan overgehouden die me nu extra dierbaar zijn.
geen dag gaat er voorbij of we hebben het even over je, soms een korte opmerking, soms wat langer. En soms staan we stil bij wat jij en wij met jou allemaal hebben meegemaakt. Het lijkt wel of er nu pas ruimte komt om daar aan terug te denken. Afgelopen week was ik begonnen met het opruimen van een la waarin ik alles bewaarde wat met jouw ziek-zijn te maken had. Opeens wilde ik dat doen. Sinds we het bericht hadden gekregen dat je niet meer beter zou worden heb ik er niet meer naar gekeken. Nu zag ik je ziekenhuispasjes liggen, de afsprakenlijsten, ontslagbrieven, de pendelstatus die we altijd bij ons moesten hebben omdat je ook wel eens in Purmerend naar het ziekenhuis ging voor een chemokuur. Ik vond zelfs nog een paar kralen voor aan je KanjerKetting. Al lezende van dit alles werd ik terug gevoerd naar het begin van je ziekte. De onzekerheid en onduidelijkheid van het begin, toen een vermoedelijke diagnose tot de uiteindelijke diagnose en alles wat erna is gekomen. En dan vind ik onverwacht tussen alles een foto en een kaartje van jou......ik was het vergeten.......Een lief cadeau, een cadeau van liefde. Ik hoef niet eens te huilen. Ik kijk lang naar het kaartje en de foto in m'n handen. Een mix van gevoelens raast door me heen: gemis van wat was, verlangen naar wat was, blij voor het vinden van dit, m'n hart vol warmte, maar vooral trots, zo ontzettend trots op dit fantastische kind.
dinsdag 9 april 2013
Dinsdag 9 april - Verdriet
Soms is de pijn zoveel pijnlijker dan anders. Soms is het verdriet zoveel groter dan anders. Soms wil ik me onderdompelen in het verdriet en wil ik het vastpakken. Dat lukt niet altijd. Soms word ik weggezogen van alles en verdrink ik bijna. Af en toe kom ik happend naar adem weer boven, kokhalzend, spartelend. Ik laat het gebeuren, ik kan niet anders dan meedeinen op de golven van tranen. Ik weet dat ik het nodig heb om me af en toe hierin volledig te verliezen. Het is te groot en te veel om het te kunnen vatten. Gevoel en gedachten slingeren me heen en weer tussen pijn, verdriet, radeloosheid, boosheid. Misschien is dit de manier voor mij om weer een stukje te kunnen toelaten om uiteindelijk tot het grote geheel te komen. Misschien is dit nodig om de verbintenis aan te gaan met het leven wat ik probeer te leven zonder Kevin.
Ik weet dat het ook weer voorbij gaat, daarom kan ik het laten gebeuren.
Ik weet dat het ook weer voorbij gaat, daarom kan ik het laten gebeuren.
Abonneren op:
Posts (Atom)