dinsdag 17 april 2012

Dinsdag 17 april - 6 Weken zonder

"There is no angel, that can be more angel than you" (Racoon, 'Don't give up the fight')

Het is ruim zes weken geleden dat Kevin is overleden. Wat is nu zes weken? Het is een kruimel als je bedenkt dat ik de rest van mijn leven zonder hem moet. We missen hem enorm en hebben moeite met de leegte om ons heen. Het is extra voelbaar op dagen dat we als gezin samen waren of met het gezin ergens naar toe gingen. Nu komen we ergens binnen met z'n drieën. Sinds Kevin is gestorven heb ik me niet meer compleet gevoeld en op dat soort momenten wordt dat nog eens extra pijnlijk benadrukt.
Men zegt: "je moet er doorheen" en "alle eerste keren zijn lastig".  Dat zal zo zijn en dat is ook wat we doen, gewoon ook omdat je verder moet met je leven. Maar zal een tweede of derde keer makkelijker zijn? Ik vraag het me af.
Het begint rustiger te worden om ons heen. We merken soms dat mensen vermijden om er over te praten en dus ook ons vermijden. Misschien omdat ze denken dat wij dat niet willen, misschien omdat ze het zelf moeilijk vinden. Wij willen graag over Kevin praten. Het ergste wat een ouder kan overkomen is het verliezen van je kind maar er niet meer over praten is minstens zo erg. We merken ook dat mensen soms moeite hebben om bij ons binnen te stappen, in de wetenschap niet Kevin te zien zitten op z'n vertrouwde plekje op de bank maar een lege plek aan te treffen. Gelukkig duurt dat altijd maar even en is dat gevoel snel voorbij.

Kevin is constant in mijn gedachten, soms iets meer op de voorgrond, soms iets meer op de achtergrond maar altijd aanwezig. Ik moet veel terugdenken aan de laatste periode vanaf 3 februari toen we hoorden dat de leukemie weer terug was en dat men niets meer voor Kevin kon doen. Ik vraag me vaak af hoe dat voor hem geweest moet zijn. Hoe kun je als 17-jarige omgaan met het idee dat je dood gaat? Natuurlijk hadden we er gesprekken over maar in hoeverre nam hij ons mee in zijn diepste gedachten? Hij sprak ook veel met anderen en, zoals nu blijkt, zei hij daar ook wel andere dingen tegen dan tegen ons. Hij wist dat  het voor ons onverteerbaar was en dat we vreselijk verdriet zouden hebben, wellicht wilde hij ons beschermen, dat zou zeker passen bij zijn karakter.
De week nadat we terug waren gekomen uit Amerika staat voor altijd op mijn netvlies. Elke dag een beetje minder, elke dag dichter naar het eind toe. We zagen het gebeuren en waren bang voor wat er nog komen zou.  Het is bizar dat je hoopt dat de dood niet al te lang op zich laat wachten omdat je niet wilt dat je kind nog meer moet lijden. In al die jaren dat Kevin ziek was bleek dat grenzen constant verlegd kunnen worden maar de uiterste grens was nu echt bereikt: de grens die zegt dat het echt zo niet verder kan, niet verder mag. Als je dat als ouder zijnde onder ogen moet zien is iets vreselijks maar de dood gaf ook opluchting. Opluchting omdat meer ellende en complicaties Kevin bespaard is gebleven, het had immers nog zo veel erger gekund.  De gradatie van Kevin's ziekte was dusdanig dat het geen kwaliteit van leven meer gaf en dat was niet het leven dat we hem gunde. Het is vreemd opluchting te voelen terwijl aan de andere kant je de wereld wilt geven om je kind te behouden, een grotere tegenstelling is niet denkbaar.


14 opmerkingen:

  1. Het blijft onvoorstelbaar dat het kan gebeuren. Het is onvoorstelbaar wat je kunt voelen. Het is onvoorstelbaar wat je denkt. Het is onvoorstelbaar hoe je verder moet. Maar hoe onvoorstelbaar dit alles ook is Kevin blijft voor altijd bij jullie, in jullie hart en dat kan ik me van harte voorstellen. liefs Erno

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieverds,

    De wereld zit vol tegenstellingen! En in deze situatie zijn die groter dan ooit......
    De dood van Kevin brengt behalve veel verdriet ook weer hele mooie dingen. Dat maakt het op die momenten even ietsje dragelijker. Samen een traantje laten en samen lachen om herinneringen aan Kevin's en jullie leven. Zoooo bijzonder en zoooo mooi dat dat kan, dat jullie dat kunnen! 4 helden!!

    Ja het leven gaat door...... zonder Kevin.
    Voor altijd in jullie hart,
    En in die van velen
    Zoals ook in die van mij.

    Dikke Kus, San

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Beste Andrea,
    op de achtergrond volg ik je blog al geruime tijd, vond het altijd moeilijk om te reageren omdat het zo moeilijk is vanuit de anonimiteit iets te zeggen dat hout snijdt. Toch kan ik niet nu niet nalaten om mijn diepe bewondering te uiten voor de wijze waarop je je het intense verdriet dat jij en je gezin door moeten maken onder woorden weet te brengen.

    De tekst van het lied van Racoon sluit er naadloos op aan.
    Diep medeleven, en een lieve groet,

    Els

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het is nog maar zes weken geleden. Wat zijn nou zes weken? Het is niks en nog zo vreselijk vers. Mensen weten niet wat ze zeggen moeten, willen jullie geen verdriet doen door over Kevin te gaan beginnen.
    Ik kan alleen maar zeggen dat ik jullie sterkte wens.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. 6 weken zonder. Straks 7 weken zonder. Later 6 jaar zonder. Zal het verdriet ooit weggaan ? Nee, het zal slijten zeggen ze. Maar die hebben nog geen kind verloren.
    Ik hoop dat ik niet de verkeerde dingen zeg.

    Het is jammer dat mensen jullie een beetje vermijden. Mensen zijn bang voor verdriet. Maar verdriet hoort erbij. En jullie MOGEN verdriet hebben. En lekker over Kevin praten. Dat helpt.

    Je laatste opmerking is zo mooi gezged en ook tranentrekkend. Wat een liefde voor je kind dat je hem dit verdere leven wilde besparen. Maar natuurlijk wilde je alles geven om hem te houden.

    Hier kun je praten.

    Liefs, Alish. (notmyrealname)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Jeetje, wat kun jij mooi en invoelend schrijven Andrea! Ik wens je alle sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. wat lijkt het mij vreselijk moeilijk om zulke enorme tegenstrijdige gevoelens een juiste plek te geven. natuurlijk wil je je kind niet zien met pijn en zeker niet al zo lang en natuurlijk wil je je kind al helemaal geen verdriet zien hebben, maar als, dat er wel is en het leven wordt zo enorm broos, wat moet je dan als moederhart een enorm offer brengen om je kind de rust te gunnen, die het zo verlangt. wat een fijne gedachte lijkt het mij te bedenken, dat kevin het vermogen had ook gevoelens en gedachte met andere te delen en jullie bewust of onbewust ook enig verdriet en zorg te besparen. ik hoop voor jullie, dat mensen toch over hun angst of gemakzucht heen stappen en kevin in woorden willen laten leven. het is niet zo heel erg om de juiste woorden te zeggen het is vele malen erger om gee woorden te zeggen.
    kevin hoorde bij jullie en hoort bij jullie, daar is niets aan veranderd. hij is en blijft voor altijd jullie held.
    heel veel sterkte, maar ik hoop ook heel veel mooie gedachte aan kevin voor jullie.
    sandra meijer

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Lieve Andrea, Eric en Tirza,
    Het gemis blijft altijd. Gelukkig blijven de verhalen over Kevin er ook. Andrea je beschrijft je gevoelens zo goed. Van het begin tot ........ Wij leren veel van jouw verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat heb je dit prachtig verwoord.
    Eerlijk, niets teveel en niets te weinig, alles wordt genoemd wat jij voelt of niet voelt.
    Is knap om dit zo te kunnen verwoorden, zonder poespas (verkeerde woord in deze context)mooi om te lezen.
    Verdriet, gemis, zal altijd blijven misschien later met iets minder scherpe kantjes maar dit blijft altijd bij je en dat is goed denk ik.
    Kevin maakt nog steeds deel uit van jullie gezin.

    Ik wens jullie heel veel kracht om zonder de lijfelijke aanwezigheid van Kevin door te gaan.

    Liefs van Mariët

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Een lieve groet van een lotgenote,

    Annemarie Sipman

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Vandaag nog met een vriend over verlies gesproken...De tijd haalt de scherpe randjes wel weg maar verzacht de pijn niet. Sterker nog,het gemis wordt groter. En dat is gek genoeg ook goed, liefde gaat niet weg maar blijft voelbaar en tastbaar en daardoor ook zo pijnlijk. Kevin blijft altijd jullie zoon en broer waar je zielsveel van houdt. Ik heb veel bewondering voor je Andrea en wens jou en je gezin alle liefs en goeds. Dat je maar vaak over Kevin mag lachen en praten.
    Yvonne

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Echte liefde is.....los kunnen laten op momenten dat dat nodig is....
    Hoe moeilijk ook,hoe onmogelijk het soms ook lijkt,liefde is loslaten,echte liefde gaat verder dan de dood,gelukkig maar....het is een tijdelijk moeten missen,ik kan mij zo voorstellen dat een ouder van een overleden kind soms denkt; hoe lang zou ik nog leven,hoeveel jaren moet ik nog met deze pijn leven,hoe lang duurt het nog voordat ik mijn kind weer zal zien? Wat is het leven nog waard....elke dag is het opstaan uit bed al een zware opgave....ik kan dan ook niets anders zeggen dan dat ik diep respect heb voor jullie.....

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik wil even laten weten dat ik met jullie meeleef en veel aan jullie denk....
    Heel indrukwekkend wat je allemaal schrijft en dat je het verlies van je kind bespreekbaar maakt. Ik hoop dat door je blog de mensen beseffen hoe het voelt om iemand te "ontlopen" die iets ergs is overkomen. Dat is een heel naar gevoel en doet veel meer pijn dan er over te praten. Ik hoop dan ook dat die mensen de moed op kunnen brengen om dat vooral wel te doen. Al is het bijvoorbeeld maar met de woorden:"Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik vind het heel erg voor jullie"....
    Ik hoop dan ook dat jullie veel over Kevin kunnen praten en samen de vele mooie momenten met hem koesteren.
    Liefs,
    Wilma

    BeantwoordenVerwijderen
  14. dag Andrea,

    Ook al ken ik je niet, ik blijf je blog lezen ook nu Kevin er niet meer is. En wil je laten weten dat ik aan jullie en aan Kevin denk. Je schrijft het zo mooi, hoe hij ook met anderen sprak om jullie te sparen. Wat een man, zo'n respect voor jullie gozer.
    Jullie liefde voor hem is zo oneindig groot dat het gemis altijd zal blijven. Dat is diep triest, een groot gapend gat.De rauwe randjes worden misschien wat minder gerafeld, maar de pijn blijft. Ik weet dat het gemis groter zal worden. En dat komt juist door die liefde, die oneindig is, Kevin is en blijft jullie zoon en broer.
    En ik hoop en bid dat zijn naam zal blijven klinken in gesprekken, dat dat bij jullie thuis zo is dat is overduidelijk. Het is prachtig hoe je ook over dit onderwerp schrijft dat zegt al genoeg. Maar ik hoop ook zo dat zijn naam overal zal blijven klinken waar hij eerder ook klonk. Hij klinkt iig ook op plekken waar zijn naam voorheen niet klonk omdat we jullie niet kenden. Hij klinkt daar omdat hij en jullie een voorbeeld zijn van wat vechten is, hij klinkt daar omdat jij over hem schrijft. Kevin heeft de strijd niet verloren, hij blijft een held in mijn ogen.
    lieve groet,
    Wil

    BeantwoordenVerwijderen