Dinsdag 17 april - 6 Weken zonder

"There is no angel, that can be more angel than you" (Racoon, 'Don't give up the fight')

Het is ruim zes weken geleden dat Kevin is overleden. Wat is nu zes weken? Het is een kruimel als je bedenkt dat ik de rest van mijn leven zonder hem moet. We missen hem enorm en hebben moeite met de leegte om ons heen. Het is extra voelbaar op dagen dat we als gezin samen waren of met het gezin ergens naar toe gingen. Nu komen we ergens binnen met z'n drieën. Sinds Kevin is gestorven heb ik me niet meer compleet gevoeld en op dat soort momenten wordt dat nog eens extra pijnlijk benadrukt.
Men zegt: "je moet er doorheen" en "alle eerste keren zijn lastig".  Dat zal zo zijn en dat is ook wat we doen, gewoon ook omdat je verder moet met je leven. Maar zal een tweede of derde keer makkelijker zijn? Ik vraag het me af.
Het begint rustiger te worden om ons heen. We merken soms dat mensen vermijden om er over te praten en dus ook ons vermijden. Misschien omdat ze denken dat wij dat niet willen, misschien omdat ze het zelf moeilijk vinden. Wij willen graag over Kevin praten. Het ergste wat een ouder kan overkomen is het verliezen van je kind maar er niet meer over praten is minstens zo erg. We merken ook dat mensen soms moeite hebben om bij ons binnen te stappen, in de wetenschap niet Kevin te zien zitten op z'n vertrouwde plekje op de bank maar een lege plek aan te treffen. Gelukkig duurt dat altijd maar even en is dat gevoel snel voorbij.

Kevin is constant in mijn gedachten, soms iets meer op de voorgrond, soms iets meer op de achtergrond maar altijd aanwezig. Ik moet veel terugdenken aan de laatste periode vanaf 3 februari toen we hoorden dat de leukemie weer terug was en dat men niets meer voor Kevin kon doen. Ik vraag me vaak af hoe dat voor hem geweest moet zijn. Hoe kun je als 17-jarige omgaan met het idee dat je dood gaat? Natuurlijk hadden we er gesprekken over maar in hoeverre nam hij ons mee in zijn diepste gedachten? Hij sprak ook veel met anderen en, zoals nu blijkt, zei hij daar ook wel andere dingen tegen dan tegen ons. Hij wist dat  het voor ons onverteerbaar was en dat we vreselijk verdriet zouden hebben, wellicht wilde hij ons beschermen, dat zou zeker passen bij zijn karakter.
De week nadat we terug waren gekomen uit Amerika staat voor altijd op mijn netvlies. Elke dag een beetje minder, elke dag dichter naar het eind toe. We zagen het gebeuren en waren bang voor wat er nog komen zou.  Het is bizar dat je hoopt dat de dood niet al te lang op zich laat wachten omdat je niet wilt dat je kind nog meer moet lijden. In al die jaren dat Kevin ziek was bleek dat grenzen constant verlegd kunnen worden maar de uiterste grens was nu echt bereikt: de grens die zegt dat het echt zo niet verder kan, niet verder mag. Als je dat als ouder zijnde onder ogen moet zien is iets vreselijks maar de dood gaf ook opluchting. Opluchting omdat meer ellende en complicaties Kevin bespaard is gebleven, het had immers nog zo veel erger gekund.  De gradatie van Kevin's ziekte was dusdanig dat het geen kwaliteit van leven meer gaf en dat was niet het leven dat we hem gunde. Het is vreemd opluchting te voelen terwijl aan de andere kant je de wereld wilt geven om je kind te behouden, een grotere tegenstelling is niet denkbaar.