Maandag staat voor: weer naar school, weer naar het werk, weer het begin van een nieuwe (werk)week.
Voor ons staat maandag vooral voor weer een week langer zonder Kevin. Vandaag zeven weken,
50 dagen. Ik heb besloten te stoppen met het tellen van de dagen. Ik kan daar niet oneindig mee door blijven gaan en bovendien word ik er gek van. Denken doe ik toch wel aan Kevin, dat zit niet in het tellen van de dagen. Tot nu toe worden we beide elke maandagochtend wakker om en nabij het tijdstip dat Kevin overleed, alsof de schok in ons systeem geslopen is en daar nu verankerd zit.
Afgelopen week hadden we afwisselend slechte en minder slechte dagen. Op de slechte dagen sleep ik me door de dag, geplaagd door een enorme moeheid die ervoor zorgt dat het voelt alsof er lood in mijn lijf zit en komt er niets uit mijn handen. Op de minder slechte dagen werk ik thuis wat en doe dagelijkse dingen. Ik probeer in ieder geval één keer per week een paar uur naar de winkel te gaan. Het valt me zwaar maar voor Eric is het niet anders. Op dit moment lijkt het wel of Tirza zich het beste herpakt van ons drieën, zij heeft haar leventje weer aardig op de rit.
Het gemis gaat steeds zwaarder wegen. Het besef van "voor altijd" en "nooit meer" neemt langzaam bezit. Ondanks dat ik heel goed weet dat Kevin dood is, is er nog altijd een bepaalde mate van ongeloof. Het definitieve aspect is te groot om te bevatten maar het komt gedoseerd binnen. Zou dat bewust zo geregeld zijn door de natuur? Dat je het bij stukje en beetje toelaat? Zou je anders in een totale ontreddering ten onder gaan? Als je het zo bekijkt is het zo gek nog niet dat de menselijke natuur daar een stokje voor steekt.
We waren vandaag voor de winkel op pad, we willen en moeten verder en daar horen plannen maken ook bij. We vinden het leuk daar mee bezig te zijn maar het vraagt zó veel energie en dat is precies dat wat we nu ontberen. Eenmaal doodmoe thuis valt de leegte nog meer op je.
We praten veel over Kevin. Over de laatste week, over de afgelopen 3,5 jaar maar ook over veel dingen waar we warm aan terugdenken en om moeten lachen. We praten over zijn humor, zijn grappen en uitdrukkingen. Over zijn kracht en positiviteit. Hij was binnen ons gezin de bindende factor door hoe hij was en wie hij was.
Morgen gaan we Kevin's as ophalen bij het crematorium. Ik weet dat het zijn as is en hoe raar het misschien ook klinkt maar ik zal blij zijn als hij weer bij ons is. Daar waar hij hoort. Thuis.
ik heb hier gewoon geen woorden voor,.....wat een verdriet!(wel logisch hoor)
BeantwoordenVerwijderenwat zou ik graag voor jullie kunnen toveren (en voor vele anderen)
en daar hoort ie inderdaad, bij jullie thuis.
een hele dikke knuffel van mij xxxxxxxxx
Lieve allemaal,
BeantwoordenVerwijderenweer zo'n mooie tekst om te lezen ik neem me petje voor jullie af zoals jullie het doen. En de dagen worden beter het heeft zijn tijd nodig. Jullie hebben 3,5 jaar in onzekerheid geleefd en van dag tot dag en van maand tot maand met up's en down's. Dat vergt veel van jullie energie dus het is helemaal niet gek dat jullie zo moe zijn. Ik wil jullie voor morgen veel sterkte wensen.
Knuffels van ons
ik denk inderdaad, dat je lichaam en geest een soort van ingebouwd afweersysteem bezit, dat op moment van zo'n enorme schok ingeschakeld wordt.anders zou het denk ik niet eens mogelijk zijn om het leven zo goed en zo kwaad als het gaat weer op te pakken en vast te pakken.fijn, dat jullie ook aan betere tijden en fijne gebeurtenissen met kevin kunnen denken en zijn humor bij jullie leeft.
BeantwoordenVerwijderenfijn, dat jullie morgen de as van kevin mogen ophalen, dat heeft lang genoeg geduurt.
kevin hoort daar waar jullie zijn en, dat is thuis.
veel kracht en veel liefde voor elkaar
sandra meijer
lieve familie
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet of voor jullie de dagen beter zullen worden zoals Sylvia schrijft, de dagen zullen anders worden...tijd...wat is tijd...Kevin nooit meer...dat zal altijd zo blijven, hoe jullie het invullen...het leven met zo een groot verlies...dat weten alleen jullie...niks is goed of verkeerd...er zijn voor Tirza..zoals jullie altijd geweest zijn voor beide kids...er zijn voor elkaar...
ik leef met jullie mee !
Ik tel de dagen nog wel, al 205 dagen zonder mijn kind...ellenlange dagen van gemis en pijn om wat was.
BeantwoordenVerwijderenIk voel wat jij voelt en dat is ondragelijk...doorgaan waar eigenlijk je leven is gestopt...
Want dat is wat er gebeurt als je kind, je alles overlijd..de tijd is stil komen te staan en ook al draait de wereld door, voor ons was dat het moment van nooit meer het leven zoals het was.
Morgen komt je kanjer weer thuis...ik denk aan jullie XxX
wat fijn dat Kevin vanaf vandaag weer thuis is.
BeantwoordenVerwijderendaar waar hij hoort bij zijn familie.
denk aan jullie!
Liefs kim
Lieve Familie, Via de site van KanjerGuusje kwam ik op jullie site. Mijn zoontje is 29 juni 2008 aan leukemie overleden.Net 23 dagen 13 jaar. Al 4 jaar zeggen sommige...ik zeg pas 4 jaar. Het gemis is en wordt alleen maar erger. Vaak grijpt het je naar de keel dat je kind jou is afgenomen. Aan de buitenkant zie je niks aan de binnenkant word je soms gek van verdriet en de grote pijn van het gemis. En dat mensen zeggen dat de dagen beter worden...nee je overleefd de dagen en mensen denken dat jou dagen beter worden. Zo lijkt het!!De glans is van je leven en dat blijft. Ik wens jullie heel veel kracht en heel veel sterkte...want rouwen om je kind is verdomd zwaar werk.
BeantwoordenVerwijderenlieve groetjes Carin
(kanjerjurrien.blogse.nl)
Lieve familie,
BeantwoordenVerwijderenHoewel mijn verdriet om het plotse overlijden van mijn broer in oktober 2011 niets is in vergelijking met het verdriet als je je kind verliest (en net dat besef sleurde me er de eerste weken door, omdat ik steeds zei: hoe slecht voel ik me nu - stel nu eens voor dat het één van mijn kinderen zou zijn, dan zou ik toch echt dood gaan?) - maar ook ik doseer het 'nooit meer' of het' vanaf nu altijd' in hele kleine stukjes, want telkens ik nog maar denk dat ik nooit meer mijn broer zal horen, zien.... dan huil ik de ziel uit mijn lijf - ook nu nog na 6 maanden....; dus los ik het op door niet zo ver voor uit te denken: de komende week/weken zie en hoor ik hem niet, en ik geef zelfs toe dat ik me soms maar vooruit kan trekken als ik me zelf wijs maak (want ik weet zeer goed dat het me zelf iets wijs maken is) dat het na een tijdje allemaal gedaan zal zijn en hij er gewoon terug zal zijn (mss noemen sommigen dat ontkenning, maar ik ontken niets, ik wil gewoon stapje voor stapje het voor altijd moeten missen draagbaar maken) en dan is het soms al wat meer draagbaar, tot er daar weer een confrontatie is met een diep gemis (bvb op een verjaardag van één van de kinderen, of bij het horen van een liedje,....)
Ik vraag me heel dikwijls af hoe ik me ga voelen binnen bvb. 10 jaar: zouden de scherpe randen dan echt weg zijn, of steken ze net dan des te erger de kop op.... Het gemis zal er altijd zijn, de pijn dan ook vermoed ik..... en ik weet nu al dat er steeds minder en minder mensen zullen zijn die me zullen vragen hoe het met me gaat - dat merk ik nu al..... mss zeggen de boekjes wel dat ik er stilaan overheen moet zijn nu???? maar ook dat lijkt me onmogelijk: dat gemis zal er voor altijd zijn..... en terwijl ik soms ook met veel liefde en een lach aan hem kan denken, vind ik dat in-triestig huilen om een plots gevoel van een diep gemis er gewoon bij mogen horen, voor altijd....
Veel liefs en weet maar dat door jullie blog Kevin door vele mensen nooit vergeten zal worden..... en dat troost me ook: ik zie op de Facebook van mijn broer hoe ook zijn vele vrienden en vriendinnen hem nog niet vergeten..... en dat troost toch ook een heel klein beetje....
Tinneke
Lieve familie.
BeantwoordenVerwijderenHet zal een hele zware gang worden naar het crematorium,maar geloof me als ik zeg dat als jullie eenmaal thuis zijn met de urn,het op de een of andere manier "goed" voelt,en met goed bedoel ik te zeggen,het voelt compleet maar dan op een andere manier natuurlijk. Mij gaf het een soort rust,het is moeilijk uit te leggen. Aan de ene kant het gevoel; is dit nou alles wat er "van mijn kind over is?" Het antwoord daarop is NEE,het is het stofkleed,Kevins ziel is gewoon rondom jullie heen. Wellicht hebben jullie dat gevoel al ervaren,een liedje,een koude wind stroom,het gevoel alsof er over je haren gestreken word...Gelukkig houd liefde niet op bij de dood,ouder en kind,verbonden voor eeuwig.....Heel veel kracht morgen.....
Lieve Andrea,
BeantwoordenVerwijderenDat gevoel van morgen mogen we zijn as ophalen en is hij weer thuis, dat hadden wij bij ons zoontje Ischa ook. Je kan er naar kijken, tegen praten en vast houden wanneer je dat zelf wilt. Ik vind het een fijn gevoel dat Ischa bij ons is. Hier hoort hij, want hier is hij altijd geweest.
Onze dochter paktje haar leventje in onze ogen ook redelijk snel op. We zijn nu bijna 7 maanden verder na het overleiden van Ischa. Ik merk dat mijn man en ik rustiger zijn, maar nu komt het verdriet van onze dochter. Ik had dit al ergens gelezen, kinderen kunnen pas gaan rouwen als hun omgeving "stabieler"is. Dan pas kunnen ze zich kwetsbaar maken. En dat klopt. Kijk en hou Tirza goed in de gaten zodat je het moment een beetje herkent.
Ook ik tel nog steeds, inmiddels niet meer de dagen, maar de maanden. Bijna 7 inmiddels, raar want het voelt nog als gisteren. Dat blijft denk ik. Straks de eerste vakantie zonder onze kanjer Ischa. Raar, niet compleet. Ik hoop dat ik er een beetje van kan genieten.
Datums komen soms hard binnen, zeker datums die een goede herinnering hebben, maar ook de minder fijne herinneringen omdat Ischa weer naar het ziekenhuis moest voor een behandeling.
Ik wens jullie heel veel strekte en kracht.
Heel veel liefs Saskia Groothuijse
Lieve allemaal,
BeantwoordenVerwijderenElke dag zijn Kevin en jullie in onze gedachten.
Wat is het zwaar voor jullie,we voelen de pijn terwijl wij ons niet half kunnen voorstellen hoe het is om in deze situatie terecht te komen.
En weer is het moeilijk om de juiste woorden te vinden, we willen zoveel zeggen.
Was er maar iets waarmee we de pijn mee weg konden nemen,maar dat gaat niet en is er niet.
Ik hoop dat de mensen om jullie heen jullie voor altijd blijven steunen na dagen, maanden,en jaaaaren .
Voor vele gaat het leventje gewoon weer door, (en dat is ook logisch) maar voor jullie zal het nooit meer het zelfde zijn .
Weet dat ondanks ons wereldje gewoon weer doordraait jullie diep in onze gedachte zitten en we veel aan jullie denken.
Een hele dikke knuffel van Tino,Sharon,Danilo en Mascha