zondag 24 juni 2012

Zondag 24 juni - Lieve Kevin

Lieve Kevin,

de laatste paar keer richt ik me tot jou op de blog, eigenlijk vind ik dat wel fijn. Ik zou zo graag met je praten. Wij waren altijd aan het praten, we hebben samen wat afgekletst over van alles en nog wat.
Nu praat ik tegen je in mijn hoofd. Het gebeurt wel 's dat ik opeens iets hardop tegen je zeg maar dat voelt toch een beetje vreemd. Ik mis je feedback en je alles ontnuchterende one-liners. Ik vraag me vaak  af wat jij ergens van zou vinden. En soms moet ik wel 's gniffelen omdat ik weet hoe je zou reageren en mij daarmee vaak subtiel terecht wees.
Ik zou je zo graag willen vertellen hoe het met ons gaat. Hoe we al die tijd zonder jou maar met het gemis leven. Het gaat best redelijk, ik denk dat je dat ook niet anders had verwacht. We pakken de draad op en proberen richting te geven aan de weg die we nu zonder jou gaan. We werken en maken plannen voor de winkel. Je was altijd betrokken bij de winkel en had duidelijke meningen en ideeën over bepaalde zaken. Je vond het altijd leuk om samen met ons producten in te kopen die je vervolgens met verve aan de man bracht. Ook bedacht je slogans en acties. Je had het leuk gevonden om juist nu met ons te sparren over hoe we de winkel opnieuw gaan inrichten en met welke producten.
Ik zou je graag vertellen dat we vakantie hebben geboekt, hoe moeilijk ik dat ook vind om zonder jou te gaan. Zeker als je weet dat we naar jouw geliefde Italië gaan. Dat was nog één van je laatste wensen geweest maar dat heeft niet meer zo mogen zijn. We gaan naar dezelfde plaats als waar we twee jaar geleden heen gegaan zouden zijn. Die vakantie hebben we toen moeten annuleren omdat je voor de eerste keer een recidief kreeg en de eerste de beste chemokuur er zo ontzettend had ingehakt dat je finaal onderuit bent gegaan met als dieptepunt de IC-opname. Ergens is het mooi dat we nu alsnog gaan met jou in ons hart als een soort nagedachtenis maar tegelijk is dat ook wrang.
Ik zou je zo graag willen vertellen dat het best goed gaat met Tirza. Ze heeft soms een slecht moment maar over het algemeen gaat het heel behoorlijk. Ze leeft haar leventje, heeft haar vriendinnen en doet leuke dingen. Op school gaat het goed en dat vind ik knap onder de gegeven omstandigheden. Ik weet dat je trots zou zijn op haar.

Gisteravond waren we naar een jubileumviering van de muziekschool, 25 jaar kinderkoren. Je hebt heel wat jaren daar gezongen en met zoveel plezier. Wat een déjà vu en wat een confrontatie, al die bekende liedjes maar nu zonder jou. Er was gevraagd of ze een foto van jou mochten laten zien. Even was ik bang dat ze die constant in beeld zouden houden bij een bepaald liedje maar dat bleek niet de bedoeling te zijn. Ze wilden er mee afsluiten. Oké, onder die voorwaarde vond ik het goed, de impact leek me anders veel te groot en ook de setting leek me niet de juiste. Maar wat was het heftig. Eerst waren er oude beelden waarop je vol in beeld was. Het kwam hard binnen, een lekker joch van twaalf waar de hele wereld nog voor open lag. En als hekkensluiter jouw foto van jou bij het zwembad (je persfoto, zoals Sanja het gekscherend noemt). Ik moest onbedaarlijk snikken. Je had hier gewoon tussen moeten staan,  tussen je leeftijdgenoten en je vrienden, lol trappend.
De keiharde werkelijkheid is anders en dat besef ik des te meer op dit soort momenten. Maar je wordt niet vergeten, ik zag menigeen met jouw polsbandje om op het podium.

Lieve schat, ik zou je willen zeggen hoe ik me voel, eigenlijk kan ik dat niet eens goed onder woorden brengen. Soms merk ik dat ik dagen heb dat ik het gevoel van verdriet en missen niet heb en dat vind ik moeilijk, verwarrend. Net of ik jou daarmee tekort doe.  Maar als ik het besef toelaat in de volle breedte dan dringt de pijn naar binnen en dat geeft me nog atlijd een misselijk gevoel. Toen je stierf is er een gat geslagen in mijn lijf, dat is nog steeds niet gedicht. Soms lijkt het of er een zacht dekentje overheen ligt en doet het even minder pijn.
Ik zou nog zo veel meer tegen je willen zeggen............

9 opmerkingen:

  1. Heel veel sterkte! Je geest beschermt je door op goede dagen wat meer verdriet toe te laten en op dagen dat je dat niet aan kunt weg te laten! Anders zou je verdrinken en nooit meer herstellen van dat grote gat dat zo'n pijn doet! Bekijk het per dag, leef met de dag en voel je niet schuldig, in welke vorm dan ook! Maar wat is het zwaar voor jullie! Heel veel kracht wens ik jullie toe!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat prachtig geschreven aan Kevin....brok in mijn keel

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat gat in je hart zal nooit dichten want kevin zit nu in je hart. We denken aan jullie en delen ons verdriet.
    Lieve grt petra

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve familie van Kevin,

    Het was gisteravond een mooie avond, maar ook heftig.
    Zingende en dansende kinderen en dan de foto van Kevin op het scherm.
    Tranen over de wangen en met dichte keel denk je dan dat het voor de ouders nog moeilijker is om te zien. Maar het is goed dat Kevin er bij was. Hij heeft altijd met veel plezier gezongen en hij hoort er gewoon bij. We zaten gisteravond naast elkaar zonder dat we wisten wie we waren. Later hoorde ik van mijn dochter Maaike dat ik achter de ouders van Sunny zat en naast de ouders van Kevin. Als ik dat geweten had, had ik jullie even aangesproken om mijn bewondering te tonen hoe jullie met het verlies van Kevin omgaan. Ik lees vaak jullie blog. Ons gezin heeft 5 jaar geleden onze Marieke verloren zij is 23 jaar geworden. Als ouders van een overleden kind hoef je elkaar niets uit te leggen, je weet hoe het voelt. Veel sterkte voor jullie. Lieve groet van Marijke de Koning werkzaam op de administratie van de Muziekschool.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. wat doen jullie ongeloofelijk je best om de draad weer op te pakken. kevin zou niet trotser kunnen wezen. wat raakt je geschreven stuk me toch weer enorm. lijkt me idd erg wrang de geboekte vakantie naar italie en wat zal er een vloedgolf aan emotie's tijdens de vakantie over je heen komen.
    vol respect.
    sandra meijer

    BeantwoordenVerwijderen
  6. lieve familie

    Ik lees wat je hebt geschreven...de liefde...voor jullie zoon kevin, al de herinneringen....zo dierbaar....

    er is geen keus....je moet verder...met Kevin dichtbij je....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Elsje van Ooijen26 juni 2012 om 00:58

    ik vind het elke keer weer zo indrukwekkend hoe je je gevoelens onder woorden weet te brengen, mijn keel zit dicht.... Het is ook zo wonderlijk om iemands privé gevoelens over het verlies van haar zoon mee te kunnen lezen.... Ik lees via Lowie van Gorp verschillende blogs en het is zo vreselijk om te constateren dat er nog steeds zo veel kinderen dood gaan aan vormen van deze verschrikkelijke ziekte.....
    Alle kracht toegewenst, er wordt aan jullie gedacht.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dat misselijkmakende gevoel als het verdriet, het besef in alle hevigheid binnenkomt is zo herkenbaar. Kevin is voor altijd een deel van jou. Hij is er als de zon schijnt, hij is er als je het zwembad in duikt straks in Italië. Hij hoort bij je, voor altijd !

    Liefs
    Mamavan4lijfjes

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Lieve lieve Eric, Andrea en Tirza,

    Niet eerder heb ik gereageerd op de vreselijk verdrietige maar o zo mooie teksten die je schrijft Andrea. Bij elke zin voel ik jullie verdriet en zit ik met tranen in mijn ogen. Op geen enkele manier kan ik jullie verdriet verzachten. De pijn, het gevecht, het verdriet en de onmeetbare stilte. Jullie Kevin is één van de mooiste jonge mensen die ik heel goed heb leren kennen. Recht naar mijn hart. Deze band zal ik nooit vergeten en altijd bij me dragen. Hij heeft mij veel geleerd, zeker in de laatste fase van zijn ongelijke strijd. "Ik ben zo moe Mar, denk je dat ik snel doodga"? Het antwoord hoefde ik niet uit te spreken, die scherpe blik in zijn ogen, recht naar mijn hart. Heel bijzonder die onuitgesproken woorden.

    Blijf vooral schrijven lieve Andrea, ook als het lijkt dat er even niets te schrijven is.

    BeantwoordenVerwijderen