zondag 8 juli 2012

Zondag 8 juli - Lieve Kevin

Lieve Schat,

afgelopen week, anderhalve week viel me enorm zwaar. Sinds je overlijden heb ik het eigenlijk nog niet zo zwaar gehad. De tranen zaten hoog en vloeiden rijkelijk, de hele dag door, er was geen stoppen aan. Als dit een nieuwe fase in het rouwproces is, dan hoop ik dat de volgende fase niet al te lang op zich laat wachten. Hoe diep moet je gaan?
Het huilen vind ik niet erg, al komt het niet altijd op een handig moment. Als ik mijn tranen niet meer kan tegenhouden, weet ik dat ik over mijn grens ben. Ik wil zo graag van alles en ben gewend aan te pakken maar het gaat gewoon niet. Ik moet het erkennen.
Het is als lopen op een koord: kleine stapjes en niet te ver vooruit kijken anders val je ervan af. Je zou denken dat ik dat toch zo langzamerhand wel geleerd zou moeten hebben, al die tijd dat je ziek was deden we immers niet anders.

Afgelopen donderdag was het 5 juli, precies vier maanden na jouw overlijden. Voor de buitenwereld al vier maanden ("goh, is het alweer vier maanden?") voor ons pas vier maanden. Misschien is dat ook wat me zo verdrietig maakt, het lijkt wel of het echte leven zonder jou nu pas begint voor ons en tegelijkertijd besef ik heel goed dat alles om ons heen doorgaat: het schooljaar eindigt, vakantie gaat beginnen, iedereen maakt plannen om leuke dingen te gaan doen.

Je sterfdag was maandag 5 maart. Sindsdien is voor mij elke maandag de dag waarop ik weer een week erbij tel en elke 5e van de maand de dag waarop ik weer een maand tel dat je niet meer bij ons bent. Een enkeling in onze omgeving beseft wat die datum voor ons betekent maar voor de meeste is het een dag zoals alle andere.
Het is logisch dat ieder min of meer door gaat met zijn leven, dat kan simpelweg ook niet anders. En ik weet ook dat je bij velen bijna dagelijks onderwerp van gesprek bent. Veel mensen zeggen: "ik denk zo vaak aan jullie". Dat is een fijne gedachte en oprecht gemeend maar ondanks dat is het een eenzaam proces wat zich voornamelijk binnen ons gezin afspeelt. Grote delen van de weg die we gaan, leggen we gezamenlijk af maar soms zijn er dwalingen die je ook alleen moet of wilt afleggen terwijl je de ander daarbij niet uit het oog probeert te verliezen. Het is een ingewikkeld proces.

In de periode toen je zo ziek was en ook in de week na je sterven, werd er goed voor ons gezorgd.  Familie en vrienden overlegden onderling over wat, wie, wanneer en hoe de zaken voor ons geregeld konden worden. Vragen en zeggen wat je nodig hebt blijft lastig, zelfs nog in deze situatie. Nu hoefden we nergens om te vragen, hoogstens instemmen met een voorstel.
Hulp is onmisbaar en onbetaalbaar. Dat hebben we de hele periode van je ziekte ervaren. Zonder hulp van mensen om ons heen hadden we het nog zoveel zwaarder gehad.
Vanaf de dag na de crematie viel dat grotendeels weg.
Het confronterende van dit alles is dat we merken juist nu grote moeite te hebben om de dagelijkse, praktische dingen te doen naast ons werk. In tegenstelling tot eerder is het nu niet vanwege de zorg voor jou maar het ontbreekt ons aan puf en zin om de dingen georganiseerd te krijgen. We willen graag maar het lukt niet altijd en dat frustreert soms.

Soms lijkt het of er geen enkele verbinding is tussen wat zich in mijn hoofd afspeelt en wat in mijn lijf. Ik wil altijd alles graag goed begrijpen maar ik kan het niet bevatten dat het gemis nog steeds intenser wordt en de leegte alsmaar leger. Ik kan niet anders dan het laten gebeuren. Ik kan niets doen om het gevoel te keren of ongedaan te maken.

Lieverd, weet je nog dat als we op vakantie gingen ieder van ons z'n favoriete muziek aan jou mocht doorgeven waar jij dan cd's mee maakte voor in de auto? Vannacht droomde ik dat je aan tafel zat toen ik thuis kwam. Ik zei  tegen je: "je bent precies op tijd terug, nu kun je nog cd's voor ons maken"...........
Toen ik wakker werd realiseerde ik dat we het met de cd's van vorig jaar zullen moeten doen.


8 opmerkingen:

  1. Dag Andrea en familie,
    Deze blog klinkt voor mij heel herkenbaar. Meer dan 30 jaar geleden overleed mijn broertje door een noodlottig ongeval, hij werd door een dronken man aangereden. Ik heb thuis meegemaakt wat mijn ouders moesten doormaken. Mijn moeder riep ook altijd WAT... AL ZO LANG GELEDEN.....Het is PAS zo lang geleden! Ze merkte vaak op dat mensen maar gewoon doorgingen met hun leven en dat de aandacht weg ebde. In het begin veel aandacht en aanloop, maar dat werd steeds minder, juist vanaf dat moment werd het steeds moeilijker voor mijn ouders en hadden ze de aandacht, het begrip en het medeleven zo hard nodig. Toen was er ook nog geen social media. Het leek wel of ze op den duur een beetje vergeten werden en dat mensen dachten ach, ze heeft de draad weer goed opgepakt.... Aan de buitenkant was hun verdriet ook niet te zien, maar van binnen is het altijd gebleven! Beide zijn inmiddels overleden, maar ik denk hier nog heel vaak aan.
    Andrea, ik wil jou en je gezin dan ook een hart onder de riem steken en laten weten dat ik aan jullie denk, ondanks dat jullie mij niet kennen! Ik hoop dat jullie ondanks het gemis van Kevin toch van een fijne vakantie kunnen genieten, want dat hebben jullie wel verdiend, koester vooral de mooie herinneringen aan hem.
    Veel liefs en veel sterkte!

    Wilma Faber

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ook mij kennen jullie niet. Toch hoop ik dmv dit berichtje dat jullie dit zien als een steuntje in de rug.
    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tjongejonge...wat spreek jij recht uit je hart, zo mooi..., zo veel liefde, zo eerlijk.
    Dikke kus, Manon

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Kev,
    Net als mama hier een berichtje voor jou.
    Ik wil je zoveel vertellen.... Hoe moeilijk het is om zelfs van dichtbij me vaak mijlen ver weg te vinden. Ik steun mama waar ik kan en het liefst zou ik een deel van haar pijn van het gemis aan jou willen overnemen om het voor haar wat te verlichten. Maar dat kan niet... Alleen zij voelt haar pijn van binnen en alleen zij kan, of eigenlijk moet, daar elke dag weer doorheen. Op naar een volgende dag, kijken wat die weer brengt. Donderdag hebben we samen gebeld en hebben we samen aan je gedacht, gehuild.
    Maar lieve Kev, hoe verdrietig ze afgelopen week ook was, jouw sterke mama kan tussen haar tranen door ook lachen. Om herinneringen aan jou, om kleine dagelijkse dingetjes. Die veerkracht die jij had, heb je ongetwijfeld van haar.
    Want vrijdag werd ze positief verrast door een redelijke dag. Samen met papa hebben ze een nieuwe bank gekocht. Dezelfde, in dezelfde kleur. De bank waar jij zo heerlijk vanuit je hoekje de boel gadesloeg. Genoot van de wervelwind aan komen en gaan van Tirza en vriendinnen, je eigen vriendinnen en andere visite. De bank waar je na een lange ziekenhuis opname weer je stukje thuis vond.
    Als het meezit, is de nieuwe bank er voor je verjaardag!
    Je verjaardag..... 18 zou je worden... Samen vragen we ons af hoe je eruit zou hebben gezien als je niet ziek zou zijn geweest.
    We kunnen alleen proberen daar in gedachten een beeld van te vormen.....
    Lieve Kev, ik mis je.
    Liefs, Sanja

    BeantwoordenVerwijderen
  5. tranen van liefde mogen vloeien, wanneer dan ook. het besef, dat het leven voor ieder, ook voor jullie, zo hard door draait, maakt je met beide benen op de grond staan, ook al wilt het gevoel totaal iets anders.helaas is er naast, dat we met andere een deel van ons leven kunnen delen ook een deel, dat we alleen moeten gaan en wat kan dat eenzaam zijn.elke maandag en elke 5de zal voor altijd in je geheugen staan, maar dat kan ook niet anders...kevin hoort voor altijd bij jou in je hart. de muziek van vorig jaar zal tijdens de reis ongetwijfeld zorgen voor een mix aan emoties.kevin zou vast en zeker erg trots zijn op je prachtig aan hem gerichte brieven.
    sandra meijer

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve Andrea,

    Wat je schrijft is zo herkenbaar. Voor ons is het nu 9 maanden geleden, maar de tijd is volgens mij niet zo belangrijk. Het gemis is er en zal er altijd blijven. Toen Kiara een week geleden vakantie kreeg had ik ook een rot gevoel. Niet blij, maar verdrietig. Het besef dat Ischa niet blij binnen zou komen omdat het vakantie is. Begin van de zomervakantie was altijd een vrolijk en blij iets. Nu is dat er niet meer. Bij ons zit nu de eerste vakantie week erop en ik heb me echt slecht gevoelt en nog steeds. Heb veel muziek gedraaid die Ischa mooi vond en heb heel wat tranen laten vallen. Het valt me op dat ik continu misselijk ben, misselijk van het missen van mijn kanjer. We gaan op vakantie, naar het plekje waar Ischa heel graag kwam. Ik zie er gigantisch tegen op en weet niet hoe het gaat verlopen. Een echt vakantie gevoel heb ik niet want we zijn niet compleet. Als we op vakantie zijn komt de 25ste ook voorbij. Een dag die iedere maand opnieuw weer hard binnen komt. Het missen wordt bij mij niet minder eigenlijk alleen maar meer. En niet alleen bij mij maar ook bij mijn andere kanjer Kiara. Ze praat veel over Ischa en is er veel mee bezig. Gelukkig kunnen we er samen over praten. Gisteren zijn we samen gaan statten en ook dan komt Ischa geregeld naar boven. Dan zegt Kiara in een keer Kijk mam deze blouse zou Ischa leuk gestaan hebben. Bij alles wat we doen is Ischa er bij. Ook wij merken dat de buiten wereld zegt het is al 9 maanden geleden, terwijl we zelf nog pas in het begin staan. De dagelijkse dingen kosten meer energie dan ooit. Ik merk dat we nog steeds in een slowmotion stand staan en de wereld hard aan ons voorbij gaat. Besef van tijd is anders. Ons leven is voor goed anders. Het gemis zal altijd blijven en of het minder of anders wordt geen flauw idee. Zoals ik me nu voel hoeft het ook niet anders, ik wil aan Ischa blijven denken en hem blijven missen. Dan weet ik dat ik nog steeds van hem hou en hem niet vergeet, want dat mag voor mijn gevoel nooit gebeuren. Hij is en blijft mijn zoon waar ik waanzinnig veel van hou en waar ik oneidig veel respect voor heb. We te genieten, maar dat is nog zwaar, we doen wat we kunnen en meer dan dat gaat niet. We hebben stappen terug gezet, van de andere kant ook wel weer fijn. Ik merk dat je bewustere keuze gaat maken ook al doen die keuzes soms pijn. Mensen die ons niet begrijpen of daar de moeite niet voor willen doen hebben pech, daar ga ik mijn kostbare energie niet aan verspillen. Die energie bewaar ik voor mensen die voor ons de moeite waard zijn.
    Andrea blijf dicht bij je zelf, bij Eric en Tirza. Jullie moeten het samen doen. Zo lang je je gevoel blijft volgen doe je het altijd goed. Ook je tranen laat ze de vrije loop, het zijn tranen van liefde voor dat waar je het meeste van houdt en wat je nu moet missen. Heel veel sterkte ook voor jullie alle drie, en doe wat voor jullie goed voelt.
    Een hele dikke knuffel
    Saskia Groothuijse

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lieve familie, jullie kennen mij ook niet, maar ik kwam via Lowie's blog hier terecht en zit nu al een uur met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen je blogs te lezen. Wat een verdriet voor jullie. Mijn moederhart huilt met je mee. Je schrijft heel mooi en puur en zo vol liefde voor jullie prachtige vent. En weet je wat ik denk? dat als mensen zeggen:"Goh is dat al weer 4 maanden geleden?", dat ze daarmee eigenlijk aangeven dat het ook voor hen een enorm gat heeft geslagen en dat ook zij nog steeds het gevoel hebben dat het nog maar heel kort geleden is dat Kevin zijn rust vond. Ik weet het niet zeker maar ik zou het me kunnen voorstellen. In elk geval wens ik jullie heel erg veel kracht toe om elke dag opnieuw weer op te staan en het leven tegemoet te treden en door te gaan, met dat enorme gat in je hart. Dat is niet eenvoudig. heel veel liefs, Noor

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Kon je maar wakker worden in je dromen, niet wakker worden in de onbegrijpelijke waarheid. Zou het zo zijn dat Kevin bij je is geweest, ik geloof het. Je beschrijft het diepste verdriet, de radeloosheid, leegte. De pijn spreekt uit de tekst en is haast tastbaar, maar ook de oneindige liefde. Een diep dal kan alleen maar diep zijn als er ook een weg omhoog is. Ik hoop dat je deze hele slechte weken binnenkort achter je kunt laten. Vechten heb je steeds gedaan, maar soms is het op en moet je opnieuw op krachten komen. Gun jezelf dat ook.
    Vertel mensen om gewoon door te gaan met helpen, zoals ze dat voorheen deden. Waarschijnlijk weten ze niet dat dat nodig is, dat je energie minimaal is, omdat verdriet en rouwen zoveel energie kost.

    Ik hoop dat jullie ook een stukje blijdschap kunnen voelen in de vakantietijd, hoe anders de wereld nu ook is.
    Veel liefs, Ellen

    BeantwoordenVerwijderen