Vrijdag 3 februari - Een onomkeerbaar feit

Vandaag krijgt Kevin de lumbaalpunctie. We besluiten op tijd weg te gaan ivm de weersvoorspelling dat het gaat sneeuwen, om 11.00 uur moeten we in het ziekenhuis zijn.
Het is bomvol in het ziekenhuis, het RS-virus waant rond en het ziekenhuis is tot en met het laatste bed bezet. Op Giraf is het al niet anders. Wat normaal de behandelkamer is wordt nu ingericht voor Kevin om hier te kunnen liggen totdat er een kamer vrijkomt.
Kevin vindt dat hij beter op zijn benen kan staan dan gister en even vragen we ons af of we te snel aan de bel hebben getrokken, zou het toch vermoeidheid zijn? De dokter neemt onze twijfel snel weg, het is beslist niet oké met Kevin's benen.
Als de punctie achter de rug is, begint het wachten. Weer wachten. Wat hebben we veel gewacht de laatste jaren. Maar dit wachten is tergend.
Kevin verhuist ondertussen naar een andere kamer. Als we de dokter op de gang tegenkomen geeft ze aan nog niets te weten maar belooft zodra er iets bekend is dat ze direct naar ons toe komt.
Een uurtje hierna komt ze binnen samen met een verpleegkundige. Ik zie haar gezicht en weet wat die blik betekent maar ik probeer haar niet aan te kijken, ik wil het niet zien. Kevin kent die blik ook. Als ze me zegt dat ik in de stoel naast Kevin moet gaan zitten begrijp ik waar het gesprek heen gaat. Ik pak Kevin's hand, Eric staat aan de andere kant van Kevin.
"Het is niet goed, we hebben leukemiecellen gevonden"
Kevin begint onmiddellijk te huilen, Eric slaat z'n armen om hem heen. Ik zoek Eric's blik en hij pakt mijn hand. Ik probeer me te focussen op de woorden die de dokter zegt. Flarden komen er binnen. Ik hoor Kevin huilen, ik wil hem troosten.
Ik merk dat de reactie van Kevin de dokter niet onberoerd laat. Af en toe stopt ze met praten en kijkt ze naar Kevin.
Er zijn weer leukemiecellen gevonden in het hersenvocht, net als de vorige keer. Het aantal is minder groot dan toen maar het zijn zonder twijfel leukemiecellen. Bestralen kan niet meer want Kevin heeft de vorige keer de maximale dosering gekregen. MTX inspuiten kan niet meer na bestraling. Er zijn geen opties meer. Kevin zal gaan sterven.
Onze ergste nachtmerrie wordt bewaarheid. Het is alsof een bom alles onder je vandaan slaat. Ik voel me verdoofd, alsof ik in een vacuüm zit. Ik hoor de dokter wel maar het komt niet binnen.
Eric en ik hebben allebei onze armen om Kevin en elkaar heen.
Gisteren had Kevin al gevraagd hoelang hij nog zou leven als de leukemie terug zou zijn. De dokter heeft het over maanden maar hoeveel maanden valt niet te zeggen.
Ze houdt het verder kort en spreekt met ons af dat we dinsdag verder praten. Voor nu is de informatie meer dan genoeg. Als Kevin naar het toilet is, slaat ze even haar armen om me heen. Ze is erg betrokken bij Kevin en ons en dat is heel prettig. Ze zegt het bovengemiddeld erg te vinden dit Kevin te moeten vertellen. Fijn dat ze naast dokter ook een mensenmens is.
Kevin wil naar huis, zo snel mogelijk, hij wil naar Tirza. Bij mij lopen de tranen over m'n wangen. Als ik naar Eric kijk zie ik dat ook hij het moeilijk heeft, we omhelzen elkaar.
Kevin's favorite verpleegster is aan het werk achter de klapdeuren (de SCT-afdeling) maar zij wordt naar voren gestuurd omdat Kevin haar nodig heeft. Ze ontfermt zich over Kevin, helpt hem met aankleden en troost hem. Ondertussen heeft ze ook nog een goed gesprek met hem. Knap als je dat kan. Al die tijd is de dokter bij ons in de buurt gebleven. De verpleegster gaat met ons mee en blijft bij ons tot we in de auto stappen. Ze geeft ons alledrie een knuffel. Wat fijn en warm dat je niet aan je lot wordt overgelaten.
We doen er drie uur over om thuis te komen ivm de erge sneeuwval. 3 Februari staat voor altijd in ons geheugen gegrift.

Donderdag 2 februari - Naar het ziekenhuis

Ik was niet de enige die er tegenop zag naar het ziekenhuis te gaan. Kevin gaf vanochtend al aan dat hij in ieder geval niet mee ging, ik moest maar alleen gaan....
Toen ik hem uit bed hielp merkte ik dat de beweegelijkheid nog weer verder achteruit gegaan was ten opzichte van gisteren. Dat gaat me veel te snel en geeft me helemaal geen goed gevoel.
De rit naar het WKZ ging vlot en zowaar zonder files dus we waren mooi op tijd bij het lab om bloed te prikken. Er moest vandaag geprikt worden voor uitgebreid bloedonderzoek dus dat betekent dat het uit de arm moet en daar heeft Kevin zo'n hekel aan. Het is te vaak mis gegaan. Maar tot zijn opluchting had hij vandaag een goede prikker en was het in één keer raak. Om de tijd te doden voor de afspraak met de dokter zijn we even langs gegaan bij de afdeling Giraf, even gedag zeggen maar vooral om achterstallige kralen te innen voor de nog altijd groeiende KanjerKetting.
(zondag had de tennisvereniging bij een jeugdtoernooi een prijsvraag: hoeveel kralen zitten er aan de KanjerKetting van Kevin? Dit idee had Kevin zelf gelanceerd. Was een mooi moment om aandacht te schenken aan de KanjerKetting. Weet je hoeveel kralen het waren? 811!!)

Toen de dokter ons binnen riep vroeg ze aan Kevin hoe het ging. "Hmmm" was zijn antwoord. Dat is ze niet gewend. Bij Kevin gaat het altijd goed, al is hij nog zo beroerd, hij zal altijd zeggen dat het goed gaat meestal gevolgd door de wedervraag: "en hoe gaat het met u?"
Ze schrok van mijn verhaal dat ik hetzelfde zag gebeuren als afgelopen augustus. Dit verwachtte ze niet omdat op basis van de bloeduitslagen er alles prima uitzag, ze was net zo blij geweest dat te zien maar dat viel nu in het niet bij wat ze hoorde. Net als dat ze schrok van het feit dat ik haar dinsdag niet heb kunnen bereiken, daar baalde ze enorm van, ze ging uitzoeken waar dat mis is gegaan........ach, ja.
Besloten wordt morgen een ruggeprik te gaan doen omdat dit duidelijkheid zal geven, of het nu goed of geen goed nieuws is. Ze deelt onze zorg, daar is ze eerlijk over. Net als dat ze eerlijk is dat in het slechtste geval chemo geen optie meer is. Op mijn vraag of bestraling nogmaals mogelijk zou zijn, belooft ze dat uit te zoeken. Ik wil alles aangrijpen, ik wil in ieder geval alles gezegd en gevraagd hebben en zeker weten dat we elkaar voor 100% goed begrijpen zodat ik later nooit het gevoel kan hebben dat daar iets mis is gegaan.
Kevin is zo ongelofelijk verdrietig, het breekt mijn hart. Wat zeg je tegen je kind die heel goed begrijpt waar het over gaat? Daar bestaan geen woorden voor. Het enige wat ik kan doen is hem in mijn armen nemen en hem troosten voor zover dat kan.
Als we in de auto zitten herpakt Kevin zich: "in ieder geval schijnt de zon!" Om dat te kunnen zien moet je toch wel beschikken over een enorme levenslust en positiviteit. Dat wordt nog 's bevestigd als Kevin vastbesloten zegt: "ik ga nog niet dood, ik moet nog veel te veel doen". Dan kun je toch niet anders dan heel erg trots zijn op die held! Ik ben vol bewondering en verwondering hoe hij er toch elke keer weer in slaagt uit de diepte omhoog te krabbelen.
En dan rij je naar huis, Kevin slapend naast me en ik, een hoofd vol gedachten, vragen en met een gevoel alsof het niet over ons gaat maar om iemand anders. Dat gevoel heb ik meestal na het krijgen van slecht nieuws. Waarschijnlijk kan ik het in de totaliteit niet toelaten in één keer.
Thuis aangekomen wordt Kevin wakker, hij kijkt me aan en zegt: "altijd blijven lachen, mam!"

Woensdag 1 februari - Zorgen

Kevin zegt: mijn benen doen het niet meer.
Verleden jaar begin augustus zei hij dat ook. Toen bleek dat de leukemie was teruggekomen in het hersenvocht. Wat nu? Wat moeten we nu denken? Moeten we iets denken? Willen we iets denken?
Verleden week merkten we al dat Kevin wat minder goed kon bewegen maar dachten dat het misschien kwam omdat de activiteiten en drukte om hem heen veel van hem vroeg. En daarbij kwam dat hij wat minder in beweging was dan thuis, hij zat immers veel in de rolstoel.
Thuis echter zien we nu dat het per dag achteruit gaat. De kracht in zijn benen wordt minder, hij heeft minder controle en krijgt zelf zijn benen niet meer op eigen kracht in bed getild. Hij heeft geen pijn. Dat had hij in augustus wel, toen had hij zoveel pijn dat hij alleen nog maar op bed kon liggen.
Ik voel de onrust in mijn lijf, de angst slaat meteen toe, ik maak me zorgen. Aan het begin van de week dacht Eric nog dat het vermoeidheid was in combinatie met een verkoudheid maar nu maakt ook hij zich zorgen.
Kevin weet het zelf ook. Hij had vandaag een hele slechte dag, hij was zo verdrietig. Het is een optelsom van slecht slapen, piekeren, angst en frustratie. Opeens gaan de gesprekken over doodgaan, niet weg willen bij ons en over hoop houden. Daar wil je het toch niet over hebben met je kind?
De frustratie sloeg gisteren bij mij ook toe. Vanaf 9.00 uur heb ik geprobeerd onze dokter te pakken te krijgen. Ze heeft immers gezegd dat als er iets is of iets verandert dat ik moet bellen. Waarom belt ze dan niet terug? Dat is eigenlijk nog nooit eerder gebeurd dus ik verwacht dat helemaal niet. Ik wilde met haar overleggen over de nieuw ontstane situatie. We hebben donderdag sowieso een afspraak op de poli en mocht ze overwegen een echo oid te willen inlassen dan kon dat mooi gecombineerd worden. Ik weet dat ze niet werkt op woensdag dus als je iets had willen regelen moest dat gisteren. Uiteindelijk heb ik haar niet gesproken. Natuurlijk had ik de dienstdoende arts kunnen raadplegen maar die kende Kevin niet. Ik ben helaas al zo ver dat ik daar al niet eens meer aan begin.
Ondanks dat we zorgen hebben maak je toch een weging. We constateren dat de situatie veranderd is maar niet dusdanig dat we accuut naar het ziekenhuis moeten.
Morgen moeten we wel naar het ziekenhuis. Ik zie er tegenop. Wat gaan we horen? Gaan we wel iets horen? Waarschijnlijk kan dat niet zo snel en zullen er onderzoeken moeten plaatsvinden. Of is het misschien toch de terugslag van verleden week?
Ik hoop zo op het laatste.

Zaterdag 28 januari - Stichting Lucai

We zijn weer thuis. En wat hebben we een fantastische week gehad met Stichtig Lucai.
Toen we maandagmiddag aankwamen werden we zeer warm welkom geheten door Karin en Arnoud. Na kennis gemaakt te hebben met de andere gezinnen hadden de kinderen elkaar al snel gevonden voor een spelletje Party&Co. Voor de ouders was er een wijnproeverij. Er waren drie gezinnen, inclusief wij, elk met een kind met een andere ziekte. Wat leuk voor Kevin en Tirza was, is dat er nog meer kinderen van hun leeftijd waren dus dat klikte goed.
Dinsdag kon er een keus gemaakt worden tussen karten en wellness. Voor Tirza en mij niet zo'n moeilijke keus! We zijn heerlijk verwend met een massage en een gezichtsbehandeling en kregen alle tijd voor een sauna-rondje. Na de lunch kwamen er kappers om ieders haar te doen en daarna zijn alle gezinnen op de foto gezet. We zijn heel benieuwd naar het resultaat!
Woensdagochtend stond taart versieren op het programma en 's middags een gps-wandeling in het mooie Brabantse land. 's Avonds zijn we uit eten geweest in Uden. Heel erg gezellig!
Donderdag mochten we schilderen, hier kwam alle creativiteit bij iedereen naar boven. Zo mooi om te zien wat iedereen op papier krijgt. In de namiddag togen we naar 's-Hertogenbosch om onder begeleiding aan de slag te gaan in een kookstudio om daarna heerlijk met elkaar alles op te eten.
Als afsluiting hebben we wensballonnen opgelaten, een mooi en emotioneel moment.
Ja, en dan is het opeens vrijdag. Na het ontbijt stond iedereen een beetje onwennig te draaien. We moesten afscheid nemen maar niemand wilde weg.
Kevin en Tirza hebben het heel erg naar hun zin gehad. Het heeft wel veel van Kevin gevraagd. Vaak ging hij 's middags naar bed maar na een powernap kon hij het avondprogramma weer meedraaien.
Het is een beetje een opsomming hierboven, ik wil niet al te veel in detail treden en daarmee het risico lopen het verrassingseffect te bederven voor toekomstige Lucai-gangers. Het programma heeft de dagen ontzettend leuk gemaakt maar de mooiste inhoud komt van de ontmoetingen en de gesprekken. De gesprekken met de andere twee gezinnen die te maken hebben met hele andere problemen dan wij. Het was goed om ook deze verhalen te horen en zo begrip te krijgen voor elkaar. Zij lopen tegen hele andere problemen aan dan wij. Maar ook de gesprekken met Karin en Arnoud en de geweldige vrijwilligers. Er is wat afgepraat, vaak tot in de late uren. Maar we hebben ook ontzettend gelachen en plezier gehad met elkaar. Wat een geweldige waardevolle week.

Lieve Karin en Arnoud,
hoe kan ik jullie bedanken?
Wat hebben we genoten. We hebben genoten van de enorme gastvrijheid, de geweldige organistatie en het superleuke programma. We hebben in het bijzonder genoten van de lange, warme en vaak emotionele gesprekken.
Wat doen jullie prachtig werk met de stichting waar je met hart en ziel voor gaat. Ik heb diepe bewondering voor de passie en bevlogenheid waarmee jullie deze stichting vorm geven en neerzetten.
We willen ook de geweldige vrijwilligers bedanken die ons al die dagen verwend hebben van het ontbijt tot en met de laatste snack 's avonds laat.

Als je meer wilt weten over Stichting Lucai en hoe je hen kunt steunen, kijk dan op www.lucai.nl

Zaterdag 21 januari - Woorden

Afgelopen donderdag moest Kevin voor controle naar het WKZ, de laatste controle was drie weken geleden dus dat is best lang. Tussendoor was er wel bloed geprikt maar zoals bekend was hier geen reactie op gekomen. Geen bericht, goed bericht, denk ik dan. Als er iets aan de hand was, hadden we dat beslist wel gehoord!
Half elf stond de afspraak bij de dokter, mooie tijd denk ik bij het afspreken, even vergetend dat er een uur vantevoren bloed geprikt moet worden, dat is dus half tien...en om zo laat (of liever, vroeg) in het WKZ te zijn, moeten wij toch zeker half negen in de auto zitten. Helaas was het donderdag heel slecht weer en besloot half Nederland met de auto te gaan. Kortom, een reis van twee uur en een vreselijke uitloop in het ziekenhuis want één troost: je bent dan niet de enige die vreselijk te laat is. Voordeel van het wachten is dat er tijd is om even langs Giraf te gaan. Kevin vindt dat zelf ook altijd leuk, even bijpraten met de verpleegkundigen en PM-er, helemaal als zijn favorieten aanwezig zijn, dan wordt er flink geknuffeld!
De bloedwaarden waren allemaal prima: HB van 6,2, trombo's 44 en leuco's en neutro's goed. De lever lijkt zich goed te herstellen, de geelheid is weer helemaal weg. Het is allemaal niet heel ruim vergeleken met een "gezond" iemand maar voor Kevin zijn dit waarden waar we dik tevreden mee zijn. De dokter was onder de indruk van Kevin. Niet alleen van zijn herstel en zijn kracht maar misschien wel het meest van zijn relativiteitszin. Ze vond het nodig te benadrukken dat Kevin een hardnekkige vorm van leukemie heeft en als deze terugkomt dat ze dan niets meer voor hem kan doen, dit omdat ze zeker wilde weten dat Kevin dat goed begrepen had. Nou, dat heeft hij ondertussen echt wel goed begrepen....En ondanks dat we dat weten zijn het woorden die keihard binnenkomen. Niet eens zozeer op dat moment als wel later als je nog 's nadenkt over die woorden. Die woorden hebben een enorme impact. Hoe kun je deze gedachte inpassen in je leven? Hoe kan Kevin dat inpassen als je 17 bent en eigenlijk nog aan het begin staat van je leven? Hoe moet je omgaan met het gevoel dat voortdurend het Zwaard van Damocles boven je hoofd hangt? Sinds we in de wereld van kinderkanker zitten is dat gevoel altijd wel ergens aanwezig maar het voelt nu toch dat het zwaard net iets lager hangt.
Maar het zou zelfs nog zo kunnen zijn dat de leukemie niet terugkomt....aan die positieve gedachte moeten we ons vasthouden, willen we ons ook vasthouden.
Volgende week gaan we, naar ik verwacht, een heerlijke week beleven bij Stichting Lucai (www.lucai.nl). Er even lekker tussenuit met ons vieren, daar kijken we enorm naar uit!

Donderdag 12 januari - Bloed prikken

Het gaat goed met Kevin. Ik zie hem per dag krachtiger worden. Lopen gaat nog niet los maar wel steeds beter en verder. Eten gaat ook steeds beter, het blijven kleine beetjes maar het begin is er. Hij probeert ook weer wat vaker medicijnen te slikken in plaats van door de sonde. Het doel is toch dat de sonde er zo snel mogelijk uit kan en daar proberen we nu een beetje naar toe te werken.
Dinsdag is er bloed geprikt, dat kwamen ze thuis doen. Waarom nooit iemand eerder op dat idee gekomen is vraag ik me af. We zijn wat een keren met een ziek kind naar het ziekenhuis gereden om bloed te prikken. En dan zit je daar met een kind in aplasie tussen allemaal hoestende en proestende mensen overgeleverd aan de gratie van de laboranten of ze je voor willen laten gaan.
's Middags werd er gebeld: het prikken moest opnieuw, het bloed was gestold. Dus woensdag kwam er wederom iemand om bloed te prikken maar het moest nu uit de arm, mocht pertinent niet uit de vinger ivm het stollen. Leek mij vreemd maar goed... Wat ik wel weet is dat Kevin lastig te prikken valt uit de arm en dat hij dat eigenlijk gewoon niet meer wil. Na een goed gesprek met Kevin en de uitdrukkelijke waarschuwing aan de kant van de prikker dat ze alleen mocht prikken als ze zeker wist dat het goed zat, is het uiteindelijk gelukt. Kevin opgelucht dat het klaar was, wij opgelucht dat we niet naar het ziekenhuis hoefden met Kevin en de prikker opgelucht dat het gelukt was want die had ondertussen het zweet op d'r rug staan van de opgelegde druk!
Ik zou vandaag gebeld worden door de dokter over de bloeduitslagen maar tevergeefs....er is niet gebeld. Als je zoals in ons geval besloten hebt om op het bloedbeeld te varen aangaande de leukemie dan zit je toch wel te wachten op zo'n telefoontje. Ik heb absoluut niet de indruk dat het niet goed zou zijn met Kevin, daarvoor ken ik de signalen te goed. Anderzijds is het eerder voorgekomen dat we op het verkeerde been zijn gezet, dat Kevin zich prima voelde en er ook zo uitzag maar dat zijn bloed iets anders vertelde.
Het voelt niet comfortabel, niet rustig. In principe is er besloten geen beenmergpuncties meer te doen omdat het niet zo veel toevoegt te weten wat daar gebeurt, het zegt niet zoveel als er geen slechte cellen gevonden worden, het blijft een momentopname. En als ze wel slechte cellen vinden dan weten we dat het een slecht verhaal gaat worden. Vandaar de keus om op het bloedbeeld te varen. Ik hoop dat de tijd ons vertrouwen gaat geven. Als de dagen weken worden en de weken maanden en de maanden jaren.
Het voelt ook vreemd niet meer naar het ziekenhuis te hoeven behalve voor poli-bezoek. Hoe raar het ook is maar soms waren we blij dat we naar het ziekenhuis gingen, zowel naar F8Noord in het AMC als de afdeling Giraf in het WKZ. Sinds we noodgedwongen in de wereld van kinderkanker zitten is dit de plek waar je wilt zijn, waar je begrepen en geholpen wordt, een veilig baken. Het is ook de plek waar je kinderen en ouders treft waarmee je deelt en bijpraat hoe het hen vergaat of vergaan is. Ondanks de wereld waarin we nu zitten en waarvan we nooit gedacht hadden deel te zullen uitmaken en ondanks wat we allemaal meegemaakt hebben en nog steeds meemaken, brengt het op een bepaalde manier ook veel. Dat is bijzonder.

Zondag 8 januari - Thomas Memorial

Gisteren was de Thomas van de Groep Memorial. Thomas is verleden jaar op 28 december overleden aan kanker. Op 24 november heeft hij zijn droom nog kunnen beleven: een voetbalwedstrijd met al zijn vrienden en familie. Dit is uitgegroeid tot een enorm evenement en al snel wist iedereen van De Droomwedstrijd. Thomas is als een overwinnaar in een ereronde over het veld gedragen, toegejuicht door het hele stadion wat tot de laatste plaats bezet was. Ondanks dat Thomas uiteindelijk de strijd tegen zijn ziekte heeft moeten opgeven was hij geen verliezer, hij was een winnaar.
Het was een prachtige en emotionele avond, het staat in ons geheugen gegrift.

In navolging hiervan is de gedachte geboren dat er zoveel kinderen nog altijd strijden, kinderen die succesvol hun strijd hebben gestreden en kinderen die de strijd hebben moeten opgeven. Zij zouden ook zo'n mooie wedstrijd moeten krijgen en als overwinnaars toegejuicht moeten worden door het hele stadion.
En zo is het idee ontstaan voor de Thomas Memorial. Een voetbalwedstrijd tussen Ijsselmeervogels en de A-selectie van Feijenoord waarbij alle opbrengsten gaan naar de KanjerKetting.

Gisterochtend was ik toch wel enigszins gespannen, wat zou deze dag brengen? We hebben er ontzettend naar uitgekeken maar zou Kevin het volhouden? Het feit dat we erbij konden zijn vond ik een geschenk want er zijn de afgelopen weken genoeg momenten geweest dat ik het niet gedacht zou hebben. Alleen al dit besef deed me realiseren hoe bijzonder het is dat we dit kunnen en mogen meemaken. Het werd nog specialer toen mij gevraagd werd hoe Kevin het zou vinden opgehaald te worden door een limo.....nou, daar hoef je niet zo lang over na te denken! Dat is altijd nog een wens van Kevin eens in een limo te zitten en dat werd nu zomaar geregeld!
Kevin en Tirza wisten van niets en toen de limo voorreed waren ze door het dolle heen. Wat een feest! De dag kon nu al niet meer stuk.
Wat is het een fantastische dag geweest mede door de geweldige organistatie. Er was voor de wedstrijd en na de wedstrijd van alles te doen in de sporthal, de wedstrijd zelf was een happening en de ereronde van de kinderen met begeleiding van vuurwerk had een hoog kippenvelgehalte.

Wat de dag zo bijzonder maakt is dat we weer zoveel mensen hebben gesproken die we kennen vanuit het ziekenhuis. Met deze mensen deel je iets, iedereen weet van elkaar wat je meemaakt en doormaakt. De gesprekken zijn intens en warm. Dat geldt ook voor de mensen die ik ken vanuit Twitter, deze mensen te ontmoeten is zo fijn en waardevol. Gesprekken gaan direct de diepte in, iedereen voelt de verbondenheid. Ik heb nu nog een heel vol hoofd van alle ontmoetingen, omhelzingen, indrukken en emoties.
De uiteindelijke opbrengst van de hele dag voor de KanjerKetting is een bedrag van 27.000 euro! Een fantastisch resultaat!
Normaal gesproken doe ik dat niet op deze plek maar ik zou toch dit willen aangrijpen om aandacht te vragen voor de KanjerKetting. De KanjerKetting is zo belangrijk voor kinderen die ziek zijn. Voor elke behandeling die ze moeten ondergaan ontvangen ze een kraal, zo zijn er kralen voor bloedprikken, sonde inbrengen, narcose, puncties, goed- en slechte dag, haarverlies en nog veel meer. Het krijgen van een kraal maakt voor veel kinderen dat ze de behandeling ondergaan. Uiteindelijk heb je een ketting die het verhaal vertelt van de ziekte van het kind zonder woorden. Hoe mooi is dat?
Er is echter heel veel geld nodig om dit te realiseren. Productiekosten van de KanjerKetting is 50.000 euro per jaar. Er zijn verschillende mogelijkheden om te helpen, kralen kunnen geadopteerd worden, donatie of sponsoren. De ketting van Kevin is ruim elf meter, het zou mooi zijn als hier sponsors voor te vinden zouden zijn. Voor meer info kun je kijken op www.kanjerketting.nl.