Vrijdag 3 februari - Een onomkeerbaar feit

Vandaag krijgt Kevin de lumbaalpunctie. We besluiten op tijd weg te gaan ivm de weersvoorspelling dat het gaat sneeuwen, om 11.00 uur moeten we in het ziekenhuis zijn.
Het is bomvol in het ziekenhuis, het RS-virus waant rond en het ziekenhuis is tot en met het laatste bed bezet. Op Giraf is het al niet anders. Wat normaal de behandelkamer is wordt nu ingericht voor Kevin om hier te kunnen liggen totdat er een kamer vrijkomt.
Kevin vindt dat hij beter op zijn benen kan staan dan gister en even vragen we ons af of we te snel aan de bel hebben getrokken, zou het toch vermoeidheid zijn? De dokter neemt onze twijfel snel weg, het is beslist niet oké met Kevin's benen.
Als de punctie achter de rug is, begint het wachten. Weer wachten. Wat hebben we veel gewacht de laatste jaren. Maar dit wachten is tergend.
Kevin verhuist ondertussen naar een andere kamer. Als we de dokter op de gang tegenkomen geeft ze aan nog niets te weten maar belooft zodra er iets bekend is dat ze direct naar ons toe komt.
Een uurtje hierna komt ze binnen samen met een verpleegkundige. Ik zie haar gezicht en weet wat die blik betekent maar ik probeer haar niet aan te kijken, ik wil het niet zien. Kevin kent die blik ook. Als ze me zegt dat ik in de stoel naast Kevin moet gaan zitten begrijp ik waar het gesprek heen gaat. Ik pak Kevin's hand, Eric staat aan de andere kant van Kevin.
"Het is niet goed, we hebben leukemiecellen gevonden"
Kevin begint onmiddellijk te huilen, Eric slaat z'n armen om hem heen. Ik zoek Eric's blik en hij pakt mijn hand. Ik probeer me te focussen op de woorden die de dokter zegt. Flarden komen er binnen. Ik hoor Kevin huilen, ik wil hem troosten.
Ik merk dat de reactie van Kevin de dokter niet onberoerd laat. Af en toe stopt ze met praten en kijkt ze naar Kevin.
Er zijn weer leukemiecellen gevonden in het hersenvocht, net als de vorige keer. Het aantal is minder groot dan toen maar het zijn zonder twijfel leukemiecellen. Bestralen kan niet meer want Kevin heeft de vorige keer de maximale dosering gekregen. MTX inspuiten kan niet meer na bestraling. Er zijn geen opties meer. Kevin zal gaan sterven.
Onze ergste nachtmerrie wordt bewaarheid. Het is alsof een bom alles onder je vandaan slaat. Ik voel me verdoofd, alsof ik in een vacuüm zit. Ik hoor de dokter wel maar het komt niet binnen.
Eric en ik hebben allebei onze armen om Kevin en elkaar heen.
Gisteren had Kevin al gevraagd hoelang hij nog zou leven als de leukemie terug zou zijn. De dokter heeft het over maanden maar hoeveel maanden valt niet te zeggen.
Ze houdt het verder kort en spreekt met ons af dat we dinsdag verder praten. Voor nu is de informatie meer dan genoeg. Als Kevin naar het toilet is, slaat ze even haar armen om me heen. Ze is erg betrokken bij Kevin en ons en dat is heel prettig. Ze zegt het bovengemiddeld erg te vinden dit Kevin te moeten vertellen. Fijn dat ze naast dokter ook een mensenmens is.
Kevin wil naar huis, zo snel mogelijk, hij wil naar Tirza. Bij mij lopen de tranen over m'n wangen. Als ik naar Eric kijk zie ik dat ook hij het moeilijk heeft, we omhelzen elkaar.
Kevin's favorite verpleegster is aan het werk achter de klapdeuren (de SCT-afdeling) maar zij wordt naar voren gestuurd omdat Kevin haar nodig heeft. Ze ontfermt zich over Kevin, helpt hem met aankleden en troost hem. Ondertussen heeft ze ook nog een goed gesprek met hem. Knap als je dat kan. Al die tijd is de dokter bij ons in de buurt gebleven. De verpleegster gaat met ons mee en blijft bij ons tot we in de auto stappen. Ze geeft ons alledrie een knuffel. Wat fijn en warm dat je niet aan je lot wordt overgelaten.
We doen er drie uur over om thuis te komen ivm de erge sneeuwval. 3 Februari staat voor altijd in ons geheugen gegrift.