Donderdag 2 februari - Naar het ziekenhuis

Ik was niet de enige die er tegenop zag naar het ziekenhuis te gaan. Kevin gaf vanochtend al aan dat hij in ieder geval niet mee ging, ik moest maar alleen gaan....
Toen ik hem uit bed hielp merkte ik dat de beweegelijkheid nog weer verder achteruit gegaan was ten opzichte van gisteren. Dat gaat me veel te snel en geeft me helemaal geen goed gevoel.
De rit naar het WKZ ging vlot en zowaar zonder files dus we waren mooi op tijd bij het lab om bloed te prikken. Er moest vandaag geprikt worden voor uitgebreid bloedonderzoek dus dat betekent dat het uit de arm moet en daar heeft Kevin zo'n hekel aan. Het is te vaak mis gegaan. Maar tot zijn opluchting had hij vandaag een goede prikker en was het in één keer raak. Om de tijd te doden voor de afspraak met de dokter zijn we even langs gegaan bij de afdeling Giraf, even gedag zeggen maar vooral om achterstallige kralen te innen voor de nog altijd groeiende KanjerKetting.
(zondag had de tennisvereniging bij een jeugdtoernooi een prijsvraag: hoeveel kralen zitten er aan de KanjerKetting van Kevin? Dit idee had Kevin zelf gelanceerd. Was een mooi moment om aandacht te schenken aan de KanjerKetting. Weet je hoeveel kralen het waren? 811!!)

Toen de dokter ons binnen riep vroeg ze aan Kevin hoe het ging. "Hmmm" was zijn antwoord. Dat is ze niet gewend. Bij Kevin gaat het altijd goed, al is hij nog zo beroerd, hij zal altijd zeggen dat het goed gaat meestal gevolgd door de wedervraag: "en hoe gaat het met u?"
Ze schrok van mijn verhaal dat ik hetzelfde zag gebeuren als afgelopen augustus. Dit verwachtte ze niet omdat op basis van de bloeduitslagen er alles prima uitzag, ze was net zo blij geweest dat te zien maar dat viel nu in het niet bij wat ze hoorde. Net als dat ze schrok van het feit dat ik haar dinsdag niet heb kunnen bereiken, daar baalde ze enorm van, ze ging uitzoeken waar dat mis is gegaan........ach, ja.
Besloten wordt morgen een ruggeprik te gaan doen omdat dit duidelijkheid zal geven, of het nu goed of geen goed nieuws is. Ze deelt onze zorg, daar is ze eerlijk over. Net als dat ze eerlijk is dat in het slechtste geval chemo geen optie meer is. Op mijn vraag of bestraling nogmaals mogelijk zou zijn, belooft ze dat uit te zoeken. Ik wil alles aangrijpen, ik wil in ieder geval alles gezegd en gevraagd hebben en zeker weten dat we elkaar voor 100% goed begrijpen zodat ik later nooit het gevoel kan hebben dat daar iets mis is gegaan.
Kevin is zo ongelofelijk verdrietig, het breekt mijn hart. Wat zeg je tegen je kind die heel goed begrijpt waar het over gaat? Daar bestaan geen woorden voor. Het enige wat ik kan doen is hem in mijn armen nemen en hem troosten voor zover dat kan.
Als we in de auto zitten herpakt Kevin zich: "in ieder geval schijnt de zon!" Om dat te kunnen zien moet je toch wel beschikken over een enorme levenslust en positiviteit. Dat wordt nog 's bevestigd als Kevin vastbesloten zegt: "ik ga nog niet dood, ik moet nog veel te veel doen". Dan kun je toch niet anders dan heel erg trots zijn op die held! Ik ben vol bewondering en verwondering hoe hij er toch elke keer weer in slaagt uit de diepte omhoog te krabbelen.
En dan rij je naar huis, Kevin slapend naast me en ik, een hoofd vol gedachten, vragen en met een gevoel alsof het niet over ons gaat maar om iemand anders. Dat gevoel heb ik meestal na het krijgen van slecht nieuws. Waarschijnlijk kan ik het in de totaliteit niet toelaten in één keer.
Thuis aangekomen wordt Kevin wakker, hij kijkt me aan en zegt: "altijd blijven lachen, mam!"