Kevin heeft pijn, zo veel pijn in zijn buik. Als hij wijst waar de pijn zit, denk ik meteen: alvleesklier.......
De afgelopen week is Kevin thuis geweest, hij was zo moe, zo ontzettend moe dat hij alleen maar op bed kon liggen en als hij even beneden was om te eten dan wilde hij zo snel mogelijk weer terug naar bed. Eten begint steeds moeizamer te gaan. Kevin is sinds twee weken begonnen met het slikken van de chemopillen en opeens weet ik het weer: zo was het: niet kunnen eten, niets smaakt, nergens trek in. In overleg met de dokter laten we donderdag bloed prikken, vrijdag krijg ik de uitslag: geen gekke dingen, geen afwijkende waarden.
.....nee, he, toch niet weer? Kan dat, twee keer? We hebben 's middags een poli-afspraak bij onze dokter in het WKZ dus dat komt in dit geval goed uit. Voor de zekerheid nemen we maar een koffertje mee.....Na het bloedprikken wil Kevin direct op een bed liggen, hij trekt het niet meer van de pijn. Als de dokter bij hem komt blijkt het vermoeden juist: ontstoken alvleesklier. Het blijft toch apart: vrijdag loos alarm, maandag alarmfase drie op basis van bloeduitslagen, terwijl klinisch gezien het duidelijk is dat er iets echt niet goed is. Maar ja, dat is hoe het is, het moet wel eerst medisch onderbouwd worden.
Kevin wordt direct opgenomen, in de eerste instantie op afdeling Eekhoorn omdat Giraf geen plek heeft.
Morgen gaan we verhuizen naar Giraf, is toch net even iets vertrouwder.
Alle toeters en bellen worden direct uit de kast getrokken: infuus aanleggen, vocht toedienen, iets tegen de pijn en iets tegen de misselijkheid.
En zo zijn we opeens weer in het ziekenhuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten