Maandag 21 november - Nog meer pijn

Kevin heeft een vreselijke week achter de rug. Het was een week van onderzoeken, infusen aanleggen, PICC-lijn aanbrengen in zijn arm, bloed prikken, scans, bloedtransfusies, trombo's toedienen en heel veel dokters aan zijn bed. Maar vooral een week van ontzettend veel pijn en heel veel spugen. Hij heeft sinds verleden week maandag niets meer gegeten dus hij heeft niets om te spugen, wat is dat erg, het komt uit z'n tenen, en hij heeft al zo'n buikpijn.
Tegen de pijn krijgt Kevin morfine. In het weekend is het zelfs zo erg met de pijn dat hij tussen het krijgen van twee zakken trombo's door eerst morfine toegediend moet krijgen. Wat is het toch vreselijk om je kind zo te zien lijden, altijd die eeuwige machteloosheid. Natuurlijk, je bent er maar dat voelt niet genoeg. Je wilt iets doen maar je kunt niets doen, niet werkelijk. Wat zou ik graag de pijn wegnemen, het snijdt recht door mijn ziel als hij me met pijn in z'n ogen aankijkt. Het enige dat je kunt doen is hem vasthouden en met liefde omringen.
Het lijkt dat de alvleesklierontsteking vrij snel onder controle is maar toch blijft de pijn. Er worden nog meer onderzoeken gedaan. Het blijkt nu de lever te zijn die voor problemen zorgt. In een gesprek met de dokter wordt er gesproken over levercyrose, dat is het afsterven van weefsel en zorgt dat de doorbloeding niet meer optimaal is.
Doordat de doorbloeding niet goed is zijn er spataderen ontstaan in de slokdarm. Dat is niet zonder risico, als dat gaat bloeden dan is er een behoorlijk probleem. De vraag alleen is hoe groot die spataderen zijn. Normaal gesproken kan dit geopereerd worden maar in het geval van Kevin kan dat niet gezien de lage weerstand en trombo's. Die lever gaat zich niet meer herstellen, hopelijk stabiliseren. Dit is allemaal het gevolg van chemo.
Hebben Eric en ik het niet eerder gedacht: dit gaat zijn lijf niet meer trekken, de laatste weken zijn de druppel geweest. De dokter heeft dit niet zien aankomen. Voor de transplantatie heeft hij de meest zware chemo gekregen waar hij min of meer doorheen gefietst is maar hij gaat nu op redelijke "milde" chemo onderuit. Waarschijnlijk is het iets bij deze kuren waar hij heftig op reageert en niet kan verdragen. 
Een ander probleem dient zich aan: zoals het er nu naar uit ziet kan Kevin geen chemo meer toegediend krijgen.......
Het is eigenlijk een bar slecht verhaal: een lever die niet optimaal functioneert (gaat dit Kevin vergiftigen?), spataderen in de slokdarm (zit Kevin nu op een bom?), leukemie, (is dit nog altijd aanwezig en zo ja in welke mate en zo nee, komt het weer terug?) en niet kunnen lopen (gaat Kevin dit ooit nog kunnen?)
Eric en ik zijn behoorlijk van slag. Als we zien hoe ziek Kevin dan ook nog is vragen we ons echt af of dit het begin van het einde wordt.
De volgende dag wordt het verhaal iets gepareerd door de dokter, het is minder ernstig dan in eerste instantie werd gedacht en volgens haar is dit beslist niet het begin van het einde. Oke......
Zo heen en weer geslingerd te worden tussen zulke heftige gevoelens is toch bijna niet meer menselijk.
De emtionele achtbaan komt maar niet tot stilstand.