Maandag 28 november - Emotie

Toen we vanmorgen bij Kevin kwamen was hij redelijk aan de oppervlakte. Hij reageert op onze stemmen door licht met z'n hoofd te draaien, veel speelruimte heeft hij niet door de tube in zijn keel. Zijn bloeddruk was gisteren de hele dag aan de hoge kant maar nu ziet het er rustig uit. Het blijft echter fluctureren.
De leuco's en neutro's zitten in een stijgende lijn en de CRP-waarde in een dalende, dat is precies wat de bedoeling is. Het vocht is behoorlijk afgenomen. Het zijn kleine stapjes maar kleine stapjes op de IC vind ik eigenlijk reuzenstappen en de richting is voorwaarts!
De beademingsmachine kan zo worden ingesteld dat deze zich aanpast aan het ritme wat Kevin aangeeft, feitelijk ademt hij zelf, de machine alarmeert als het niet vaak genoeg of diep genoeg is. Kevin pakt dat heel goed op maar het maakt ook dat hij zich bewust is van hetgeen er gebeurt. Dusdanig dat als wij tegen hem praten dat hij begint te huilen....wat is dat zwaar om te zien. Pure emotie uit frustratie. Dit moet voor Kevin een déjà vu zijn van zijn IC-periode verleden jaar in het AMC. Ik denk dat dat ook de oorzaak is van de pieken in zijn bloeddruk: stress en angst. De dokter deelt die mening en aan het begin van de avond krijgt hij een middel om wat rustiger te worden, dat helpt gelukkig goed.
Daarentegen is het ook wel weer grappig om te zien als hij het ergens niet mee eens is, dan komt er een diepe frons in zijn voorhoofd.
De redenen waarom Kevin aan de beademing is gegaan zijn min of meer onder controle, met een beetje goede wil mag hij over niet al te lange tijd van de machine af. Dat zou toch weer een stap zijn!