Maandag 19 maart - Gemis

...En je huilt omdat in je tranen je liefde ligt.

4 Weken geleden waren we in Amerika voor Kevin's wens, 3 weken geleden kwamen we terug van deze reis, 2 weken geleden overleed Kevin, 1 week geleden hebben we Kevin gecremeerd.
De loopings waren deze laatste weken extra hoog in de al 3,5 half jaar durende rollercoaster. Eindelijk is het tot stilstand gekomen en hebben we noodgedwongen de rit tot het einde uitgezeten.
 Onze dagen draaiden om Kevin, Kevin bepaalde de agenda's van ons, dat is er nu niet meer. Maar wat er wel is hoe nu om te gaan met het missen van dit alles.  Met het missen van de zorg die je moet verlenen. Met het missen van invulling aan de dag geven. Met het missen van een grap, een lach, hoe ziek hij ook was. Met het missen van Kevin. Wat had ik nog graag gezorgd en wat had ik graag gehoord dat hij om vla met slagroom vroeg.
Het is stil en leeg. Niets lijkt meer wat het was. Het voelt alsof er iets van me is afgerukt, ontnomen.
In alles wat ik doe of zeg, zit een onderlaag. Het is een onderlaag van gemis en verdriet die ik voel in mijn lijf en die een constant wee-gevoel geeft. Daarentegen wil mijn verstand er nog steeds niet aan en zijn er momenten, hoe raar dat ook is,  dat ik er niet aan denk. Als ik er bewust wel aan denk dan komt het echter keihard binnen.

Als Kevin voor bepaalde of onbepaalde tijd in het ziekenhuis was en weer thuiskwam, dan moest altijd de  balans opnieuw gevonden worden, weer even wennen aan het met elkaar zijn. Nu is die balans definitief weg binnen ons gezin. Het is als vier poten onder een tafel waarvan er één afgebroken is, we staan letterlijk uit het lood. We zullen met z'n drieën opnieuw het evenwicht moeten vinden, ieder op zijn eigen manier om uiteindelijk weer tot één geheel te komen. Dat zal tijd nodig hebben.
We zijn moe en hebben weinig energie iets te ondernemen. We ruimen thuis een beetje op en proberen af en toe iets voor de zaak te doen want ondertussen ligt er een behoorlijke stapel om mijn bureau.
Tot nu toe had Eric steeds de boodschappen gedaan maar vanmiddag waren we samen gegaan. Wat normaal de gewoonste zaak van de wereld is moet ik me nu echt toe zetten. Het voelt vreselijk onzinnig.
Tirza is afgelopen donderdag en vrijdag even naar school geweest om de drempel niet te hoog te laten worden en dat is goed gegaan. Ze is van plan om vanaf morgen hele dagen te gaan proberen. Ze houdt zich goed en relativeert daar waar nodig. Afgelopen weekend is ze mee geweest op het VOKK-kamp. Toen ze zich hiervoor opgaf, zou Kevin ook meegaan. Nu ging ze alleen. Ze wist dat Anne-Wil en Ruben er ook zouden zijn en dat was reden genoeg toch te gaan. Ze heeft er erg van genoten, ook mede dankzij de geweldige vrijwilligers.
Ik vind het knap hoe ze het doet en zich staande houdt. Dappere meid!

De KanjerKetting was erg belangrijk voor Kevin en zijn wens was hiervoor geld op te halen bij de condoleance en de uitvaart. In totaal is er een bedrag gedoneerd van €1578,65! Er kwam zelfs geld binnen via de post of werd afgegeven aan de deur. Waarschijnlijk is het bedrag nog hoger want ik heb van veel mensen gehoord die hier niet aanwezig waren dat zij direct zouden doneren. En wat te denken van Sanja die de ketting van Kevin voor tien jaar heeft geadopteerd, en nog meer mensen die een ketting en/of kralen hebben geadopteerd ter nagedachtenis aan Kevin? We zijn hier heel erg blij mee!

Waar we ook blij en dankbaar voor zijn, is voor alle steunbetuigingen. Het huis is nog altijd één bloemenzee en de brievenbus loopt over van de kaarten. Wat is het fijn dat er zo meegeleefd wordt.
Het gemis van Kevin is niet alleen voelbaar bij ons maar bij velen om ons heen.

"Wat ben je bijzonder: mooi van binnen, mooi van buiten..."