Dinsdag 13 maart- Eén dag later

Wat een absurde week hebben we achter de rug. Kevin was thuis bij ons, daar waar hij hoort en dat was goed. Zo konden we bij hem gaan zitten wanneer we dat wilden en was hij er toch nog altijd "bij" voor mijn gevoel.
Wat is dat toch raar: in aanloop naar de crematie en alles erom heen heb je een week dat je zo geleefd wordt. Het is onvermijdelijk maar het klopt niet: de vreselijkste dagen uit je leven waarin je eigenlijk helemaal niets wilt behalve rust en zijn met de mensen waarmee je zijn wilt, moet je juist van alles. Misschien nog wel meer dan normaal want er zit toch wel een tijdsdruk op. We waren blij dat Kevin pas een volle week later gecremeerd zou worden, dat gaf enigszins rust en ruimte daar waar het kon.

Vrijdag 9 maart hielden we 's middags en 's avonds condeleance. Het voelde echt niet goed om Kevin in de kist te leggen en met hem ergens naar een kille zaal te gaan en vervolgens weer terug naar huis   en daarmee waren we er snel over eens dat we de condeleance thuis zouden doen. Organisatorisch klopte alles en het liep supergoed, mede dankzij onmisbare hulp die erop toezag dat alles in goede banen werd geleid.  Heel veel mensen zijn afscheid komen nemen van Kevin. Dat heeft ons enorm goed gedaan en we voelden ons heel erg gesteund door alle lieve woorden. We waren overdonderd door de enorme bloemenzee aan het eind van de dag! Er zijn zoveel boeketten en bloemstukken gegeven.
Het was Kevin's wens dat er gedoneerd kon worden voor de KanjerKetting, ook hier is massaal gehoor aan gegeven.
 We waren achteraf zo blij dat we dit alles thuis hadden gedaan, in onze eigen huiskamer, in onze eigen sfeer, omringt door zoveel warmte en liefde van iedereen. Hier kijken we met een heel goed gevoel op terug.

Zaterdag en zondag hebben we bewust als rustdagen aangehouden. De laatste dagen met ons vieren.....
Hoe kan het dat het maar niet doordringt in je hoofd wat er werkelijk gaande is? Het gevoel van in een hele slechte film te zitten bleef hardnekkig standhouden, die film zou zo dadelijk afgelopen zijn en dan was alles weer gewoon, dan gingen we weer over tot de orde van de dag. Gewoon... alsof het gewoon is dat je kind zo ziek is.
Ergens zit er een klein luikje in m'n hoofd en als ik ruimte bied dat te openen dan weet ik heel goed dat het definitieve nu waarheid is maar het lijkt wel of die wetenschap te groot is om het te bevatten. Misschien kan dat simpelweg ook niet en moet het wel gedoseerd worden, wil je niet gek van verdriet en onmacht worden.

Gisteren, 12 maart, de dag van de crematie. Het definitieve afscheid. Het is een prachtige dag. Kevin hield van de zon, dit kan geen toeval zijn!
 Doordat Kevin nog zo lang bij ons is geweest hadden we alledrie een soort berusting, net alsof we er aan toe waren. De pijn zit in het feit dat je hem niet meer kunt aanraken, knuffelen, aai over z'n bol kunt geven maar voor ons was het moment daar om afscheid te gaan nemen van hem. In alle rust hebben we Kevin met ons drieën in zijn kist gelegd en even later de deksel gesloten.
Eerder in de week hadden vriendinnen, neefjes en nichtjes de kist beschilderd met bloemen en vrolijke kleuren en heeft ieder een wens voor Kevin opgeschreven. Zo is het een prachtige, unieke kist geworden.
We hebben Kevin in onze eigen auto vervoerd en met een lange stoet van auto's van familie en vrienden zijn we naar het crematorium gereden.
Ook daar hebben we Kevin omringd met alles wat hem lief is: de KanjerKetting op de kist,  de kist op zijn  droomdeken. Ieder had een enkele bloem meegenomen wat juist door de georganiseerde chaos een prachtig geheel vormde bovenop de kist. En ook hier was het de zon die volop scheen en de zaal een prachtig licht gaf.
Het was een emotioneel samenzijn,  er zijn mooie woorden gesproken en door het besloten karakter voelde het intiem en warm. Het was fijn dit te delen met de mensen die belangrijk voor ons zijn.
Eric, Tirza en ik zijn tot het allerlaatste moment bij Kevin gebleven. Daarna troffen we iedereen bij ons thuis waar we het glas met elkaar hebben geheven om een toost uit te brengen op Kevin en op het leven.
Als laatste groet aan Kevin hebben we oranje balonnen opgelaten met een kaartje waarop ieder een wens kon schrijven om hem mee te geven op zijn reis. Door de prachtige blauwe lucht hebben we de balonnen zo lang kunnen zien totdat ze echt te hoog waren. Ik vond dat een heel bijzonder moment.

En dan vandaag. De eerste dag van een leven zonder Kevin. Nu zijn we met ons drieën.
Toen ik vanochtend wakker werd drong de harde waarheid direct door. Het gaf me een enorme dreun die een golf van misselijkheid veroorzaakte. Eigenlijk wilde ik m'n bed niet uit, ik wilde niet buiten de veiligeheid van mijn slaapkamer. Ik wilde niet naar beneden waar in plaats van  het bed met Kevin  nu bloemen staan. Daar waar ik gister geen tranen had, had ik ze vandaag in overvloed.
Vanmiddag hebben we een flinke wandeling gemaakt en dat was heerlijk. Maar hoe bizar is het om te beseffen dat we in drieenhalf jaar tijd niets meer spontaan met ons drieën hebben kunnen doen?
Altijd was er iemand bij Kevin of moesten we rekening met hem houden. Dat gevoel is verwarrend en heel onwennig. Het zal tijd nodig hebben. Veel tijd, ben ik bang.