Vrijdag 30 maart - Tellen

 Kevin is 25 dagen geleden overleden en het is 18 dagen geleden dat hij voor het laatst lijfelijk bij ons was en wij hem een laatste knuffel gaven. Ik tel de dagen zoals je die ook telt als je kindje net geboren is. Op een gegeven moment ga je weken tellen, en dan maanden en uiteindelijk jaren.
Zal ik dat nu ook gaan doen? Wat tel ik dan? De dagen zonder Kevin? De weken van gemis? De maanden vol verdriet?
Elke dag is er één die me steeds verder af duwt van het leven samen met Kevin. Nu is er een leven zonder Kevin.
Soms voelt het als pas 25 dagen maar soms voelt het ook als al 25 dagen. Wat is tijd een rekbaar begrip. Alles heeft tijd nodig, wordt er gezegd. Alles op z'n tijd en de tijd zal het leren. Het zijn clichés maar clichés kloppen altijd. De pijn die nu mijn lijf binnen dringt door het gat wat geslagen is, zal die op den duur minder worden?
De leegte is onnoemelijk om ons heen. Nu de adrenaline van de eerste periode weg is, wordt het elke dag leger en zwaarder.  Dat gevoel is nu veel meer aanwezig dan verleden week. Het gevoel komt en gaat en kan per dag wisselen, of per dagdeel of zelfs per uur. Is dit wat men missen noemt? Of is het rouwen?

We proberen ons leven te leven en doen de dagelijkse dingen. We willen ook wel weer graag dingen oppakken, dat is ook hoe we zijn. Eric gaat af en toe weer naar de winkel en ik werk thuis wat. Tirza gaat naar school maar hele dagen vallen haar zwaar. We zijn alle drie heel erg moe en het tempo waarin we dingen doen, ligt laag. En ondanks dat ik bewust de dagen beleef, heb ik ook  het gevoel dat de dagen zich aaneen rijgen en zo aan me voorbij zweven. Ik ben er wel maar ook weer niet.

We krijgen nog steeds kaarten met lieve en warme woorden en er wordt zelfs nog steeds geld gedoneerd voor de KanjerKetting. Wat heeft Kevin een mooi iets in gang gezet en wat hebben veel mensen gehoor gegeven aan zijn wens. Dat zou hij echt geweldig hebben gevonden.

5 maart. De wereld stond stil.
Het enorme gat wat geslagen is in mijn hart zal nooit meer gedicht worden. Alhoewel, misschien toch wel. Het zal opgevuld worden met de liefde die ik heb voor Kevin en door zijn liefde die hij bij ons achterlaat.
De grootste daad van liefde die ik kan doen voor jou, is loslaten. Ik laat je gaan zodat je je weg kunt vinden en nu moet ik leren je op een andere manier vast te houden.

Je bent een prachtig en bijzonder kind en ik ben blij dat je ons kind was en dat wij jouw ouders mochten zijn.

Dag lieverd.

(deel van mijn woorden voor Kevin tijdens de uitvaart)