Hoi Lieverd,
weet je nog dat we dagen konden vullen met het maken van een legpuzzel? De eettafel werd ontruimd en dagenlang in gebruik genomen. Verslaafd waren we. En niet alleen wij, bezoek kon ook vaak de verleiding niet weerstaan en schoof aan om een paar stukjes aan te passen.Toen je voor de beenmergtransplantatie naar het WKZ moest, gingen er een paar puzzels mee, nog nieuw in doos en dus nog niet blootgesteld aan bacteriën. Ook daar was het een heerlijk tijdverdrijf. Jij nam altijd een foto met je iphone als we er weer één af hadden. Puzzels maken is ontspannend, je hoeft er niet bij na te denken, je kunt ondertussen een beetje kletsen of naar muziek luisteren terwijl je je gedachten de vrije loop kunt laten. Wat begint als een onoverzichtelijke bende wordt langzaam maar zeker een geheel.
Ik moet eraan denken omdat de paradox met mijn leven op dit moment groot is. De puzzelstukken liggen door elkaar, soms lijkt het of er opeens een stukje past maar later blijkt het toch niet zo te zijn. Ik ben zoekende naar passende stukjes maar vind ze niet. Niets voegt meer, niets past meer.
Zullen de stukjes ooit nog weer op hun plaats liggen en een geheel vormen? Of zal ook dan alles regelmatig weer door elkaar worden gehusseld? Compleet wordt de puzzel niet meer en dat ene stukje zal ik hoe dan ook altijd blijven zoeken.
In de herfstvakantie waren we een week naar Duitsland, samen met Nico, Sandra en Selma. Dit doen we al sinds jullie klein waren. Het was moeilijk de eerste keer zonder jou. Verleden jaar was je er nog bij en ondanks dat je in de rolstoel zat heb je er toch van genoten, zoals je van al dit soort dingen kon genieten. Misschien wel juist omdat je wereld noodgedwongen zo klein geworden was. Het was een fijne week, niet in de laatste plaats door het prachtige weer en de mooie natuur maar vooral door het samenzijn en de gesprekken die vaak over jou gingen. De herinnering is mooi maar ook zuur, het was één van je laatste betere weken verleden jaar.
Morgen is er een herdenkingsdienst in het WKZ voor overleden kinderen. Ik ga erheen met gemengde gevoelens. Ik weet dat het heftig zal zijn maar ik vind het ook fijn mensen te treffen die we hebben leren kennen en waarmee we door onze kinderen verbonden zijn. Maar het is ook weer iets afsluiten, en dat wil ik niet. Ik wil niets afsluiten wat met jou te maken heeft.
Ik zie op tegen de tijd die komen gaat. Verleden jaar ging je op 14 november het ziekenhuis in om er vlak voor Kerst weer uit te komen. Het is nooit meer geworden wat het was.
Dagen en data staan gegrift in mijn geheugen. Ik haal het terug om eraan te denken, ik ben soms bang dat ik dingen ga vergeten. Ik wíl er aan denken. Ik wíl de pijn voelen, want zolang ik de pijn voel kan ik het niet vergeten. En denken aan data en gebeurtenissen is nog mijn enige houvast aan een leven met jou.
Maandag 5 november is het acht maanden zonder jou. We missen je enorm en dat lijkt alsmaar meer te worden. Er zijn momenten dat het goed gaat, dat ik me energiek voel en zelfs kan genieten. Er zijn ook momenten dat ik misselijk van verdriet ben en me verlaten en radeloos voel. Ik moet dan vaak aan jou denken, jij die maar dapper doorging zonder te klagen, altijd alles relativerend met een dosis humor. Daardoor hield je het overzichtelijk voor jezelf.
Misschien moet ik maar weer 's een puzzel gaan maken, misschien helpt het de chaos enigszins overzichtelijk te krijgen.
vrijdag 2 november 2012
zondag 16 september 2012
Zondag 16 september - Over gisteren en nog meer
Hoi Lieverd,
terugkijkend op gisteren wil ik je toch nog het een en ander vertellen. Ik wil je vertellen dat het uiteindelijk toch een mooie dag is geworden. Ik zag er erg tegenop, de hele week zaten er een aantal bakstenen in mijn maag die niet van plan waren te vertrekken en hardnekkig op hun plaats bleven.
Vandaag is het iets minder maar niet weg. Eigenlijk is het sinds je overlijden nooit meer "knoop-vrij" geweest in mijn maag.
Ik vind de verjaardagen van de kinderen altijd speciaal, het is tenslotte de dag dat ik het leven mocht geven aan hen. Ik weet nog precies wat ik deed op de avond voor je geboorte: ik was eerst naar de verloskundige geweest, je vader was bezig met verlichting in de keuken (want we waren net verhuisd) en ik zat naar Ajax te kijken die speelden in de Champions League. Ik grapte nog naar je vader dat het een wedstrijd was om weeën van te krijgen wat prompt de volgende ochtend gebeurde.
Toen ik vanochtend beneden kwam en de bloemenzee rond jouw foto zag vond ik dat mooi en triest tegelijk. Mooi omdat er zo aan je gedacht is en triest omdat er op deze manier aan je gedacht moet worden.
15 September was vier jaar geleden de dag dat je ziek werd. Hoe bizar is dat? Dat kan ik nooit meer loskoppelen van elkaar.
Iedereen had gister iets meegebracht en zo ons veel werk uit handen genomen. Hulp was van tevoren aanwezig om alles klaar te zetten en te helpen met praktische dingen. Zonder had ik het niet gered. Normaal ben ik redelijk efficiënt en gestructureerd maar op dit soort dagen zorgt een bepaalde onrust ervoor dat ik loop te dralen en mijn handen en hoofd geen overeenkomst kunnen sluiten met elkaar.
We zijn begonnen met een toost uit te brengen op jou, op het feit dat je 18 jaar geleden geboren bent. Er heerste een soort beladenheid, iedereen weet waarom we bij elkaar zijn maar het voelt dubbel. Ik hoopte door dat te benoemen het iets luchtiger te maken. Tirza en Jennifer hadden muffins gebakken, ook in jouw Mickey Mouse-vorm die je in februari gekocht had in Disney World. Op de televisie lieten we een fotopresentatie van jou zien. Ik heb het vaak gezien, we kijken deze met regelmaat maar vanochtend kwam het hard aan. Van een onbezorgd, vrolijk kind naar een prachtige maar moegestreden knul.
We hebben gegeten, Italiaans uiteraard. Daarna hebben we 18 oranje ballonnen met persoonlijke woorden aan jou opgelaten. Ballonnen die op de wind hun weg zochten naar jou.
Het was fijn om mensen om ons heen te hebben op deze dag en wat ik van de meeste begreep is dat zij het ook fijn vonden bij ons te zijn en dit met elkaar te delen. Er is veel over je gesproken. Het is heerlijk om over jou te praten, al gaat dat vaak met een lach en een traan. Dat mag ook en dat moet misschien zelfs wel.
We hebben de dag vorm gegeven zoals jij het graag wilde en gegeten wat jij lekker vond. We zijn enorm verwend met kaarten, bloemen en cadeautjes, daar had je ook erg van genoten.
Op deze manier hebben we de dag ingekleurd, in jouw nagedachtenis. Het klopt niet, verjaardag vieren zonder de jarige, dat gevoel blijft maar het was toch een mooie dag. Het was goed zo.
Dikke knuffel
terugkijkend op gisteren wil ik je toch nog het een en ander vertellen. Ik wil je vertellen dat het uiteindelijk toch een mooie dag is geworden. Ik zag er erg tegenop, de hele week zaten er een aantal bakstenen in mijn maag die niet van plan waren te vertrekken en hardnekkig op hun plaats bleven.
Vandaag is het iets minder maar niet weg. Eigenlijk is het sinds je overlijden nooit meer "knoop-vrij" geweest in mijn maag.
Ik vind de verjaardagen van de kinderen altijd speciaal, het is tenslotte de dag dat ik het leven mocht geven aan hen. Ik weet nog precies wat ik deed op de avond voor je geboorte: ik was eerst naar de verloskundige geweest, je vader was bezig met verlichting in de keuken (want we waren net verhuisd) en ik zat naar Ajax te kijken die speelden in de Champions League. Ik grapte nog naar je vader dat het een wedstrijd was om weeën van te krijgen wat prompt de volgende ochtend gebeurde.
Toen ik vanochtend beneden kwam en de bloemenzee rond jouw foto zag vond ik dat mooi en triest tegelijk. Mooi omdat er zo aan je gedacht is en triest omdat er op deze manier aan je gedacht moet worden.
15 September was vier jaar geleden de dag dat je ziek werd. Hoe bizar is dat? Dat kan ik nooit meer loskoppelen van elkaar.
Iedereen had gister iets meegebracht en zo ons veel werk uit handen genomen. Hulp was van tevoren aanwezig om alles klaar te zetten en te helpen met praktische dingen. Zonder had ik het niet gered. Normaal ben ik redelijk efficiënt en gestructureerd maar op dit soort dagen zorgt een bepaalde onrust ervoor dat ik loop te dralen en mijn handen en hoofd geen overeenkomst kunnen sluiten met elkaar.
We zijn begonnen met een toost uit te brengen op jou, op het feit dat je 18 jaar geleden geboren bent. Er heerste een soort beladenheid, iedereen weet waarom we bij elkaar zijn maar het voelt dubbel. Ik hoopte door dat te benoemen het iets luchtiger te maken. Tirza en Jennifer hadden muffins gebakken, ook in jouw Mickey Mouse-vorm die je in februari gekocht had in Disney World. Op de televisie lieten we een fotopresentatie van jou zien. Ik heb het vaak gezien, we kijken deze met regelmaat maar vanochtend kwam het hard aan. Van een onbezorgd, vrolijk kind naar een prachtige maar moegestreden knul.
We hebben gegeten, Italiaans uiteraard. Daarna hebben we 18 oranje ballonnen met persoonlijke woorden aan jou opgelaten. Ballonnen die op de wind hun weg zochten naar jou.
Het was fijn om mensen om ons heen te hebben op deze dag en wat ik van de meeste begreep is dat zij het ook fijn vonden bij ons te zijn en dit met elkaar te delen. Er is veel over je gesproken. Het is heerlijk om over jou te praten, al gaat dat vaak met een lach en een traan. Dat mag ook en dat moet misschien zelfs wel.
We hebben de dag vorm gegeven zoals jij het graag wilde en gegeten wat jij lekker vond. We zijn enorm verwend met kaarten, bloemen en cadeautjes, daar had je ook erg van genoten.
Op deze manier hebben we de dag ingekleurd, in jouw nagedachtenis. Het klopt niet, verjaardag vieren zonder de jarige, dat gevoel blijft maar het was toch een mooie dag. Het was goed zo.
Dikke knuffel
zaterdag 15 september 2012
Zaterdag 15 september - Lieve Kevin
Lieverd,
15 september 1994
Die dag werd ik moeder. En moeder ben je voor altijd, voor de rest van je leven. 9 Maanden had ik je onder mijn hart gedragen en na een niet al te makkelijke bevalling, kon ik je nu in mijn armen houden. We waren dolgelukkig met je. Je was een heerlijk kind, vrolijk en goedlachs.
Maar je kon ook ernstig zijn. Je was een denker en dacht over de meeste dingen niet lichtzinnig. Maar hoe serieus je over allerlei zaken ook kon zijn, je nam jezelf niet al te serieus. Zelfspot en humor heb je altijd gehad. Later in je leven bleek het een gouden combinatie die je ver heeft gebracht en overeind hield.
15 september 2008
"Kevin's bloed ziet er niet goed uit, ik heb voor morgen een afspraak gemaakt bij de kinderarts".
Met die mededeling werd ik om twee uur gebeld door de huisarts. 's Morgens was er bloed geprikt omdat je al een poosje niet lekker was en aan het kwakkelen bleef. De dag ervoor hadden we je verjaardag gevierd maar je was eigenlijk te ziek om er van te genieten. Het meeste ging langs je heen, je zat bijna apatisch voor je uit te kijken. Je liet je gedwee naar bed brengen toen we voelden dat je koortsig werd. Waar we eerst dachten aan de Ziekte van Pfeiffer, begreep ik na het telefoontje dat dit het in ieder geval niet zou zijn.
De kinderarts melde ons dat ze alvast "een lijntje" had gelegd naar de oncologie-afdeling van het AMC. Eric en ik keken elkaar niet-begrijpend aan. Gaat het nu opeens over kanker? Bij ons kind?
Er volgde een week van veel bloedonderzoeken en vele gesprekken. Het beeld was zorgwekkend: je werd alsmaar zieker, de cellen bleven dalen en de koorts stijgen, koortspieken van over de 40 graden waren geen uitzondering. Een week later werd je opgenomen op de tienerafdeling van het AMC en volgde de eerste beenmerg, -en lumbaalpunctie en een bot-biopt. Je kreeg heel veel onderzoeken en minstens zoveel specialisten stonden aan je bed. Je ziektebeeld voldeed niet aan de klassieke acute leukemie en dat was de reden dat er gezocht werd wat het wel kon zijn want dat je behoorlijk ziek was, was meer dan duidelijk. De lijst was lang. Na een week echter mocht je naar huis. De koorts was weg en de cellen waren weer redelijk normaal. Dit was het begin van een stormachtige periode waarin het nooit meer rustig zou worden. Dat is vandaag vier jaar geleden.
15 september 2012
Vandaag is het je geboortedag. Je zou 18 geworden zijn. Een prachtige leeftijd die een nieuwe fase inluidt. Je had je zo verheugd rijlessen te kunnen gaan nemen. Wat hadden we graag de lesauto voor zien komen rijden vandaag.
Het is je geboortedag maar jij bent er niet bij om het samen met ons te vieren. Geen cadeaus op bed, geen "lang zal je leven" zingen, geen slingers, geen verjaardagsontbijt.
Ik steek de kaars bij je aan en kijk extra lang naar je foto. De tranen komen. De knoop in mijn maag die er al de hele week zit wordt nog 's extra stevig aangetrokken.
Je hechtte veel waarde aan het vieren van je verjaardag, het liefst met zo veel mogelijk mensen en zo veel mogelijk eten. bij voorkeur Italiaans. In die nagedachtenis "vieren" we vandaag jouw geboortedag met familie en vrienden. Het is fijn om mensen om ons heen te hebben die ons lief zijn en waarvan we weten dat jij een plekje hebt in hun harten. Ik zeg bewust "vieren" want het feit dat jij 18 jaar geleden geboren bent moet gevierd worden. We hebben ruim 17 jaar van je genoten. Je was mijn eerstgeborene en dat zul je altijd blijven.
Dikke kus
15 september 1994
Die dag werd ik moeder. En moeder ben je voor altijd, voor de rest van je leven. 9 Maanden had ik je onder mijn hart gedragen en na een niet al te makkelijke bevalling, kon ik je nu in mijn armen houden. We waren dolgelukkig met je. Je was een heerlijk kind, vrolijk en goedlachs.
Maar je kon ook ernstig zijn. Je was een denker en dacht over de meeste dingen niet lichtzinnig. Maar hoe serieus je over allerlei zaken ook kon zijn, je nam jezelf niet al te serieus. Zelfspot en humor heb je altijd gehad. Later in je leven bleek het een gouden combinatie die je ver heeft gebracht en overeind hield.
15 september 2008
"Kevin's bloed ziet er niet goed uit, ik heb voor morgen een afspraak gemaakt bij de kinderarts".
Met die mededeling werd ik om twee uur gebeld door de huisarts. 's Morgens was er bloed geprikt omdat je al een poosje niet lekker was en aan het kwakkelen bleef. De dag ervoor hadden we je verjaardag gevierd maar je was eigenlijk te ziek om er van te genieten. Het meeste ging langs je heen, je zat bijna apatisch voor je uit te kijken. Je liet je gedwee naar bed brengen toen we voelden dat je koortsig werd. Waar we eerst dachten aan de Ziekte van Pfeiffer, begreep ik na het telefoontje dat dit het in ieder geval niet zou zijn.
De kinderarts melde ons dat ze alvast "een lijntje" had gelegd naar de oncologie-afdeling van het AMC. Eric en ik keken elkaar niet-begrijpend aan. Gaat het nu opeens over kanker? Bij ons kind?
Er volgde een week van veel bloedonderzoeken en vele gesprekken. Het beeld was zorgwekkend: je werd alsmaar zieker, de cellen bleven dalen en de koorts stijgen, koortspieken van over de 40 graden waren geen uitzondering. Een week later werd je opgenomen op de tienerafdeling van het AMC en volgde de eerste beenmerg, -en lumbaalpunctie en een bot-biopt. Je kreeg heel veel onderzoeken en minstens zoveel specialisten stonden aan je bed. Je ziektebeeld voldeed niet aan de klassieke acute leukemie en dat was de reden dat er gezocht werd wat het wel kon zijn want dat je behoorlijk ziek was, was meer dan duidelijk. De lijst was lang. Na een week echter mocht je naar huis. De koorts was weg en de cellen waren weer redelijk normaal. Dit was het begin van een stormachtige periode waarin het nooit meer rustig zou worden. Dat is vandaag vier jaar geleden.
15 september 2012
Vandaag is het je geboortedag. Je zou 18 geworden zijn. Een prachtige leeftijd die een nieuwe fase inluidt. Je had je zo verheugd rijlessen te kunnen gaan nemen. Wat hadden we graag de lesauto voor zien komen rijden vandaag.
Het is je geboortedag maar jij bent er niet bij om het samen met ons te vieren. Geen cadeaus op bed, geen "lang zal je leven" zingen, geen slingers, geen verjaardagsontbijt.
Ik steek de kaars bij je aan en kijk extra lang naar je foto. De tranen komen. De knoop in mijn maag die er al de hele week zit wordt nog 's extra stevig aangetrokken.
Je hechtte veel waarde aan het vieren van je verjaardag, het liefst met zo veel mogelijk mensen en zo veel mogelijk eten. bij voorkeur Italiaans. In die nagedachtenis "vieren" we vandaag jouw geboortedag met familie en vrienden. Het is fijn om mensen om ons heen te hebben die ons lief zijn en waarvan we weten dat jij een plekje hebt in hun harten. Ik zeg bewust "vieren" want het feit dat jij 18 jaar geleden geboren bent moet gevierd worden. We hebben ruim 17 jaar van je genoten. Je was mijn eerstgeborene en dat zul je altijd blijven.
Dikke kus
donderdag 30 augustus 2012
Donderdag 30 augustus - Lieve Kevin
Lieverd van me,
woorden gonzen door m'n hoofd, zinnen, flarden van gesprekken met jou, beelden van jou. Je bent altijd in mijn gedachten, niet altijd op de voorgrond maar altijd wel latent aanwezig en oproepbaar op elk moment. Het bewust denken aan jou kan ik nog altijd niet zonder pijn te voelen. Doseren lukt niet altijd, geest en lijf voeren ieder een eigen strijd en werken lang niet altijd samen.
Thuiskomen na de vakantie vond ik zwaar. Het was fijn jouw spullen weer om me heen te hebben maar er was ook de confrontatie met jouw niet-zijn. Het viel als een blok op me. Ik kon niet over je praten of naar je foto kijken zonder tranen, zo sterk had ik dat nog niet eerder.
De vakantie. We waren eerst met z'n drieën geweest en later nog een keer met Tirza's vriendin Jennifer. Het was goed dat we het op deze manier hebben gedaan. Ik vond het fijn tijd te hebben met ons drieën, hoe wrang het ook was. Ons gezin bestaat uit 4 maar het feit ligt daar, we zijn nog met 3, we zullen het in ons leven moeten gaan passen.
Dat Jennifer met ons mee was op de andere vakantie was ook fijn en gezellig. We vonden het heerlijk weer in Italië te zijn, jouw favoriete land. We hebben veel over je gepraat en vaak gezegd hoe graag je hier bij had willen zijn. Wat zou je genoten hebben.
En nu is de vakantie bijna voorbij. Maandag begint weer een nieuw schooljaar. Dat is altijd een beetje speciaal gevoel. Niets lijkt zo duidelijk weer te geven dat er weer een stap voorwaarts wordt gezet: een nieuw begin van een volgend jaar, een volgende klas, bijna het einde van de zomer. En zo glijden we van week naar maand en van seizoen naar seizoen.
Volgende week is het zes maanden na jouw overlijden, een half jaar. Het zegt me weinig. De tijd lijkt zich als een waas aan me voorbij te trekken. Zes maanden......het zou gisteren kunnen zijn. Ondanks dat ik verder leef, werk, leuke dingen doe lijkt alles naar de achtergrond te verdwijnen, overschaduwd door die ene gebeurtenis die mijn leven voorgoed heeft veranderd.
En toch, schat, gaat het goed met mij, met ons. We gaan verder, maken plannen, genieten en kunnen nog altijd lachen. Alles dwars door het gemis heen. De gouden rand is nu zilver. En dat vind ik ook best mooi.
Dikke kus
woorden gonzen door m'n hoofd, zinnen, flarden van gesprekken met jou, beelden van jou. Je bent altijd in mijn gedachten, niet altijd op de voorgrond maar altijd wel latent aanwezig en oproepbaar op elk moment. Het bewust denken aan jou kan ik nog altijd niet zonder pijn te voelen. Doseren lukt niet altijd, geest en lijf voeren ieder een eigen strijd en werken lang niet altijd samen.
Thuiskomen na de vakantie vond ik zwaar. Het was fijn jouw spullen weer om me heen te hebben maar er was ook de confrontatie met jouw niet-zijn. Het viel als een blok op me. Ik kon niet over je praten of naar je foto kijken zonder tranen, zo sterk had ik dat nog niet eerder.
De vakantie. We waren eerst met z'n drieën geweest en later nog een keer met Tirza's vriendin Jennifer. Het was goed dat we het op deze manier hebben gedaan. Ik vond het fijn tijd te hebben met ons drieën, hoe wrang het ook was. Ons gezin bestaat uit 4 maar het feit ligt daar, we zijn nog met 3, we zullen het in ons leven moeten gaan passen.
Dat Jennifer met ons mee was op de andere vakantie was ook fijn en gezellig. We vonden het heerlijk weer in Italië te zijn, jouw favoriete land. We hebben veel over je gepraat en vaak gezegd hoe graag je hier bij had willen zijn. Wat zou je genoten hebben.
En nu is de vakantie bijna voorbij. Maandag begint weer een nieuw schooljaar. Dat is altijd een beetje speciaal gevoel. Niets lijkt zo duidelijk weer te geven dat er weer een stap voorwaarts wordt gezet: een nieuw begin van een volgend jaar, een volgende klas, bijna het einde van de zomer. En zo glijden we van week naar maand en van seizoen naar seizoen.
Volgende week is het zes maanden na jouw overlijden, een half jaar. Het zegt me weinig. De tijd lijkt zich als een waas aan me voorbij te trekken. Zes maanden......het zou gisteren kunnen zijn. Ondanks dat ik verder leef, werk, leuke dingen doe lijkt alles naar de achtergrond te verdwijnen, overschaduwd door die ene gebeurtenis die mijn leven voorgoed heeft veranderd.
En toch, schat, gaat het goed met mij, met ons. We gaan verder, maken plannen, genieten en kunnen nog altijd lachen. Alles dwars door het gemis heen. De gouden rand is nu zilver. En dat vind ik ook best mooi.
Dikke kus
vrijdag 3 augustus 2012
Donderdag 2 augustus - Lieve Kevin
Lieve Kevin,
15 Jaar geleden werd op een hele warme zomerse dag een mooi meisje geboren. Vanaf het eerste moment was je lief voor haar. Vandaag was het de eerste verjaardag van Tirza zonder jou. Tirza had er minder last van dan wij, ze was jarig en wilde dat ook zijn wat overigens niet meer dan terecht is. Ik moest vandaag net iets vaker aan je denken dan op andere dagen. Het gevoel niet compleet te zijn was vandaag net iets meer aanwezig. Het is een dubbel gevoel: aan de ene kant blijdschap en feest en aan de andere kant het gemis, dat strookt niet met elkaar. Ik probeerde er maar niet al te veel bij stil te staan, ik wilde me niet verliezen in het gevoel. Ik wilde er een leuke dag van maken en genieten van Tirza en haar vriendinnen. Dat is best goed gelukt als ik terugkijk.
We zijn met ons drieën op vakantie geweest. Dan sta je met z'n drieën op Schiphol waar we in februari nog met ons vieren waren. In het vliegtuig, aan het ontbijt, uit eten, uitstapjes maken, alles met z'n drieën. Het besef dat we voortaan met ons drieën zijn leek nu pas goed door te dringen. Het is niet voor een weekend of een week, het is echt voor altijd. Bij vlagen miste ik je heel erg maar we hebben ook veel over je gesproken, onderling maar ook veel met anderen en dat gaat met een lach en een traan. Tranen van verdriet en gemis maar lachen om mooie herinneringen of om een gek filmpje van jou.
Voor het eerst zonder jou op vakantie viel ons niet makkelijk maar we zijn blij dat we gegaan zijn. We waren nog altijd behoorlijk moe en verlangden erg naar uitrusten en zon. Ook dat is best goed gelukt.
Een jaar geleden begon je moeilijk te lopen en kreeg je veel pijn in je benen en heupen. Eigenlijk zo veel pijn dat je op bed moest liggen. Op 5 augustus hoorden we dat de leukemie terug was in het centrale zenuwstelsel. Dat was een enorme dreun. De beenmergtransplantatie was zo goed gegaan en we waren vol goede hoop dat we alles nu achter ons konden laten en voorzichtig aan een toekomst mochten gaan denken. Dat alles werd in één klap onder ons weggevaagd. Die datum staat in mijn geheugen gegrift.
5 Augustus is het 5 maanden geleden dat je bij ons bent weggevlogen. Op 5 augustus gaan we Tirza's 15e verjaardag vieren. Hoe kan dat allemaal zo samen vallen? Op die dag zul je voelbaar gemist worden, niet alleen bij ons maar bij iedereen die er zal zijn. Toch gaan we er een mooie dag van maken voor Tirza. Met en zonder jou.
Dikke kus
15 Jaar geleden werd op een hele warme zomerse dag een mooi meisje geboren. Vanaf het eerste moment was je lief voor haar. Vandaag was het de eerste verjaardag van Tirza zonder jou. Tirza had er minder last van dan wij, ze was jarig en wilde dat ook zijn wat overigens niet meer dan terecht is. Ik moest vandaag net iets vaker aan je denken dan op andere dagen. Het gevoel niet compleet te zijn was vandaag net iets meer aanwezig. Het is een dubbel gevoel: aan de ene kant blijdschap en feest en aan de andere kant het gemis, dat strookt niet met elkaar. Ik probeerde er maar niet al te veel bij stil te staan, ik wilde me niet verliezen in het gevoel. Ik wilde er een leuke dag van maken en genieten van Tirza en haar vriendinnen. Dat is best goed gelukt als ik terugkijk.
We zijn met ons drieën op vakantie geweest. Dan sta je met z'n drieën op Schiphol waar we in februari nog met ons vieren waren. In het vliegtuig, aan het ontbijt, uit eten, uitstapjes maken, alles met z'n drieën. Het besef dat we voortaan met ons drieën zijn leek nu pas goed door te dringen. Het is niet voor een weekend of een week, het is echt voor altijd. Bij vlagen miste ik je heel erg maar we hebben ook veel over je gesproken, onderling maar ook veel met anderen en dat gaat met een lach en een traan. Tranen van verdriet en gemis maar lachen om mooie herinneringen of om een gek filmpje van jou.
Voor het eerst zonder jou op vakantie viel ons niet makkelijk maar we zijn blij dat we gegaan zijn. We waren nog altijd behoorlijk moe en verlangden erg naar uitrusten en zon. Ook dat is best goed gelukt.
Een jaar geleden begon je moeilijk te lopen en kreeg je veel pijn in je benen en heupen. Eigenlijk zo veel pijn dat je op bed moest liggen. Op 5 augustus hoorden we dat de leukemie terug was in het centrale zenuwstelsel. Dat was een enorme dreun. De beenmergtransplantatie was zo goed gegaan en we waren vol goede hoop dat we alles nu achter ons konden laten en voorzichtig aan een toekomst mochten gaan denken. Dat alles werd in één klap onder ons weggevaagd. Die datum staat in mijn geheugen gegrift.
5 Augustus is het 5 maanden geleden dat je bij ons bent weggevlogen. Op 5 augustus gaan we Tirza's 15e verjaardag vieren. Hoe kan dat allemaal zo samen vallen? Op die dag zul je voelbaar gemist worden, niet alleen bij ons maar bij iedereen die er zal zijn. Toch gaan we er een mooie dag van maken voor Tirza. Met en zonder jou.
Dikke kus
donderdag 19 juli 2012
Donderdag 19 juli - Lieve Kevin
Lieve Schat,
ondanks dat je zo lang ziek bent geweest, ben ik laat begonnen met het bijhouden van een blog. Ik wilde het niet, had er geen behoefte aan en was er zelfs een beetje wars van. Ik stelde me in op het behandelingsplan van twee jaar en daarna zouden we klaar zijn, het achter ons laten en vervolgens door gaan met ons leven. Zo zwart-wit als ik het nu stel was het niet maar daar komt het min of meer op neer. Dit klinkt nu naïef, dat was ik toen ook. We wisten helemaal niets van de wereld waarin we terecht gekomen waren.
Afgelopen november ging het opeens zo slecht met je dat we echt bang waren dat je zou komen te overlijden. Opeens drong het tot me door dat als jij er niet meer zou zijn, jouw verhaal nergens stond en daarmee weg zou zijn. En dat heel weinig mensen maar wisten hoe het echt was geweest. Dat mocht niet gebeuren, je hebt zoveel meegemaakt, doorstaan en elke keer weer de moed en de kracht gevonden dapper door te gaan. Ik was bang dat ik op den duur zou vergeten wat er allemaal gebeurd is en dat wilde ik niet maar bovenal wilde ik jou recht doen en jouw verhaal vertellen.
In het begin las ik je voor wat ik had geschreven voordat ik het op het blog plaatste maar later hoefde dat niet meer van jou, je vond het wel best.
Toen ik eenmaal was begonnen met schrijven, bleek dat ik het heerlijk vond. Soms heb ik spijt dat ik er niet eerder mee begonnen ben. Tijdens het terughalen van gebeurtenissen merkte ik dat ik niet altijd meer wist waarom of hoe iets precies was gegaan. En helemaal niet wat m'n gevoel er op dat moment bij was. Feiten kun je wel terughalen en ik kan bedenken dat ik daar een bepaald gevoel bij had maar het échte voelen van dat moment, dat doe je niet meer.
Vakantie staat voor de deur. Het is een dubbel gevoel. We zien er naar uit, hebben erg behoefte aan
zon, warmte en vooral rust. Maar het klopt niet om op vakantie te gaan zonder jou. Het klopt niet om de koffer in te pakken zonder jouw kleren en om op Schiphol te staan met z'n drieën. Het is weer een stap die we nemen. Moeilijk maar we gaan het doen.
Missen doe ik je toch, waar ik ook ben, dat is niet plaatsgebonden. Je reist met ons mee, in onze gedachten en in ons hart.
ondanks dat je zo lang ziek bent geweest, ben ik laat begonnen met het bijhouden van een blog. Ik wilde het niet, had er geen behoefte aan en was er zelfs een beetje wars van. Ik stelde me in op het behandelingsplan van twee jaar en daarna zouden we klaar zijn, het achter ons laten en vervolgens door gaan met ons leven. Zo zwart-wit als ik het nu stel was het niet maar daar komt het min of meer op neer. Dit klinkt nu naïef, dat was ik toen ook. We wisten helemaal niets van de wereld waarin we terecht gekomen waren.
Afgelopen november ging het opeens zo slecht met je dat we echt bang waren dat je zou komen te overlijden. Opeens drong het tot me door dat als jij er niet meer zou zijn, jouw verhaal nergens stond en daarmee weg zou zijn. En dat heel weinig mensen maar wisten hoe het echt was geweest. Dat mocht niet gebeuren, je hebt zoveel meegemaakt, doorstaan en elke keer weer de moed en de kracht gevonden dapper door te gaan. Ik was bang dat ik op den duur zou vergeten wat er allemaal gebeurd is en dat wilde ik niet maar bovenal wilde ik jou recht doen en jouw verhaal vertellen.
In het begin las ik je voor wat ik had geschreven voordat ik het op het blog plaatste maar later hoefde dat niet meer van jou, je vond het wel best.
Toen ik eenmaal was begonnen met schrijven, bleek dat ik het heerlijk vond. Soms heb ik spijt dat ik er niet eerder mee begonnen ben. Tijdens het terughalen van gebeurtenissen merkte ik dat ik niet altijd meer wist waarom of hoe iets precies was gegaan. En helemaal niet wat m'n gevoel er op dat moment bij was. Feiten kun je wel terughalen en ik kan bedenken dat ik daar een bepaald gevoel bij had maar het échte voelen van dat moment, dat doe je niet meer.
Vakantie staat voor de deur. Het is een dubbel gevoel. We zien er naar uit, hebben erg behoefte aan
zon, warmte en vooral rust. Maar het klopt niet om op vakantie te gaan zonder jou. Het klopt niet om de koffer in te pakken zonder jouw kleren en om op Schiphol te staan met z'n drieën. Het is weer een stap die we nemen. Moeilijk maar we gaan het doen.
Missen doe ik je toch, waar ik ook ben, dat is niet plaatsgebonden. Je reist met ons mee, in onze gedachten en in ons hart.
Nu ik niet meer zoveel te schrijven heb over jouw wel en wee, mis ik het zelfs. Dat compenseer ik nu door af en toe iets aan jou te vertellen. Dat vind ik ook heel fijn. Toen je was overleden vroeg ik me af of ik nog wel door moest gaan met het blog, het ging immers over jou maar jij was er niet meer. Mijn insteek van het blog was dat ik het voor jou opschreef zodat je later, als je dat ooit zou willen, alles kon nalezen. En mocht je geen "later" gegund zijn, dan was het een monumentje wat ik voor jou oprichtte.
Het is het laatste geworden: een monumentje.
zondag 8 juli 2012
Zondag 8 juli - Lieve Kevin
Lieve Schat,
afgelopen week, anderhalve week viel me enorm zwaar. Sinds je overlijden heb ik het eigenlijk nog niet zo zwaar gehad. De tranen zaten hoog en vloeiden rijkelijk, de hele dag door, er was geen stoppen aan. Als dit een nieuwe fase in het rouwproces is, dan hoop ik dat de volgende fase niet al te lang op zich laat wachten. Hoe diep moet je gaan?
Het huilen vind ik niet erg, al komt het niet altijd op een handig moment. Als ik mijn tranen niet meer kan tegenhouden, weet ik dat ik over mijn grens ben. Ik wil zo graag van alles en ben gewend aan te pakken maar het gaat gewoon niet. Ik moet het erkennen.
Het is als lopen op een koord: kleine stapjes en niet te ver vooruit kijken anders val je ervan af. Je zou denken dat ik dat toch zo langzamerhand wel geleerd zou moeten hebben, al die tijd dat je ziek was deden we immers niet anders.
Afgelopen donderdag was het 5 juli, precies vier maanden na jouw overlijden. Voor de buitenwereld al vier maanden ("goh, is het alweer vier maanden?") voor ons pas vier maanden. Misschien is dat ook wat me zo verdrietig maakt, het lijkt wel of het echte leven zonder jou nu pas begint voor ons en tegelijkertijd besef ik heel goed dat alles om ons heen doorgaat: het schooljaar eindigt, vakantie gaat beginnen, iedereen maakt plannen om leuke dingen te gaan doen.
In de periode toen je zo ziek was en ook in de week na je sterven, werd er goed voor ons gezorgd. Familie en vrienden overlegden onderling over wat, wie, wanneer en hoe de zaken voor ons geregeld konden worden. Vragen en zeggen wat je nodig hebt blijft lastig, zelfs nog in deze situatie. Nu hoefden we nergens om te vragen, hoogstens instemmen met een voorstel.
Hulp is onmisbaar en onbetaalbaar. Dat hebben we de hele periode van je ziekte ervaren. Zonder hulp van mensen om ons heen hadden we het nog zoveel zwaarder gehad.
Vanaf de dag na de crematie viel dat grotendeels weg.
Het confronterende van dit alles is dat we merken juist nu grote moeite te hebben om de dagelijkse, praktische dingen te doen naast ons werk. In tegenstelling tot eerder is het nu niet vanwege de zorg voor jou maar het ontbreekt ons aan puf en zin om de dingen georganiseerd te krijgen. We willen graag maar het lukt niet altijd en dat frustreert soms.
Soms lijkt het of er geen enkele verbinding is tussen wat zich in mijn hoofd afspeelt en wat in mijn lijf. Ik wil altijd alles graag goed begrijpen maar ik kan het niet bevatten dat het gemis nog steeds intenser wordt en de leegte alsmaar leger. Ik kan niet anders dan het laten gebeuren. Ik kan niets doen om het gevoel te keren of ongedaan te maken.
Lieverd, weet je nog dat als we op vakantie gingen ieder van ons z'n favoriete muziek aan jou mocht doorgeven waar jij dan cd's mee maakte voor in de auto? Vannacht droomde ik dat je aan tafel zat toen ik thuis kwam. Ik zei tegen je: "je bent precies op tijd terug, nu kun je nog cd's voor ons maken"...........
Toen ik wakker werd realiseerde ik dat we het met de cd's van vorig jaar zullen moeten doen.
afgelopen week, anderhalve week viel me enorm zwaar. Sinds je overlijden heb ik het eigenlijk nog niet zo zwaar gehad. De tranen zaten hoog en vloeiden rijkelijk, de hele dag door, er was geen stoppen aan. Als dit een nieuwe fase in het rouwproces is, dan hoop ik dat de volgende fase niet al te lang op zich laat wachten. Hoe diep moet je gaan?
Het huilen vind ik niet erg, al komt het niet altijd op een handig moment. Als ik mijn tranen niet meer kan tegenhouden, weet ik dat ik over mijn grens ben. Ik wil zo graag van alles en ben gewend aan te pakken maar het gaat gewoon niet. Ik moet het erkennen.
Het is als lopen op een koord: kleine stapjes en niet te ver vooruit kijken anders val je ervan af. Je zou denken dat ik dat toch zo langzamerhand wel geleerd zou moeten hebben, al die tijd dat je ziek was deden we immers niet anders.
Afgelopen donderdag was het 5 juli, precies vier maanden na jouw overlijden. Voor de buitenwereld al vier maanden ("goh, is het alweer vier maanden?") voor ons pas vier maanden. Misschien is dat ook wat me zo verdrietig maakt, het lijkt wel of het echte leven zonder jou nu pas begint voor ons en tegelijkertijd besef ik heel goed dat alles om ons heen doorgaat: het schooljaar eindigt, vakantie gaat beginnen, iedereen maakt plannen om leuke dingen te gaan doen.
Je sterfdag was maandag 5 maart. Sindsdien is voor mij elke maandag de dag waarop ik weer een week erbij tel en elke 5e van de maand de dag waarop ik weer een maand tel dat je niet meer bij ons bent. Een enkeling in onze omgeving beseft wat die datum voor ons betekent maar voor de meeste is het een dag zoals alle andere.
Het is logisch dat ieder min of meer door gaat met zijn leven, dat kan simpelweg ook niet anders. En ik weet ook dat je bij velen bijna dagelijks onderwerp van gesprek bent. Veel mensen zeggen: "ik denk zo vaak aan jullie". Dat is een fijne gedachte en oprecht gemeend maar ondanks dat is het een eenzaam proces wat zich voornamelijk binnen ons gezin afspeelt. Grote delen van de weg die we gaan, leggen we gezamenlijk af maar soms zijn er dwalingen die je ook alleen moet of wilt afleggen terwijl je de ander daarbij niet uit het oog probeert te verliezen. Het is een ingewikkeld proces.
Het is logisch dat ieder min of meer door gaat met zijn leven, dat kan simpelweg ook niet anders. En ik weet ook dat je bij velen bijna dagelijks onderwerp van gesprek bent. Veel mensen zeggen: "ik denk zo vaak aan jullie". Dat is een fijne gedachte en oprecht gemeend maar ondanks dat is het een eenzaam proces wat zich voornamelijk binnen ons gezin afspeelt. Grote delen van de weg die we gaan, leggen we gezamenlijk af maar soms zijn er dwalingen die je ook alleen moet of wilt afleggen terwijl je de ander daarbij niet uit het oog probeert te verliezen. Het is een ingewikkeld proces.
In de periode toen je zo ziek was en ook in de week na je sterven, werd er goed voor ons gezorgd. Familie en vrienden overlegden onderling over wat, wie, wanneer en hoe de zaken voor ons geregeld konden worden. Vragen en zeggen wat je nodig hebt blijft lastig, zelfs nog in deze situatie. Nu hoefden we nergens om te vragen, hoogstens instemmen met een voorstel.
Hulp is onmisbaar en onbetaalbaar. Dat hebben we de hele periode van je ziekte ervaren. Zonder hulp van mensen om ons heen hadden we het nog zoveel zwaarder gehad.
Vanaf de dag na de crematie viel dat grotendeels weg.
Het confronterende van dit alles is dat we merken juist nu grote moeite te hebben om de dagelijkse, praktische dingen te doen naast ons werk. In tegenstelling tot eerder is het nu niet vanwege de zorg voor jou maar het ontbreekt ons aan puf en zin om de dingen georganiseerd te krijgen. We willen graag maar het lukt niet altijd en dat frustreert soms.
Soms lijkt het of er geen enkele verbinding is tussen wat zich in mijn hoofd afspeelt en wat in mijn lijf. Ik wil altijd alles graag goed begrijpen maar ik kan het niet bevatten dat het gemis nog steeds intenser wordt en de leegte alsmaar leger. Ik kan niet anders dan het laten gebeuren. Ik kan niets doen om het gevoel te keren of ongedaan te maken.
Lieverd, weet je nog dat als we op vakantie gingen ieder van ons z'n favoriete muziek aan jou mocht doorgeven waar jij dan cd's mee maakte voor in de auto? Vannacht droomde ik dat je aan tafel zat toen ik thuis kwam. Ik zei tegen je: "je bent precies op tijd terug, nu kun je nog cd's voor ons maken"...........
Toen ik wakker werd realiseerde ik dat we het met de cd's van vorig jaar zullen moeten doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)