Lieverd van me,
woorden gonzen door m'n hoofd, zinnen, flarden van gesprekken met jou, beelden van jou. Je bent altijd in mijn gedachten, niet altijd op de voorgrond maar altijd wel latent aanwezig en oproepbaar op elk moment. Het bewust denken aan jou kan ik nog altijd niet zonder pijn te voelen. Doseren lukt niet altijd, geest en lijf voeren ieder een eigen strijd en werken lang niet altijd samen.
Thuiskomen na de vakantie vond ik zwaar. Het was fijn jouw spullen weer om me heen te hebben maar er was ook de confrontatie met jouw niet-zijn. Het viel als een blok op me. Ik kon niet over je praten of naar je foto kijken zonder tranen, zo sterk had ik dat nog niet eerder.
De vakantie. We waren eerst met z'n drieën geweest en later nog een keer met Tirza's vriendin Jennifer. Het was goed dat we het op deze manier hebben gedaan. Ik vond het fijn tijd te hebben met ons drieën, hoe wrang het ook was. Ons gezin bestaat uit 4 maar het feit ligt daar, we zijn nog met 3, we zullen het in ons leven moeten gaan passen.
Dat Jennifer met ons mee was op de andere vakantie was ook fijn en gezellig. We vonden het heerlijk weer in Italië te zijn, jouw favoriete land. We hebben veel over je gepraat en vaak gezegd hoe graag je hier bij had willen zijn. Wat zou je genoten hebben.
En nu is de vakantie bijna voorbij. Maandag begint weer een nieuw schooljaar. Dat is altijd een beetje speciaal gevoel. Niets lijkt zo duidelijk weer te geven dat er weer een stap voorwaarts wordt gezet: een nieuw begin van een volgend jaar, een volgende klas, bijna het einde van de zomer. En zo glijden we van week naar maand en van seizoen naar seizoen.
Volgende week is het zes maanden na jouw overlijden, een half jaar. Het zegt me weinig. De tijd lijkt zich als een waas aan me voorbij te trekken. Zes maanden......het zou gisteren kunnen zijn. Ondanks dat ik verder leef, werk, leuke dingen doe lijkt alles naar de achtergrond te verdwijnen, overschaduwd door die ene gebeurtenis die mijn leven voorgoed heeft veranderd.
En toch, schat, gaat het goed met mij, met ons. We gaan verder, maken plannen, genieten en kunnen nog altijd lachen. Alles dwars door het gemis heen. De gouden rand is nu zilver. En dat vind ik ook best mooi.
Dikke kus
donderdag 30 augustus 2012
vrijdag 3 augustus 2012
Donderdag 2 augustus - Lieve Kevin
Lieve Kevin,
15 Jaar geleden werd op een hele warme zomerse dag een mooi meisje geboren. Vanaf het eerste moment was je lief voor haar. Vandaag was het de eerste verjaardag van Tirza zonder jou. Tirza had er minder last van dan wij, ze was jarig en wilde dat ook zijn wat overigens niet meer dan terecht is. Ik moest vandaag net iets vaker aan je denken dan op andere dagen. Het gevoel niet compleet te zijn was vandaag net iets meer aanwezig. Het is een dubbel gevoel: aan de ene kant blijdschap en feest en aan de andere kant het gemis, dat strookt niet met elkaar. Ik probeerde er maar niet al te veel bij stil te staan, ik wilde me niet verliezen in het gevoel. Ik wilde er een leuke dag van maken en genieten van Tirza en haar vriendinnen. Dat is best goed gelukt als ik terugkijk.
We zijn met ons drieën op vakantie geweest. Dan sta je met z'n drieën op Schiphol waar we in februari nog met ons vieren waren. In het vliegtuig, aan het ontbijt, uit eten, uitstapjes maken, alles met z'n drieën. Het besef dat we voortaan met ons drieën zijn leek nu pas goed door te dringen. Het is niet voor een weekend of een week, het is echt voor altijd. Bij vlagen miste ik je heel erg maar we hebben ook veel over je gesproken, onderling maar ook veel met anderen en dat gaat met een lach en een traan. Tranen van verdriet en gemis maar lachen om mooie herinneringen of om een gek filmpje van jou.
Voor het eerst zonder jou op vakantie viel ons niet makkelijk maar we zijn blij dat we gegaan zijn. We waren nog altijd behoorlijk moe en verlangden erg naar uitrusten en zon. Ook dat is best goed gelukt.
Een jaar geleden begon je moeilijk te lopen en kreeg je veel pijn in je benen en heupen. Eigenlijk zo veel pijn dat je op bed moest liggen. Op 5 augustus hoorden we dat de leukemie terug was in het centrale zenuwstelsel. Dat was een enorme dreun. De beenmergtransplantatie was zo goed gegaan en we waren vol goede hoop dat we alles nu achter ons konden laten en voorzichtig aan een toekomst mochten gaan denken. Dat alles werd in één klap onder ons weggevaagd. Die datum staat in mijn geheugen gegrift.
5 Augustus is het 5 maanden geleden dat je bij ons bent weggevlogen. Op 5 augustus gaan we Tirza's 15e verjaardag vieren. Hoe kan dat allemaal zo samen vallen? Op die dag zul je voelbaar gemist worden, niet alleen bij ons maar bij iedereen die er zal zijn. Toch gaan we er een mooie dag van maken voor Tirza. Met en zonder jou.
Dikke kus
15 Jaar geleden werd op een hele warme zomerse dag een mooi meisje geboren. Vanaf het eerste moment was je lief voor haar. Vandaag was het de eerste verjaardag van Tirza zonder jou. Tirza had er minder last van dan wij, ze was jarig en wilde dat ook zijn wat overigens niet meer dan terecht is. Ik moest vandaag net iets vaker aan je denken dan op andere dagen. Het gevoel niet compleet te zijn was vandaag net iets meer aanwezig. Het is een dubbel gevoel: aan de ene kant blijdschap en feest en aan de andere kant het gemis, dat strookt niet met elkaar. Ik probeerde er maar niet al te veel bij stil te staan, ik wilde me niet verliezen in het gevoel. Ik wilde er een leuke dag van maken en genieten van Tirza en haar vriendinnen. Dat is best goed gelukt als ik terugkijk.
We zijn met ons drieën op vakantie geweest. Dan sta je met z'n drieën op Schiphol waar we in februari nog met ons vieren waren. In het vliegtuig, aan het ontbijt, uit eten, uitstapjes maken, alles met z'n drieën. Het besef dat we voortaan met ons drieën zijn leek nu pas goed door te dringen. Het is niet voor een weekend of een week, het is echt voor altijd. Bij vlagen miste ik je heel erg maar we hebben ook veel over je gesproken, onderling maar ook veel met anderen en dat gaat met een lach en een traan. Tranen van verdriet en gemis maar lachen om mooie herinneringen of om een gek filmpje van jou.
Voor het eerst zonder jou op vakantie viel ons niet makkelijk maar we zijn blij dat we gegaan zijn. We waren nog altijd behoorlijk moe en verlangden erg naar uitrusten en zon. Ook dat is best goed gelukt.
Een jaar geleden begon je moeilijk te lopen en kreeg je veel pijn in je benen en heupen. Eigenlijk zo veel pijn dat je op bed moest liggen. Op 5 augustus hoorden we dat de leukemie terug was in het centrale zenuwstelsel. Dat was een enorme dreun. De beenmergtransplantatie was zo goed gegaan en we waren vol goede hoop dat we alles nu achter ons konden laten en voorzichtig aan een toekomst mochten gaan denken. Dat alles werd in één klap onder ons weggevaagd. Die datum staat in mijn geheugen gegrift.
5 Augustus is het 5 maanden geleden dat je bij ons bent weggevlogen. Op 5 augustus gaan we Tirza's 15e verjaardag vieren. Hoe kan dat allemaal zo samen vallen? Op die dag zul je voelbaar gemist worden, niet alleen bij ons maar bij iedereen die er zal zijn. Toch gaan we er een mooie dag van maken voor Tirza. Met en zonder jou.
Dikke kus
donderdag 19 juli 2012
Donderdag 19 juli - Lieve Kevin
Lieve Schat,
ondanks dat je zo lang ziek bent geweest, ben ik laat begonnen met het bijhouden van een blog. Ik wilde het niet, had er geen behoefte aan en was er zelfs een beetje wars van. Ik stelde me in op het behandelingsplan van twee jaar en daarna zouden we klaar zijn, het achter ons laten en vervolgens door gaan met ons leven. Zo zwart-wit als ik het nu stel was het niet maar daar komt het min of meer op neer. Dit klinkt nu naïef, dat was ik toen ook. We wisten helemaal niets van de wereld waarin we terecht gekomen waren.
Afgelopen november ging het opeens zo slecht met je dat we echt bang waren dat je zou komen te overlijden. Opeens drong het tot me door dat als jij er niet meer zou zijn, jouw verhaal nergens stond en daarmee weg zou zijn. En dat heel weinig mensen maar wisten hoe het echt was geweest. Dat mocht niet gebeuren, je hebt zoveel meegemaakt, doorstaan en elke keer weer de moed en de kracht gevonden dapper door te gaan. Ik was bang dat ik op den duur zou vergeten wat er allemaal gebeurd is en dat wilde ik niet maar bovenal wilde ik jou recht doen en jouw verhaal vertellen.
In het begin las ik je voor wat ik had geschreven voordat ik het op het blog plaatste maar later hoefde dat niet meer van jou, je vond het wel best.
Toen ik eenmaal was begonnen met schrijven, bleek dat ik het heerlijk vond. Soms heb ik spijt dat ik er niet eerder mee begonnen ben. Tijdens het terughalen van gebeurtenissen merkte ik dat ik niet altijd meer wist waarom of hoe iets precies was gegaan. En helemaal niet wat m'n gevoel er op dat moment bij was. Feiten kun je wel terughalen en ik kan bedenken dat ik daar een bepaald gevoel bij had maar het échte voelen van dat moment, dat doe je niet meer.
Vakantie staat voor de deur. Het is een dubbel gevoel. We zien er naar uit, hebben erg behoefte aan
zon, warmte en vooral rust. Maar het klopt niet om op vakantie te gaan zonder jou. Het klopt niet om de koffer in te pakken zonder jouw kleren en om op Schiphol te staan met z'n drieën. Het is weer een stap die we nemen. Moeilijk maar we gaan het doen.
Missen doe ik je toch, waar ik ook ben, dat is niet plaatsgebonden. Je reist met ons mee, in onze gedachten en in ons hart.
ondanks dat je zo lang ziek bent geweest, ben ik laat begonnen met het bijhouden van een blog. Ik wilde het niet, had er geen behoefte aan en was er zelfs een beetje wars van. Ik stelde me in op het behandelingsplan van twee jaar en daarna zouden we klaar zijn, het achter ons laten en vervolgens door gaan met ons leven. Zo zwart-wit als ik het nu stel was het niet maar daar komt het min of meer op neer. Dit klinkt nu naïef, dat was ik toen ook. We wisten helemaal niets van de wereld waarin we terecht gekomen waren.
Afgelopen november ging het opeens zo slecht met je dat we echt bang waren dat je zou komen te overlijden. Opeens drong het tot me door dat als jij er niet meer zou zijn, jouw verhaal nergens stond en daarmee weg zou zijn. En dat heel weinig mensen maar wisten hoe het echt was geweest. Dat mocht niet gebeuren, je hebt zoveel meegemaakt, doorstaan en elke keer weer de moed en de kracht gevonden dapper door te gaan. Ik was bang dat ik op den duur zou vergeten wat er allemaal gebeurd is en dat wilde ik niet maar bovenal wilde ik jou recht doen en jouw verhaal vertellen.
In het begin las ik je voor wat ik had geschreven voordat ik het op het blog plaatste maar later hoefde dat niet meer van jou, je vond het wel best.
Toen ik eenmaal was begonnen met schrijven, bleek dat ik het heerlijk vond. Soms heb ik spijt dat ik er niet eerder mee begonnen ben. Tijdens het terughalen van gebeurtenissen merkte ik dat ik niet altijd meer wist waarom of hoe iets precies was gegaan. En helemaal niet wat m'n gevoel er op dat moment bij was. Feiten kun je wel terughalen en ik kan bedenken dat ik daar een bepaald gevoel bij had maar het échte voelen van dat moment, dat doe je niet meer.
Vakantie staat voor de deur. Het is een dubbel gevoel. We zien er naar uit, hebben erg behoefte aan
zon, warmte en vooral rust. Maar het klopt niet om op vakantie te gaan zonder jou. Het klopt niet om de koffer in te pakken zonder jouw kleren en om op Schiphol te staan met z'n drieën. Het is weer een stap die we nemen. Moeilijk maar we gaan het doen.
Missen doe ik je toch, waar ik ook ben, dat is niet plaatsgebonden. Je reist met ons mee, in onze gedachten en in ons hart.
Nu ik niet meer zoveel te schrijven heb over jouw wel en wee, mis ik het zelfs. Dat compenseer ik nu door af en toe iets aan jou te vertellen. Dat vind ik ook heel fijn. Toen je was overleden vroeg ik me af of ik nog wel door moest gaan met het blog, het ging immers over jou maar jij was er niet meer. Mijn insteek van het blog was dat ik het voor jou opschreef zodat je later, als je dat ooit zou willen, alles kon nalezen. En mocht je geen "later" gegund zijn, dan was het een monumentje wat ik voor jou oprichtte.
Het is het laatste geworden: een monumentje.
zondag 8 juli 2012
Zondag 8 juli - Lieve Kevin
Lieve Schat,
afgelopen week, anderhalve week viel me enorm zwaar. Sinds je overlijden heb ik het eigenlijk nog niet zo zwaar gehad. De tranen zaten hoog en vloeiden rijkelijk, de hele dag door, er was geen stoppen aan. Als dit een nieuwe fase in het rouwproces is, dan hoop ik dat de volgende fase niet al te lang op zich laat wachten. Hoe diep moet je gaan?
Het huilen vind ik niet erg, al komt het niet altijd op een handig moment. Als ik mijn tranen niet meer kan tegenhouden, weet ik dat ik over mijn grens ben. Ik wil zo graag van alles en ben gewend aan te pakken maar het gaat gewoon niet. Ik moet het erkennen.
Het is als lopen op een koord: kleine stapjes en niet te ver vooruit kijken anders val je ervan af. Je zou denken dat ik dat toch zo langzamerhand wel geleerd zou moeten hebben, al die tijd dat je ziek was deden we immers niet anders.
Afgelopen donderdag was het 5 juli, precies vier maanden na jouw overlijden. Voor de buitenwereld al vier maanden ("goh, is het alweer vier maanden?") voor ons pas vier maanden. Misschien is dat ook wat me zo verdrietig maakt, het lijkt wel of het echte leven zonder jou nu pas begint voor ons en tegelijkertijd besef ik heel goed dat alles om ons heen doorgaat: het schooljaar eindigt, vakantie gaat beginnen, iedereen maakt plannen om leuke dingen te gaan doen.
In de periode toen je zo ziek was en ook in de week na je sterven, werd er goed voor ons gezorgd. Familie en vrienden overlegden onderling over wat, wie, wanneer en hoe de zaken voor ons geregeld konden worden. Vragen en zeggen wat je nodig hebt blijft lastig, zelfs nog in deze situatie. Nu hoefden we nergens om te vragen, hoogstens instemmen met een voorstel.
Hulp is onmisbaar en onbetaalbaar. Dat hebben we de hele periode van je ziekte ervaren. Zonder hulp van mensen om ons heen hadden we het nog zoveel zwaarder gehad.
Vanaf de dag na de crematie viel dat grotendeels weg.
Het confronterende van dit alles is dat we merken juist nu grote moeite te hebben om de dagelijkse, praktische dingen te doen naast ons werk. In tegenstelling tot eerder is het nu niet vanwege de zorg voor jou maar het ontbreekt ons aan puf en zin om de dingen georganiseerd te krijgen. We willen graag maar het lukt niet altijd en dat frustreert soms.
Soms lijkt het of er geen enkele verbinding is tussen wat zich in mijn hoofd afspeelt en wat in mijn lijf. Ik wil altijd alles graag goed begrijpen maar ik kan het niet bevatten dat het gemis nog steeds intenser wordt en de leegte alsmaar leger. Ik kan niet anders dan het laten gebeuren. Ik kan niets doen om het gevoel te keren of ongedaan te maken.
Lieverd, weet je nog dat als we op vakantie gingen ieder van ons z'n favoriete muziek aan jou mocht doorgeven waar jij dan cd's mee maakte voor in de auto? Vannacht droomde ik dat je aan tafel zat toen ik thuis kwam. Ik zei tegen je: "je bent precies op tijd terug, nu kun je nog cd's voor ons maken"...........
Toen ik wakker werd realiseerde ik dat we het met de cd's van vorig jaar zullen moeten doen.
afgelopen week, anderhalve week viel me enorm zwaar. Sinds je overlijden heb ik het eigenlijk nog niet zo zwaar gehad. De tranen zaten hoog en vloeiden rijkelijk, de hele dag door, er was geen stoppen aan. Als dit een nieuwe fase in het rouwproces is, dan hoop ik dat de volgende fase niet al te lang op zich laat wachten. Hoe diep moet je gaan?
Het huilen vind ik niet erg, al komt het niet altijd op een handig moment. Als ik mijn tranen niet meer kan tegenhouden, weet ik dat ik over mijn grens ben. Ik wil zo graag van alles en ben gewend aan te pakken maar het gaat gewoon niet. Ik moet het erkennen.
Het is als lopen op een koord: kleine stapjes en niet te ver vooruit kijken anders val je ervan af. Je zou denken dat ik dat toch zo langzamerhand wel geleerd zou moeten hebben, al die tijd dat je ziek was deden we immers niet anders.
Afgelopen donderdag was het 5 juli, precies vier maanden na jouw overlijden. Voor de buitenwereld al vier maanden ("goh, is het alweer vier maanden?") voor ons pas vier maanden. Misschien is dat ook wat me zo verdrietig maakt, het lijkt wel of het echte leven zonder jou nu pas begint voor ons en tegelijkertijd besef ik heel goed dat alles om ons heen doorgaat: het schooljaar eindigt, vakantie gaat beginnen, iedereen maakt plannen om leuke dingen te gaan doen.
Je sterfdag was maandag 5 maart. Sindsdien is voor mij elke maandag de dag waarop ik weer een week erbij tel en elke 5e van de maand de dag waarop ik weer een maand tel dat je niet meer bij ons bent. Een enkeling in onze omgeving beseft wat die datum voor ons betekent maar voor de meeste is het een dag zoals alle andere.
Het is logisch dat ieder min of meer door gaat met zijn leven, dat kan simpelweg ook niet anders. En ik weet ook dat je bij velen bijna dagelijks onderwerp van gesprek bent. Veel mensen zeggen: "ik denk zo vaak aan jullie". Dat is een fijne gedachte en oprecht gemeend maar ondanks dat is het een eenzaam proces wat zich voornamelijk binnen ons gezin afspeelt. Grote delen van de weg die we gaan, leggen we gezamenlijk af maar soms zijn er dwalingen die je ook alleen moet of wilt afleggen terwijl je de ander daarbij niet uit het oog probeert te verliezen. Het is een ingewikkeld proces.
Het is logisch dat ieder min of meer door gaat met zijn leven, dat kan simpelweg ook niet anders. En ik weet ook dat je bij velen bijna dagelijks onderwerp van gesprek bent. Veel mensen zeggen: "ik denk zo vaak aan jullie". Dat is een fijne gedachte en oprecht gemeend maar ondanks dat is het een eenzaam proces wat zich voornamelijk binnen ons gezin afspeelt. Grote delen van de weg die we gaan, leggen we gezamenlijk af maar soms zijn er dwalingen die je ook alleen moet of wilt afleggen terwijl je de ander daarbij niet uit het oog probeert te verliezen. Het is een ingewikkeld proces.
In de periode toen je zo ziek was en ook in de week na je sterven, werd er goed voor ons gezorgd. Familie en vrienden overlegden onderling over wat, wie, wanneer en hoe de zaken voor ons geregeld konden worden. Vragen en zeggen wat je nodig hebt blijft lastig, zelfs nog in deze situatie. Nu hoefden we nergens om te vragen, hoogstens instemmen met een voorstel.
Hulp is onmisbaar en onbetaalbaar. Dat hebben we de hele periode van je ziekte ervaren. Zonder hulp van mensen om ons heen hadden we het nog zoveel zwaarder gehad.
Vanaf de dag na de crematie viel dat grotendeels weg.
Het confronterende van dit alles is dat we merken juist nu grote moeite te hebben om de dagelijkse, praktische dingen te doen naast ons werk. In tegenstelling tot eerder is het nu niet vanwege de zorg voor jou maar het ontbreekt ons aan puf en zin om de dingen georganiseerd te krijgen. We willen graag maar het lukt niet altijd en dat frustreert soms.
Soms lijkt het of er geen enkele verbinding is tussen wat zich in mijn hoofd afspeelt en wat in mijn lijf. Ik wil altijd alles graag goed begrijpen maar ik kan het niet bevatten dat het gemis nog steeds intenser wordt en de leegte alsmaar leger. Ik kan niet anders dan het laten gebeuren. Ik kan niets doen om het gevoel te keren of ongedaan te maken.
Lieverd, weet je nog dat als we op vakantie gingen ieder van ons z'n favoriete muziek aan jou mocht doorgeven waar jij dan cd's mee maakte voor in de auto? Vannacht droomde ik dat je aan tafel zat toen ik thuis kwam. Ik zei tegen je: "je bent precies op tijd terug, nu kun je nog cd's voor ons maken"...........
Toen ik wakker werd realiseerde ik dat we het met de cd's van vorig jaar zullen moeten doen.
zondag 24 juni 2012
Zondag 24 juni - Lieve Kevin
Lieve Kevin,
de laatste paar keer richt ik me tot jou op de blog, eigenlijk vind ik dat wel fijn. Ik zou zo graag met je praten. Wij waren altijd aan het praten, we hebben samen wat afgekletst over van alles en nog wat.
Nu praat ik tegen je in mijn hoofd. Het gebeurt wel 's dat ik opeens iets hardop tegen je zeg maar dat voelt toch een beetje vreemd. Ik mis je feedback en je alles ontnuchterende one-liners. Ik vraag me vaak af wat jij ergens van zou vinden. En soms moet ik wel 's gniffelen omdat ik weet hoe je zou reageren en mij daarmee vaak subtiel terecht wees.
Ik zou je zo graag willen vertellen hoe het met ons gaat. Hoe we al die tijd zonder jou maar met het gemis leven. Het gaat best redelijk, ik denk dat je dat ook niet anders had verwacht. We pakken de draad op en proberen richting te geven aan de weg die we nu zonder jou gaan. We werken en maken plannen voor de winkel. Je was altijd betrokken bij de winkel en had duidelijke meningen en ideeën over bepaalde zaken. Je vond het altijd leuk om samen met ons producten in te kopen die je vervolgens met verve aan de man bracht. Ook bedacht je slogans en acties. Je had het leuk gevonden om juist nu met ons te sparren over hoe we de winkel opnieuw gaan inrichten en met welke producten.
Ik zou je graag vertellen dat we vakantie hebben geboekt, hoe moeilijk ik dat ook vind om zonder jou te gaan. Zeker als je weet dat we naar jouw geliefde Italië gaan. Dat was nog één van je laatste wensen geweest maar dat heeft niet meer zo mogen zijn. We gaan naar dezelfde plaats als waar we twee jaar geleden heen gegaan zouden zijn. Die vakantie hebben we toen moeten annuleren omdat je voor de eerste keer een recidief kreeg en de eerste de beste chemokuur er zo ontzettend had ingehakt dat je finaal onderuit bent gegaan met als dieptepunt de IC-opname. Ergens is het mooi dat we nu alsnog gaan met jou in ons hart als een soort nagedachtenis maar tegelijk is dat ook wrang.
Ik zou je zo graag willen vertellen dat het best goed gaat met Tirza. Ze heeft soms een slecht moment maar over het algemeen gaat het heel behoorlijk. Ze leeft haar leventje, heeft haar vriendinnen en doet leuke dingen. Op school gaat het goed en dat vind ik knap onder de gegeven omstandigheden. Ik weet dat je trots zou zijn op haar.
Gisteravond waren we naar een jubileumviering van de muziekschool, 25 jaar kinderkoren. Je hebt heel wat jaren daar gezongen en met zoveel plezier. Wat een déjà vu en wat een confrontatie, al die bekende liedjes maar nu zonder jou. Er was gevraagd of ze een foto van jou mochten laten zien. Even was ik bang dat ze die constant in beeld zouden houden bij een bepaald liedje maar dat bleek niet de bedoeling te zijn. Ze wilden er mee afsluiten. Oké, onder die voorwaarde vond ik het goed, de impact leek me anders veel te groot en ook de setting leek me niet de juiste. Maar wat was het heftig. Eerst waren er oude beelden waarop je vol in beeld was. Het kwam hard binnen, een lekker joch van twaalf waar de hele wereld nog voor open lag. En als hekkensluiter jouw foto van jou bij het zwembad (je persfoto, zoals Sanja het gekscherend noemt). Ik moest onbedaarlijk snikken. Je had hier gewoon tussen moeten staan, tussen je leeftijdgenoten en je vrienden, lol trappend.
De keiharde werkelijkheid is anders en dat besef ik des te meer op dit soort momenten. Maar je wordt niet vergeten, ik zag menigeen met jouw polsbandje om op het podium.
Lieve schat, ik zou je willen zeggen hoe ik me voel, eigenlijk kan ik dat niet eens goed onder woorden brengen. Soms merk ik dat ik dagen heb dat ik het gevoel van verdriet en missen niet heb en dat vind ik moeilijk, verwarrend. Net of ik jou daarmee tekort doe. Maar als ik het besef toelaat in de volle breedte dan dringt de pijn naar binnen en dat geeft me nog atlijd een misselijk gevoel. Toen je stierf is er een gat geslagen in mijn lijf, dat is nog steeds niet gedicht. Soms lijkt het of er een zacht dekentje overheen ligt en doet het even minder pijn.
Ik zou nog zo veel meer tegen je willen zeggen............
de laatste paar keer richt ik me tot jou op de blog, eigenlijk vind ik dat wel fijn. Ik zou zo graag met je praten. Wij waren altijd aan het praten, we hebben samen wat afgekletst over van alles en nog wat.
Nu praat ik tegen je in mijn hoofd. Het gebeurt wel 's dat ik opeens iets hardop tegen je zeg maar dat voelt toch een beetje vreemd. Ik mis je feedback en je alles ontnuchterende one-liners. Ik vraag me vaak af wat jij ergens van zou vinden. En soms moet ik wel 's gniffelen omdat ik weet hoe je zou reageren en mij daarmee vaak subtiel terecht wees.
Ik zou je zo graag willen vertellen hoe het met ons gaat. Hoe we al die tijd zonder jou maar met het gemis leven. Het gaat best redelijk, ik denk dat je dat ook niet anders had verwacht. We pakken de draad op en proberen richting te geven aan de weg die we nu zonder jou gaan. We werken en maken plannen voor de winkel. Je was altijd betrokken bij de winkel en had duidelijke meningen en ideeën over bepaalde zaken. Je vond het altijd leuk om samen met ons producten in te kopen die je vervolgens met verve aan de man bracht. Ook bedacht je slogans en acties. Je had het leuk gevonden om juist nu met ons te sparren over hoe we de winkel opnieuw gaan inrichten en met welke producten.
Ik zou je graag vertellen dat we vakantie hebben geboekt, hoe moeilijk ik dat ook vind om zonder jou te gaan. Zeker als je weet dat we naar jouw geliefde Italië gaan. Dat was nog één van je laatste wensen geweest maar dat heeft niet meer zo mogen zijn. We gaan naar dezelfde plaats als waar we twee jaar geleden heen gegaan zouden zijn. Die vakantie hebben we toen moeten annuleren omdat je voor de eerste keer een recidief kreeg en de eerste de beste chemokuur er zo ontzettend had ingehakt dat je finaal onderuit bent gegaan met als dieptepunt de IC-opname. Ergens is het mooi dat we nu alsnog gaan met jou in ons hart als een soort nagedachtenis maar tegelijk is dat ook wrang.
Ik zou je zo graag willen vertellen dat het best goed gaat met Tirza. Ze heeft soms een slecht moment maar over het algemeen gaat het heel behoorlijk. Ze leeft haar leventje, heeft haar vriendinnen en doet leuke dingen. Op school gaat het goed en dat vind ik knap onder de gegeven omstandigheden. Ik weet dat je trots zou zijn op haar.
Gisteravond waren we naar een jubileumviering van de muziekschool, 25 jaar kinderkoren. Je hebt heel wat jaren daar gezongen en met zoveel plezier. Wat een déjà vu en wat een confrontatie, al die bekende liedjes maar nu zonder jou. Er was gevraagd of ze een foto van jou mochten laten zien. Even was ik bang dat ze die constant in beeld zouden houden bij een bepaald liedje maar dat bleek niet de bedoeling te zijn. Ze wilden er mee afsluiten. Oké, onder die voorwaarde vond ik het goed, de impact leek me anders veel te groot en ook de setting leek me niet de juiste. Maar wat was het heftig. Eerst waren er oude beelden waarop je vol in beeld was. Het kwam hard binnen, een lekker joch van twaalf waar de hele wereld nog voor open lag. En als hekkensluiter jouw foto van jou bij het zwembad (je persfoto, zoals Sanja het gekscherend noemt). Ik moest onbedaarlijk snikken. Je had hier gewoon tussen moeten staan, tussen je leeftijdgenoten en je vrienden, lol trappend.
De keiharde werkelijkheid is anders en dat besef ik des te meer op dit soort momenten. Maar je wordt niet vergeten, ik zag menigeen met jouw polsbandje om op het podium.
Lieve schat, ik zou je willen zeggen hoe ik me voel, eigenlijk kan ik dat niet eens goed onder woorden brengen. Soms merk ik dat ik dagen heb dat ik het gevoel van verdriet en missen niet heb en dat vind ik moeilijk, verwarrend. Net of ik jou daarmee tekort doe. Maar als ik het besef toelaat in de volle breedte dan dringt de pijn naar binnen en dat geeft me nog atlijd een misselijk gevoel. Toen je stierf is er een gat geslagen in mijn lijf, dat is nog steeds niet gedicht. Soms lijkt het of er een zacht dekentje overheen ligt en doet het even minder pijn.
Ik zou nog zo veel meer tegen je willen zeggen............
maandag 11 juni 2012
Maandag 11 juni - Lieve Kevin
Lieve Kevin,
de dagen, de weken gaan voorbij. Het is vandaag 14 weken geleden sinds je overlijden. Afgelopen dinsdag 5 juni, was het precies drie maanden. Het tellen gaat vanzelf, ik hoef er niet over na te denken.
Of het nu drie maanden, drie weken of drie dagen is, het gevoel dat je nog maar zo kort bij me weg bent blijf ik houden. Net als het gevoel dat ik me afvraag waar ik geweest ben de afgelopen drie maanden en wat ik gedaan heb. Ik leef echt bewust, onderneem van alles en de dagen zijn gevuld maar terugkijkend op deze weken heb ik het gevoel alsof alles aan me voorbij glijdt, alsof ik in een soort vacuüm zit. Ben ik dan misschien toch nog altijd enigszins verdoofd? Of is het zelfbescherming?
In onze omgeving merk ik dat de eerste schok van jouw overlijden een beetje is weggeëbd, dat is zoals het is. Ieder gaat door met z'n leven, dat kan ook niet anders. Toen je stierf stond onze wereld stil, nu drie maanden later draait het weer, weliswaar in slow motion. Feit is dat onze wereld definitief is veranderd sinds 5 maart.
We missen je en praten elke dag over je. Het missen zit soms in hele kleine, dagelijkse dingen: het ontbreken van je t-shirts in de was, je bril die altijd op de leuning van de bank lag. Maar ook bij het boodschappen doen het constante besef dat je er niet meer bent. Sinds je ziek was, was eten een lastig issue geworden. Je lustte niet alles meer of je had juist in sommige dingen heel veel zin en daarmee was het een uitdaging geworden hoe we het voor jou aantrekkelijk konden maken. Automatisch hield dat in dat ik vaak de dingen kocht waarvan ik wist dat jij het lekker vond en waar jij om vroeg. We waren blij als we iets voor je konden maken wat jij graag lustte. En zo hebben we periodes gehad dat we dagelijks wraps met kip en sla stonden te maken, pannenkoeken bakten voor het ontbijt, 's morgens naar de bakker gingen om een verse croissant voor je te halen en thee maakten met een smaakje die alleen jij zo lekker vond. En als we er net een beetje aan gewend waren, dan veranderde er iets in jouw smaak en wilde je het opeens niet meer en moest er weer iets anders bedacht worden. Je vond dat zelf heel vervelend en verontschuldigde je vaak naar ons toe, helemaal als je had aangegeven dat je spaghetti wilde eten maar na het nemen van de eerste hap je mij aan keek met een blik die alles zei. Ik vond het rot voor je, je hield van lekker eten en je genoot er ook zo van. Je baalde er enorm van. Ik moet hier vaak aan denken tijdens het boodschappen doen en ondanks dat ik het toen wel 's lastig vond, mis ik het nu.
Ik mis je in onverwachte dingen, zoals nu met het EK voetballen. Wij samen verzamelden de voetbalplaatjes, hielden de standen en schema's bij en bedachten hele theorieën over wie de mogelijke tegenstander van Nederland zou kunnen worden in de volgende ronde. Ik mis je droge humor en mijn "partner in crime" binnen ons gezin. De pijn van het missen is er niet constant, wel het gevoel niet compleet te zijn. Dat gevoel is er altijd, in alles en overal. Ik leef het leven, kan zelfs wel zeggen dat ik ook de mooie dingen kan zien en kan genieten en lachen maar het heeft een randje. Er is nog altijd een bepaalde zwaarte in mijn lijf, de knoop in mijn maag is nog altijd niet ontrafeld.
Trots en geëmotioneerd heb ik gezien dat Theo over de finish kwam bij de Roparun in Rotterdam met een shirt waarop jouw foto staat. Dezelfde foto zag ik terug in bocht 17 tijdens de Alp d'Huez die Tino daar had opgehangen. Zij vonden door jou en voor jou de motivatie om door te gaan. Bij veel mensen zie ik het polsbandje met jouw naam. Ik ben zo blij dat mensen gewoon over je willen praten met ons, wij willen graag over jou vertellen. Het is voor ons zo fijn te merken dat ook anderen je niet vergeten.
Je had de gave mensen voor je te winnen, het is mooi te ervaren dat je dat zelfs nú nog steeds kunt.
"Wat ben je bijzonder:
mooi van binnen
mooi van buiten..."
de dagen, de weken gaan voorbij. Het is vandaag 14 weken geleden sinds je overlijden. Afgelopen dinsdag 5 juni, was het precies drie maanden. Het tellen gaat vanzelf, ik hoef er niet over na te denken.
Of het nu drie maanden, drie weken of drie dagen is, het gevoel dat je nog maar zo kort bij me weg bent blijf ik houden. Net als het gevoel dat ik me afvraag waar ik geweest ben de afgelopen drie maanden en wat ik gedaan heb. Ik leef echt bewust, onderneem van alles en de dagen zijn gevuld maar terugkijkend op deze weken heb ik het gevoel alsof alles aan me voorbij glijdt, alsof ik in een soort vacuüm zit. Ben ik dan misschien toch nog altijd enigszins verdoofd? Of is het zelfbescherming?
In onze omgeving merk ik dat de eerste schok van jouw overlijden een beetje is weggeëbd, dat is zoals het is. Ieder gaat door met z'n leven, dat kan ook niet anders. Toen je stierf stond onze wereld stil, nu drie maanden later draait het weer, weliswaar in slow motion. Feit is dat onze wereld definitief is veranderd sinds 5 maart.
We missen je en praten elke dag over je. Het missen zit soms in hele kleine, dagelijkse dingen: het ontbreken van je t-shirts in de was, je bril die altijd op de leuning van de bank lag. Maar ook bij het boodschappen doen het constante besef dat je er niet meer bent. Sinds je ziek was, was eten een lastig issue geworden. Je lustte niet alles meer of je had juist in sommige dingen heel veel zin en daarmee was het een uitdaging geworden hoe we het voor jou aantrekkelijk konden maken. Automatisch hield dat in dat ik vaak de dingen kocht waarvan ik wist dat jij het lekker vond en waar jij om vroeg. We waren blij als we iets voor je konden maken wat jij graag lustte. En zo hebben we periodes gehad dat we dagelijks wraps met kip en sla stonden te maken, pannenkoeken bakten voor het ontbijt, 's morgens naar de bakker gingen om een verse croissant voor je te halen en thee maakten met een smaakje die alleen jij zo lekker vond. En als we er net een beetje aan gewend waren, dan veranderde er iets in jouw smaak en wilde je het opeens niet meer en moest er weer iets anders bedacht worden. Je vond dat zelf heel vervelend en verontschuldigde je vaak naar ons toe, helemaal als je had aangegeven dat je spaghetti wilde eten maar na het nemen van de eerste hap je mij aan keek met een blik die alles zei. Ik vond het rot voor je, je hield van lekker eten en je genoot er ook zo van. Je baalde er enorm van. Ik moet hier vaak aan denken tijdens het boodschappen doen en ondanks dat ik het toen wel 's lastig vond, mis ik het nu.
Ik mis je in onverwachte dingen, zoals nu met het EK voetballen. Wij samen verzamelden de voetbalplaatjes, hielden de standen en schema's bij en bedachten hele theorieën over wie de mogelijke tegenstander van Nederland zou kunnen worden in de volgende ronde. Ik mis je droge humor en mijn "partner in crime" binnen ons gezin. De pijn van het missen is er niet constant, wel het gevoel niet compleet te zijn. Dat gevoel is er altijd, in alles en overal. Ik leef het leven, kan zelfs wel zeggen dat ik ook de mooie dingen kan zien en kan genieten en lachen maar het heeft een randje. Er is nog altijd een bepaalde zwaarte in mijn lijf, de knoop in mijn maag is nog altijd niet ontrafeld.
Trots en geëmotioneerd heb ik gezien dat Theo over de finish kwam bij de Roparun in Rotterdam met een shirt waarop jouw foto staat. Dezelfde foto zag ik terug in bocht 17 tijdens de Alp d'Huez die Tino daar had opgehangen. Zij vonden door jou en voor jou de motivatie om door te gaan. Bij veel mensen zie ik het polsbandje met jouw naam. Ik ben zo blij dat mensen gewoon over je willen praten met ons, wij willen graag over jou vertellen. Het is voor ons zo fijn te merken dat ook anderen je niet vergeten.
Je had de gave mensen voor je te winnen, het is mooi te ervaren dat je dat zelfs nú nog steeds kunt.
"Wat ben je bijzonder:
mooi van binnen
mooi van buiten..."
zondag 20 mei 2012
Zondag 20 mei - Lieve Kevin
Lieve Kevin,
morgen is het elf weken geleden dat je bent overleden. De weken, dagen en minuten tellen door zonder jou. Ondanks dat we je vreselijk missen, pakken we de draad van ons leven weer op. Dat gaat de ene dag makkelijker dan de andere. De laatste keer had ik het over op pad gaan om de weg te vinden hoe we verder moeten zonder jou. Het lukt, echt, het lukt, maar het blijven stappen die doelloos voelen zonder jou. Soms maak ik geen stap voorwaarts maar blijf ik even op de plaats staan. En soms is er een stap achteruit.
Als ik 's morgens beneden kom, kijk ik als eerste naar het hoekje waar je foto, de urn en oranje bloemen staan en steek de kaarsen aan bij je. Zo kan ik toch nog steeds een beetje voor je zorgen.
Afgelopen week had ik dagen dat ik weer zo sterk het gevoel had dat het allemaal niet waar is, veel meer dan twee, drie weken geleden. Als je opeens binnen zou stappen, zou ik niet eens verbaasd zijn! Wat blijft dat toch raar. Ik kan het nog altijd niet bevatten dat jij nooit meer bij ons zult zijn.
Gisteren waren we op een herdenkingsbijeenkomst van De Wending. We waren de enige waarvan het kind het minst lang is overleden. Het merendeel was een half jaar of langer geleden gestorven. Al die ouders die daar waren moeten een kind missen, soms zelfs twee. Kinderen in alle leeftijden, soms slechts maar een paar uur oud. Allemaal mensen met hetzelfde verdriet. Wat ben ik dan dankbaar dat ik 17 jaar van je heb mogen genieten. Ik had er geen dag van willen missen, zelfs niet tijdens je ziek-zijn.
We vragen ons vaak af hoe het met je zal gaan, waar je bent en wat je doet. We zijn oprecht blij voor jou dat je geen pijn meer hebt en last hebt van een ziek lichaam.
We proberen ons leven vorm te geven zonder jou, we denken na over vakantie, dat is iets wat normaal heel leuk moet zijn maar het is zo incompleet om met z'n drieën op vakantie te moeten gaan, zonder jou. Eigenlijk is niets echt meer leuk, het wordt nooit meer wat het was. Nooit meer ons vieren.
En toch. Toch gaat het. We máken plannen, we máken stappen voorwaarts en dat willen we ook. Jij was altijd optimistisch en vrolijk. Je zou niet anders van ons verwachten en het ook niet accepteren als we bij de pakken neer gaan zitten. Zo zijn we niet en zo was jij niet. Als ik het soms even niet zie zitten dan denk ik aan jou. Dan voel ik jouw hand in de mijne, dan zie ik je pret-ogen en hoor ik hoe je mij iets toefluistert waar ik om moet lachen. Dat geeft me kracht om door te gaan. Met en zonder jou.
morgen is het elf weken geleden dat je bent overleden. De weken, dagen en minuten tellen door zonder jou. Ondanks dat we je vreselijk missen, pakken we de draad van ons leven weer op. Dat gaat de ene dag makkelijker dan de andere. De laatste keer had ik het over op pad gaan om de weg te vinden hoe we verder moeten zonder jou. Het lukt, echt, het lukt, maar het blijven stappen die doelloos voelen zonder jou. Soms maak ik geen stap voorwaarts maar blijf ik even op de plaats staan. En soms is er een stap achteruit.
Als ik 's morgens beneden kom, kijk ik als eerste naar het hoekje waar je foto, de urn en oranje bloemen staan en steek de kaarsen aan bij je. Zo kan ik toch nog steeds een beetje voor je zorgen.
Afgelopen week had ik dagen dat ik weer zo sterk het gevoel had dat het allemaal niet waar is, veel meer dan twee, drie weken geleden. Als je opeens binnen zou stappen, zou ik niet eens verbaasd zijn! Wat blijft dat toch raar. Ik kan het nog altijd niet bevatten dat jij nooit meer bij ons zult zijn.
Gisteren waren we op een herdenkingsbijeenkomst van De Wending. We waren de enige waarvan het kind het minst lang is overleden. Het merendeel was een half jaar of langer geleden gestorven. Al die ouders die daar waren moeten een kind missen, soms zelfs twee. Kinderen in alle leeftijden, soms slechts maar een paar uur oud. Allemaal mensen met hetzelfde verdriet. Wat ben ik dan dankbaar dat ik 17 jaar van je heb mogen genieten. Ik had er geen dag van willen missen, zelfs niet tijdens je ziek-zijn.
We vragen ons vaak af hoe het met je zal gaan, waar je bent en wat je doet. We zijn oprecht blij voor jou dat je geen pijn meer hebt en last hebt van een ziek lichaam.
We proberen ons leven vorm te geven zonder jou, we denken na over vakantie, dat is iets wat normaal heel leuk moet zijn maar het is zo incompleet om met z'n drieën op vakantie te moeten gaan, zonder jou. Eigenlijk is niets echt meer leuk, het wordt nooit meer wat het was. Nooit meer ons vieren.
En toch. Toch gaat het. We máken plannen, we máken stappen voorwaarts en dat willen we ook. Jij was altijd optimistisch en vrolijk. Je zou niet anders van ons verwachten en het ook niet accepteren als we bij de pakken neer gaan zitten. Zo zijn we niet en zo was jij niet. Als ik het soms even niet zie zitten dan denk ik aan jou. Dan voel ik jouw hand in de mijne, dan zie ik je pret-ogen en hoor ik hoe je mij iets toefluistert waar ik om moet lachen. Dat geeft me kracht om door te gaan. Met en zonder jou.
Abonneren op:
Posts (Atom)