Het gaat relatief goed met Kevin. Hij herstelt steeds beter en langzaam beginnen de meeste functies terug te keren. Hij wordt ook steeds meer de Kevin die we kennen: praatjes, gezellig maar vooral zijn humor en zelfspot.
Hij is nog altijd in De Trappenberg. Ekle vrijdagmiddag wordt hij door zijn oom, mijn broer Nico, opgehaald om het weekend thuis door te brengen. Op zondagavond brengen wij hem weer terug. Kevin heeft hier ondertussen aardig zijn draai gevonden. De dagen zijn gevuld met allerlei vormen van fysiotherapie, zwemmen, psycholoog en allerlei verschilende activiteiten. Kevin beleeft veel plezier aan de kookgroep, hij gaat 's morgens hiervoor samen met iemand boodschappen doen en 's middags wordt er gekookt.
In november gaan we naar het WKZ in Utrecht om een eerste gesprek te hebben over de beenmergtransplantatie. De eindconclusie van dit gesprek is dat de arts het niet aandurft op dit moment om zo'n ingrijpend proces in te gaan met Kevin gezien de nog altijd wat instabiele conditie. Dat geeft geen fijn gevoel, hoe nu dan verder?
Dat maakt dat onze oncoloog in het AMC besluit om Kevin langdurig te behandelen op een relatief mild schema, volgens haar bereik je dan uiteindelijk hetzelfde resultaat. Hebben we een keus?
Tussen Kerst en Oud en Nieuw gaan we een paar dagen op vakantie naar Duitsland, we zien dit toch wel als een enorme overwinning dat dit weer mogelijk is. Kevin maakt nog wel gebruik van de rolstoel maar gaat zelf steeds beter lopen. Dat is de allergrootste overwinning en beloning voor hard werken en intensieve therapie.
Het protocol voor de leukemie is dusdanig op Kevin aangepast waarvan men verwacht dat hij het hiermee kan volhouden. Hij is nog altijd schoon van leukemie-cellen.
