Lieverd,
een jaar geleden op 2 februari waren we voor controle in het ziekenhuis. Je had last van je benen, de kracht en beweeglijkheid werd zienderogen minder. Op 3 februari hoorden we dat de leukemie terug was en dat je niet meer beter zou worden.
Het is een jaar geleden maar ik weet nog precies waar en hoe we zaten, het staat voor altijd in mijn geheugen gekerfd en op mijn netvlies gebrand. Het vacuüm waarin ik gezogen werd kan ik nog voelen, net als de radeloosheid, de machteloosheid, de verslagenheid, de verdoving. Die verdoving heeft het hele weekend geduurd, misschien zelfs wel de hele week. Compleet op de automatische piloot ben ik door de dagen heen gegaan. "Kevin gaat dood." Deze woorden dreunden onafgebroken als een mantra door m'n hoofd. Ik begreep de betekenis van deze woorden maar tegelijkertijd begreep ik er helemaal niets van. Hoe kunnen ze nu zeggen dat mijn kind dood gaat? Mijn kind?? En hoe kan het dat de wereld dan niet stopt met draaien? En dat het weer licht wordt, na de donkerste nacht van mijn leven?
Dat weekend kregen we veel bezoek, het was een komen en gaan van mensen. Iedereen in onze omgeving was enorm aangedaan en blijkbaar was de behoefte groot om steun te zoeken bij elkaar. We waren blij dat iedereen langskwam omdat we ons terdege beseften hoe moeilijk het is om op bezoek te gaan bij mensen die gehoord hebben dat hun kind gaat sterven. En wat moesten ze tegen jou zeggen? Je zat op je vertrouwde plekje op de bank en je liet je bereidwillig knuffelen door iedereen. Door jouw open houding maakte je het mogelijk om het onmogelijke bespreekbaar te maken.
Er lag ijs, er werd geschaatst achter ons huis en zo kwamen veel mensen ook via het ijs naar ons toe om jou en ons een hart onder de riem steken. Het gaf een bijzondere sfeer aan deze bizarre dagen. En hoe raar het ook is, toch was het een soort van gezellig. Je genoot van de aanwezigheid van je nichtjes, neefjes, vrienden en vriendinnen. Ik zie jullie nog met elkaar Party & Co spelen, iedereen om jou heen gegroepeerd.
Vanaf nu richting 5 maart, je sterfdag. Op 3 februari hadden we niet kunnen bedenken dat je vier weken later (en twee dagen) niet meer bij ons zou zijn. We hadden echt gedacht dat je langer gegeven zou zijn. Ik denk veel terug aan verleden jaar, elke dag vanaf nu tot aan 5 maart. Wat deden we? Wat deed jij? Hoe was je? Ik wil veel praten met mensen die in deze periode bij jou waren, ik wil van ze horen hoe het was, wat je tegen hen gezegd hebt of gedaan hebt en hoe dat voor hen was. Ik vraag vaak aan Eric hoe hij bepaalde dingen heeft ervaren en of hij zich die en die bepaalde gebeurtenis nog kan herinneren, en hoe ging dat dan precies?
Alles herbeleven en overdenken. Misschien is het een vorm van verwerken, misschien is het de angst te vergeten.
Tijd is een relatief begrip. Een jaar geleden sinds de dag dat we hoorden dat je niet meer beter zou worden......het voelt niet als een jaar, het voelt als verleden week. Hoe kan dat? Op de één of andere manier glijden de dagen, weken, maanden voorbij. En ondanks dat mijn dagen gevuld zijn, heb ik soms het gevoel er geen deel van uit te maken. De balans is redelijk hersteld maar het blijft wankel.
Soms heb je iets meer nodig, soms is minder genoeg. En soms is alleen adem halen genoeg. Zoals nu.
Dikke kus
