dinsdag 1 december 2015

Dinsdag 1 december - Missen

Lieverd,

ik wil eventjes met je praten. Ik doe het maar zo want dan blijven de woorden staan en hoop ik dat het aankomt bij je. In mijn hoofd praat ik vaak tegen je maar word ik ook dikwijls weer afgeleid door andere dingen of is het moment weer voorbij dat het kon. 
We hebben het druk, we hebben een tweede winkel geopend in Haarlem. Het geeft veel energie om met iets nieuws bezig te zijn en mijn hoofd vol te hebben. Soms is het zo vol dat ik denk als er nog iets bijkomt dat er ontploffingsgevaar dreigt. En zomaar, plotsklaps zonder aankondiging, klieft het gemis van jou er dwars doorheen. Hoe druk het ook is en hoezeer ik ook in beslag word genomen, de gedachten aan jou zijn er opeens en dringen altijd voor, dwars door alles heen. Misschien omdat ik je praktische, nuchtere kijk op dingen mis, maar ook je "over de top"-ideeën waarbij je je fantasie de vrije loop liet maar waarvan we uiteindelijk, gierend van het lachen, tot de conclusie kwamen dat "dat het toch niet helemaal was".
Misschien is het gemis meer omdat we met iets nieuws bezig zijn, iets waar jij geen deel van uitmaakt en omdat het overduidelijk is dat we "door" gaan. Ook zonder jou. Ik weet dat we verder moeten en dat doen we ook maar het gemis lijkt daardoor nog wel meer. Een pijnlijke confrontatie. 
Ik krijg het ook niet op een rijtje: verder gaan, dat ook echt willen, ook wetend dat dat nodig is maar toch altijd het gevoel hebben dat het niet klopt. Misschien is dat wel tekenend voor hoe het nu is: het klopt gewoon niet meer. 
Er zijn dagen die ik echt niet te doen vind, zoals je geboortedag. Dat vind ik de ergste dag van allemaal.       21 zou je zijn geworden.....
Er zijn dagen dat het goed gaat, dan fladder je in en uit mijn gedachten zonder dat ik daar speciale gevoelens of gedachten bij heb. En er zijn dagen dat ik niet naar je foto kan kijken of het over je kan hebben zonder tranen. Zoals nu. Ik miste je al zo en na ruim drieënhalf jaar merk ik dat het nog erger kan.
Ik wist niet dat het kon.

zondag 13 september 2015

Zondag 13 september - 18

Afgelopen augustus is Tirza 18 geworden. De leeftijd die Kevin nooit heeft bereikt.
Tirza is haar oudere broer voorbij.....
Ik wist dat die dag zou komen en ik wist ook dat ik het moeilijk zou vinden. Weken van tevoren spookte het regelmatig door mijn hoofd maar wat kun je doen? Tirza is jarig en verdient een fijne dag, sterker nog, ze heeft er gewoon recht op.
Eric en ik hielden het voor onszelf, ik wilde het niet uitspreken naar Tirza toe, ik wilde haar niet lastigvallen met mijn gedachtekronkels. Het is haar dag en die ga ik niet verpesten. Maar soms heb je geen woorden nodig. 's Morgens op haar verjaardag kroop ze verdrietig in mijn armen, zich terdege bewust waar ik al lange tijd tegen aan zat te hikken. Mijn kleine, grote meisje van 18.
Zodra de verjaardag van Tirza voorbij is weet ik wat het volgende "evenement" is: de verjaardag van Kevin op 15 september. Een dag waar ik niet naar uitkijk.

5 September was het drieënhalf jaar geleden dat Kevin overleed...hij is nu net zo lang overleden als dat hij ziek is geweest. Zeven jaar geleden, op 13 september, wisten we nog van niets, twee dagen later, nota bene op zijn verjaardag zou onze wereld nooit meer dezelfde zijn.
Vroeger vond ik september een heerlijke maand met vaak nog wat mooie nazomerdagen waar ik zo van houd, het ritme van school en clubs zit er weer in maar het is toch nog relaxed.
Ik vind september niet meer leuk. Het stormt in mijn hoofd, er zijn te veel data die herinneren aan gebeurtenissen die elkaar in rap tempo opvolgden. Maar herinneren geeft houvast, zelfs al is het pijnlijk. De wetenschap dat er geen nieuwe herinneringen bij komen zorgt ervoor dat ik juist nog meer wil vasthouden aan wat was.
Ik rommel wat op zijn kamer, kijk naar zijn spulletjes en spuit zijn luchtje. Ik snuif het op, zo voel ik hem weer even dichtbij me. En als het vervlogen is, dan spuit ik gewoon een nieuwe herinnering.


zondag 5 juli 2015

Zondag 5 juli - 40 maanden

Lieve Schat,

op mijn telefoon zie ik vanmorgen de datum 5 juli. Een jaar na het overlijden heb ik elke maand geteld vanaf 5 maart, ik besloot ermee te stoppen toen het er 12 waren want hier kon ik toch niet eindeloos mee doorgaan? Toch telde ik vanochtend weer. 40 maanden sinds je overlijden, 40 maanden zonder jou, 40 maanden lang.....en nog snap ik het niet. Niet omdat ik dom ben of niet heb begrepen wat er gebeurd is. Ik snap nog steeds niet hoe het heeft kunnen gebeuren, dat je ziek bent geworden, dat je niet beter werd en uiteindelijk weg moest bij ons. Ik snap nog steeds niet dat je er niet meer bent.  Het feit is daar, dat weet ik. Wat is is, ook dat weet ik. Maar tussen weten en voelen zit veel ruimte. Ik weet dat je bent overleden maar om dat te voelen doet nog altijd veel pijn.
Ik word nog altijd misselijk als ik naar je foto kijk en het laat binnenkomen waarom je foto daar op die manier staat samen met de urn. Die reactie van mijn maag leidt een eigen leven ongeacht het weten.

We zijn met z'n drieën op vakantie geweest, dat blijft vreemd en incompleet maar het gaat toch. Je foto gaat mee en we hebben het over je, misschien zelfs vaker dan anders omdat we er nu de rust en de ruimte voor hebben. In de vakantieperiode mis ik je nog meer dan anders. Dat zal te maken hebben met de vrijheid en blijheid die ik om me heen zie. Jouw leeftijdgenoten genieten ervan met volle teugen en doen leuke dingen. Zij gaan door met ontwikkelen zoals het hoort. Er wordt weer een studiejaar afgesloten en toekomstplannen gemaakt. Dat had ik jou ook zo gegund.
Ik moet altijd even slikken als mijn vriendinnen en familie op vakantie gaan. Het gevoel dat ze altijd binnen handbereik zijn als ik ze nodig heb geeft geborgenheid.
Het is een schijnveiligheid want het is echt niet zo dat ik wekelijks bij iemand op de stoep sta maar het is meer het idee dat dat niet kan mocht het nodig zijn....hoe raar werkt het in mijn hoofd??

Soms droom ik over je. Toen je net was overleden droomde ik over je als peuter, elke nacht weer.
Dat ging over. Daarna was je altijd ziek of dood in mijn dromen.  En dat wist ik blijkbaar zelfs in mijn droom heel goed want ik maakte ruzie met de dokter omdat die zei iets te hebben wat je beter kon maken en ik probeerde hem aan zijn verstand te brengen dat je al dood was. Ook dat ging over. Nu weet ik 's morgens dat ik over je gedroomd heb, ik weet alleen vaak niet waarover. Blijkbaar zitten ook hier fases in, net zoals in het proces van rouwen. Het is niet over, het gaat ook nooit over maar anders is het wel. Wat er anders is kan ik niet eens zo goed benoemen. Het is iets zachter, het schuurt iets minder maar weg is het nooit. En net als ik denk dat het best goed gaat, slaat het in de volle hevigheid weer toe. De tussenliggende periodes worden langer maar die momenten blijven intens en rauw.
Ik mis je lieverd, we missen je allemaal, ieder op zijn eigen manier en om verschillende redenen.
Laat mij maar dromen....

donderdag 12 maart 2015

Donderdag 12 maart - Lieve Kevin

Lieve Schat,

het is vandaag een stralende dag. Drie jaar geleden was dat ook zo. Het was de dag van de crematie.
Een inktzwarte dag, de meest zwarte dag in mijn leven en de zon scheen. Als de zon schijnt lijkt alles alijd mooier, lichter, fijner. Dat kon niet op deze dag en toch voelde het als een cadeau, alsof het zo moest zijn om deze onmogelijke dag iets dragelijker te maken.
Drie jaar geleden moesten we echt afscheid van je nemen, nu ook lijfelijk.
Alles maar dan ook alles hebben we zelf gedaan om zo lang mogelijk bij jou te blijven,  zoals we altijd bij jou waren tijdens je ziekte. Nu moest je alleen verder.
Mijn gedachten trekken me mee naar de krochten van mijn geheugen, ze trekken me onder in het  gevoel van toen. Sinds je was overleden had ik het alleen nog maar koud. De warme zonnestralen voelde ik op mijn huid maar door het gat in mijn hart kwam alleen ijzige kou.
Ik kijk naar buiten, de lucht is strakblauw, net als drie jaar geleden. Is het toeval? Misschien moet het zo zijn om de zwarte gedachten kleur te geven. Jij was kleurrijk, je persoonlijkheid, je uitspraken, je liefde, je humor. Ik denk aan jou en laat me inkleuren door jouw warmte.


dinsdag 3 februari 2015

Dinsdag 3 februari - Uitbehandeld

Toen de dokter drie jaar geleden de woorden uitsprak waarvoor we zo bang waren, was vanaf dat moment alles anders.
We hadden drieënhalf jaar lang alles gedaan om die woorden nooit te zullen horen, we hebben die woorden uitgedaagd en weggehoond, vastbesloten dat die nooit van toepassing zouden zijn.
Toch werden ze op 3 februari 2012 uitgesproken: "het is niet goed, we hebben leukemie-cellen gevonden". We wisten dat als de leukemie terug zou komen er geen verdere behandeling mogelijk was, daar had men ons al op voorbereid. Maar ondanks dat je de woorden hoort en je hersenen de woorden registreren kun je niet begrijpen wat er gezegd wordt. Ze zegt dat er geen behandeling meer mogelijk is.....wat zegt ze nu eigenlijk? Bedoelt ze dat mijn kind dood gaat? Dat is toch niet mogelijk?? Míjn kind?!
Het staat op mijn netvlies gebrand en gekerfd in mijn ziel. Hoe we daar zaten, de reactie van Kevin, de wanhoop in de ogen van Eric. Ik voel nog het vacuüm wat zich om me heen sloot. De woorden van de dokter ver weg, flarden ving ik op.
Als een mantra dreunde het de dagen daarna constant in mijn hoofd: Kevin gaat dood. Alsof dat ervoor moest zorgen dat ik ervan doordrongen werd dat het echt waar was. Verdoofd en kotsmisselijk balanceerde ik op de grens van werkelijkheid en onwerkelijkheid.

Bij voorkeur 's nachts speelt alles zich als een film af, telkens opnieuw. Blijkbaar is mijn geheugen selectief, het zijn altijd dezelfde beelden. Obsessief kan ik vragen aan Eric, familie en vriendinnen hoe het voor hen was, hoe en wat is er gezegd, wat is er gebeurd, wat deed ik, wat deed Kevin? Allemaal in een poging om zoveel mogelijk vast te houden.
Al dagen verkeer ik een staat van misselijkheid en heb ik frisse lucht nodig om te ademen, ik draal maar wat rond, er komt niet veel uit mijn handen. Daar zal waarschijnlijk de komende weken niet veel verandering in komen. Herbeleven, overdenken, herinneringen. Tot 5 maart is het een doorlopende voorstelling.