zaterdag 26 november 2016

Zaterdag 26 november - Vijf jaar

Lieverd,

het is vijf jaar geleden dat je in het WKZ op de IC lag. 24 November werd besloten dat je geïntubeerd zou worden om aan de beademing te gaan. Er waren te veel complicaties en het was te ingewikkeld. Op deze manier hoopte men dat je rust zou krijgen en daardoor beter zou herstellen. Eén kans, twee opties: erop of eronder. Sinds 13 november was je in het ziekenhuis en wat was je ziek, het ging door merg en been, het sneed dwars door m'n ziel je zo te zien.
Als ik terugkijk naar dit soort gebeurtenissen dan dringt nu pas de waanzin tot me door.
De wereld waarin we zaten was een wereld waarin we alles "normaal" vonden, waarin we ons lieten leiden door hetgeen zich voordeed. Veel keus heb je daar ook niet in en we waren zeker niet alleen maar volgzaam en zaten vaak vol kritische vragen maar toch doe je alsof de hele wereld gek is, behalve wij. Het was onze wereld waarin we een bizarre vorm van overleven hadden ontwikkeld.
 Het was de enige manier om overeind te blijven.

Het zijn de beelden waar ik nog steeds last van heb, beelden van jou die op mijn netvlies staan.  Misschien omdat ik er nu met afstand naar kijk waardoor ik het anders zie. Wat me nu vooral zo raakt is de onmenselijke heftigheid. Ik zag dat toen minder of misschien zelfs wel helemaal niet. Nu vragen we ons met regelmaat af hoe we dit in hemelsnaam aangekund hebben. Het moet een onderdeel van de overlevingstactiek zijn geweest wat ervoor zorgt dat je blijkbaar niet alles in de volle breedte tot je neemt als je er middenin zit.

Vijf jaar geleden.......het klinkt zo lang maar zo voelt het niet. En toch is het een hele tijd. Er is ook van alles en nog wat gebeurd, zoals dat gewoon is. November is voor mij het beginpunt wat uiteindelijk naar het einde leidde. Dat wisten we toen uiteraard niet. Misschien was het tegen beter weten in maar hoop houdt je gaande en wat nog het allerbelangrijkste was: jij wilde leven, je was vastbesloten beter te worden en je moest en zou uit de rolstoel.
Elke dag leven wij met jouw gemis en in deze periode verdiept zich dat nog meer. Alles kost me zoveel meer moeite, niets lijkt vanzelf te gaan. Ik ga dan vanzelf wat in de terugtrek-modus, ik zoek wat minder contact en ben graag thuis. Anderzijds is het precies deze periode dat we het druk hebben in de winkel dus weinig tijd voor bezinning. Het eerste jaar vond ik dat heel lastig maar dat gaat nu goed. Het loopt niet meer door elkaar heen, ik kan dat beter kaderen. De regie over de laatjes in mijn hoofd heb ik steeds meer zelf in handen, ik kan steeds beter bepalen wanneer ik welk laatje open.
Blijkbaar is een mens heel goed in staat hier een leefbare vorm in te vinden. Dat ene hardnekkige slecht sluitende laatje neem ik voor lief, er komt vast een moment dat ook die soepel open en dicht gaat.