zondag 24 juni 2012

Zondag 24 juni - Lieve Kevin

Lieve Kevin,

de laatste paar keer richt ik me tot jou op de blog, eigenlijk vind ik dat wel fijn. Ik zou zo graag met je praten. Wij waren altijd aan het praten, we hebben samen wat afgekletst over van alles en nog wat.
Nu praat ik tegen je in mijn hoofd. Het gebeurt wel 's dat ik opeens iets hardop tegen je zeg maar dat voelt toch een beetje vreemd. Ik mis je feedback en je alles ontnuchterende one-liners. Ik vraag me vaak  af wat jij ergens van zou vinden. En soms moet ik wel 's gniffelen omdat ik weet hoe je zou reageren en mij daarmee vaak subtiel terecht wees.
Ik zou je zo graag willen vertellen hoe het met ons gaat. Hoe we al die tijd zonder jou maar met het gemis leven. Het gaat best redelijk, ik denk dat je dat ook niet anders had verwacht. We pakken de draad op en proberen richting te geven aan de weg die we nu zonder jou gaan. We werken en maken plannen voor de winkel. Je was altijd betrokken bij de winkel en had duidelijke meningen en ideeën over bepaalde zaken. Je vond het altijd leuk om samen met ons producten in te kopen die je vervolgens met verve aan de man bracht. Ook bedacht je slogans en acties. Je had het leuk gevonden om juist nu met ons te sparren over hoe we de winkel opnieuw gaan inrichten en met welke producten.
Ik zou je graag vertellen dat we vakantie hebben geboekt, hoe moeilijk ik dat ook vind om zonder jou te gaan. Zeker als je weet dat we naar jouw geliefde Italië gaan. Dat was nog één van je laatste wensen geweest maar dat heeft niet meer zo mogen zijn. We gaan naar dezelfde plaats als waar we twee jaar geleden heen gegaan zouden zijn. Die vakantie hebben we toen moeten annuleren omdat je voor de eerste keer een recidief kreeg en de eerste de beste chemokuur er zo ontzettend had ingehakt dat je finaal onderuit bent gegaan met als dieptepunt de IC-opname. Ergens is het mooi dat we nu alsnog gaan met jou in ons hart als een soort nagedachtenis maar tegelijk is dat ook wrang.
Ik zou je zo graag willen vertellen dat het best goed gaat met Tirza. Ze heeft soms een slecht moment maar over het algemeen gaat het heel behoorlijk. Ze leeft haar leventje, heeft haar vriendinnen en doet leuke dingen. Op school gaat het goed en dat vind ik knap onder de gegeven omstandigheden. Ik weet dat je trots zou zijn op haar.

Gisteravond waren we naar een jubileumviering van de muziekschool, 25 jaar kinderkoren. Je hebt heel wat jaren daar gezongen en met zoveel plezier. Wat een déjà vu en wat een confrontatie, al die bekende liedjes maar nu zonder jou. Er was gevraagd of ze een foto van jou mochten laten zien. Even was ik bang dat ze die constant in beeld zouden houden bij een bepaald liedje maar dat bleek niet de bedoeling te zijn. Ze wilden er mee afsluiten. Oké, onder die voorwaarde vond ik het goed, de impact leek me anders veel te groot en ook de setting leek me niet de juiste. Maar wat was het heftig. Eerst waren er oude beelden waarop je vol in beeld was. Het kwam hard binnen, een lekker joch van twaalf waar de hele wereld nog voor open lag. En als hekkensluiter jouw foto van jou bij het zwembad (je persfoto, zoals Sanja het gekscherend noemt). Ik moest onbedaarlijk snikken. Je had hier gewoon tussen moeten staan,  tussen je leeftijdgenoten en je vrienden, lol trappend.
De keiharde werkelijkheid is anders en dat besef ik des te meer op dit soort momenten. Maar je wordt niet vergeten, ik zag menigeen met jouw polsbandje om op het podium.

Lieve schat, ik zou je willen zeggen hoe ik me voel, eigenlijk kan ik dat niet eens goed onder woorden brengen. Soms merk ik dat ik dagen heb dat ik het gevoel van verdriet en missen niet heb en dat vind ik moeilijk, verwarrend. Net of ik jou daarmee tekort doe.  Maar als ik het besef toelaat in de volle breedte dan dringt de pijn naar binnen en dat geeft me nog atlijd een misselijk gevoel. Toen je stierf is er een gat geslagen in mijn lijf, dat is nog steeds niet gedicht. Soms lijkt het of er een zacht dekentje overheen ligt en doet het even minder pijn.
Ik zou nog zo veel meer tegen je willen zeggen............

maandag 11 juni 2012

Maandag 11 juni - Lieve Kevin

Lieve Kevin,

de dagen, de weken gaan voorbij. Het is vandaag 14 weken geleden sinds je overlijden. Afgelopen dinsdag 5 juni, was het precies drie maanden. Het tellen gaat vanzelf, ik hoef er niet over na te denken.
Of het nu drie maanden, drie weken of drie dagen is, het gevoel dat je nog maar zo kort bij me weg bent blijf ik houden. Net als het gevoel dat ik me afvraag waar ik geweest ben de afgelopen drie maanden en wat ik gedaan heb. Ik leef echt bewust, onderneem van alles en de dagen zijn gevuld maar terugkijkend op deze weken heb ik het gevoel alsof alles aan me voorbij glijdt, alsof ik in een soort vacuüm zit. Ben ik dan misschien toch nog altijd enigszins verdoofd? Of is het zelfbescherming?
In onze omgeving merk ik dat de eerste schok van jouw overlijden een beetje is weggeëbd, dat is zoals het is. Ieder gaat door met z'n leven, dat kan ook niet anders. Toen je stierf stond onze wereld stil, nu drie maanden later draait het weer, weliswaar in slow motion. Feit is dat onze wereld definitief is veranderd sinds 5 maart.

We missen je en praten elke dag over je. Het missen zit soms in hele kleine, dagelijkse dingen: het ontbreken van je t-shirts in de was, je bril die altijd op de leuning van de bank lag. Maar ook bij het boodschappen doen het  constante besef dat je er niet meer bent. Sinds je ziek was, was eten een lastig issue geworden. Je lustte niet alles meer of je had juist in sommige dingen heel veel zin en daarmee was het een uitdaging geworden hoe we het voor jou aantrekkelijk konden maken. Automatisch hield dat in dat ik vaak de dingen kocht waarvan ik wist dat jij het lekker vond en waar jij om vroeg. We waren blij als we iets voor je konden maken wat jij graag lustte. En zo hebben we periodes gehad dat we dagelijks wraps met kip en sla stonden te maken, pannenkoeken bakten voor het ontbijt, 's morgens naar de bakker gingen om een verse croissant voor je te halen en thee maakten met een smaakje die alleen jij zo lekker vond. En als we er net een beetje aan gewend waren, dan veranderde er iets in jouw smaak en wilde je het opeens niet meer en moest er weer iets anders bedacht worden. Je vond dat zelf heel vervelend en verontschuldigde je vaak naar ons toe, helemaal als je had aangegeven dat je spaghetti wilde eten maar na het nemen van de eerste hap je mij aan keek met een blik die alles zei. Ik vond het rot voor je, je hield van lekker eten en je genoot er ook zo van. Je baalde er enorm van. Ik moet hier vaak aan denken tijdens het boodschappen doen en ondanks dat ik het toen wel 's lastig vond, mis ik het nu.

Ik mis je in onverwachte dingen, zoals nu met het EK voetballen. Wij samen verzamelden de voetbalplaatjes, hielden de standen en schema's bij en bedachten hele theorieën over wie de mogelijke tegenstander van Nederland zou kunnen worden in de volgende ronde. Ik mis je droge humor en mijn "partner in crime" binnen ons gezin. De pijn van het missen is er niet constant, wel het gevoel niet compleet te zijn. Dat gevoel is er altijd, in alles en overal. Ik leef het leven, kan zelfs wel zeggen dat ik ook de mooie dingen kan zien en kan genieten en lachen maar het heeft een randje. Er is nog altijd een bepaalde zwaarte in mijn lijf, de knoop in mijn maag is nog altijd niet ontrafeld.

Trots en geëmotioneerd heb ik gezien dat Theo over de finish kwam bij de Roparun in Rotterdam met een shirt waarop jouw foto staat. Dezelfde foto zag ik terug in bocht 17 tijdens de Alp d'Huez die Tino daar had opgehangen.  Zij vonden door jou en voor jou de motivatie om door te gaan.  Bij veel mensen zie ik het polsbandje met jouw naam. Ik ben zo blij dat mensen gewoon over je willen praten met ons,  wij willen graag over jou vertellen. Het is voor ons zo fijn te merken dat ook anderen je niet vergeten.
Je had de gave mensen voor je te winnen, het is mooi te ervaren dat je dat zelfs nú nog steeds kunt.

"Wat ben je bijzonder:
  mooi van binnen
  mooi van buiten..."