woensdag 3 februari 2016

Woensdag 3 februari - Vier jaar geleden

"De dag begint mooi met later op de dag kans op hagel en natte sneeuw", hoor ik vanochtend zeggen op de radio.
Vier jaar geleden was het precies zo, alleen werd er toen echte sneeuw voorspeld.
We moesten 's morgens naar het WKZ omdat Kevin's benen niet wilden doen wat hij wilde. Een beenmergpunctie moest uitkomst brengen.
's Middags begon het te sneeuwen en het hield niet meer op. De wereld veranderde in een witte wereld. Laat in de middag kregen we slecht nieuws: Kevin zou niet meer beter worden.
Oorverdovende stilte. Hersens die schreeuwen dat het niet waar kan zijn. Een hart wat bevriest.
Toen we later naar huis reden door de witte wereld, waren we bijna de enige op de weg, alleen in een wereld die bedekt was met een witte, zachte maar ijskoude deken. Alsof de natuur zich conformeerde aan ons.
Als de dag van gister weet ik alles nog van deze dag, ook totaal onbenullige dingen die ik helemaal niet hoef te weten. Het lijkt wel of de dag zich vastgeklonken heeft in mijn herinneringen, maar ook het weekend wat erop volgde. Uit balans, verdoofd en kotsmisselijk was ik. En wat vond ik het fijn dat er zoveel mensen langskwamen die warme armen om ons heen sloten. Delen en steunen houdt je op de been.

Vanaf nu nog een maand. Dat wisten we toen nog niet. "Een paar maanden" had de dokter gezegd. Wat is een paar? Zijn dat er twee, vijf, negen? Niemand die het wist maar een maand had niemand  zien aankomen, ook de dokter niet.
Kevin heeft zolang gevochten maar nu hij wist dat vechten geen zin meer had, ging het ook niet meer.
Vandaag gaan mijn gedachten veel terug naar vier jaar geleden. Ik vraag me af hoe je het kan handelen als je als 17-jarige een dergelijke boodschap te horen krijgt? Wat is er in zijn hoofd omgegaan? Het is toch niet te doen als je hoort dat vechten geen zin meer heeft, dat al het vechten voor niets is geweest? We hebben er veel over gesproken dus ik heb daar wel een beeld bij maar wat er werkelijk in iemands gedachten afspeelt, dat kun je immers niet weten.
Wat ik wel weet is dat ik vanaf toen zoveel mogelijk bij Kevin was, bewust van het feit dat er een moment zou komen dat dat niet meer zou kunnen, hoe dubbel dat ook is. Die intensiteit koester ik nog altijd, ik kijk  daar toch, ondanks alles, met veel warmte op terug.